Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-03-16 13:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-03-16 13:52

Vroeger was er een andere duidelijke reden, dit komt echt door de omstandigheden die er nu aan de hand zijn (meer info via pb).
Accepteren doe ik het zeker, ik snap ook dat het er nu even bij hoort gezien alle verliezen maar ik weet van mezelf dat wanneer ik er volledig aan toegeef het voorlopig ook niet goed komt.
Dus op zoek naar een evenwicht van mezelf tijd en rust gunnen en mezelf in actie houden met dingen waarvan ik weet dat ze me op termijn helpen.

**Geplaatst**: 15-03-16 13:55

Geplaatst: 15-03-16 13:55

Robijntjah schreef:
Vroeger was er een andere duidelijke reden, dit komt echt door de omstandigheden die er nu aan de hand zijn (meer info via pb).
Accepteren doe ik het zeker, ik snap ook dat het er nu even bij hoort gezien alle verliezen maar ik weet van mezelf dat wanneer ik er volledig aan toegeef het voorlopig ook niet goed komt.
Dus op zoek naar een evenwicht van mezelf tijd en rust gunnen en mezelf in actie houden met dingen waarvan ik weet dat ze me op termijn helpen.

Ja dat is wel goed, scheelt dat je waarschijnlijk inmiddels wel weet wat voor jou werkt. Alleen leuk is het natuurlijk niet...

Ik heb er ook lang tegenaan gehikt om te accepteren dat het weer mis ging.

**Geplaatst**: 15-03-16 23:41

Geplaatst: 15-03-16 23:41

Zijn er hier ook mensen die Border.line hebben en die ik daar in pb een aantal vragen over zou mogen stellen?
Iemand in mijn omgeving noemde dit, vond mijn symptomen er erg op lijken.
Ik zelf vraag het me toch af, ongeveer de helft vind ik wel bij me passen, andere helft niet.
Heb de afgelopen jaren ook verschillende therapieën gehad/gedaan, EMDR, haptonomie, psych ben ik heen geweest en verschillende maatschappelijk werksters.
DIe hebben het geen van allen ooit genoemd. Vandaar mijn vraagtekens.

Hoeft al niet meer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-16 14:04

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-16 14:04

Ik heb al een tijdje niet meer actief gelezen of gereageerd nadat ik dit topic geopend heb.

Maar nu bezig met rustig bij lezen van jullie verhalen.

Het lukte me qua concentratie niet om jullie verhalen aandachtig te lezen en dus heb ik het een beetje links laten liggen.

Ik heb in de tussentijd wat ups maar ook weer wat downs gehad. Waarvan momenteel toch wel weer een behoorlijk down. Ik ben vorig jaar gestart met gesprekken en therapie via praktijkbegeleider/online. Dit helpt me wel, maar ik krijg mezelf nog altijd niet goed uit dieptepunten.

Afgelopen weken waren wel weer een aantal triggers die mij in m'n huidige neerwaartse spiraal hielpen. Ik had een financiële tegenvaller wat betreft inkomen. Dat is voor mij sowieso een mega trigger om op hol te slaan zeg maar. Ik ga dan direct doemdenken, zie het ergste van het ergst voor me en kan niet relativeren op zo'n moment. En desondanks dat ik dat van mezelf weet, weet ik niet hoe ik mezelf daarin kan remmen.

Ook heb ik eind januari iemand leren kennen. Totaal niet mijn type in eerste instantie, maar hij kwam zo leuk op me over dat ik besloot om toch maar eens af te spreken. We spraken af onder de voorwaarde 'we zien wel waar het eindigt, of wat er begint' dat klonk voor mij zo 'druk vrij' dat ik daarmee wel vrede kon hebben. Hij kwam een tijdje geleden uit een relatie waar hij toch wel veel moeite had gehad, dus we wilde beiden geen druk ervaren. Na een eerste drankje was mijn interesse toch wel gewekt want hij had behoorlijk wat diepgang voor mij gevoel. Dus meteen een tweede afspraakje gemaakt. Hij deed ook enorm z'n best om mijn aandacht vast te houden, wat ook goed deed natuurlijk. Van dat afspraakje kwamen er uiteindelijk nog veel meer. Hij ruilde een dienst om me mee uit eten te nemen met Valentijn. Had bloemen gekocht en een leuk restaurantje uitgezocht. Haalde me op en nam me daarna nog mee voor een drankje. Hij nodigde me thuis uit, kookte voor me, dekte de tafel schattig met kaarsjes enz. Het zijn de kleine dingen die het hem doen natuurlijk. Hij maakte eten voor me op een drukke dag zodat ik niet meer hoefde te koken. Hij hoorde mijn beste vriendin uit voor een leuk verjaardagscadeautje voor me en had zich ook echt alle moeite genomen iets leuks te halen. Hij stelde me voor aan z'n vrienden en bracht me na elk avondje stappen met of zonder hem netjes thuis. En zo ging dat een paar maanden, avondjes uit, of thuis, filmpje pakken, lekker kletsen. Alles ging eigenlijk best wel goed, dat gaf een boost.

