Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-06-14 18:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 18:25

ja maar ik heb wel van die momenten van, wat doe ik hier? *geen antwoord* meestal na ruzzies met me ouders . maar ik denk dat je het juist beter begrijpt als je het zelf hebt meegemaakt, of zeg ik nu iets doms?

**Geplaatst**: 27-06-14 19:26

Geplaatst: 27-06-14 19:26

Er zijn genoeg mensen die psychologie of psychiatrie gestudeerd hebben en zelf ook het nodige hebben meegemaakt. Het kan inderdaad enigszins een voordeel zijn omdat het je kan helpen je cliënten beter te begrijpen, anderzijds is het ook een nadeel omdat je zo ook weer met je eigen problemen geconfronteerd wordt. Je moet je eigen problemen dus wel in zekere mate verwerkt hebben als je anderen wil helpen. Nu, je bent nog erg jong. Misschien verander je in tussen tijd nog van gedacht.
Ik weet nu natuurlijk niet wat er precies allemaal speelt en hoe ernstig het precies is (moeilijk af te leiden uit een paar korte berichtjes), maar het lijkt me voor iemand van jou leeftijd niet abnormaal dar je weleens ruzie hebt met je ouders en je daardoor niet altijd goed in je vel voelt.
Dit is misschien niet de juiste plek om al je problemen te gaan bespreken. Wij, maar ook anderen, kunnen dan alles lezen wat je geschreven hebt, maar ik vrees dat we niet veel meer voor je kunnen doen dan je steunen. Ik wil niet zeggen dat je hier niets mag posten, maar het lijkt mij verstandiger om - als je echt hulp wil - dit met je ouders of met een andere volwassene die je kent en vertrouwt te bespreken. Daar zal je meer uithalen denk ik. De meesten van ons zijn immers ook niet opgeleid als hulpverlener en kunnen dus enkel spreken vanuit eigen ervaring.
Is het bespreken van je problemen met je ouders of zo toch nog een stapje te ver voor jou? Ga dan eens naar de site van Awel (oa te vinden via Google). Zij zijn er voor kinderen en jongeren die met vragen zitten over heel uiteenlopende thema's en kunnen je vast verderhelpen. Je kan een bericht plaatsen op hun forum, mailen, bellen of chatten.
Als je in België woont kan je ook steeds terecht bij een JAC in je buurt. Dat is gratis en anoniem.
Succes!

**Geplaatst**: 27-06-14 19:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 19:38

Ik vertrouw maar 1 volwassenen en die is 26

me ouders vind ik niet beoaakt aardig en vettrouwongspersoon op school ook niet

**Geplaatst**: 27-06-14 20:47

Geplaatst: 27-06-14 20:47

Neem dan zoals eerder gezegd contact op met bv Awel, zij zullen je verder kunnen helpen.

**Geplaatst**: 27-06-14 21:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 21:00

Voel me de laatste dagen weer bleeehhhhh... veel negatieve gedachtes over mijn IQ enzo.. 2 jaar voor niks gestudeerd en geploeterd in mijn leven.

**Geplaatst**: 27-06-14 21:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 21:33

Laat je er niet teveel door van slag brengen, je bent en blijft dezelfde Purny. Is er nog een mogelijkheid om je opleiding/een andere opleiding op te pakken?

**Geplaatst**: 27-06-14 21:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 21:39

Purny is er niet een opleiding die beter bij jou aansluit? En voor niets is het nooit geweest. je zal er vast ook een hoop geleerd hebben en dat kan je altijd meenemen in je verdere leven. Helaas geen papiertje, maar wel de ervaring en de leermomenten.

**Geplaatst**: 27-06-14 22:58

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 22:58

Ik heb dus een testje online over depressie gedaan en ze zeggen dat ik een depressi heb, een vriendin van me zegt ook dat ik naar psycholoog moet - oke oke die vriendin 26

**Geplaatst**: 27-06-14 23:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 23:23

Balen zeg Purny.
Maar zoals de anderen zeggen, je hebt je tijd niet verspild. Je leert er altijd dingen van.
En probeer iets te vinden wat je beter ligt.

