Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-06-14 21:07

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-06-14 21:07

Misschien hoort het hier niet dan sorry.
mij lijkt het later leuk om kinderpsychater te worden of in iedergeval kinderen met problemen

**Geplaatst**: 26-06-14 21:11

Geplaatst: 26-06-14 21:11

Jorine: Ik heb ook valeriaan in huis. Precies dezelfde als die jij hebt. Maar helaas heb ik geen verschil gemerkt. Of nouja wel als ik het op een redelijk normale dag gebruik, maar als het echt op dagen is wanneer ik veel last heb van angst helpt het niet meer. Maar dat komt ook omdat ik op dat moment ook eigenlijk niks kan slikken en anders komt het er wel weer uit. Heb ook pilletjes gehad die m'n maagklep soort van afsloot waardoor ik niet meer zou moeten overgeven van de angst, dat hielp ook niet. En heb ook echte medicatie gehad voor tegen maagzuur (dus niet van die Rennies maar echte). Dat hielp wel tegen de misselijkheid maar die angst bleef heel erg aanwezig. Want ja het zit natuurlijk tussen mijn oren en niet daadwerkelijk in m'n fysieke gesteldheid.
Ik denk dat ik het misschien moet gaan overleggen met mn psych wat nu het verstandigst is om te doen. Want het lijkt wel of 'gewoon doorgaan' niet echt lijkt te helpen, word er haast alleen nog maar angstiger van.

Jolien: Ik ben ook best wel tegen medicatie omdat ik weet wat er mis mee kan gaan. Maar dit word behoorlijk ondragelijk. Als het maar die scherpe randen eraf haalt waardoor ik wat meer zelfvertrouwen krijg in situaties wanneer ik er extreem veel last van heb zal ik al heel blij zijn denk ik.

**Geplaatst**: 26-06-14 21:38

Geplaatst: 26-06-14 21:38

_Jorine schreef:
Ja dat is zo, maar ik vind de drempel zo hoog. Ik ben bang dat mijn psychologe me een idioot vindt, met al mijn gezeur.

Vandaag gaat het niet zo goed met me. Vandaag was de laatste sessie van mijn therapiegroep, maar ik denk dat ik niet zonder ze kan. Ik wéét wel dat ik het kan, maar toch voelt het zo.. Het was zo'n vreselijk fijne therapiegroep (we waren maar met zijn tweeën en dat maakte het juist zo prettig) en ik heb er heel veel aan gehad.

Waarom ben je zo bang dat de psycholoog je een zeur vind? Daar zijn ze toch juist voor.

En je zegt dat je in de groep zat met 1 ander iemand. Kun je niet contact onderhouden met diegene? Of ben je bang dat jullie elkaar omlaag gaan halen?

Purny, goed bezig zeg. Leuk dat je een date hebt. En hopelijk gaat het lukken met het paard.

Ik las ook nog iets over medicijnen.
Ik denk dat je daar ook geluk mee moet hebben dat je de juiste medicijnen vind die bij je passen. Ik had wel gelijk de juiste medicatie, alleen de dosis is 1 keer verhoogd. Mij heeft het echt super geholpen. Zonder de medicatie was ik denk niet in een jaar tijd zoveel opgeknapt. Ik voel me echt totaal niet meer depri.
Ik heb wellbutrin.

Vorige week heb ik mijn laatste gesprek gehad bij de psycholoog. Omdat ik bepaalde klachten wel nog steeds heb, ondanks dat mijn stemming beter is, ga ik nu nog een onderzoek krijgen of ik ad(h)d heb.
Ben nog altijd chaotisch, snel afgeleid, vergeetachtig, zit nooit helemaal stil.
Dus ik ben benieuwd wat daar nog uitkomt.

**Geplaatst**: 26-06-14 22:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-06-14 22:20

Tja, medicatie... Ik ben er zelf ook niet echt een voorstander van om het te gebruiken, maar uiteindelijk ben ik toch met medicatie begonnen. Het heeft bij mij eventjes geduurd eer ik de juiste medicatie(combinatie) had. Ik heb ooit slaapmedicatie genomen (waar ik niet zo'n goede ervaringen mee had en dat wil ik dan ook niet meer nemen), ik heb angstremmende medicatie gehad maar dat hielp me op langere termijn niet + ik viel soms ter plekke in slaap als ik dat ingenomen had en nu heb ik een combinatie van anti-depressiva. Dat heeft mij, in combinatie met een aantal andere dingen, wel geholpen.

