Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-12-16 23:24

Geplaatst: 22-12-16 23:24

Bah wat een ranzige dingen komen er voorbij. Neuzen uitzuigen, daar heb je ook andere dingen voor. Een vork delen of een hapje laten nemen van iets van jezelf vind ik geen probleem, maar verder dan dat moet het niet gaan. Nou scheelt het dat Lotte geen kwijl/snotter/spuug-kind is.

Qua borstvoeding ligt het heel erg aan jezelf. Lotte drinkt nog steeds bij mij, maar heeft nog nooit bij mijn man geprobeerd aan te happen of bij iemand aan de kleren getrokken omdat ze wilde drinken. Baby's bijten trouwens niet als ze willen drinken.

**Geplaatst**: 22-12-16 23:27

Geplaatst: 22-12-16 23:27

Ik weet niet hoor, ik durf toch ook wel oprecht te zeggen dat ik mij niet tot imo afkerende zaken heb laten verleiden.
Maar ik hoor ook niet bij de mensen die zich door hun huisdieren in het gezicht laten likken.

**Geplaatst**: 23-12-16 00:03

Geplaatst: 23-12-16 00:03

Ach ik was 19 en studeerde, had nog nooit naar mijn neefjes en nichtjes omgekeken en wist 100% zeker dat ik absoluut NOOIT kinderen zou krijgen en toen was ik plotseling zwanger. We besloten ervoor te gaan en ergens aan het begin van mijn zwangerschap is er direct een knop omgegaan. Ik wilde dat mijn keuze een succes zou worden en er oprecht iets moois van maken. Nooit meer stil gestaan bij die vieze luiers die verschoond moesten worden, of de walging die ik eerder nog kreeg bij de gedachte aan het geven van borstvoeding. Ieder 10 maanden aan de tiet gelegen. :Y)

Op mijn 23e kreeg ik nummer twee en inmiddels is er zelfs een grote wens voor nummer 3 maar wil moedertje-natuur ons helaas nog niet goed gezind zijn.

Ik vind de babyfase een eitje, maar ik had dan ook twee hele rustige en zoete baby's. De peuterfase vind ik een hel, ik heb er echt geen ander woord voor en jammer maar helaas mijn kids (vooral de jongste...) is al net zo stronteigenwijs als mijn partner en ik samen. Gelukkig gaat hij binnenkort naar school.

Ik ben nooit een moeder-moeder geweest: Ik verzorg ze goed maar voed ze erg op met zelfverantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Betuttelen komt echt niet in mijn woordenboek voor: Niets geen uitgekookte speentjes, extra zachte snoetenpoetsertjes of tien lagen kleding want 'straks worden ze ziek'. In ons gezin staat 'samen' heel erg centraal: In de avonden verzorgen we bijv. de paarden met zijn 4-en en iedereen heeft zijn of haar taak binnen het huishouden waardoor we meer qualitytime samen hebben.

Mijn moederschap had ik zelf dus nooit voorzien maar is goed uitgepakt en ik zou mijn knulletjes voor geen goud willen missen, want ik ga voor ze door het vuur.

**Geplaatst**: 23-12-16 00:29

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 23-12-16 00:29

Tja kinderen. Toen ik 22 was, was ik er helemaal klaar voor. Zag het helemaal zitten. Zoiets bijzonders wat in je buik groeit. Kindje samen met je lief.

Echter zat ik midden in mijn studie. Dus zo verstandig als we waren niet aan een kindje begonnen.

Half jaar na afstuderen zijn we uit elkaar gegaan.

En die kinderwens. Over. Totaal.
Ik. Wil. Geen. Kinderen. Nooit.
ik vind ze verschrikkelijk. Wil lekker doen en laten wat ik wil. Spontaan weekend weg. Prima!

Heb een uur op mijn neefje gepast. Pffffff wat vermoeiend. Kan niet 1 minuut de aandacht verslappen. Broertje lief vond dat ik best keer een weekend op kon passen. Mijn reactie: een heel weekend met dat ding?!
OK was beetje een grapje. Maar ik zie serieus een weekend niet zitten. Een dag gaat nog. En alleen omdat het mijn neefje is.

Gelukkig denkt mijn huidige partner hetzelfde erover

**Geplaatst**: 23-12-16 00:34

Geplaatst: 23-12-16 00:34

Ik heb 2 dochters, de eerste kreeg ik om mijn 23 ste, de 2de op mijn 37ste.
Mijn huidige vriend was nog geen vader en hij was/is zo'n leuke man / vader met kinderen ! Ik gunde het hem ook zo en ik wilde het ook nog wel weer een keertje mee maken : zwanger zijn, een baby'tje van mezelf....
Ik hou heel veel van mijn meiden, maar ik denk ook regelmatig met een beetje spijt aan de tijd voor mezelf en de financiën die ik nu niet heb om vrij te leven.
Tuurlijk komen ze niks te kort als het aan mij ligt, maar misschien had ik er wel langer over na moeten denken, maar ja.... de klok tikte, het was nu of nooit meer.
Nogmaals...ik hou van ze, ze zijn mijn alles, ze komen niks te kort, maar het gras is soms wel groener bij de buren hoor !

