Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-11-18 17:17

Geplaatst: 02-11-18 17:17

Warboel schreef:
Fijn knert, weer een paardje. Succes met je zoektocht! Hopelijk vind je snel een leuke pony

Maanlicht, hoe gaat het nu met je?

MarlindeRooz heel herkenbaar hoor, het stemmetje dat zegt dat je beter in bed kan blijven. Is ook ontzettend lastig. Imo stel je je niet aan! Ik heb ook vaak dat ik echt niet de deur of m’n bed uit wil, maar probeer dan toch altijd “trots” op mezelf te zijn als ik dan toch gegaan ben. Al is het maar even buiten een rondje lopen of even naar de winkel.

Tiggs, fijn dat de klik met je nieuwe psych er wel lijkt te zijn! Is zo belangrijk. Succes met je nieuwe traject!

Pimaude, goed dat de huisarts je serieus neemt en je doorgestuurd heeft. Hopelijk komt er een verklaring uit en kan je dat gericht aanpakken! Lekker vitamine D opgedaan fijn!

Hier gaat het redelijk. Vorige week bloed laten prikken en m’n vitamine D is echt schrikbarend laag... Waarde tussen de 80-100 is in principe “goed”, mijn waarde is 29 $:\$ opzich zou het wel echt heel veel verklaren, de vermoeidheid, spier- en gewrichtspijn, lusteloosheid, depressieve gevoelens... nu flink vitamine D bijslikken en over 4 weekjes weer even bloedprikken. Heb een andere huisarts en zij neemt het echt superserieus allemaal! In plaats van alles op “moet je maar met de psycholoog bespreken” af te schuiven. Heel fijn.

Hmm apart dat elke huisarts weer andere waardes als "goed" hanteert. Hier is een waarde vanaf 50 "goed". Op mijn laagst zat ik op 16 met vitamine D, dat is echt schrikbarend laag. Laatste keer prikken zat ik op 53.

**Geplaatst**: 02-11-18 21:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-11-18 21:57

...dat is ouderwets.
Vroegah was 50 hoog zat, tegenwoordig geldt 80 als goed.

**Geplaatst**: 02-11-18 22:59

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-11-18 22:59

Dat zei mijn huisarts ook idd Janneke

**Geplaatst**: 02-11-18 23:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-11-18 23:31

Ik weet vanuit mijn opleiding ook 80 idd. Dus slik nu zelf maar vitamine D bij, aangezien ze met 53 niks extra's geven.

**Geplaatst**: 03-11-18 09:16

Geplaatst: 03-11-18 09:16

Joolien schreef:
Fijn dat je een goede ha hebt. Dat is toch wel een prettige aangelegenheid.

Hier gaat het niet zo goed. Ik heb echt veel teveel last van mijn lijf, deels somatisch, deels 'echt', en daar ga ik echt aan onderdoor. Ik heb zoveel tegenslagen, het is gewoon niet te doen. Ik wil 'gewoon' een student zijn, gewoon normale dingen kunnen doen, maar het lukt gewoon niet. En dat knokken en vechten is echt slopend. Maandag weer naar de huisarts, daarna naar de psch en kijken of ik wellicht iets van revalidatietherapie ofzo kan volgen. Want dit lukt gewoon niet zo, en maakt me weer depressief

Wat rot Joolien, ik hoopte voor je dat je het nu te boven was. Sterkte meid! Het lijkt me zo ontmoedigend om er steeds weer mee geconfronteerd te worden. Maar je kunt er wel snel actief op ondernemen, das wel weer fijn.

Hier gaat het best goed, aan het opbouwen met werk, zit nu op 50%. De lorazepam is bijna afgebouwd dus dat is ook fijn.Heb nog steeds wel pieken en dalen maar de verschillen worden minder groot. En nu maar weer vertrouwen krijgen dat ik het kan. En dat vind ik moeilijk. De hulp van het GGZ wordt langzaam afgebouwd de komende tijd.