Kesha, ik denk dat je op jou leeftijd toch echt je moeder erbij moet betrekken om hulp te zoeken. Of die oudere vriendin.
Is er iets gebeurt dan dat je je zo voelt? Is het niet de puberteit? Niet dat ik je niet serieus neem hoor, maar in de puberteit kun je al snel in de put zitten zonder dat je een depressie hebt.

Switchshadow, nog even over het contact verbreken, dat is bij mij ook niet zomaar gebeurt hoor. Daar is 12 jaar gezeik aan vooraf gegaan. En ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens heel bewust het contact heb verbroken. Ik heb gewoon niks meer van me laten horen, omdat ik vond dat hij nu maar eens contact op moest zoeken. Dat heeft hij dus niet gedaan op een stom sms'je na waarin hij z'n sleutel terug vroeg omdat hij ging verhuizen en hij heeft mijn telefoon een keer over laten gaan.

Het is en blijft gewoon erg moeilijk. Het zijn toch je ouders en ondanks al het gezeik geef je toch om ze.

Nog een vraagje aan jullie, ik heb ook het probleem dat ik geen binding heb met mensen. Misschien met mijn moeder, maar voor de rest heb ik niemand die ik echt niet zou kunnen missen. Ik voel me daar wel eens schuldig om tegen over vrienden of familie. Nog iemand die hier last van heeft? En wat heb je er aan gedaan?

**Geplaatst**: 28-06-14 08:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 08:52

Ginger: Wil je binding of hou je het af om een bepaalde reden?
Zelf heb ik ook een soort bindingsangst, wil niet dat mensen te dichtbij komen. Maar aan de andere kant wil ik het heel erg graag. Ik heb ook wel het gevoel dat ik mensen niet zal missen, kan heel goed alleen zijn. Maar het is niet dat ik dat wil. Ik ben zeker wel gehecht aan mijn vriend en eenmaal gebonden dus dan ook bang om het weer kwijt te raken.

**Geplaatst**: 28-06-14 08:56

Geplaatst: 28-06-14 08:56

kesha1 schreef:
Ik heb dus een testje online over depressie gedaan en ze zeggen dat ik een depressi heb, een vriendin van me zegt ook dat ik naar psycholoog moet - oke oke die vriendin 26

Ga niet af op wat zo'n testjes op internet zeggen. Ten eerste, die testjes zijn over het algemeen bedoeld voor volwassenen. Je wordt dan oa vergeleken met mensen die veel ouder zijn dan jij. Bovendien kan een depressie zich bij jongeren van jou leeftijd anders uiten dan bij volwassenen. Ten tweede, zo betrouwbaar zijn die online tests niet. Enkel een (kinder)psychiater kan vaststellen of jij een depressie hebt of niet; een psycholoog kan ook zijn/haar vermoeden hierover uitspreken. Daarnaast ben ik van mening dat het er niet zozeer over gaat of je al dan niet depressief bent; het gaat er wél om dat je leert om op een andere manier om te gaan met je gevoelens en gedachten en je je op termijn beter gaat voelen.
Verder ga ik mee in wat Ginger zegt en ik eerder ook al heb aangehaald, praat hierover met een volwassene die je vertrouwt. Je ouders zou je eigenlijk zoiezo moeten inlichten, op jou leeftijd kan je nog niet de stap zetten naar een psycholoog zonder dat zij ervan op de hoogte zijn. Dit is de enige goede raad die we jou kunnen geven.

purny schreef:
Voel me de laatste dagen weer bleeehhhhh... veel negatieve gedachtes over mijn IQ enzo.. 2 jaar voor niks gestudeerd en geploeterd in mijn leven.

SwitchShadow schreef:
Purny is er niet een opleiding die beter bij jou aansluit? En voor niets is het nooit geweest. je zal er vast ook een hoop geleerd hebben en dat kan je altijd meenemen in je verdere leven. Helaas geen papiertje, maar wel de ervaring en de leermomenten.