**Geplaatst**: 26-06-14 22:30

Geplaatst: 26-06-14 22:30

Ik wil me hier ook graag melden.. Spannend..

Toen ik 12/13 was , 10 jaar geleden, heb ik (achteraf gezien) iets traumatiserend mee gemaakt. Het leven van iemand van mijn eigen leeftijd lag letterlijk in mijn handen. Al mijn grenzen waren overschreden en dit heeft ongeveer 3 kwart jaar geduurd.

Uiteindelijk de ballen gehad om een eind te maken aan de situatie en door die persoon, school en ouders enorm in de steek gelaten en mijn schreeuw om hulp werd niet gehoord... Net uit de zandbak en alleen met zoiets om moeten gaan..

Uiteindelijk zijn we 10 jaar verder met een depressie, nachtmerries, angsten en enorme verlatingsangst. In december van vorig jaar de stap gemaakt naar de huisarts... uitgepluist door het ziekenhuis en ze kwamen uit bij PTTS.

Ik ben nu onder behandeling met EMDR.. iets wat gelukkig erg aanslaat maar wel erg heftig is.
Iets wat ik overigens nog steeds vaak voor mezelf houd omdat er weinig begrip vanuit de omgeving komt..

zo. :(:)

**Geplaatst**: 26-06-14 22:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-06-14 22:37

Welkom Wiepke. Ik hoor wel vaker dat emdr heftig is, maar gelukkig heb je er baat bij

knap dat je aan de bel hebt getrokken

Dat bedoel ik Phen, als het je even door het zware deel heen kan helpen heb ik er ook niks op tegen.

Ginger, ben je tevreden bij de psycholoog of zijn je behandelingen op? Ik ben een beetje tegen het fenomeen ADD, waarom? Omdat ze dat bij mij ook gediagnostiseerd hebben maar later bleek dat gewoon te komen door dat ik het in mijn hoofd nog niet op een rijtje had. Ik ben ook erg tegen de medicatie voor ad(h)d, omdat het troep is. Ik zou zeggen, laat je de diagnose niet te snel stellen, ga bij je te raden of het in je hoofd allemaal enigszins stabiel is. Als je dan nog last houd van die onrust kun je atijd nog kijken of het echt add is.

**Geplaatst**: 26-06-14 22:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-06-14 22:39

Dank voor je welkom Joolien.. Ik probeer een beetje bij te lezen waar jullie nu allemaal in het leven staan..

**Geplaatst**: 26-06-14 22:44

Geplaatst: 26-06-14 22:44

love_wiepke schreef:
Dank voor je welkom Joolien.. Ik probeer een beetje bij te lezen waar jullie nu allemaal in het leven staan..

Ik afgekort:
2 narcistische ouders, aanpassingsgedrag, ontloopgedrag in emotie, nog meer aanpassingsgedrag, gepest worden, niet goed meer kunnen voelen, lichaam overbelast dus vermoeid, door naar onverklaarbare klachten, nog vermoeider, niks meer kunnen, weer beter gaan door te verhuizen en weg van ouders, vriend leren kennen, weer in een oud patroon vallen, op werk er aan onderdoor gaan, er achter komen dat de vermoeidheid psychisch is, naar de psycholoog, te groot probleem, naar de observatie, putten van emotie worden open getrokken en raak in een diepe depressie, bijna niks meer kunnen en willen, i een cognitieve gedragsgroep voor 11 maanden, 2 keer in de week de hele dag, nog dieper gaan, mezelf 100 keer tegen komen, veel pijn loslaten, emoties leren uiten, assertiever worden, klaar met de groep, zelf stoeien hoe nu verder, langzaam weer in de benen komen, kiezen voor opleiding, en nu? Nu veel stress van het werk, maar ik kan t handelen, al heb ik nog veel stress. Maar ik ben een levensgenieter, heb een fantastische vriend en leuke mensen om me heen.

Zoiets :')

**Geplaatst**: 26-06-14 22:56

Geplaatst: 26-06-14 22:56

Joolien, ik ben in 1e instantie naar de psycholoog door verwezen omdat ik gevraagd had om een onderzoek naar add.

Eenmaal daar besloten ze om eerst aan mijn stemming te werken om te kijken of dan de dingen die ik aan zag voor add ook zouden verdwijnen.
Aangezien dat nu nog niet zo is kwam het add onderzoek weer naar voren.