**Geplaatst**: 08-11-18 18:22

Geplaatst: 08-11-18 18:22

Ik kom hier weer even binnen vallen. Het gaat gelukkig niet over mij maar over mijn schoonzus en ik heb eens jullie mening en advies nodig. Alvast bedankt als je het hele verhaal leest.

Even kort schetsen: Mijn schoonzus en broer zijn nog geen 4 jaar samen en ondertussen in relatie therapie. Hun relatie is dan ook niet zoals de meeste, ze hebben namelijk al een kindje van 3 jaar. Mijn broer heeft zich op zeer jonge leeftijd (20-21j) geweid aan deze relatie. Zij was namelijk zwanger van iemand anders op het moment dat ze elkaar leerde kennen. De biologische papa is dus nooit in beeld geweest. Mijn broer heeft sinds enkele maanden hun dochter dan ook erkend en ze is officieel van hem. Ze is deel van onze familie en zo zien we haar ook, ze is nu 3 jaar en ziet mijn broer dus ook als papa aangezien hij er vanaf de geboorte was en voor heeft gezorgd.

Sinds enkele weken is mijn schoonzus depressief. Dit zou al de tweede keer zijn. Zelf heeft zowel mijn zus als ik al eens een depressie meegemaakt en weten we wat daar bij komt kijken. Er is vooral sprake van een quarter life crisis denk ik, ze is nog geen jaar afgestudeerd en heeft ondertussen al ontslag genomen op haar eerste job waar ze part time werkte, ze is nooit gestart bij haar nieuwe job en zit sinds ze gestopt is thuis op ziekenkas. Ze krijgt hulp, neemt antidepressiva en ze gaat dus ook in relatie therapie met mijn broer. Mijn broer is een redelijk timide en gesloten persoon, die heel toegewijd is aan hun dochter. Hij doet er echt alles voor met resultaat dat zij ook meer naar hem trekt, hij is een heel goede papa maar heeft een heel lange rekker.

En hier komt het dus, er viel al zeer veel op zijn schouders aangezien zij nogal aan de luie kant is. Maar nu valt gewoon alles op zijn schouders. Hij werkt full time, zorgt voor het kind, kookt en kuist. Alles dus. Ik merk dat hij hieraan onderdoor gaat, hij is nog zo jong en heeft geen normaal leven van een 24-jarige. Een van de hoofdredenen dat zij depressief is is omdat ze ooit zal moeten vertellen tegen haar dochter dat hij niet haar echte papa is, en ze het heel erg vind dat hij er niet is voor haar. Dit kwam bij mij persoonlijk ook heel hard aan omdat ze nu de allerbeste papa in heel de wereld heeft, terwijl mijn broer en ik dat bijvoorbeeld helemaal zelf niet gehad hebben. En daar is zij maar al te goed van op de hoogte. Natuurlijk is elke situatie anders, en dat weet ik ook wel.

Ze breekt hem dan soms ook gewoon af met grapjes die niet echt gepast zijn en waarbij je ook kan zien aan mijn broer dat hij het helemaal niet grappig of fijn vind. Verder 'gedraagt' ze haar ook niet depressief. Mijn zus is onlangs eens binnen gesprongen om te kijken hoe het met haar ging en daar zat ze dan, met perfecte eyeliner en make up opgemaakt met een koffietje voor de tv, Friends aan het binge watchen. Terwijl mijn broer dan aan het werk is, en zij nooit maar dan ook nooit zorgt dat er eten in huis is of avond eten op tafel staat als mijn broer het kind van school is gaan halen na zijn werk. Terwijl zij dus elke dag thuis zit. Ze kan zelfs nog geen 2 straten wandelen om naar haar eigen kapper te gaan, ze heeft namelijk haar rijbewijs ook niet dus moet mijn broer haar brengen met de auto.

Sorry maar zo gedroeg ik me niet toen ik depressief was, en mijn zus ook helemaal niet. Is dit nu normaal?

**Geplaatst**: 08-11-18 23:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-11-18 23:23

Als ik dit zo lees nee... maar ik weet ook dat het verhaal 2 kanten kan hebben.