. Helemaal mee eens. Maak je niet te druk over je IQ, Purny. Zoals ik je eerder nog al heb gezegd, blijf je inderdaad nog steeds dezelfde Purny als voorheen. Daar verandert dat IQ niets aan. Bekijk het ook eens van de andere kant. Ja je hebt twee jaar gestudeerd en nu geen diploma in handen, maar je hebt toch ook wel heel wat vakken afgelegd waarop je geslaagd bent, vermoed ik. Daar mag je best trots op zijn, want dat zal voor jou ook niet gemakkelijk geweest zijn doordat je je vaak niet zo goed in je vel voelde en je waarschijnlijk met sommige dingen ook gewoon wat meer moeite had om het te blokken dan de doorsnee student.

ginger18 schreef:
Nog een vraagje aan jullie, ik heb ook het probleem dat ik geen binding heb met mensen. Misschien met mijn moeder, maar voor de rest heb ik niemand die ik echt niet zou kunnen missen. Ik voel me daar wel eens schuldig om tegen over vrienden of familie. Nog iemand die hier last van heeft? En wat heb je er aan gedaan?

Ik heb er niet echt last van en kan je ook niet zeggen wat je eraan moet doen. Ja, met een groot deel van mijn familie heb ik dat eigenlijk wel. Maar dat heeft denk ik gewoon te maken met het feit dat er gewoon veel gebeurd is en ik het met sommige dingen gewoon echt niet eens ben. Wat ik eraan doe? Niks eigenlijk. Ik ga niet vaak naar familiefeestjes (soms kan het niet echt anders) en daarbuiten heb ik eigenlijk ook niet veel contact met hen. Voor mij is dat oké, maar ik krijg er wel regelmatig opmerkingen over als ik dan toch eens naar een of ander familiefeest ga. Maar goed, dat komt dan het ene oor in en gaat het andere weer uit.
Je hoeft je er niet schuldig om te voelen, het is een gevoel wat je hebt. Dat keer je niet zomaar om. Je kan wel leren om - als dat echt nodig is - er op een andere manier mee om te gaan.

**Geplaatst**: 28-06-14 11:08

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 11:08

Sorry dat ik binnen kom vallen; ik lees af en toe mee, maar zet m'n eigen verhaal liever (nog) niet op internet.
Phen: misschien kunnen betablokkers je tijdelijk helpen? Die maskeren de lichamelijke kenmerken van angst en spanning enigszins doordat ze oa je hartslag verlagen.

**Geplaatst**: 28-06-14 11:50

Geplaatst: 28-06-14 11:50

ikkkke schreef:
kesha1 schreef:
Ik heb dus een testje online over depressie gedaan en ze zeggen dat ik een depressi heb, een vriendin van me zegt ook dat ik naar psycholoog moet - oke oke die vriendin 26

Ga niet af op wat zo'n testjes op internet zeggen. Ten eerste, die testjes zijn over het algemeen bedoeld voor volwassenen. Je wordt dan oa vergeleken met mensen die veel ouder zijn dan jij. Bovendien kan een depressie zich bij jongeren van jou leeftijd anders uiten dan bij volwassenen. Ten tweede, zo betrouwbaar zijn die online tests niet. Enkel een (kinder)psychiater kan vaststellen of jij een depressie hebt of niet; een psycholoog kan ook zijn/haar vermoeden hierover uitspreken. Daarnaast ben ik van mening dat het er niet zozeer over gaat of je al dan niet depressief bent; het gaat er wél om dat je leert om op een andere manier om te gaan met je gevoelens en gedachten en je je op termijn beter gaat voelen.
Verder ga ik mee in wat Ginger zegt en ik eerder ook al heb aangehaald, praat hierover met een volwassene die je vertrouwt. Je ouders zou je eigenlijk zoiezo moeten inlichten, op jou leeftijd kan je nog niet de stap zetten naar een psycholoog zonder dat zij ervan op de hoogte zijn. Dit is de enige goede raad die we jou kunnen geven.

purny schreef:
Voel me de laatste dagen weer bleeehhhhh... veel negatieve gedachtes over mijn IQ enzo.. 2 jaar voor niks gestudeerd en geploeterd in mijn leven.

