Bokt.nl

Jennyj01 schreef:

Ibbel schreef:

Nee, artsen schrijven het niet voor (mogen het niet voorschrijven) als iemand niet voor vergoeding in aanmerking komt. Zo werkt het in NL. Vandaar de uitwijk via een buitenlandse arts en internet.

Dat is niet waar. Artsen morgen het voorschrijven. Het is een in Nederland goedgekeurd geneesmiddel. Anders zou het ook niet via een Nederlandse apotheek te krijgen zijn.

Ibbel schreef:

Nee, artsen schrijven het niet voor (mogen het niet voorschrijven) als iemand niet voor vergoeding in aanmerking komt. Zo werkt het in NL. Vandaar de uitwijk via een buitenlandse arts en internet.

Suzanne F. schreef:

Hm ja maar alleen voor een bmi hoger dan 30 of 27 met indicaties.

Laura82 schreef:

Maar Goof, het is dus niet een kwestie van "gewoon" een ruggengraat kweken.
Als ik kijk naar mensen uit mijn omgeving die slank zijn die ik goed ken, zoals bijvoorbeeld mijn man, werkt zijn honger-/verzadigingsgevoel heel anders dan bij mij. Als hij eet, stopt hij als hij genoeg heeft gehad, en denkt pas weer aan eten als hij weer trek begint te krijgen. Als hij druk is denkt hij zelfs helemaal niet aan eten, en als hij dan wel weer eet, is dat nog steeds een normale portie. Het feit dat hij slank is, heeft niets met ruggengraat te maken, want hij hoeft zichzelf nooit wat te ontzeggen. Hij eet niet goede porties omdat hij daar zijn best voor doet. Natuurlojk besluit hij heus weleens iets niet te nemen omdat dat beter voor hem is, maar omdat voedsel niet een "lading" heeft, kost hem dat nog steeds geen moeite.

Nu even naar mij. Ik heb áltijd honger/trek. Voor een maaltijd, na een maaltijd. Ik ben zelden verzadigd, hooguit na een avondje ayce. Maar na een uurtje kan er alweer wat in. Ik denk ook altijd aan eten. Ik ben dus letterlijk de hele dag bezig om "sterk te zijn" om niet te veel te eten. En dat ben ik ook echt een heel groot deel van de tijd. Al zeker 20 jaar. Totdat ik zó moe ben van altijd maar sterk zijn, dat ik instort, en dan ga ik eten. Gelukkig gebeurt het me niet zo vaak meer, maar soms wel. En dan heb ik dus geen ruggengraat? Sorry maar dat is dus gewoon onzin. En hoe fijn zou het dan zijn om eens niet altijd maar aan eten te hoeven denken? Dat mijn lichaam eindelijk de signalen krijgt zoals andere mensen die krijgen?
Helaas kan ik het op dit moment niet betalen, maar ik ga zeker sparen!

rien10 schreef:

De oorzaak kan 100% medisch en 0% psychisch zijn. Daar helpt “oorzaken zoeken” geen ene malle moer aan.

Ik kom uit de kast. Ik gebruik het ook. Heb met TS via PB contact gehad.
Goof is precies waarom ik dit niet hier wilde delen.
Bah. Ruggengraat.

MarlindeRooz schreef:

Het zorgt er alleen voor dat je minder kcal gaat eten. Maar waarom kan dat niet zonder deze medicatie als er geen mentale problemen zijn?

secricible schreef:

Ehm nee. Mounjaro is goedgekeurd voor gebruik bij obesitas (bmi boven de 30) of overgewicht (bmi 27) met aanvullend ziektebeeld.

De zorgverzekeraar heeft vervolgens besloten het niet op te nemen in de basisverzekering.

Je eigen huisarts zou het dus bij die indicaties ook kunnen voorschrijven. Dat doen alleen lang niet alle artsen en veel (huis)artsen hebben er ook geen kaas van gegeten.

MarlindeRooz schreef:

Ik stel gewoon vragen die ik heb. Ik heb zelf wat gezocht op internet. Maar ik kan niet vinden waarom je door die medicijnen wel afvalt van een kcal tekort terwijl dit zonder medicatie niet lukt.

Dus daarom vraag ik dat.

Charaz schreef:

Niet direct, maar het komt inderdaad terug.