De gesprekken zijn wel echt klaar nu. We hadden de laatste paar keer weinig te bespreken. Ik moest negatieve gedachten op schrijven, maar ik ben er in 4 weken tijd geen tegen gekomen. Of iig geen hele negatieve gedachten. Alleen gedachtes als bv ik heb geen zin om te werken. Niet de gedachtes van, ik zie het allemaal niet meer zitten enzo.
Of het zo ook zou zijn zonder de ad weet ik niet. Maar ik heb er geen last van dus die blijf ik slikken.

Add en ADHD zitten trouwens ook in mijn familie, dus het zou ook niet heel vreemd zijn als ik het heb.

Love_wiepke, heftig zeg. Klote dat niemand het door heeft gehad, als je op tijd hulp had gehad had je al die ellende niet mee hoeven te maken. Zo heb ik ook de helft van mijn leven me verschrikkelijk klote gevoeld, waarvan helaas niemand door heeft gehad dat het helemaal niet goed was. Waaronder ikzelf, tot 1,5 of 2 jaar terug zo iets.

Fijn dat de emdr lijkt te helpen. Wel klote dat er zo weinig begrip is vanuit je omgeving. Heb je wel iemand in de buurt waar je mee kunt praten?

Zag dat je ook nog vroeg hoe het bij iedereen zit. Mijn vader heeft nogal veel problemen, alcoholverslaving, gokverslaving, depressie, borderline, hyperventilatie en nog wat kleine dingetjes.
Ik ben hier allemaal achter gekomen na de scheiding van mijn ouders, ik was toen 13 en heb er nooit over gepraat met iemand. Daardoor heb ik een lichte langdurige depressie gekregen (wat ik me herinner heb ik het al vanaf een jaar of 14, maar dat weet ik niet zeker). Dysthymie heb ik als diagnose gehad.
Dat is een hele beknopte versie van het verhaal want er is nog veel meer gebeurt maar niet alles hoeft op internet te komen staan.

En nu gaat het iig kwa stemming heel goed met mij. Heb nog steeds wel problemen zoals ik hier boven schreef, maar ben iig niet meer depressief.

**Geplaatst**: 26-06-14 22:59

Geplaatst: 26-06-14 22:59

Zo. kort maar heftig!

Dapper van je om zo intensief therapie te volgen! Ik durfde zo intensief en in groepsverband niet aan..
Fijn dat je harde werken beloont wordt en dat je er nu wel wat beter met de stress op je werk kan om gaan. Balans tussen werk en ontspannen/genieten is heel belangrijk! Net zo belangrijk als lieve en leuke mensen om je heen waar mee je alles kan en durft te delen! :(:)

En ouders.. ja.. ik ben er wel achtergekomen dat je een ouder moet worden en niet meteen ouder bent na de geboorte.

**Geplaatst**: 26-06-14 23:11

Geplaatst: 26-06-14 23:11

ginger18: Zwaar dat je daar na een scheiding en op zo'n kwetsbare leeftijd achter moet komen zeg!
Niet naar je werk willen heeft iedereen wel eens, goed dat je wel gaat en dat er niet meer hele negatieve gedachtes zijn.. voelt vast goed!!

Ik heb zelfs vaak echt om hulp gevraagd.. 'Ach.. is dat nodig?' 'Nou.. zelf geen gekke dingen doen he', en het gesprek was over. En idd.. had me naar Lentis gestuurd en ik had nu waarschijnlijk niet in dit topic geschreven. Ondanks dat neem ik het mijn ouders niet kwalijk.. een mentaliteit van 'Als we het er niet over hebben, bestaat het niet'.. maar dat maakt het niet minder pijnlijk.

Heb 1 vriend waarmee ik het er een beetje half over heb, denk dat hij niet door heeft wat er echt aan de hand is.. maar dat durf ik aan de andere kant ook niet te vertellen. Bang voor afwijzing.. bang voor onbegrip.. bang om dan verlaten te worden.

**Geplaatst**: 26-06-14 23:24

Geplaatst: 26-06-14 23:24

Dat is vervelend dat je niemand hebt waar je goed mee kan praten. Kan zo fijn zijn als je het even allemaal kwijt kan. En het is ook fijn als bepaalde mensen weten dat je niet altijd zin hebt om contact te zoeken of gezellig te doen. Of op het werk dat er niet moeilijk over gedaan word als je je werk eens slechter doet.