SwitchShadow schreef:
Purny is er niet een opleiding die beter bij jou aansluit? En voor niets is het nooit geweest. je zal er vast ook een hoop geleerd hebben en dat kan je altijd meenemen in je verdere leven. Helaas geen papiertje, maar wel de ervaring en de leermomenten.

. Helemaal mee eens. Maak je niet te druk over je IQ, Purny. Zoals ik je eerder nog al heb gezegd, blijf je inderdaad nog steeds dezelfde Purny als voorheen. Daar verandert dat IQ niets aan. Bekijk het ook eens van de andere kant. Ja je hebt twee jaar gestudeerd en nu geen diploma in handen, maar je hebt toch ook wel heel wat vakken afgelegd waarop je geslaagd bent, vermoed ik. Daar mag je best trots op zijn, want dat zal voor jou ook niet gemakkelijk geweest zijn doordat je je vaak niet zo goed in je vel voelde en je waarschijnlijk met sommige dingen ook gewoon wat meer moeite had om het te blokken dan de doorsnee student.

ginger18 schreef:
Nog een vraagje aan jullie, ik heb ook het probleem dat ik geen binding heb met mensen. Misschien met mijn moeder, maar voor de rest heb ik niemand die ik echt niet zou kunnen missen. Ik voel me daar wel eens schuldig om tegen over vrienden of familie. Nog iemand die hier last van heeft? En wat heb je er aan gedaan?

Ik heb er niet echt last van en kan je ook niet zeggen wat je eraan moet doen. Ja, met een groot deel van mijn familie heb ik dat eigenlijk wel. Maar dat heeft denk ik gewoon te maken met het feit dat er gewoon veel gebeurd is en ik het met sommige dingen gewoon echt niet eens ben. Wat ik eraan doe? Niks eigenlijk. Ik ga niet vaak naar familiefeestjes (soms kan het niet echt anders) en daarbuiten heb ik eigenlijk ook niet veel contact met hen. Voor mij is dat oké, maar ik krijg er wel regelmatig opmerkingen over als ik dan toch eens naar een of ander familiefeest ga. Maar goed, dat komt dan het ene oor in en gaat het andere weer uit.
Je hoeft je er niet schuldig om te voelen, het is een gevoel wat je hebt. Dat keer je niet zomaar om. Je kan wel leren om - als dat echt nodig is - er op een andere manier mee om te gaan.

Even een stukje uit mijn slechtste momenten: ik kom van school,ga in me bed liggen en wik er tot sochtends vroeg niet uit komen. Terwijl ik die nacht van tevoren heel goed geslapen heb, dus ging ik even op internet kijken of dat een soort slaapstoornis is. Wat blijkt dus? Ja het is een vorm van een slaapstoornis en ik heb dat dan eens in de zoveel tijd. Ik had me moeder hier op ingelicht die zij: "zo past iedere ziekte wel bij je
terwijl een vriendin van me, die heeft een slaapstoornis zei:" ik zou echt naar de huisarts gaan" maar nee mijn moeder ontwijkt het gewoon waarschijnlijk puur omdat ze zelf al genoeg aan der hoofd heeft -:(-

dus vandaar dat ik het eerst niet wou zeggen maar nu heeft die vriendin tegen me gezegt je kan beter nu voordat het te laat is, ik weet er alles van