Tot voor drie weken terug ongeveer. Toen merkte ik dat er steeds minder van zijn kant kwam. Ik heb hem daarop aangesproken, gewoon gevraagd van goh, is er iets. Ik ben van het praten, het uitspreken van 'problemen' alleen dan kun je oplossingen zoeken. Maar nee er was niks, wat drukker met werk, was niet zo bedoeld. Hij wilde absoluut niet stoppen met afspreken, hij wilde me echt beter leren kennen. Nou dat was wederzijds dus ondanks de 'strubbeling' (die misschien dacht ik ook wel gewoon in mijn hoofd zat) er geen punt achter gezet. Maar de daarop volgende weken gingen een beetje af en aan. Tot ik op een begeven moment niks meer hoorde en daar kan ik slecht tegen. Dus ik geuit dat we afgesproken hadden elkaar niet aan het lijntje te houden en dat gevoel kreeg ik er toch wel een beetje van. Nou gevoelsmatig had ik dat beter niet kunnen uitspreken, want dat was voor hem de reden om er een punt achter te zetten volgens mij. Afgelopen zaterdag stond ie er, na mijn werk. En kwam de mededeling dat hij er toch mee wilde stoppen. Een echt overduidelijke reden kreeg ik niet en dat maakt het voor mij ook weer moeilijk.

Steeds als ik toegeef aan gevoel dat er toch ergens stiekem zit, dan gaat het fout. Ik heb niet het idee dat ik teveel verwachte, of teveel vroeg van hem. En ook al denk ik van, oké dan issie me niet waard. Natuurlijk doet het pijn! Ik wil huilen, schreeuwen, hem uitschelden. Hij zei dat hij het ook erg jammer vond, had gehoopt dat het wel wat zou worden voor langere tijd. Maar ondertussen lijkt het ook alsof dat dan wel teveel moeite kost als het allemaal ff minder gaat. Iedereen heeft z'n struggles, z'n dipjes en ook zijn eigen drukke leven. Maar als je daar een partner in wil laten passen moet je af en toe door n dal of door een storm varen toch? Ik had ook zoiets kunnen hebben van het gaat niet van harte, leave it. Maar daarin tegen dacht ik, wat als we hier door heen komen en elkaar echt goed leren kennen. Dat zou een goede basis voor een relatie kunnen zijn. Dus daarom toch door gezet, aangezien we wel allebei wilden kijken of het een toekomst kon hebben. Maar voor hem dus blijkbaar niet. Dus daar heb ik het nu even heel erg moeilijk mee. Ik kan het niet goed loslaten.

Ik merk aan mezelf weer heel erg het vluchtgedrag, het niet uit bed kunnen komen en het continu tranen achter mij ogen hebben staan. Dus hij gaat ff niet zo lekker. Ik probeer me dan vast te houden aan de leuke geplande uitjes en aan mijn vakantie over 3 weken. Alhoewel ze nog eindeloos lang lijken te voelen momenteel.

Sorry voor het mega verhaal! Het voelt wel ff fijn dit kwijt te kunnen.

**Geplaatst**: 06-05-16 11:45

Geplaatst: 06-05-16 11:45

Hoi Shivatje,

Ik ben nieuw in dit topic, zie dat het al enige tijd stil is. Hoe gaat het nu met je? Ben je nu op vakantie?
En heb je nog iets van die jongen gehoord? Kan je erover praten met een psycholoog?

Ik ben sinds een maand ook depressief, eerst dacht ik dat ik 'gewoon overspannen' was, maar diep van binnen wist ik wel beter...

