Babootje schreef:Ik vind het oprecht heel sneu voor alle jonge mensen die nu maar liefst een jaar van hun leven hebben moeten "missen" door Corona. Niet meegeteld al de jongeren die zich afgelopen zomer vooral NIET hielden aan de Corona-regels en feest vierden, uit gingen en lekker op vakantie het feesten waren. Waardoor we nu weer met de gebakken peren zitten.
Ik kan me eerlijk gezegd best enorm ergeren aan dat geklaag.
Het probleem zit hem vooral in een generatie jongeren die (gemiddeld genomen) nooit tegenslag hebben gehad, opgevoed door curling ouders en moet dan wel even terugdenken aan mijn onlangs aan Corona overleden altijd even vrolijke moeder die 5 jaar van haar leven heeft moeten missen door de tweede wereld oorlog, haar vader moest missen, bloembollen te eten had.
Goed om even alles in perspectief te zien. Misschien helpt dat een beetje.
Er is licht aan het einde van de tunnel, Corona gaat weer voorbij. Het doet "au" maar nog even doorbijten. De tweede wereldoorlog was veel gruwelijker voor heel veel mensen. Die generatie heeft Nederland wel tot een welvarend land gemaakt. Waar hebben we het dan over?
Kun jij gewoon even weg blijven uit dit topic als je ons alleen de les komt lezen?
Ten tijde van de tweede wereldoorlog werd er prestatiegericht nog lang niet zo veel verwacht van jongeren anno nu. En dat is waar veel mensen die het maar "geklaag" vinden de fout in gaan.
Ik kan me hier zo boos om maken. Mentale gezondheid is relevanter dan ooit. Ik ben verre van opgegroeid met curlingouders of wat dan ook. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zeven was omdat mijn vader zijn handen niet thuis kon houden en ik heb al jaren geen contact meer met hem. Mijn familie is uit elkaar gevallen. Ik ben jaren lang gepest en emotioneel kapot gemaakt door mijn ex. En ook ik huil nu dagelijks en voel een rem op mijn kunnen. De wil zit er onverminderd, dat zeker. Maar ik wordt echt tegengehouden door het gebrek aan ontspanning en sociaal contact. In een tijdperk waar jongeren, mensen in het algemeen, meer moéten dan ooit, kan dat echt funest zijn. En dit betekent niet dat ik niet dankbaar ben voor mijn vrijheid, het dak boven mijn hoofd, mijn ontzettend liefdevolle partner en mijn twee katten.
Nooit tegenslag gehad? Think again. En ik hoef je medelijden niet, absoluut niet. Maar op zijn minst je begrip.