Shanna schreef:geen last van hebben klopt niet helemaal, ik heb er mee leren omgaan, het kan namelijk niet meer of minder wordenmaar je kan er wel goed mee om leren gaan zodat je er dus minder iets van merkt
Mijn ouders hebben mij hierbij enorm geholpen, ook zat ik op speciaal onderwijs waar ik mijn lastige puberjaren zeer gemakkelijk door kwamen tja, normaal onderwijs is wel heel wat anders, maar het lukt tot nu toe nog prima
en ook op mijn werk niemand die er iets van gemerkt heeft nog behalfe dat ik nooit mee ga met uitgaan en feestje's en uitje's, maarja, zo ben ik gewoon
en met dat anders voelen? ik weet niet hoe een ''normaal'' mens ''zonder stempel'' zich voelt en ik ben van mening dat iedereen wel wat heeft alleen dat niet iedereen getest is
dus ik voel me niet echt anders nee![]()
heb ik wel een tijd gehad trouwens hoor.. maar ook daar ben ik nu doorgheen, wil ik als een ''normaal'' mens behaldend worden, dan moet ik me maar als een ''normaal'' mens gedragen alleen tja, natuurlijk blijf ik anders maar daar is niks aan te doen
zoals echte vrienden heb ik er maar 2 van eigenlijk waarvan 1 in de buurt, en 1 aan de andere kant van nederland!
en dat zijn ook gelijk zo'n beetje al mijn vrienden maar ik heb nooit veel vrienden gehad dus ook dat vind ik niet zo erg.. alleen wel jammer dat ik dus nooit een feestje kan geven en dan vrienden van mezelf uitnodigen want die heb ik niet genoeg dus!
Hoe oud ben je als ik vragen mag?
Ik voel me nog steeds anders en dat heeft denk ik met het leren accepteren te maken. Ik heb het namelijk nog niet echt geaccepteerd! Echte vrienden, ja wat zijn dat? Maar ik heb wel een aantal mensen waar ik me echt goed bij voel. Niet een vriendengroep, maar gewoon "losse" vriendinnen overal in het land, maar ook wel dichtbij hoor. Ik ben zelf ook niet zo'n uitgaander, maar zou wel voor de "vorm" en voor de ander meegaan, maar nooit echt voor mezelf. Ook heb ik nog nooit een vriend gehad (terwijl ik nu 20 jaar ben), in eerste instantie omdat ik er nog geen behoefte aan had en nu omdat ik niet graag de controle over mijn leven verlies (graag alle touwtjes in handen willen houden) en waarschijnlijk gewoon een stuk angst, omdat ik me "anders" voel. Ik weet overigens niet hoe ik dit anders zou moeten omschrijven.
Ik ben trouwens wel van mening dat je met de juiste hulp, juiste houding + héél belangrijk: je beperking (ik noem het liever niet handicap!) moet licht zijn, dat je dan toch ver kunt komen in het leven. Je kunt er bijna alles mee worden, het ligt alleen aan de omstandigheden en aan hoe je in het leven staat.