Ik heb veel meegemaakt in korte tijd en veel stress gehad.

Herkent iemand zich in de volgende symptomen?

- Continu heel erg moe, zwaar pijnlijk lijf
- Mondhoeken staan continu naar beneden
- Erge spanningen (waardoor onrustige buik en veel afvallen)
- Stress om de kleinste dingen (op tijd opstaan voor een afspraak bijvoorbeeld)
- Geen initiatief om dingen te ondernemen (al probeer ik wel elke avond een wandeling te maken)

Het stomme is dat ik dus heel somber en neerslachtig ben, maar nog wel de mooie dingen van het leven zie. Mijn lieve vriend, waar ik zielsveel van hou. De natuur, een vogeltje in de tuin. En ik vind mijzelf de moeite waard, op mijn werk word ik enorm gesteund. Kortom ik hou van het leven, en toch zo somber...

Werken jullie nog tijdens je depressie?

Ik wil heel graag werken, al is het maar 2 uurtjes per dag. Om niet verder weg te zakken en een doel te houden. Heb na 4 weken vrij, 3 dagen 2 uur gewerkt, en gister zei mijn lijf: Nu is het klaar.
Ik was echt op ( en nu ook nog).

En als jullie niet werken, wat doe je dan om jezelf op de been te houden?
Is een zorgboerderij iets om als dagbesteding te doen en tegelijk tot rust te kunnen komen?

**Geplaatst**: 06-05-16 12:27

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-05-16 12:27

Ah wat naar laetitia!

Ik voel(de) me ook echt somber, moe, niets was leuk, ik voelde ook bijna niets meer behalve somberheid.. Nu op het moment gaat het steeds beter. Vanaf januari ben ik in therapie (wekelijks) en ik kan nu zelfs gewoon afspraken afzeggen omdat het zo goed gaat! Van 4 uurtjes per week werken naar 38 uur vorige week! Ik moet wel oppassen dat ik niet weer in mijn oude gedrag terugval, maar het gaat beter. :-)

Ik leer naar mezelf te luisteren en te stoppen als het teveel wordt, dat is wel fijn. Ben erg benieuwd hoe het gaat als ik stop met medicatie, maar het beter voelen ging ineens heel snel!

**Geplaatst**: 06-05-16 13:01

Geplaatst: 06-05-16 13:01

Hallo... mag ik me hier ook melden?

Om mezelf maar even voor te stellen: PTSS met de bijbehorende o zo leuke dissociaties. Dat ik nu snap dat die er zijn, wat ze zijn en dat ik ze herken scheelt voor mij al een heleboel. Er zijn volop mensen die mij zien als agressief of hysterisch of autistisch. Ik wist altijd wel dat dát niet op mij sloeg en nu weet ik wat het wel is en kan ik er tenminste gericht mee aan de slag.

Ik weet niet hoe het anders kan zijn. Ik weet niet beter dan dat het emotioneel nergens veilig is. Mijn ouders waren er niet. Ja, ze waren er fysiek wel maar ze konden voor mij van de wereld geen veilige, leuke plek maken. Mijn vader heeft een oorlogstrauma waar hij nooit wat aan heeft gedaan, mijn moeder heeft depressieve klachten en ik ben voor haar ook het verkeerde kindje (ik was ongepland, en ik heb ook nog eens de verkeerde vader. Haar depressie heeft te maken met het overlijden van haar eerste man. Ongeveer een jaar later kwam ze mijn vader tegen en raakte zwanger). Ze neemt mij kwalijk wie mijn vader is en zelfs hoe laat ik geboren ben (ik ben geboren om 11:55 uur en als ik een paar minuten later geboren was geworden had ze nog een dag langer in het ziekenhuis kunnen blijven). Mijn ouders konden niet samen als gezin functioneren en gingen uit elkaar. Mijn moeder kon niet voor mij zorgen, althans niet in emotionele zin. Er was iemand in mijn jeugd die dat wel kon. Daar heeft mijn moeder mij toen ik 10 was bij weggehaald (mijn moeder, zus en ik woonden bij diegene in huis).

Dus ja. Als je niet van je eigen ouders op aan kan, van wie dan wel :')

Ik wil zo graag ook eens goed genoeg zijn. En nu voel ik me meer een soort gletsjer die een steeds grotere berg van moeten voor zich uitduwt en uiteindelijk in een dal terechtkomt waar hij smelt terwijl de berg van moeten blijft liggen.