Goof schreef:

Laura82 schreef:

Maar Goof, het is dus niet een kwestie van "gewoon" een ruggengraat kweken.
Als ik kijk naar mensen uit mijn omgeving die slank zijn die ik goed ken, zoals bijvoorbeeld mijn man, werkt zijn honger-/verzadigingsgevoel heel anders dan bij mij. Als hij eet, stopt hij als hij genoeg heeft gehad, en denkt pas weer aan eten als hij weer trek begint te krijgen. Als hij druk is denkt hij zelfs helemaal niet aan eten, en als hij dan wel weer eet, is dat nog steeds een normale portie. Het feit dat hij slank is, heeft niets met ruggengraat te maken, want hij hoeft zichzelf nooit wat te ontzeggen. Hij eet niet goede porties omdat hij daar zijn best voor doet. Natuurlojk besluit hij heus weleens iets niet te nemen omdat dat beter voor hem is, maar omdat voedsel niet een "lading" heeft, kost hem dat nog steeds geen moeite.

Nu even naar mij. Ik heb áltijd honger/trek. Voor een maaltijd, na een maaltijd. Ik ben zelden verzadigd, hooguit na een avondje ayce. Maar na een uurtje kan er alweer wat in. Ik denk ook altijd aan eten. Ik ben dus letterlijk de hele dag bezig om "sterk te zijn" om niet te veel te eten. En dat ben ik ook echt een heel groot deel van de tijd. Al zeker 20 jaar. Totdat ik zó moe ben van altijd maar sterk zijn, dat ik instort, en dan ga ik eten. Gelukkig gebeurt het me niet zo vaak meer, maar soms wel. En dan heb ik dus geen ruggengraat? Sorry maar dat is dus gewoon onzin. En hoe fijn zou het dan zijn om eens niet altijd maar aan eten te hoeven denken? Dat mijn lichaam eindelijk de signalen krijgt zoals andere mensen die krijgen?
Helaas kan ik het op dit moment niet betalen, maar ik ga zeker sparen!

Daarom stond 'gewoon' dus tussen haakjes, omdat het niet 'gewoon' gaat. Was het maar zo makkelijk.
Jezelf vergelijken met iemand met andere behoeften en een ander metabolisme heeft geen zin. Het is wel interessant om te kijken waarom jij zo'n relatie met voeding hebt en waarom je geen verzadigd gevoel ervaart. En daaraan werken naast eventuele medicatie is helemaal goed toch?
Alleen medicatie slikken en de oorzaak niet verder onderzoeken en aanpakken is, zoals we bij paarden er vaak in gooien, symptoombestrijding.

Ibbel schreef:

secricible schreef:

Ehm nee. Mounjaro is goedgekeurd voor gebruik bij obesitas (bmi boven de 30) of overgewicht (bmi 27) met aanvullend ziektebeeld.

De zorgverzekeraar heeft vervolgens besloten het niet op te nemen in de basisverzekering.

Je eigen huisarts zou het dus bij die indicaties ook kunnen voorschrijven. Dat doen alleen lang niet alle artsen en veel (huis)artsen hebben er ook geen kaas van gegeten.

Ozempic was al geregistreerd voor diabetes. Medicatie wordt (werd?) nooit door farmaceuten op de markt gebracht als de vergoeding (nog) niet geregeld was. Omdat we hier in NL uitgaan van het gelijkheidsprincipe. Medicatie moet voor iedereen beschikbaar zijn, rijk en arm. Zelf betalen druist dus in tegen dat gelijkheidsprincipe.

Er is nu dus een ongelijkheid ontstaan omdat middelen die voor één indicatie vergoed worden, en daarom op de markt zijn gebracht, nu een tweede goedkeuring hebben die niet vergoed wordt. Ik begrijp heel goed dat huisartsen hun vingers er niet aan willen branden, en specialisten ook niet. Die zien nu iets gebeuren wat in het verleden gewoon niet voorkwam.

Ibbel schreef:

Je zou verwachten dat als het vet wat de ontstekingsreactie in gang houdt waardoor de hormoonhuishouding verstoord is, voldoende is afgenomen, dat dan dat hongergevoel níet terugkeert. Immers, dan zou de hormoonhuishouding moeten normaliseren, zou je denken.

Maar eenmaal ontstoken, blijft het onstoken, kennelijk? Ook als er geen overmaat vet aanwezig is?
Dan zou het een soort autoimmuun-achtige ontsteking zijn geworden.

Ibbel schreef:

Je zou verwachten dat als het vet wat de ontstekingsreactie in gang houdt waardoor de hormoonhuishouding verstoord is, voldoende is afgenomen, dat dan dat hongergevoel níet terugkeert. Immers, dan zou de hormoonhuishouding moeten normaliseren, zou je denken.

Maar eenmaal ontstoken, blijft het onstoken, kennelijk? Ook als er geen overmaat vet aanwezig is?
Dan zou het een soort autoimmuun-achtige ontsteking zijn geworden.

Charaz schreef:

Ik snap je hele theorie niet, het medicijn zorgt oa. voor een vertraagde maaglediging waardoor je een vol gevoel hebt.