Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-06-14 22:38

Geplaatst: 29-06-14 22:38

hallo allemaal,

Ik heb al een poosje zitten mee lezen en nu wil ik graag mijn verhaal eens doen. Gewoon, om het een keer op te schrijven....

Eerst wat voorinformatie: ik ben Sharon, 25 jaar, single en afgestudeerd als maatschappelijk werker: 2,5 jaar geleden afgestudeerd. Binnen een maand had ik een baan(waar ik nog steeds werkzaam ben), ging ik op mezelf wonen en verloor ik mijn paard, die ik twaalf jaar lang had gehad, door een verschrikkelijk tragisch ongeluk op mijn verjaardag. Mijn leven ging er vanaf dat moment heel anders uit zien.. Ik heb me volledig gestort op werk. Ik had toen nog twee baantjes. Ik wilde mijn vast contract niet opzeggen, bang om mijn contract voor bepaalde tijd te verliezen bij mijn baan waarvoor ik had afgestudeerd. Dit resulteerde in werkweken van 60 a 70 uur in de week. Dit heb ik ongeveer 8 maanden volgehouden. Kerst 2012 had ik twee weken vrij. Op een avond op de bank kreeg ik het gevoel dat ik niet meer diep kon doorademen en sloeg mijn hart compleet op hol. Ik raakte in paniek en verstijfde. Uiteindelijk ben ik rechtopzittend op de bank in slaap gevallen. In diezelfde vakantie begon ik ineens wazig te zien en werd ik duizelig. Uiteindelijk ben ik hier tot februari 2013 mee doorgelopen en uiteindelijk op aanraden van familie en vrienden naar de huisarts gestapt. Ik barste gelijk in huilen uit. De huisarts wist vrijwel zeker dat mijn klachten kwamen vanuit stress. Zonder enig onderzoek kreeg ik de diagnose chronische hyperventilatie. Ik was opgelucht. Van te voren uiteraard al op internet gekeken en zelf dacht ik hier ook aan. Op aanraden van de dokter een week ziek gemeld en een doorverwijzing gekregen naar een fysiotherapeut of een haptonoom. Toen ik bij de huisarts weg was voelde ik me opgelucht. Ik had niks ernstigs.. Na een week weer op controle geweest en toen heeft de huisarts alsnog wat testjes gedaan: bloeddruk, hartslag, longen, etc.. Niks aan het handje. Vanaf dat moment ging het weer bergopwaarts. Ik voelde me binnen no time weer de oude. Had besloten om ontslag te nemen bij het bedrijf waar ik een vast contract had en de gok te wagen dat ik contract verlenging kreeg. Ik ging terug naar een werkweek van 36/40 uur.

Afgelopen januari dit jaar ben ik weer terecht gekomen bij de huisarts met verschillende lichamelijke klachten; onrust, hartkloppingen, duizelig, zere linker arm, etc.. Ik vermoedde zelf chronische hyperventilatie. De huisarts wilde eerst een overactieve schildklier uitsluiten en liet mij een bloedonderzoek afnemen. In de week dat ik moest wachten op de uitslag van het bloedonderzoek kreeg ik paniekaanvallen.. Ik wist miet wat me overkwam. Mijn moeder is hartpatiënt en had mijn bloeddruk op gemeten. 100/165. Niet ideaal maar volgens de huisartsenpost niet ernstig hoog. Eerder dan mijn afspraak bij de dokter heb ik de assistent gebeld dat ik de uitslag moest hebben omdat ik helemaal gek werd.. Ik had nog nooit bloed laten prikken en zo hypochonder dat ik ben, dacht ik minstens allerlei enge ziektes te hebben. Uitslag bloedonderzoek: niets aan het handje. Alles prima in orde. Twee dagen later bij de huisarts: hartslag was normaal, geen ruis, longen hoorden goed, bloeddruk was oké en zuurstof in het vloed evenzo. Conclusie van de huisarts; stress..