**Geplaatst**: 08-05-16 11:30

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-05-16 11:30

Hoi Koper,

Woon je nog thuis? En heb je therapie voor alles wat je mee hebt gemaakt met jouw ouders?

Hier gaat het op en aan. Gister voelde ik me niet zo somber en heb echt even kunnen huilen om het overlijden van mijn vader.
Vandaag is de somberheid en spanning weer terug.

Ik sta elke dag wel op tijd op, lees de krant met klassieke muziek (schij nt kalmerend effect te hebben en ook positieve invloed op je stemming).
Ik maak kruiswoordpuzzels en wandel elke dag even.

Ik ben 's middags wel altijd heel moe en ' s avonds lig ik er om 21.30 in. Zo moe ben ik dan.

Mag alleen max 1,5 uur even op de bank liggen na de lunch om bij te komen.

**Geplaatst**: 08-05-16 11:43

Geplaatst: 08-05-16 11:43

Ik ben 36 en woon niet meer thuis. Mijn vader is 6 jaar geleden overleden. Ongeveer een jaar geleden ben ik naar een familieopstelling geweest waardoor ik hem nu in elk geval beter begrijp en ook meer contact heb met die kant van de familie. Onder andere met mijn halfzus, dat is heel fijn.
Toen wij weer in Nederland kwamen wonen moesten mijn zus en ik van mijn moeder kiezen of we wel of niet contact wilden met mijn vader en zijn familie. Ik koos voor geen contact en vanaf mijn 14e waren mijn ooms en tantes, neven en nichten enz "verboden terrein". Ik heb ze pas weer gezien bij de uitvaart van mijn vader. Één van mijn nichten kwam zich daar aan mij voorstellen toen ze eenmaal doorhadden wie er naast mijn zus liep (ik dus).
Mijn moeder woont niet meer in Nederland.

Toen ik 6 was ging ik voor het eerst naar een psycholoog. In de jaren daarna volgden er nog een stuk of 8. Niet één ervan begreep het probleem, ikzelf ook niet. En nu snap ik het wel en wil ik het nog wel een keer proberen. Veel keus heb ik ook niet.

Fijn dat 't met jou gisteren wat beter ging laetitia. Zou het kunnen dat die moeheid een emotionele moeheid is? Dat je fysiek moe wordt van de emotionele orkaan die veel energie vraagt?

**Geplaatst**: 12-05-16 21:24

Geplaatst: 12-05-16 21:24

Ik meld me ook weer.
Had in de zomermaanden van 2013 een flinke burn-out van een aantal maanden. Dit was 80% werk-gerelateerd de rest kwam van mezelf (aanleg tot stress, hoog verantwoordelijkheidsgevoel). Een jaar nadat ik weer aan het werk was gegaan m'n baan opgezegd, er ging niks veranderen. Gewoon knetterhard werken en nog een grote bek krijgen ook. Was er klaar mee.
Toen direct weer een baan gevonden, superleuk. Dat vind ik nog steeds.

Heb altijd al beetje ups-downs van somberheid gehad, doemdenkerig en malen, maar dit waren maar korte periodes (lees dagen) en niet heftig of zo. M'n doen en laten leed er niet onder.

Nu ben ik sinds een aantal maanden al down. In het begin dacht ik steeds dat het een fase was.
M'n paard overleden afgelopen september, heb ik het erg moeilijk mee gehad.
Maar ben niet gek, dus had echt wel door dat 't niet minder werd. Dat de 'fases' een 'continue somberheid' werd. Alles kost energie en moeite. Voel me apatisch. Kan niet meer genieten. Ik kijk nergens naar uit, alleen maar tegenop. Zie alles als een taak, waardoor het lijstje nooit leeg is.
En wat het veroorzaakt? Ik weet het serieus echt niet. Financieel alles ok, leuke baan, goede relatie, fijne vrienden en sociale contacten, goede relatie met m'n ouders etc.
Voel me verwend en een aansteller. In mijn gedachtegang heb ik niks om over te zeiken/klagen/somber van te worden.
Dat m'n paard overleden is doet me nog steeds veel, maar kan het volgens mij wel goed relativeren.
Het was echt de goede keus om haar in te laten slapen in mijn ogen.