En als mensen je niet serieus nemen als je zegt dat je hulp nodig hebt, dan word die stap alleen maar groter om hulp te zoeken. Goed dat je het toch gedaan hebt.
En hier in dit topic of per pb kun je het ook altijd kwijt. Fijne is dat hier iedereen een beetje van elkaar weet hoe het voelt. En het begrepen word als je eens een keer alleen iets over je eigen kwijt wil en niet op andere wilt reageren (althans zo denk ik er over).

Mijn moeder nam me in het begin ook niet zo serieus toen ik zei dat ik hulp ging zoeken. Uiteindelijk is ze wel bijgedraaid gelukkig.

Was ik net nog vergeten erbij te zetten, maar heb geen contact meer met m'n vader sinds vorig jaar maart. Ik mis hem wel, maar het heeft me heel veel rust gegeven om niet meer naar hem toe te gaan.

**Geplaatst**: 26-06-14 23:51

Geplaatst: 26-06-14 23:51

Welkom Wiepke!
Naar allemaal

Knap dat je er mee bezig bent!

Iedereen schetst even een beeld voor je, dus zal ook even meedoen.

Mijn werkpunten zijn voornamelijk het verwerken van trauma's (PTSS) en het vertrouwen krijgen in mensen en het praten.
Ben tussen 5e en 7e misbruikt. Ouders er nooit over durven te vertellen (mocht me nooit aanstellen, werd nooit serieus genomen, etc), hele passieve vaak afwezige vader die als hij er al was ziek op bed lag. (kan hij niks aan doen, neem hem niks kwalijk) en een moeder die een of andere stoornis heeft, maar weet niet welke omdat zij geen hulp zoekt. Valt richting borderline.
Beide ouders hebben ook een traumatische jeugd gehad wat dus weer in mijn opvoeding terecht kwam.
Vervolgens meerdere geweldsituaties meegemaakt. Mijn broer heeft losse handjes en een zeer kort lontje en heeft mij meerdere malen gewurgd en wenste mij dood. (En daar dacht hij goed over na, was geen opwelling)
Op straat ook veel meegemaakt, mes op mijn keel gehad, bedreigingen, zeer veel geweld. Altijd onveilig, maar kon thuis ook niet terecht. (ook onveilig)
Mijn "2e gezin" waar ik veel kwam en eten kreeg was ook een gezin met problemen. Moeder met schizofrenie/psychoses, scheiding, etc.
Ik kreeg last van hyperventilatie op mijn 10e.
Vervolgens door een ongeluk nu een chronisch rugprobleem.
Uiteindelijk zijn mijn ouders ook gescheiden.
Verder problemen in de rest van de familie dus daar ook geen contact meer mee.
Op mijn 15e nog een keer aangerand.
Vervolgens last gehad van een stalker.

Ik heb nu heel erg veel moeite om te voelen wat er is gebeurd in het verleden, hierdoor kunnen we niet verder met EMDR. Gevoel in het hier en nu is gelukkig weer terug. (Wel iets afgevlakt, maar het is er)

@ Ginger: Geen contact meer met je vader... Ik vind dat heel knap eigenlijk. Hoe is dat zo gekomen? Of vind je het vervelend als ik dat vraag?

@ Joolien: Vind jou verhaal altijd zo knap, hoe je er weer uit klimt.

**Geplaatst**: 27-06-14 00:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 00:00

Switchshadow, vind het niet vervelend hoor dat je dat vraagt.
Het was eigenlijk zo dat mijn vader meestal maar op de bank lag zielig te doen. Ook tijden gehad dat ik altijd bang was voor wat ik aan zou treffen als ik binnen kwam. En er werden heel veel loze beloftes gedaan.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel erg dat hij zoveel problemen heeft en die zijn natuurlijk ook niet uit het niets ontstaan. Maar hij blijft alleen maar hangen in zelfmedelijden en probeert er niks aan te veranderen. Elke keer weer hoop op verandering en dan telkens weer die teleurstelling dat er toch niks veranderde. Op een gegeven moment brak me dat steeds meer op en de druppel was eigenlijk toen hij het niet eens kon opbrengen om naar de bruiloft van zijn zoon te komen. Maar de avond ervoor me wel dronken opbelde vanuit de kroeg. Toen was ik er echt klaar mee.

Knap wil ik het niet noemen. Maar ik heb wel voor mijn eigen gekozen en dat doe ik nu nog steeds en alleen dat al heeft me veel geholpen.