Oké; ik moest dus nog meer anders aanpakken; na heel lang nadenken besloten om weer een paard te kopen. Dat was tenslotte het geen wat ik altijd leuk vond en waar ik mijn ontspanning in kreeg.. Midden maart dit jaar kwam ze dan: een 3 jarige e pony genaamd Melody. Op aanraden van mijn collega's een weekje vakantie opgenomen. De werkdruk was de afgelopen maanden erg hoog. Ik voel me altijd erg verantwoordelijk. Evenals mijn collega's hun werk niet afkrijgen, doe ik het gerust voor hen. Zal wel iets met bewijzen te maken hebben. Dit kwam mooi uit want Melody zal die week naar huis toe komen. Weer in deze vakantie ging het mis: ik werd ongelofelijk onrustig en had allerlei spanningen waarvan ik niet wist waar ze vandaan kwamen. In deze vakantie werd Melody ziek(ernstige koliekaanvallen, meerder dagen) en brak ik.. Ik kon alleen nog maar huilen en kwam tot niets meer.

Op dat moment hebben mijn ouders mij naar het ouderlijke huis gehaald en ben ik met mijn twee poezen uit logeren gegaan. Ik had me ziek gemeld op het werk en wist op dat moment niet goed wat ik had. Was ik overspannen? Had ik een burn out? Een depressie misschien? Ik kon nergens meer van genieten en was de hele dag dood nerveus maar kwam tot niks.. Opnieuw een afspraak gemaakt met de huisarts die mij heeft doorverwezen naar een psychiatrisch verpleegkundige. Gelukkig kon ik daar vrij snel terecht.
Deze man heeft mij ontzettend geholpen. Van hem kreeg ik de diagnose dat ik overspannen was. Vond het moeilijk te geloven. Hoe kan dat nou als je 25 bent?.. Wekelijks had ik daar een gesprek, waar hij mij telkens weer gerust heeft gesteld. Al die verschrikkelijke lichamelijke klachten waarvan ik moeilijk kon geloven dat het bij overspannenheid hoorde.. Met name de hartkloppingen.
Ook de onrust en het zenuwachtige gevoel(als ik gewoon rustig op de bank zat) liet me niet los. Van de SPV'er kreeg ik tips om dit tegen te gaan. De conclusie was eigenlijk dat ik het eruit moest bewegen.. Keihard rennen, trap oprennen etc.. Dit hielp!
Ook samen gekeken naar hoe het zover heeft kunnen komen. Hoe kon dit mij gebeuren? Ik ben TE loyaal, voel me TE verantwoordelijk en misschien wel TE gedreven in mijn werk. Daarnaast ben ik verschrikkelijk perfectionistisch en wil ik overal de controle over houden.. (Wat zich in die periode ook manifesteerde in dwangmatige trekjes...)

Goed... Nu, ben ik inmiddels weer drie weken volledig aan het werk. Dit betekend op dit moment 30 uur per week. Dit vind ik voldoende en wil en hoef eerst ook niet meer. Echter voel ik me her en der nog steeds niet top. Mijn hyperventilatie is nog steeds niet over en ik kan nog steeds niet loslaten dat er misschien wel iets met mijn hart mis is.. De controles bij de huisarts zijn inmiddels afgelopen en de SPV'er is ook afgerond. Ook heb ik nog een poosje bij een fysio gelopen voor ontspanningstherapie en ademhalingsoefeningen. Inmiddels ook afgesloten.
In principe heb ik hier allemaal vrede mee. Hun geven allen bij mij aan dat ik precies weet hoe het werkt, ik het alleen zelf moet uitvoeren in de praktijk. Uiteraard klopt dit. Ook kan ik zowel de Spv'er als de fysio weer bellen mocht ik daar weer behoefte aan hebben..

Het enige waar ik momenteel nog verschrikkelijk veel last van heb zijn de hartkloppingen en de zenuwen die zo te pas en on te pas door mijn lichaam gieren.. Zonder dat er wat staat te gebeuren.. Heel vervelend.... Ik kan niet bij een client als een malle de trap op en afrennen... Hier zal ik mijn weg nog in moeten vinden.. Soms vraag ik mij ook wel eens af of ik ooit weer de oude word...

Goed... Een heel lang verhaal... Alleen het een keer opschrijven doet al goed en wie weet kunnen jullie mij... En ik jullie misschien af en toen er door heen slepen met ervaringen en of kennis!...