Zijn weinig mensen die het aan me merken. Ben goed in camoufleren. Maar afgelopen week vroeg een bekende serieus of het wel goed met me ging. Die merkte het wel.
Dat was voor mij een duidelijk punt dat ik weer hulp moet zoeken. Morgen bloed prikken en volgende week naar de huisarts naar aanleiding van de uitslag.
Ik hoop eigenlijk dat het een vitaminegebrek is of dat ik last heb van m'n hormoonhuishouding of zo. Maar dat zal wel niet.... ken mezelf wel een beetje inmiddels...

**Geplaatst**: 13-05-16 08:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-05-16 08:51

Hoi Nickeyy,
goed, dat je het rotgevoel serieus gaat nemen!
En: zeg ik koeieletters tegen jezelf dat je je niet aanstelt! Het is helaas zoals het is en leuk is beslist anders.
...en in het kader van 'anders denken': relativeren is soms de grootst mogelijke onzin. Ook al sta je er met je verstand 100 % achter - de emoties kunnen totaal anders zijn.
Dat geldt voor het afscheid van je paard. Soms, snik, IS het in zijn belang om afgemaakt te worden en dat hoor je dan dus te doen als fatsoenlijk verantwoordelijke. :(:)

En dat geldt voor je eigen gevoel. Er is een reden, alleen niemand weet nu nog welke reden en waar te zoeken, waardoor jij je nu zo voelt.
Sterkte!

**Geplaatst**: 13-05-16 12:14

Geplaatst: 13-05-16 12:14

Precies, er is een reden. Je geest is niet achterlijk. Ik heb ook heel lang (30 jaar) gedacht dat ik me aanstelde. Dat werd ook tegen me gezegd. Maar het was niet waar. Ik hoop voor je dat je er gauw achter komt wát je moet gaan aanpakken.

En verder kan ik wel $*\o/*$ Na maanden eindelijk mijn paardjes weer thuis. De druk (van mezelf en van anderen op mij) en stress die daarmee van mij af is kan ik echt wel missen als kiespijn. Mijn ruin is een ramp om te verhuizen, hij gaat de trailer wel ín maar zodra je de achterstang dicht wil maken ramt hij ook weer achteruit er uit. En hij weet dat hij er onderdoor kan. De meeste stangen zijn te hoog voor hem, met zijn 1,34 meter. Na ruim een week gedoe lukte het iemand gisteren om 'm er in te krijgen en de klep dicht te smijten. Ik heb zitten gillen van het janken. Maar de meeste ontlading was er wel in één keer af. Ik was ook ineens briljant helder genoeg om een oplossing te zoeken voor m'n shet, die nog buiten stond en die via het groomdeurtje moest laden.

En nu zijn ze op hun nieuwe wei. En ze zijn nog wel moe maar ze beginnen hun gewone routines (qua rusten/slapen enzo) weer op te pakken. Mijn ruin heeft net languit liggen dromen, mijn merrie heeft genoeg schaduw en ik ben aan de slag gegaan met struiken snoeien en afrastering opknappen. Jippie $*\o/*$ $*\o/*$ Het is zo fijn dat ze er weer zijn. En ik snap wel dat het "maar" geluk van buiten is. Maar het helpt wel om de rest ook aan te pakken.

**Geplaatst**: 13-05-16 19:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-05-16 19:50

Hoi Nikey,

Goed dat je naar de huisarts gaat, en het niet te lang laat suddderen.

Heb je nu stress op je werk of niet? Dat kan ook een rol spelen in je somberheid.
En inderdaad relativeren is iets rationeels maar je kan nog steeds heel veel verdriet hebben.

Mijn depressie is het gevolg van hele hoge werkdruk (en een te hoog verantwoordelijksgevoel) en moet de dood van mijn vader nog verwerken. Had me teveel op het werk gestort.

@ Koper wat fijn! Wat moet er een last van je schouders afvallen.
Nu genieten van je paardjes!!

Ik heb deze week heel rustig aan gedaan, ook qua prikkels. En ik merk wel wat verbetering. Had gister en vandaag geen grijze sluier over me heen. Of zullen het de AD zijn die gaan werken?
Was in november na meer dan 8 jaar langzaam gestopt met de AD (heb in 2008 een hele ernstige depressie gehad).
Mijn vriend zei nog " is dit wel een goed moment?" (overlijden vader en heel veel onrust op het werk), maar ik voelde me goed dus dacht " nu of nooit"....nu weet ik dat ik nooit meer ga stoppen.