Hoor zoveel verhalen van mensen die echt wel depressief zijn en mooi weer spelen terwijl ze echt geen energie hebben om idd niet meer te doen dan Tv kijken en bankhangen.

Maar wordt ze ook geholpen? Wordt ze uitgedaagd om eens beter te worden? Of heeft ze zich nu aan de situatie aangepast terwijl ze al aan de betere hand is?

Maar nogmaals... voor de buitenwereld lijken ‘wij’ depressievelingen luie donders en dat ene leuke feestje met onze neplach en energie vanuit onze tenen geknepen doen we omdat de buitenwereld dat wil... niet omdat we het zo geweldig vinden...
Kan toch lijken alsof we de boel flessen.

Dus nee, ik ken haar verhaal niet. Wellicht Kun je er eens naar vragen?

En als het toch zijn kind is, oké biologisch dan niet, is het toch niet erg dat ie veel doet voor het kind? Hij is toch haar papa?

**Geplaatst**: 08-11-18 23:30

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-11-18 23:30

Behalve dat het voor je broer retezwaar is, vind ik niet dat je kunt oordelen over haar depressie. De ene beleeft een depressie heel anders dan de ander. Ik kon op veel dagen ook echt nog geen poot uitsteken en zat hele dagen op de bank. Da niet opgemaakt, maar ik vind het niet raar dat ze zich opmaakt. Misschien is het voor haar een manier waarop ze zich iets beter voelt.
Wel kan je broer bepaalde afspraken met haar maken, dat zij een aantal dingen wel doet. Maarrrr, dat is ook aan hem, ze zijn beide volwassen en daar zullen ze zelf uit moeten komen. Maar je broer kan bijv afspreken dat ze 1 ding per dag kuist, of boodschappen doet, of kookt. En dan kijken of dat werkt. Soms werkt dat alleen maar averechts, en geeft dat nog meer stress en frustratie.
Maar onderschat haar depressie niet en laat je niet beinvloeden over hoe ze er mee om gaat, je hebt zelf ook een depressie gehad, en ik weet het niet, maar ik vond het zeer irritant als mensen gingen zeggen hoe ik mijn depressie vorm moest geven. Ik moest maar veel gaan wandelen, of toch maar weer aan het werk gaan, of ja yoga heeft mij toch echt geholpen. Jaaa zucht, dacht ik dan. Dus, laat haar in haar waarde, en ipv te veroordelen, vraag eens hoe het gaat, of je misschien kan helpen?

**Geplaatst**: 09-11-18 00:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 00:47

Ja ze word al even geholpen, eerst kwam er elke dag hulp aan huis en nu om de paar dagen en gaat ze binnenkort ook naar een specialist, heel toevallig dezelfde als waar ik bij gezeten heb...

Ja het is zeker normaal dat hij zoveel voor het kindje doet, het is mij eerder de manier hoe zij daarmee omgaat. Namelijk zelf helemaal niets doen, maar dan bijvoorbeeld wel boos en gefrustreerd zijn omdat dochter meer naar hem trekt dan naar haar... Wat super logisch is als ze zelf gewoon het kind dropped bij haar ouders als zij even moet opletten.