Groetjes,
Sharon

**Geplaatst**: 29-06-14 23:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-06-14 23:09

Welkom Sharon!
Ik herken wel wat in hetgeen je schrijft. Ik ben zelf ook perfectionistisch, voel me ook behoorlijk verantwoordelijk voor vanalles en nog wat enz.
Fijn om te lezen dat het inmiddels al weer beter gaat met jou.
Ik zit af en toe ook wel met de vraag of ik ooit weer "de oude" wordt. Je kan ook van je laatste klachten nog afraken, daar ben ik wel van overtuigd dat dat in principe mogelijk is. Het zal wel blijvende oefening en aandacht vragen, maar het kan.

**Geplaatst**: 29-06-14 23:16

Geplaatst: 29-06-14 23:16

Wat een verhaal Sharon en wat ben je al goed aan het werk geweest met jezelf. Ik herken het wel de vraag of je ooit weer de oude word. Dat gebeurd wel weer alleen ben je dan een hoop wijzer

**Geplaatst**: 30-06-14 12:50

Geplaatst: 30-06-14 12:50

Welkom Geerte.
Als je zelf het gevoel hebt dat het zo niet meer goed gaat en je nood hebt aan hulp, kan ik je enkel aanraden toch de stap naar hulpverlening te zetten. Ja, de drempel kan hoog lijken, maar er is niets mis om hulp te vragen. Soms heb je dat gewoon even nodig.

**Geplaatst**: 30-06-14 12:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 12:52

Ja misschien wel, maar ik voel mij zo'n aansteller dan, ieder huisje heeft zijn kruisje en waarom zou dat van mij zo erg zijn dat ik hulp nodig heb?

**Geplaatst**: 30-06-14 12:56

Geplaatst: 30-06-14 12:56

Geerte, wij zitten eigenlijk vrijwel in de zelfde situatie alleen mijn reden is net even anders. Ook ik moet nog maar afwachten of ik verder mag met mijn HBO studie. Alleen is het bij mij net even anders omdat ik CGT volg en dus heel veel voorgeschoteld krijg. Ik kan mij op dit moment dus ook niet concentreren op mijn studie en haal daardoor veel tentamens niet maar voor opdrachten en praktijk haal ik uitstekende cijfers (8-10). Nu is het nog afwachten wat de examencommissie uiteindelijk gaat zeggen.

Wat ik jou als tip mee kan geven is toch hulp zoeken. Misschien zelfs bij een eerstelijns psycholoog zodat je je verhaal kwijt kan. Ook zou ik evengoed contact opnemen met de decaan maar ook met je SLBer. Ik zelf vond het ook moeilijk om met de decaan te spreken omdat ze heel erg van het formele is waardoor open zijn erg moeilijk gaat. Met mijn SLBer kan ik daar in tegen wel goed praten. Contact houden op school is erg belangrijk als je op je opleiding wilt blijven.

Jorine, bedankt voor de magnesium tip! Ik wist dat bij paarden extra magnesium wel helpt tegen angst, maar wist niet dat het bij mensen ook zo was.

Tiggs, geen idee of betablokkers zouden helpen. Ik weet niet of het genoeg is bij echt angst ipv stress. Ook staat het mij niet zo aan dat bij intensief sporten de gevolgen van betablokkers merkbaar zijn.

**Geplaatst**: 30-06-14 13:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 13:01

@ Phen bedankt voor de tips, ik ga straks naar school voor de examencommissie en ik vrees toch het ergste aangezien ik totaal niet open ben geweest naar hun toe. Maar als ik door kan en ga ga ik toch beter contact met hun houden en misschien toch maar hulp gaan zoeken.

**Geplaatst**: 30-06-14 15:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 15:04

Welkom Geerte en Melody.

Geerte, veel mensen zien hulp zoeken als zwakte. Maar waarom zwak? Wat denk je dat mensen over jou gaan denken? Dat je gek bent? Dat j niet goed bent? Als je de stap neemt zul je zien dat hulp zoeken eigenlijk heel fijn is, omdat deze mensen je kunnen helpen je weer beter te voelen. Je kunt als eerste stap naar de huisarts gaan en vertellen dat het allemaal niet goed gaat en dat je je school neit haalt. Je hoeft niet gelijk je hele levensverhaal eruit te gooien.

**Geplaatst**: 30-06-14 17:31

Geplaatst: 30-06-14 17:31

@ Melody en Geerte: welkom.
@ Phen: dat wist ik idd ook niet, wel dat het bij paarden hielp.