En ik heb me weer aangemeld voor therapie.

**Geplaatst**: 13-05-16 22:04

Geplaatst: 13-05-16 22:04

Wanneer heb jij je aangemeld laetitia? Ik wacht al sinds voor Pasen op bericht.

**Geplaatst**: 14-05-16 10:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-05-16 10:07

Donderdag, maar niet bij de GGZ. Bij een andere instantie.

Kreeg meteen antwoord.

Had gister in bed last van oorsuizen en later piepen. Heb ik toch teveel gedaan gister?
Het is nu weg gelukkig.

**Geplaatst**: 14-05-16 13:47

Geplaatst: 14-05-16 13:47

Hmm, okee. Ik bij een praktijk hier in de stad. Ze hebben op hun website staan dat ze doordeweeks tussen 9 en 12 bereikbaar zijn. Waarom krijg ik dan een voicemail als ik om half 12 bel? }:0

**Geplaatst**: 15-05-16 10:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-05-16 10:02

Kan je niet meteen om 09.00 uur bellen?

Ik ben zo ontzettend moe, gister om 21.30 mijn bed ingedoken. En nu weer doodmoe.

**Geplaatst**: 17-05-16 11:08

Geplaatst: 17-05-16 11:08

Omdat ik dan meestal nog bij paardjes ben. En op de wei neem ik mijn telefoon niet eens op tenzij het heel belangrijk is, of iemand die ik graag spreek.

Zelfs de wei werd me gisteren even te veel. Ik had bedacht om een stuk omheining op te knappen. En natuurlijk weet je dat je daar altijd langer mee bezig bent dan je van tevoren denkt. Althans ik wel. Verkeerde schroefjes, oude isolatoren die muurvast zitten of juist uit zichzelf loslaten waar dat niet de bedoeling is, palen die moeten worden vervangen en waar je moeilijk kunt boren omdat er een soort stenige ondergrond onder zit enz enz enz. En ondanks dat je dat van tevoren weet viel het toch nog tegen.

Dus gisteravond heb ik alleen even een wandeltje met ze gedaan. Ik heb niet eens uitgemest. Vandaag wil ik nog 1 wiebelende paal doen zodat die kant ook weer veilig is en verder ga ik iets van manenkamtherapie doen ofzo. Dat is wat ik nu aankan

**Geplaatst**: 20-05-16 17:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-05-16 17:57

Wel heel fijn dat je paarden aan huis staan! Lichamelijk bezig zijn is zo goed voor je geest.

Ik ben vandaag na weken niet geweest te zijn omdat ik zo enorm moe was, eindelijk weer naar mijn bijrijdpaard geweest. Wat was dat fijn zeg. Snap niet waarom ik het zo lang niet heb kunnen opbrengen, want het werkte echt therapeutisch. Ben met haar het bos ingegaan en daar kwamen de huilbuien los tijdens het draven. Alsof dat ritme iets in mij los maakte.

**Geplaatst**: 20-05-16 22:27

Geplaatst: 20-05-16 22:27

Een meelezer meldt zich! Ik heb een relatie met iemand met een redelijk zware depressie. Ik vind het de laatste tijd heel zwaar om hiermee om te gaan. Is er iemand die met een derpressief persoon een relatie heeft en mij hierbij wilt helpen (tips o.i.d.)? Liefst via pb

**Geplaatst**: 21-05-16 06:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-05-16 06:21

Hier gaat het mometeel de goeie kant op,
ondanks ik me Erg eenzaam voelt ik heb me Ritme omgegooid werk in de avonden overdag me paarden, heb geen zin om stil te zitten enzo haha :-)

Hopelijk blijft met een Steigende lijn zo omgooi gaan

**Geplaatst**: 21-05-16 06:25

Geplaatst: 21-05-16 06:25

Wat goed MachoPablo +:)+

Laetitia ze staan niet aan huis. Maar wel weer dichtbij genoeg om ze elke dag te kunnen zien.