**Geplaatst**: 27-06-14 00:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 00:03

Nou dat vind ik toch echt wel knap dat je dat kan!
Jeetje, niet eens naar de bruiloft van je zoon... Ik snap dat dat allemaal veel energie kostte voor jou.

Hier in twijfel of ik contact verbreek of doorga. In ieder geval is dit niet het moment. Ik wacht nog een beetje op die laatste druppel, maar die schuif ik steeds voor me uit. Omdat ik niet durf of ik heb eigenlijk geen idee...

**Geplaatst**: 27-06-14 07:13

Geplaatst: 27-06-14 07:13

SwitchShadow schreef:
Welkom Wiepke!
Naar allemaal Knap dat je er mee bezig bent!

Iedereen schetst even een beeld voor je, dus zal ook even meedoen.

Mijn werkpunten zijn voornamelijk het verwerken van trauma's (PTSS) en het vertrouwen krijgen in mensen en het praten.
Ben tussen 5e en 7e misbruikt. Ouders er nooit over durven te vertellen (mocht me nooit aanstellen, werd nooit serieus genomen, etc), hele passieve vaak afwezige vader die als hij er al was ziek op bed lag. (kan hij niks aan doen, neem hem niks kwalijk) en een moeder die een of andere stoornis heeft, maar weet niet welke omdat zij geen hulp zoekt. Valt richting borderline.
Beide ouders hebben ook een traumatische jeugd gehad wat dus weer in mijn opvoeding terecht kwam.
Vervolgens meerdere geweldsituaties meegemaakt. Mijn broer heeft losse handjes en een zeer kort lontje en heeft mij meerdere malen gewurgd en wenste mij dood. (En daar dacht hij goed over na, was geen opwelling)
Op straat ook veel meegemaakt, mes op mijn keel gehad, bedreigingen, zeer veel geweld. Altijd onveilig, maar kon thuis ook niet terecht. (ook onveilig)
Mijn "2e gezin" waar ik veel kwam en eten kreeg was ook een gezin met problemen. Moeder met schizofrenie/psychoses, scheiding, etc.
Ik kreeg last van hyperventilatie op mijn 10e.
Vervolgens door een ongeluk nu een chronisch rugprobleem.
Uiteindelijk zijn mijn ouders ook gescheiden.
Verder problemen in de rest van de familie dus daar ook geen contact meer mee.
Op mijn 15e nog een keer aangerand.
Vervolgens last gehad van een stalker.

Ik heb nu heel erg veel moeite om te voelen wat er is gebeurd in het verleden, hierdoor kunnen we niet verder met EMDR. Gevoel in het hier en nu is gelukkig weer terug. (Wel iets afgevlakt, maar het is er)

@ Ginger: Geen contact meer met je vader... Ik vind dat heel knap eigenlijk. Hoe is dat zo gekomen? Of vind je het vervelend als ik dat vraag?

@ Joolien: Vind jou verhaal altijd zo knap, hoe je er weer uit klimt.

Wow das veel, nu voek ik me echt zo'n aanstellerige smurf

diep respect !

**Geplaatst**: 27-06-14 08:58

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 08:58

SS, ik vind ondanks wat jij hebt meegemaakt je toch ook heel sterk hoor, sowieso vind ik hulp zoeken sterk. Niet dat mensen die geen hulp zoeken zwak zijn, daar hebben ze vaak immers een reden voor. Sommige mensen zitten er zo diep in dat ze niet voor zichzelf kunnen kiezen, geen hulp kunnen accepteren want ze vertrouwen helemaal niemand.
Contact verbreken is wel een grote stap, maar het hoeft niet voor altijd te zijn en kan je rust geven eerst weer eens te gaan zoeken hoe je wel contact wilt onderhouden. Ik heb dan niet het contact verbroken maar het was wel heel erg zoeken naar hoe ik het contact wilde hebben.

Ginger, heftig dat je vader dat soort dingen heeft gedaan, of beter gezegd niet heeft gedaan. Frustrerend omdat je er niks aan kunt veranderen...