Het ding is dat ik twijfel of ze wel degelijk een depressie heeft, ik heb het van heel dicht bij en zelf meegemaakt, en letterlijk nog niets wat ik heb gezien lijkt op haar situatie. Ik snap dat elke depressie anders is en ik haar in haar waarde moet laten, ik zeg ook natuurlijk niet wat ik daadwerkelijk denk tegen haar. Maar de symptomen zijn zo raar; ook omdat ik haar ken. We weten allemaal dat ze veel liever op de bank hangt dan te gaan werken, ze altijd al alle taken en verantwoordelijkheid op mijn broer afschoof, maar ze nu pas een reden heeft om het daadwerkelijk ook te doen. Misschien ligt het aan mij, maar zelfs mijn moeder die echt de meest verdraagzame vrouw ooit is en haar ook heel graag mag, begint haar geduld en respect te verliezen. Het vreemde was ook dat het echt van de een op de andere dag gebeurde, het ging van alles gaat heel goed naar gestopt met werken, depri, pillen pakken, clinische hulp etc. Op amper een week tijd. De eerste twee weken was ze dan ook erg afwezig en zonderde ze haar af, nu zijn we nog eens 2 weken verder en lacht ze terug wat meer, komt buiten, gaat leuke dingen doen met ons en dan is alles heel gezellig, maar vanaf er iets aankomt dat minder leuk is gaat ze meteen van heel blij naar "dat is afhankelijk van hoe ik mij voel die dag ". Ik twijfel een beetje, en ik snap dat het ook heel vervelend is, ik beschermde haar dan ook in het begin en vond het heel erg voor haar, maar nu begin ik als maar meer te twijfelen aan haar waarheid...

**Geplaatst**: 09-11-18 11:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 11:40

Ik denk dat je net te snel oordeelt.
Ga eens met haar in gesprek. Plan eens een middag in. Kan ze haar hart luchten, Kun je misschien hulp bieden en wellicht dat je haar kant echt aanhoort.

En dan oordeel je nog eens een keer.
Je mag haar er ook op aanspreken, maar niet te snel.

**Geplaatst**: 09-11-18 11:43

Geplaatst: 09-11-18 11:43

Ik vind eerlijk gezegd ook dat je snel oordeelt

Ik gedraag me ook niet depressief (hoe doe je dat überhaupt?) en komt het ook als een verrassing voor de sporadische persoon die ik erover vertel (en dan krijg ik ook te horen “maar je gedraagt je helemaal niet depressief”) maar ben het volgens de huisarts en psych toch echt

het is voor iedereen anders en iedereen gaat er anders mee om. Ik kleed me ook wel eens netjes aan inclusief make-up omdat ik die dag wat van plan ben maar vervolgens te energieloos en somber te zijn om t uit te gaan voeren en dus geen energie heb om wat anders te doen dan op de bank te hangen.

En ik kon ook heel mooi de schijn ophouden waardoor het ook leek alsof ik van “niks aan de hand” naar huisarts, antidepressiva en hulp ging. Ik stak gewoon m’n kop in het zand tot het niet meer ging.

**Geplaatst**: 09-11-18 11:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 11:47

Ook ik heb te horen gekregen dat ik depressief ben, en ook de psycholoog heeft gezegd dat je het niet aan mij afziet, en merkt... En dat 't niet raar is dat mensen 't niet aan mij merken/zien omdat ik er ook niet bijloop als 'n doorsnee depressief persoon (verwaarloosd uiterlijk, niet geven om hoe je eruit ziet etc etc) maar ik ben toch echt depressief

**Geplaatst**: 09-11-18 14:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 14:18

Ik lees echt niks afwijkends in haar verhaal, juist heel veel herkenning. Je krijgt in een depressie ook vaak alleen maar energie van leuke dingen doen, ik kon het ook niet aan om dingen te doen waar ik ook maar een beetje weerstand van kreeg. En bij mij ing de 2e keer geleidelijk omdat ik het al kende, maar de eerste keer was het ook bam van de een op de andere dag, incl pillen en 5 dagen de deur niet uit gaan. En ik voel me bijna schuldig als ik jouw verhaal lees, want voor die tijd stak ik ook weinig mn handen uit de mouwen, blijkbaar omdat ik het al zwaar genoeg had in dit tijd. Ik kon altijd weinig doen, weinig werken en weinig kuizen.
En ik zou het ook logisch vinden dat het voor haar moeilijk is dat kind naar papa trekt, want, misschien wil ze heel graag meer doen, meer aandacht aan haar dochter schenken, een band hebben, maar misschien kan ze het niet.

Dus, idd, ga met haar in gesprek. En niet om te oordelen of ze nou een depressie heeft of niet, maar wat jullie voor haar kunnen doen. Zonder oordeel, want nogmaals, iedereen heeft zijn redenen om te doen en te zijn zoals ze is...