**Geplaatst**: 23-12-16 09:22

Geplaatst: 23-12-16 09:22

Kwanyin schreef:
Haha dat was ook bij wijze van spreke, maar je kent zo van die moeders die zich helemaal laten onderkwijlen en dan nog kusjes op de natte besnotte mond van hun peuter geven, of wat ik ook al eens gezien heb een koekje dat de peuter in de mond heeft gehad maar terug uitgespuwd zelf opeten enzo, nee gruwel niets voor mij en daarvan ben ik toch vrij zeker dat het niet gaat veranderen "omdat het die van mijn is" .

Bij sommige veranderd dat wel, maar hier ook niet hoor. Met de bevalling heel duidelijk aangegeven dat ik de kleine meid eerst schoongemaakt wou hebben want al die poep(en ja, als het tegen zit van jezelf), vruchtwater en bloed hoefde ik echt niet op mn borst te hebben. Werd heel raar aangekeken, ja ik vind dat goor. Ik kan ook echt gewoon kokhalzen van snotneuzen van andere kinderen, van mijn eigen kind zou ik niet weten want ze is nog maar 16 weken. En ik ben ook nog eens allergisch voor spuug, als ik het ruik of iemand hoor kokhalzen dan ga ik ook, ben dus heel benieuwd wie hier straks de lakens schoon staat te maken als het zover is.

Edit: zit nu ook kokhalzend de verhalen over de snot opzuigende moeders te lezen. Voor mij overigens echt helemaal nieuw, nog nooit iemand zien doen.

Laatst bijgewerkt door daffie1986 op 23-12-16 09:33, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-12-16 09:28

Geplaatst: 23-12-16 09:28

WendyLotte schreef:
Ik heb 2 dochters, de eerste kreeg ik om mijn 23 ste, de 2de op mijn 37ste.
Mijn huidige vriend was nog geen vader en hij was/is zo'n leuke man / vader met kinderen ! Ik gunde het hem ook zo en ik wilde het ook nog wel weer een keertje mee maken : zwanger zijn, een baby'tje van mezelf....
Ik hou heel veel van mijn meiden, maar ik denk ook regelmatig met een beetje spijt aan de tijd voor mezelf en de financiën die ik nu niet heb om vrij te leven.
Tuurlijk komen ze niks te kort als het aan mij ligt, maar misschien had ik er wel langer over na moeten denken, maar ja.... de klok tikte, het was nu of nooit meer.
Nogmaals...ik hou van ze, ze zijn mijn alles, ze komen niks te kort, maar het gras is soms wel groener bij de buren hoor !

Het gras is voor iedereen op een zeker vlak wel ergens groener dan thuis hoor. Ik denk dat je je daar helemaal niet schuldig over zou mogen voelen.

**Geplaatst**: 23-12-16 09:34

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 23-12-16 09:34

Eens met Janine.

**Geplaatst**: 23-12-16 11:39

Geplaatst: 23-12-16 11:39

Heel herkenbaar!

Mijn leven ging ook jaar naar jaar lekker voorbij: eigen zaak, leuke vent, paard, af en toe een reisje, druk met allerlei dingen: tuin, huis, lekker hobbyen. Ik en mijn vriend maakte onze eigen keuzes. Als beide begin 30-ers zijn we gewend dat we kunnen kiezen. En dan ook ALLES kiezen: je studie, je huis, je werk, je relatie. Is het niet wat? Dan gooi je het roer om en maak je een andere keuze. Geluk lijkt maakbaar en ons leven lijkt enorm kneedbaar: we kunnen immers alles naar onze hand zetten, toch?! Een verkeerde keuze? Ach, dan maken we een andere....

En laat kinderen krijgen nu nét zo'n keuze zijn die niet omkeerbaar is. Dat maakte voor ons de keuze heel moeilijk, zeker zonder rammelende eierstokken. Er was geen 'oerdrang', maar een harde nee was er ook niet.
Twijfel dus, of beter gezegd keuzestress eigenlijk. Leeftijd ging inderdaad langzaam aan ook een rol spelen.

We hebben zo af en toe naar elkaar een balletje opgegooid: hoe denk jij erover? Bleek dat we beide ook geremd werden door angst: angst voor een zorgenkind, angst voor 'teleurstelling', angst voor het opgeven van vrijheid. Maar ook bleek dat we beide enorm genieten van onze families/gezinnen. We zijn beide dus wel familiemensen. Onze droom was ook buitenaf wonen en eigenlijk liepen er in die droom af en toe ook een kind voorbij, om 'het plaatje/omdat het zo hoort'.