Bah, wat voel ik me naar. Heb wel even gereden maar lig de rest van de middag al in bed. Gister de fout in gegaan, terugval, nu al, en daar baal ik zo van. Wat precies wil ik wel pb-en, voor de geïnteresseerden..

**Geplaatst**: 30-06-14 18:05

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 18:05

Balen Jorine, maar komt dat vaker voor in jouw 'ziektebeeld'? sorry als ik het zo noem maar kon het even niet anders bedenken. Ik weet niet of het over je heen laten komen helpt in jouw geval...

**Geplaatst**: 30-06-14 18:18

Geplaatst: 30-06-14 18:18

Ik krijg juist van veel mensen te horen dat ze het knap vinden dat ik hulp heb gezocht. Naar mijn idee is het niet zwak. Het is niet niks om in 1e instantie voor jezelf te erkennen dat je problemen hebt. Daadwerkelijk de stap nemen naar hulp is nog veel moeilijker.
Juist goed als je voor je eigen kiest en vind dat je leven een stuk leuker kan worden.

Jorine, die terugvallen zijn idd vervelend. Gelukkig worden die als het goed is steeds minder en steeds korter. Eerst duurde ze bij mij een paar weken. Nu hooguit een paar dagen en de laatste tijd heb ik sowieso geen echte terugvallen gehad.

Sharon, misschien moet je helemaal niet willen dat je weer de oude word. Klinkt misschien raar maar dat is wel een deel van wat jou op dit punt heeft gebracht. Zoals je zelf al zegt dat je het iedereen naar de zin wil maken enzo.

Ik zie mezelf als een verbeterde versie van hoe ik vroeger was. Sommige mensen vinden dat niet leuk, ik zeg er nu wat van als het me niet aan staat. En ja, ze vonden het natuurlijk wel makkelijk als ik ja en amen zei. Voor een ander was dat misschien fijn, maar voor mij niet. Ik hield alles opgekropt en ik zat er mee. Uiteindelijk moet je toch goed voor jezelf zijn, jij bent degene waar je altijd mee moet leven.

Vandaag bericht gehad over het ad(h)d onderzoek.
23 juli krijg ik de testen. Dan heb ik 11 augustus een uitgebreid gesprek en dan ergens rond 20 augustus de uitslag. Ik ben benieuwd wat er uit gaat komen. Al denk ik eigenlijk dat ik het al wel weet.

**Geplaatst**: 30-06-14 18:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 18:26

Klopt Jolien, ik heb borderline en dat kenmerkt zich wel door onstabiliteit... Het kan een tijd goed gaan, maar het is bijna altijd wachten op het moment dat het weer fout gaat..

**Geplaatst**: 30-06-14 18:45

Geplaatst: 30-06-14 18:45

_Jorine schreef:
Klopt Jolien, ik heb borderline en dat kenmerkt zich wel door onstabiliteit... Het kan een tijd goed gaan, maar het is bijna altijd wachten op het moment dat het weer fout gaat..

Ja dat ken ik wel, niet bij mezelf maar anderen met bl. Ik ken bl niet zo zeer inhoudelijk, maar herkenning en berusting lijkt me daarbij wel goed of niet?

**Geplaatst**: 30-06-14 19:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-14 19:13

Ja dat is zo, maar het is zo frustrerend als er elke keer een eind komt aan een goede periode. Ik probeer het onder woorden te brengen, maar het lukt even niet..

**Geplaatst**: 30-06-14 19:39

Geplaatst: 30-06-14 19:39

_Jorine schreef:
Ja dat is zo, maar het is zo frustrerend als er elke keer een eind komt aan een goede periode. Ik probeer het onder woorden te brengen, maar het lukt even niet..

Ik zit nu zelf ook in een dip, ik heb er lang tegenaan geschopt maar ik laat het er zijn, al voelt dat poedersuiker. En het hoort erbij, voor mij hoort het erbij, voor jou helemaal(begrijp me niet verkeerd). Frustrerend, zeker, maar het wordt denk ik al wat dragelijker als je een deeltje accepteert en iig positief blijft kijken naar het moment dat het weer beter zal gaan. Je bent vaker de dip uit gekomen, dit keer ook weer

**Geplaatst**: 01-07-14 09:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 09:18

Doordat ik het er laat zijn heb ik het een en ander toegelaten en ik ben er best van geschrokken. Ik heb zo ontzettend veel angst, ik wordt er nu al gek van. Ik ben streng tegen medicatie, maar ik zie nu geen andere optie dan medicatie aanvragen want dit gaat echt neit goed

**Geplaatst**: 01-07-14 10:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 10:23

Wat naar Joolien, hopelijk krijg je iets waardoor je je weer wat beter voelt.