**Geplaatst**: 09-11-18 15:37

Geplaatst: 09-11-18 15:37

Nog los van het snelle oordeel; je kan nooit zien wat er in iemand om gaat, vind ik het verre van netjes om de privésituatie van een ander online te gooien...

**Geplaatst**: 09-11-18 16:41

Geplaatst: 09-11-18 16:41

Joolien schreef:
En ik voel me bijna schuldig als ik jouw verhaal lees, want voor die tijd stak ik ook weinig mn handen uit de mouwen, blijkbaar omdat ik het al zwaar genoeg had in dit tijd. Ik kon altijd weinig doen, weinig werken en weinig kuizen.

Dit vooral ook ja, als ik zo’n oordeel lees ga ik me altijd heel schuldig voelen en dan denk ik “jeetje zie je wel hoe een nietsnut ik nou ben” $:\$

Overigens wel een leuk lichtpuntje hier: ik heb afgelopen dinsdag eindelijk m’n minor behaald! Het was zo’n verschrikkelijke drempel geworden, zag er zo vreselijk tegenop. Had m’n eerste poging afgelopen januari, was sowieso al met vallen en opstaan gegaan en heb het toen niet gehaald. Steeds probeerde ik weer afspraken te maken voor de herkansing maar ik kon het gewoon niet. Dus heb ik m’n docenten gemaild en gezegd “geef me maar een datum” en die was dus afgelopen dinsdag... en ik heb het gewoon gehaald! Zoooo opgelucht!

Heb wel besloten om m’n afstuderen even uit te stellen, zou eigenlijk in januari afstuderen maar dan moet ik nu zo hard aan de bak (eerste deadline is over 1,5 week al) dat ik bang ben dat ik mezelf dan weer helemaal over de kop werk en ik weer in een diep zwart gat donder. Voel me over het algemeen wel beter, maar het is een dun lijntje.

Maar er kwam wel heel erg veel spanning los, woensdagavond had ik een akkefietje en toen barstte ik echt om niks in tranen uit, gisteravond in bed moest ik ook ineens een beetje huilen.

**Geplaatst**: 09-11-18 16:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 16:50

Gelukkig ben ik niet de enige Warboel

Mocht het weer gebeuren, zullen we dan samen nietsnuttig op de bank gaan zitten? :')

Wat tof dat je je minor hebt gehaald!! Stoer!! Slim dat je je afstuderen wel even uitstelt. Is dat trouwens niet gezamenlijk met een stage? Wij studeren af op een bedrijf zeg maar.

2 weken geleden was ik trouwens echt helemaal aan de grond, zoals ik al eerder had getypt. Nou was ik die week ongesteld, en ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld in die week

Sowieso word ik dat maar 4 keer per jaar ong, want mijn lijf is al een puinhoop die week, maar niet eerderw as ik zoooooo depressief. Ik ben er wel van geschrokken eigenlijk. Sowieso was mijn lijf ook een stuk rampzaliger nog, ik had zoveel pijn in mn buik dit keer, daar kon geen paracetamol tegenop

Maar dan nog heb ik 10 keer liever die buikpijn dan dat ik me zo onwijs emotioneel voel. Ik on echt O-VER-AL om huilen, om alles!! Positief en negatief. Wat een ellende was dat zeg :')

**Geplaatst**: 09-11-18 16:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 16:57

Haha ja een keer een nietsnutten afspraak maken :')

klinkt gezellig

Ja ben er mega blij mee!
Nee wij studeren niet af met een stage. Ik zit op de kunstacademie dus je moet dan zelf een project bedenken. Mag overigens wel voor een bedrijf maar dat ga ik niet doen. Ga een prentenboek maken over depressie

Ahh oliebol joh dat je je zo voelde -O-

echt naar zoveel buikpijn ook en je dan ook nog zo ellendig voelen... $:\$

**Geplaatst**: 09-11-18 16:59

Geplaatst: 09-11-18 16:59

Warboel schreef:
Haha ja een keer een nietsnutten afspraak maken klinkt gezellig Ja ben er mega blij mee!
Nee wij studeren niet af met een stage. Ik zit op de kunstacademie dus je moet dan zelf een project bedenken. Mag overigens wel voor een bedrijf maar dat ga ik niet doen. Ga een prentenboek maken over depressie

Ahh oliebol joh dat je je zo voelde echt naar zoveel buikpijn ook en je dan ook nog zo ellendig voelen...