**Geplaatst**: 27-06-14 10:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 10:37

Kesha, zo wil ik je niet laten voelen hoor! Ik voel mij namelijk ook een aansteller dat ik hiervoor ik therapie zit. Maar dat heeft ook weer te maken met opvoeding.
Maar alleen voor mijzelf zie ik dat zo! Bij andere snap ik het helemaal.
Ieder huisje heeft zijn kruisje en 1 verschrikkelijk ding kan zoveel impact hebben op iemand. Dus voel je geen aansteller! (zou het ook tegen mezelf moeten zeggen maar dat komt dan weer niet binnen

)

Joolien, dankje. Hulp zoeken ging bij mij ook niet vanzelf hoor. Als ik niet was gaan revalideren voor mijn rug dan was ik waarschijnlijk nog niet in behandeling geweest. (Al had ik wel steeds die drang, maar durfde het niet)
Het contact niet verbreken vind ik ook knap met zulke ouders. Ik blijf er tussenin hangen, laat zo min mogelijk van me horen (maar gebeurd andersom ook). En vergeef het mijn moeder direct als ze ineens weer heel lief doet. Maar goed dat kan daarna weer omslaan en dan hou ik weer afstand. Heb het gevoel mij constant te moeten aanpassen en op mijn tenen te lopen. Heb jij dat niet?

**Geplaatst**: 27-06-14 10:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 10:50

Dat had ik wel, maar goed zij gaan niet veranderen, dus zul jij dat moeten doen. Ga voor jezelf een maneir zoeken om er goed mee om te kunnen gaan. Probeer wat meer afstand te nemen en ervoor te zorgen dat het je allemaal niet zo aangrijpt. Dat je je bewust wordt van het gedrag van je ouders op het moment zelf. Dat is moeilijk, ik heb er 1,5 jaar over gedaan en nog steeds stoei ik ermee.

**Geplaatst**: 27-06-14 13:35

Geplaatst: 27-06-14 13:35

love_wiepke schreef:
Dank voor je welkom Joolien.. Ik probeer een beetje bij te lezen waar jullie nu allemaal in het leven staan..

Welkom.
Ik ga hier nu niet heel mijn leven beschrijven, maar bij mij komt het er voornamelijk op neer dat ik ook iets traumatisch heb meegemaakt, hier wel redelijk goed van hersteld was na een aantal jaar, maar een behoorlijke terugval heb gehad. Nu nog herstellende daarvan, al gaat het gelukkig al wel weer beter momenteel.

kesha1 schreef:
Wow das veel, nu voek ik me echt zo'n aanstellerige smurf

Ik begrijp je gevoel, heb dat gevoel soms ook. Maar eigenlijk gaat het er niet om of je meer of minder hebt meegemaakt dan iemand anders of dat dat erger is of niet dan wat iemand anders heeft meegemaakt. Het gaat o-erom hoe jij je erbij voelt, ermee omgaat... Voor sommige mensen kan een bepaalde gebeurtenis zeer beangstigend of zo zijn, terwijl dat voor iemand anders misschien helemaal niet het geval is. Mensen verschillen gewoon van elkaar en we verschillen dan ook in wat we meemaken en hoe we daarmee omgaan. Het belangrijkste is dat we leren omgaan met de dingen waar we het moeilijk mee hebben

.

**Geplaatst**: 27-06-14 16:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 16:51

Precies ikke... Ga ik in mee! Zoiets wilde ik zeggen, ben zo slecht in uitleg.

**Geplaatst**: 27-06-14 16:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 16:57

Kan iemand mij helpen!? Ik snap niks van me zelf ben na school en paarden dood op, alleen 2 vrienden van me en 2 paarden maken me blij . Meer mensen niet. Mijn moeder loopt ook rond bij een psycholoog door overspanning maar ik durf niet te zeggen dat ik me beroerd voel

**Geplaatst**: 27-06-14 17:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 17:13

Vervelend voor je. Ik kan je alleen vertellen dat hulp zoeken en mijn moeder inlichten een paar van de beste dingen zijn die ik ooit gedaan heb. Het heeft me ontzettend geholpen.
Hoe oud ben je?

**Geplaatst**: 27-06-14 17:17

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 27-06-14 17:17

12

**Geplaatst**: 27-06-14 18:20

Geplaatst: 27-06-14 18:20

kesha1 schreef:
Kan iemand mij helpen!? Ik snap niks van me zelf ben na school en paarden dood op, alleen 2 vrienden van me en 2 paarden maken me blij . Meer mensen niet. Mijn moeder loopt ook rond bij een psycholoog door overspanning maar ik durf niet te zeggen dat ik me beroerd voel

Ik vnd het ene beetje moeilijk om je serieus te nemen, want je komt dit topic binnen met de mededeling dat je kinderpsychiater wilt worden...