Maarja, die angst, twijfel en onomkeerbare keuze. Moeilijk! Dan kun je wellicht gemakkelijk zeggen: bij twijfel niet doen. Maar moet de angst voor het onbekende je uiteindelijk tegenhouden? Ga je nooit op vakantie omdat je vliegtuig kan neerstorten, je daar ziek kan worden of overvallen? Natuurlijk kun je een kind niet vergelijken met een vakantie, haha, maar ik herken wel een soort angst voor het onbekende.

Ja, je hebt kans op een kindje met een rugzak, groot of klein. En ja, daar hoort vast ook bij dat je leven af en toe helemaal niet leuk is. Dat je terugkijkt en denkt: had ik maar. Aan de andere kant: de kans op een écht levenslang zorgenkindje is (tegenwoordig) toch ook vrij klein. Je leven kan ook een andere wending nemen omdat je partner ernstig ziek wordt, je zelf tegen een boom rijdt of je iets anders ernstigs overkomt. Het leven blijkt dan toch niet zo maakbaar als je dacht en zal je ook daar mee verder moeten leven. En dan kun je niet terug kijken met: had ik maar.

Mijn vriend en ik zagen ons nu niet met kinderen, maar na lang praten toch 'later' ook niet zonder. Dus: laten we het gaan proberen over 3 maanden, als we er dan nog zo over denken. Die 3 maanden heb ik als heel prettig ervaren: de keuze was gemaakt, ik kon aan het idee wennen. Zo is moeder worden en een kindje krijgen als keuze meer gegroeid in de toekomst mijn/ons leven. Ik had ondertussen no steeds geen rammelende eierstokken of oerdrang om moeder te worden hoor, maar de twijfel en angst verdwenen langzaam naar de achtergrond. 3 maanden later vonden het we qua planning toch niet helemaal lekker (ivm mijn werk) dus stelde we het nog een paar maanden uit. 3 maanden later brak ik mijn been en viel voor mij eigenlijk het echte kwartje pas: het leven is niet maakbaar, je kunt nooit ALTIJD 100% een juiste keuze maken. Soms moet je met kriebels in je buik een sprong in het diepe wagen....

...inmiddels ben ik 25 weken zwanger :Y)

. Zwanger zijn blijkt niet over rozen te gaan (het zwanger worden was heel gemakkelijk daar in tegen, wat een geluk!) en het is wel zoals ik me had voorgesteld: af en toe bedenk ik me bijna met afschuw dat er gewoon een soort parasiet in mijn buik woont, haha! Een kleine alien :')

. Verder zijn we super blij en vinden we het heel spannend om naar het moment van ouders worden toe te leven.

Maar ik kijk nu ook uit naar een eigen gezin vormen. Dat wat mijn vriend en ik beide zo hebben gewaardeerd in ons leven: deel uitmaken van een warm gezin. We weten niet hoe het verder gaat lopen. Wordt ik een 'oermoeder' (dat denk ik nu niet), gaan we ,zoals me super leuk lijkt, met de kleine lekker op mooie vakanties? Kan de kleine straks overal mee naar toe, of niet? Rennen we straks van ziekenhuis naar ziekenhuis, of zijn we gezegd met een blakend gezond kindje? We hebben het losgelaten, doemdenken doe we niet meer aan.

**Geplaatst**: 23-12-16 15:48

Geplaatst: 23-12-16 15:48

callum schreef:
blue_sky schreef:
Ik begrijp werkelijk waar niet dat er zo veel mensen zijn die denken het grootste geluk gevonden te hebben in vrijheid, reizen, uit eten gaan etc. Het ware geluk zit hem in heel andere dingen en een daarvan is voor veel mensen de liefde voor je kind (en de zonsopgang, fluitend naar je werk, verkleurende bladeren in het bos) En het is heel cliché maar dat snap je pas als je kindje in je armen ligt.

Daar is de eerste echte Jehova getuigen. Kom op zeg hoe arrogant moet je zijn om dit neer te typen. En hoe kortzichtig. Ik hou zielsveel van mijn zoon maar het is niet zo dat je je grote geluk vind. En hebt als je een kind krijgt wat een onzin.
Het is geen walhalla moment hoor die bevalling. Het is niet zo dat je na je bevalling alles meer gaat waarderen.
Heel fijn dat JIJ het zo ervaart maar realiseer je dat dat jou beleving is en dat je niet kan roepen dat jou beleving voor iedereen geldt.
Er zijn genoeg mensen die hun vreugde halen uit verre reizen omdat ze daar nieuwe mensen ontmoeten nieuwe dingen leren nieuwe inzichten krijgen. Prima toch.
En zoals mijn moeder me altijd geleerd heeft anders is niet beter of slechter. Wijze les. Kortom kijk niet meer op mensen met een andere zienswijze maar accepteer deze en wees gelukkig met. Je eigen leven

Jij bent anders ook lekker vriendelijk zeg voor Jehova's getuigen.