Oh wat leuk. Voor welke doelgroep?

Ja ik was echt een hoopje ellende, het was verschrikkelijk :')

**Geplaatst**: 09-11-18 17:21

Geplaatst: 09-11-18 17:21

Nee, ik snap dat jullie vinden dat ik te snel oordeel. Ik vond het in het begin ook heel erg voor haar, maat twijfel dus nu ook harder omdat ik niet de enige ben in de omgeving ben die eraan begint te twijfelen. Ook natuurlijk omdat alles op mijn broer zijn schouders valt, die altijd al veel verantwoordelijker was dan haar, maar er nu dus ook aan onderdoor gaat, en zij heeft dat blijkbaar niet door en ipv hem wat meer te steunen kraakt ze hem op elke gelegenheid af... Natuurlijk is dat als omstaander heel vervelend.

Zelf was ik ook iemand die mijn depressie veel meer verborg, zelfs voor enkele van mijn familie. Ik kreeg ook veel onbegrip maar ik ben een beetje het omgekeerde van haar, ik sloot me helemaal af en had echt een 'fake smile', veel mensen inclusief mijn broer wisten pas maanden nadien dat ik opgenomen was bij een specialist en aan medicatie zat. Juist mijn school, moeder en zus en enkele vrienden waren ervan op de hoogte. Ik snap ook dat elke depressie anders is, ik ben heel perfectionistisch dus ook al kon ik niet meer, ik bleef zoveel mogelijk naar school gaan en mijn normale leven herpakken, ik ben echt iemand die mezelf erdoor probeerde te sleuren al had ik verschillende trauma's opgedaan en veel te veel meegemaakt voor iemand van mijn leeftijd. Ik voelde me in het begin ook erg schuldig, want er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben dan jou, en dat was iets wat mij altijd tegen hield om mijn depressie te 'outen' maar ook omdat ik er helemaal niet van hou om het in mensen hun gezicht te duwen...

Ik heb overigens zelf 3 jaar gedragswetenschappen gestudeerd, dus ik heb de kennis ook wel mee over het onderwerp. Het gaat mij eigenlijk vooral omdat ze zelf echt niets maar ook niets doet om mijn broer te helpen. Je hoeft niet elke dag te kuisen nee, helemaal niet. Maar doe een beetje moeite aub, mijn broer werkt elke dag, gaat het kind van school halen terwijl ze maar 3 straten verder op school zit waardoor hun dochter ook nog eens in na schoolse opvang zit omdat zij haar niet wil gaan halen om vervolgens nog eens boodschappen te moeten gaan doen én te koken. Met nu als resultaat dat de dochter oververmoeid is omdat die altijd veel te laat gaat slapen. Mijn moeder is hierbij al enkele keren ingesprongen om op de noodknop te drukken, want het kind mag niet gaan lijden onder haar depressie. Ze mag bankhangen en depressief zijn, maar ze heeft wel een gezin die ze niet zomaar in de steek kan laten en zeker niet haar dochter.

Joolien: Ze is nu ongeveer een maand depri, dochtertje is al 3 jaar en heeft altijd meer naar mijn broer getrokken dan naar haar, omdat hij dus altijd al veel meer deed dan haar en dus altijd al vaak het kind bij haar ouders of bij mij kwam droppen als het haar even niet uitkwam. In die situatie is er dus niet erg veel veranderd.

**Geplaatst**: 09-11-18 17:29

Geplaatst: 09-11-18 17:29

Maar Calipsolover, dat is aan je broer en hoe zij hun relatie vormgeven!