Gisteren het gesprek met de examencommissie gehad en die raadde mij aan om naar de schoolpsycholoog te gaan, ben nu daar nog steeds erg over aan het twijfelen. Diep in mij weet ik dat ik het nodig heb maar het is zo moeilijk om de stap te nemen. Wat ze ook zeiden is dat als ik een goede hulpverlener wil worden en dus andere mensen wil helpen dat ik eerst mijzelf moet helpen, en daar hebben ze zeker een punt. Maar wat is jullie ervaring met een school psycholoog?

**Geplaatst**: 01-07-14 11:11

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 11:11

Jolien, ik denk dat je op dit moment een beetje op het zelfde punt staat als mij. De angst toelaten en daardoor zoveel angst krijgen waardoor het ondragelijk word. Ik weet wat je doormaakt en ook dat het heel erg moeilijk is. Ik zelf word er altijd een beetje radeloos van en raak er erg door in de war, maar dat is vooral omdat ik niet begrijp waar dit vandaan komt.

Geerte, ik heb geen ervaring met een schoolpsycholoog. Maar het zou best kunnen dat het voor jou goed aansluit. Je kan het t beste proberen en als het niks is kan je er altijd nog meestoppen.

Helaas heb ik mijn afspraak van deze week moeten afzeggen, en kon geen nieuwe afspraak maken voor deze week. Baal hier heel erg van omdat ik volgende week een week naar België ga met school. Voor sommigen zal dit helemaal geweldig en leuk zijn maar ik vind het heel erg moeilijk. Ben heel erg bang dat ik angstig word en dan dus de hele week daar loop over te geven. Ik zie er als een blok tegen op en had er graag nog over gepraat met m'n psych. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.

**Geplaatst**: 01-07-14 11:15

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 11:15

Ik heb mijn begeleider gevraagd voor een belafspraak en die belt me straks. Even kijken wat voor idee zij heeft.

**Geplaatst**: 01-07-14 13:16

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 13:16

Ik hoop dat je begeleider je kan helpen!

**Geplaatst**: 01-07-14 13:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 13:45

Ja dat was wel even fijn. Toch overlegd om aan de medicatie te gaan. Heb binnenkort ook gesprek met een gz -psycholoog

**Geplaatst**: 01-07-14 14:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 14:01

Wel dapper dat je er over heen bent gestapt en toch medicatie gaat gebruiken. Weet je al wat je krijgt?

**Geplaatst**: 01-07-14 14:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 14:13

Goed dat je gelijk actie hebt ondernomen Joolien.
Hopelijk word de angst snel minder.

**Geplaatst**: 01-07-14 18:46

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 18:46

Dank je Ginger. Ik merk dat ik me heel dubbel voel, ik voel me nu eigenlijk wel goed, maar er borrelt constant wat. Voelt iig heel anders dan toen ik depressief was, toen kon ik verder niets en nu lukt dat wel. Al ben ik veel misselijk, daardoor eet ik slecht, voel ik me rot door de honger :')

en daardoor ook wat vermoeid.
Ik wil het gewoon eens proberen met medicatie. Want ik merk dat mijn hoofd wel goed zit, maar mijn gevoel blijft en ik krijg het niet anders. Het lijkt ongrijpbaar, ik wil ook best wel proberen het met therapie nog te verhelpen, maar ik heb al zo lang van deze dippen, dat ik mij af vraag of dit stukje niet een deel van mij is, dat ik daar niks aan weg kan therapiën. Vandaar dat ik nu even vrede heb met medicatie. Vooral in deze pittige periode.
Morgen de huisarts bellen, in twijfel of ik aan de oxazepam ga of anti-depressiva.

**Geplaatst**: 01-07-14 23:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-14 23:38

Jolien wat knap dat je toch aan de medicijnen gaat.