**Geplaatst**: 24-12-16 13:19

Geplaatst: 24-12-16 13:19

Dit is allemaal zo herkenbaar, de angst voor het onbekende, de wat als, dubbele gedachten...

Ik wil niet stoppen met de paarden en wil wel gewoon mijn eigen mens blijven.

Ik zei altijd ja ooit wil ik kids en m'n partner ook en dan ben je ineens 30 en 33 en dan besef je dat ooit nu is en raak ik in de stress.

Ik wil het nog steeds maar ben vreselijk bang voor de beren op de weg...

Ook wil ik geen "oude" moeder zijn maar dan komen de beren weer, wat als... En de paarden dan en de financiële situatie, wat als een van ons de baan kwijt raakt.

Ik herken me echt in veel van jullie hier en ben ook blij dat ik dus niet raar ben net deze twijfels

Ik wil gewoon dat iemand zegt oké nu is t tijd jullie kunnen het en alles komt goed, en dat dan ook beloven haha

**Geplaatst**: 24-12-16 13:28

Geplaatst: 24-12-16 13:28

Ik wil ook nog zoveel doen voor die tijd maar ik denk dat dat niet lukt of ik word heel oud moeder. Ik wil nog graag naar Australië en onze badkamer met verbouwd worden en de zolder is nog niet af. Maar dat gaat geluk om zulke bedragen dat we eigenlijk keuzes moeten maken, als je dan aan kinderen denkt dan denk ik aan de badkamer, maar dan denk ik tja met kinderen kunnen we niet zomaar naar Australië.

**Geplaatst**: 24-12-16 14:13

Geplaatst: 24-12-16 14:13

Ik denk dat heel veel mensen dat wel hebben hoor, zelfs de dames die van kleins af aan al willen moederen en zeker weten dat ze babietjes willen maken, zullen toch wel even momentjes hebben van koudwatervrees als het ineens "echt" wordt

Het gevoel van ik wil later wel een gezin....en ineens ben je boven de 30 en beseffen dat het dat "later" toch wel tegen de houdbaarheidsdatum aan zit is ook heel herkenbaar. Hier nog net voor mijn 35e moeder geworden. Was nog niet ideaal want nog niet klaar met verbouwing huis / tuin en man begon net aan nieuwe baan 3 maanden voor bevalling....maar nog langer wachten is ook weer zo wat....idd. vanwege verhoogd risico op problemen.

Een kittig gehandicapt kind lijkt mij ook echt een ramp

Die eerste diep ellendige weken hier kropen voorbij, en dan moet je maar hopen dat het ooit beter wordt

Ik heb echt wel regelmatig gedacht van mijn god stel je voor dat het bij die van ons helemaal niet beter wordt en dat hij alleen groter wordt maar de ellende, zorg en het slaapgebrek hetzelfde blijven....dan is je leven echt voorbij

Ik heb echt een heel diep respect gekregen voor mensen die dagelijks jarenlang zo intens iemand moeten verzorgen. Ik zeg het niet snel want ben zelf iemand die me héél erg veel voor kan stellen en me behoorlijk goed in andermans situatie kan verplaatsen, maar dat intens zorgen voor iemand die niks zelf kan en zichzelf duidelijk niet comfortabel voelt en je eigenlijk niet echt kan troosten...dat is echt iets slopends waarvan je je het gewicht en de impact niet ècht voor kan stellen als je het niet zelf ervaren hebt. Het is gewoon nog 100x zwaarder dan je denkt

Diep, diep respect voor mensen die een leven lang voor hun zwaar gehandicapte kind zorgen, pfoeh....

Maar gelukkig wordt het in de meeste gevallen beter na een week of 6, na een maand of 3, en met een half jaar heb je al veel meer die babies zoals je ze op de TV ziet, die ook echt een beetje lachen en rollen en doen +:)+

Of je hebt "gewoon" van begin af aan een hele makkelijke, gezonde en tevreden baby waar je vanaf dag 1 volop van geniet :+:

Hoe oud je ook bent: spannend is het altijd! Een hele beslissing en een hele verantwoordelijkheid... als je op het perfecte moment wacht dan ben je straks "te oud" en is het nog niet het perfecte moment

Dus tja als je uiteindelijk toch een gezinnetje wilt zal je toch een keer de beslissing moeten nemen om de natuur de kans te geven om de beslissing voor je te nemen