**Geplaatst**: 28-06-14 12:51

Geplaatst: 28-06-14 12:51

Ik begrijp je moeder ergens ook wel. Iedereen heeft in zekere mate wel symptomen van een of andere aandoening, maar dat wil daarom niet zeggen dat je dat ook werkelijk hebt.
Of je een slaapstoornis hebt, kunnen noch wij, noch jou vriendin bepalen. Daarvoor zijn er dokters die na jou te onderzoeken kunnen zeggen wat er aan de hand is en wat je eraan kan doen. Het is ook mogelijk dat dit hoort bij de ontwikkelingsfase waarin je nu zit. In de puberteit komt het wel vaker voor dat je meer slaap nodig hebt omdat je dan veel energie besteed aan het ontwikkelen. Maar zoals gezegd kan alleen een dokter vaststellen of dit normaal is of niet. Zeg tegen je moeder dat je je er wel wat zorgen om maakt en at je toch graag eens naar de huisarts zou willen gaan om zeker te zijn dat er niets aan de hand is. Vraag anders eens aan je vriendin of ze niet mee wil gaan om te praten met je moeder. Of schakel een ander familielid in dat je vertrouwt...
Als je op je vragen een duidelijker antwoord wil (los van het advies van een dokter), dan kan ik je alleen maar aanraden om je vragen te stellen aan bv de mensen van Awel. Zoals eerder gezegd lijkt dit topic me niet de geschikte plek om jou problemen te bespreken en kunnen wij ook niet zo heel veel voor jou doen.

**Geplaatst**: 28-06-14 13:39

Geplaatst: 28-06-14 13:39

SwitchShadow schreef:
Ginger: Wil je binding of hou je het af om een bepaalde reden?
Zelf heb ik ook een soort bindingsangst, wil niet dat mensen te dichtbij komen. Maar aan de andere kant wil ik het heel erg graag. Ik heb ook wel het gevoel dat ik mensen niet zal missen, kan heel goed alleen zijn. Maar het is niet dat ik dat wil. Ik ben zeker wel gehecht aan mijn vriend en eenmaal gebonden dus dan ook bang om het weer kwijt te raken.

Het is niet iets wat ik bewust doe. Het gebeurt gewoon niet. Waarschijnlijk is het idd een soort verdediging om niet in de steek gelaten te worden. Maar het geeft me toch ook wel een eenzaam gevoel af en toe.
Aan sommige dieren hecht ik me dan weer wel.
Het stomme is, voordat ik hulp ging zoeken had ik af en toe nog wel eens een date. En daar klemde ik me dan juist helemaal aan vast waardoor ik de ander heel snel weg joeg. En zo iemand miste ik dan wel als het over ging. Maar misschien was dat ook meer het idee omdat ik graag een relatie wou (wat ik nu gelukkig niet meer zo heb).

**Geplaatst**: 28-06-14 18:36

Geplaatst: 28-06-14 18:36

@ Phen: ik las net iets over magnesiumsupplementen tegen angst, ben alleen hey artikel alweer kwijt. Op Google is ook het eea te vinden daarover.

**Geplaatst**: 28-06-14 19:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 19:04

Ja ik moet ook maar weer eens aan de magnesium. Heb weer heel veeel angst de laatste dagen, merk dat t erger wordt als ik vermoeid ben of spanning heb.

**Geplaatst**: 28-06-14 19:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 19:32

Iedereen bedankt voor de opbeurende berichtjes! Ben nu alleen een beetje in de war geraakt van alles en nog wat. Vanmorgen smste me date ook nog af, dus weer niks leuks gedaan... Ging ik de stad in om mijn nieuwe bril te halen was ie bij de verkeerde vestiging bezorgd.. nu moet ik weer wachten....

**Geplaatst**: 28-06-14 19:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 19:43

Lekker * so not* achja als het maar niet aan de anderekant van nederland licht toch?

**Geplaatst**: 28-06-14 20:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 20:22

Vervele d Purny.
En Jolien, heb jij goede ervaringen met magnesium bij angst?

Ik heb sinds een tijdje (en met name gisteravond en vanavond) veel last van een soort kortsluiting in mijn hoofd. Heel gek, alsof er een schok doorheen gaat en ik even weg val. Ik wijt het aan vermoeidheid, maar vind het toch een beetje vreemd.

**Geplaatst**: 28-06-14 23:14

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-06-14 23:14

Oh jorine dat herken ik! Ik zei het tegen een vriendin en die keek me echt heel raar aan haha. Ik heb het ook op vermoeidheid gegooid.

Ik denk dat ik ook eens magnesium ga proberen. Dat is iets wat ik nog niet heb geprobeerd en neem liever iets natuurlijks dan dat ik een pammetje pak.