Ik word eerlijk gezegd zelfs een beetje nijdig van je berichten, je weet hoe het is om depressief te zijn en hoe mensen daar op kunnen reageren en toch bemoei je je zo met hun situatie.

Ik heb het ook meegemaakt, ik was niet depressief - dat zagen ze aan me en wat wist de huisarts er nou van? Misschien dat ik er daarom zo boos van word..

**Geplaatst**: 09-11-18 17:31

Geplaatst: 09-11-18 17:31

RedPassion schreef:
Nog los van het snelle oordeel; je kan nooit zien wat er in iemand om gaat, vind ik het verre van netjes om de privésituatie van een ander online te gooien...

Misschien... maar dit is toch wel zo anoniem.
Ik vertel ook wel eens verhalen over een ander. Maar wel zo dat het anoniem is en als het een referentie is van bijvoorbeeld een bedrijf.. onderbouwd.

**Geplaatst**: 09-11-18 17:39

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 17:39

Is inderdaad anoniem, ik ken bijna niemand op bokt in persoon, woon ook ergens waar maar weinig mensen bokt zullen kennen en laat staan wie mijn broer is of schoonzus

@Tiggs: Helaas heeft mijn broer nogal een lange rekker, en die zegt niet zo snel wat op zijn lever ligt. Ik wil hem graag helpen, maar ben bang dat als ik haar aanspreek ik haar wegjaag, en dat wil ik helemaal niet doen. Ik zie dat mijn broer en hun relatie hier aan onderdoor gaat, ook wou ik graag even mijn hart luchten. Wat maakt jou juist nijdig? Dat ik me bemoei met hun situatie? Wij zijn in mijn familie heel close, dus 'bemoeien' doe ik zeker niet.

**Geplaatst**: 09-11-18 18:59

Geplaatst: 09-11-18 18:59

CalipsoLover schreef:
Ze mag bankhangen en depressief zijn, maar ze heeft wel een gezin die ze niet zomaar in de steek kan laten en zeker niet haar dochter.

Ze mag wel ziek zijn, zolang de rest er maar geen last van heeft?

Citaat:
Joolien: Ze is nu ongeveer een maand depri.

Een maand is niet veel. En verder denk ik dat dit topic niet de juiste plek is voor je frustratie, want je lijkt een soort bevestiging te willen dat het 'niet normaal' is hoe je schoonzus doet, maar daarmee kwets je mensen omdat de kern van depressie en burnout vaak is dat dingen die zo normaal lijken gewoon niet gaan.

En verder: als het voor jou niet goed voelt dan help je niet, en als je je broer wil helpen, dan help je hem door te doen wat hij belangrijk vindt. Als hij de relatie nog een tijd wil rekken dan is dat zijn keuze, daarin hoeft hij jouw oordeel niet te volgen. Maar dit lijkt me allemaal dus meer iets voor een eigen topic.

**Geplaatst**: 09-11-18 19:00

Geplaatst: 09-11-18 19:00

Eigenlijk, naast het feit wat je over de depressie schrijft, ook gewoon al die dingen die je over hun relatie schrijft. Zij doet dit niet, hij doet dit dit en dit etc. Je bedoelt het misschien niet verkeerd, maar dit is hun relatie en niet die van jou.

Als je al met iemand moet praten is het met je broer en niet met haar.

Edit; ik heb dus ervaring met een depressie en het is verschrikkelijk hoeveel mensen dan opeens een mening over je hebben, op een moment dat je dat het minste kunt handelen

**Geplaatst**: 09-11-18 22:56

Geplaatst: 09-11-18 22:56

Oke, ik zal het dan hierbij laten en me niet te veel moeien in de situatie. Heb ondertussen wel een goed gesprek gehad met mijn broer, ik heb hem wat advies gegeven omtrent de relatie met haar dochter en hij stelde dit zeer op prijs en zal dit ook communiceren naar haar, hij is een zeer zacht persoon en denk dat hij dit beter kan dan ik.