spicegirl schreef:jawel, dat is wel zo.
maar vanuit een depressie heb je al niet veel keus hierin.
spicegirl schreef:xyzutu - mijn zelfverkozen einde is ook niet op basis van een depressie, of psychische stoornis.
dus ik hoef het ook niet te behandelen.
mijn ziekte zal in gevorderd stadium, tzt, voldoende zijn..
er is al gehint, dat die inoperabel is.
ik ga verder echt niks met mijn, al dan niet vermeende depressie, doen.
die is het gevolg van mijn diagnose, en de vooruitzichten-linksom of rechtsom.
en iedereen weet, dat je niet van een depressie afkomt, als je de oorzaak niet weghaalt.
Het lastige is dat je eerst schrijft dat je een depressie hebt, maar dan weer dat het een vermeende depressie is. Hoe je er zelf tegenover staat is geheel aan jou, maar ik zou het vooral jammer vinden als het omgaan met een enorm lastige lichamelijke ziekte ook nog eens bemoeilijkt wordt door een psychische ziekte. Vandaar mijn posts.
Eén vooroordeel wil ik hier wel heel graag wegnemen, namelijk dat 'iedereen weet dat je niet van een depressie afkomt als je de oorzaak niet weghaalt'.
Dat is pertinente stierenpoep. Een goede therapeut (of ervaringsdeskundige) zal je meteen vertellen dat het oplossen van een depressie iets anders is dan de oorzaak/aanleiding voor de depressie weghalen. Heel bot gezegd: een verkrachting, actieve eetstoornis, erg moeilijk kind of verpeste jeugd kun je ook ongedaan maken, laat staan weghalen. Wat je wel kunt doen is deze nare dingen die je altijd met je mee zult blijven dragen met gesprekken/medicatie een plekje geven waardoor je ermee kunt leven in plaats van hierdoor in de vorm van gepieker, depressies, herbelevingen of slaapstoornissen geleefd te worden. Daardoor worden depressies ook daadwerkelijk opgelost. Ik ken(de) zelfs terminale patienten die met een suicidale depressie opgenomen werden en na een paar weken - nog steeds terminaal ziek maar zonder depressie - weer naar huis gingen.
Een psycholoog/psychiater zal jouw lichamelijk ziekte ook niet weg kunnen nemen, maar die depressie goed mogelijk wel. Van het hebben van lichamelijke problemen kun je heel goed psychische klachten krijgen, maar die klachten worden niet veroorzaakt door die lichamelijke problemen maar door de manier waarop je met die klachten omgaat. Zelf heb je vaak geen keuze; je reageert zoals je geprogrammeerd bent - maar anderen kunnen je wel helpen om andere, betere manieren te vinden om met je emoties, gedachten en het leven om te gaan.
@ Julia: ik ken valium inderdaad als versuffer en zo werkt het bij de meeste mensen ook goed, maar dacht dat het tegenwoordig steeds minder voorgeschreven werd omdat er al heel snel (na een paar weken) gewenning optreedt en het dan minder goed werkt terwijl andere pammetjes langer ingezet kunnen worden. Maar misschien verschilt dat per instelling/behandelaar?
Ik ben het trouwens helemaal met je eens met de artikelen die je aanhaalt dat er tegenwoordig een soort ziekelijke vechtcultuur is rondom kanker: mensen met kanker zijn helden en een poging om beter te worden heet tegenwoordig een gevecht deze ziekte. Op deze manier zeg je namelijk implicitiet dat de verliezers - de mensen die daadwerkelijk van de arts gehoord hebben dat het einde oefening is - niet genoeg gestreden hebben en geen helden zijn. Ik ben ook helemaal voor euthanasie van lichamelijk/geestelijk zieken - maar niet als de levens/stervenswens van die persoon door een actieve depressie vertekend is. In dat opzicht ben ik het volledig met euthanasieartsen eens. Aangezien de TS zelf al half toegeeft dat ze depressief is en haar redeneringen ook erg door depressie gekleurd lijken zou ik het haar dan ook gunnen dat die depressie zou verdwijnen zodat ze samen met haar familie met een open blik kan kijken naar wat ze nog kan en wil - ook als dat het afzien van verdere behandeling is (nadat er natuurlijk uberhaupt eerst een echte diagnose is vastgesteld). Dat is iets anders dan je door een depressie mee de dood in laten sleuren, en dat wens ik niemand toe.