Verder wil ik even laten weten dat ik vanaf morgen 3 weken in het buitenland ben en ik weet niet of ik ergens internet heb (we reizen rond).

Hou jullie taai allemaal!

**Geplaatst**: 29-06-14 11:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-06-14 11:39

Gek he. Veel plezier in het buitenland!

**Geplaatst**: 29-06-14 21:42

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-06-14 21:42

Het is een tijdje geleden dat ik in dit topic gereageerd had, maar ik heb wel alles meegelezen.
Ik ben ook weer wat verder met de behandeling, inmiddels zit ik in deeltijd therapie en werk momenteel even niet. Ik zit in de ziektenwet, het lijkt mij niet handig om zelf als begeleiding in de psychiatrie te werken terwijl ik in behandeling ben.

Ik zit nu zo n 5 weken in deeltijdtherapie en ben gewisseld van medicatie omdat ik last bleef houden van bijwerkingen. Ik ben nu aan het opbouwen met de medicatie.
Ik merk maar kleine vooruitgang en soms heb ik het idee dat ik helemaal niet vooruit kom.
Buiten mijn deeltijd therapie heb ik ook gesprekken met de psychiater voor de medicatie en om uit te zoeken of ik nog meer mankeer dan alleen een depressie.
Ik vind het maar lastig allemaal en er zijn dagen dat ik uit therapie kom en echt op ben.
Ik zou zo graag eens willen dat ik me beter voel.

Ik herken veel in de verhalen die ik hier lees.
Magnesium heb ik nooit geprobeerd maar misschien kan het helpen bij sommige mensen.

**Geplaatst**: 29-06-14 21:46

Geplaatst: 29-06-14 21:46

Wesco schreef:
Het is een tijdje geleden dat ik in dit topic gereageerd had, maar ik heb wel alles meegelezen.
Ik ben ook weer wat verder met de behandeling, inmiddels zit ik in deeltijd therapie en werk momenteel even niet. Ik zit in de ziektenwet, het lijkt mij niet handig om zelf als begeleiding in de psychiatrie te werken terwijl ik in behandeling ben.

Ik zit nu zo n 5 weken in deeltijdtherapie en ben gewisseld van medicatie omdat ik last bleef houden van bijwerkingen. Ik ben nu aan het opbouwen met de medicatie.
Ik merk maar kleine vooruitgang en soms heb ik het idee dat ik helemaal niet vooruit kom.
Buiten mijn deeltijd therapie heb ik ook gesprekken met de psychiater voor de medicatie en om uit te zoeken of ik nog meer mankeer dan alleen een depressie.
Ik vind het maar lastig allemaal en er zijn dagen dat ik uit therapie kom en echt op ben.
Ik zou zo graag eens willen dat ik me beter voel.

Ik herken veel in de verhalen die ik hier lees.
Magnesium heb ik nooit geprobeerd maar misschien kan het helpen bij sommige mensen.

Heel herkenbaar, in het begin ging het bij mij ook behoorlijk bergafwaarts, ik kwam soms helemaal op en/of zwaar gepikeerd van therapie weg. Frustratie, pijn en vermoeidheid. Maar blijf verder kijken dan dat, laat het op je af komen, wil niet te snel. Deeltijd is meestal voor langere tijd, bij mij was het 9 tot 11 maanden en dat is niet voor niks. Gun jezelf ook die tijd, en blijf in het moment. poedersuiker voelen mag, onderga dat, accepteer het en dan ineens, na een tijdje merk je ineens 'he verdomd, nu ga ik lekker. Dit voelt goed'. Dat is niet ineens een knop die om gaat, dat is geleidelijk.
Achteraf zul je terugkijken op je therapie en er zal er een glimlach op je gezicht ontstaan. Maar geef jezelf de tijd

**Geplaatst**: 29-06-14 21:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-06-14 21:57

Ja dat klopt Jolien maar het duurt al zolang en ik zou me eens echt beter willen voelen. Vanaf mijn pubertijd ben ik al zo wisselend van emoties dat ik niet beter weet.