Zo, ik ben alweer een tijdje op. Laten we er maar een mooie dag van maken. Gelukkig dat het zaterdag is, geen gezeur aan m'n hoofd. Doordeweeks moet ik ook niet zo veel maar alle moeten is even over het randje. Ik wil uit. Apparaten gaan gewoon uit als ze leeg zijn (telefoon enzo) en mensen niet. 't Is niet eerlijk.

**Geplaatst**: 22-05-16 04:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-05-16 04:24

Mag ik me ook melden?
Afgelopen week is hier ook de bom gebarsten. Ik heb een burn-out (of zit er in ieder geval ontzettend dicht tegenaan).
Heb al een recept voor oxazepam gekregen (kan deze hopelijk maandag ophalen) en heb maandag ook een afspraak bij het GGZ.

**Geplaatst**: 22-05-16 11:19

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-05-16 11:19

Natuurlijk mag dat!

Iedereen die het nodig heeft sterkte!

Hier ook een wat blijere update en stijgende lijn. Vandaar ook wat minder actief hier. Heb inmiddels de knoop doorgehakt om de studie te stoppen, en ben sinds een week fulltime aan het werk op een klantenservice met super fijne collega's. Paardjes gaan ook goed. Nu nog een eigen huisje en in juni even lekker 10 dagen op vakantie!
Merk wel dat familiedingen me nog best veel energie kosten (gezeur over studie ed).

**Geplaatst**: 22-05-16 11:46

Geplaatst: 22-05-16 11:46

hallo, ik lees al een tijdje mee, en wil iedereen veel sterkte wensen! dapper dat jullie je verhaal willen delen.. dat trekt mij dan ook maar over de streep.

Ik loop al sinds anderhalf jaar (sinds de geboorte van mijn jongste dochter) met neerslachtige buien, boos, verdrietig, niet lekker in mijn vel. Ik heb hier begin vorig jaar bij de huisarts hulp voor gevraagd en heb toen een aantal gesprekken met een psychologe gehad. Dat was op zich wel prettig, maar ik ben er slecht in, ik doe me dan veel positiever voor dan dat ik me in werkelijkheid voel. Ik ben toen gestopt vanwege tijdgebrek en ik vond het weinig zin hebben. Maar goed, de buien veranderen niet, het blijft komen met ups en downs.
Ik zie eigenlijk geen uitweg, voel me opgesloten in mijn leven en vind het vooral erg uitzichtloos.

aan de andere kant mag ik helemaal niet zeuren van mezelf, ik ben gezond, heb een heel lieve vriend, 4 prachtige fijne kinderen, woon lekker buiten met mijn paardjes aan huis.
Er zijn veel onverwerkte zaken uit het verleden die me blijven achtervolgen.. echtscheiding, overlijden moeder, verplichte verhuizing, dat zijn toch dingen die er in hakken.
Ik ben dolgelukkig met mijn nieuwe vriend, we zijn nu 3.5 samen. In die tijd zijn er 2 kindjes geboren, die zijn nu dus bijna 3 en 1,5. Megadrukke handenbindertjes dus. Hij is boer en we hebben een melkveebedrijf, dat betekent dat hij van 4.45 tot 21.00 uur per dag werkt, elke dag, ook in het weekend. We gaan dus nooit een dagje weg en Vakantie is een droom uit het verleden. Ik zie mezelf ook niet gauw alleen met de kinderen weg gaan. Te lastig te veel gedoe en ik heb inmiddels ook mijn taken op de boerderij.
Ik werkte tot voor kort ook 2 dagen in de week op kantoor... niet echt een heel leuke baan, maar ik was wel even uit de dagelijkse sleur en kwam nog eens wat andere mensen tegen. Helaas ben ik ontslagen.

... Aan de ene kant vind ik het heerlijk thuis, maar ik mis het toch wel. Zeker ook het gevoel dat ik niet financieel afhankelijk wil zijn. Ik moet dus gaan solliciteren, maar in de bui waarin ik nu ben is het heel lastig om de motivatie te vinden.
Dan de uitzichtloosheid, elke dag hetzelfde, elke dag zooo vroeg wakker moeten worden, nooit een keer uitslapen. Elke dag weer om 10 uur koffie, om 12.30 het warme eten op tafel, om 16.00 melken om 18.30 eten om 21.30 naar bed.. elke dag. Het werk gaat de hele dag door, ik heb maar af en toe tijd om even achter de pc te kruipen. De kinderen vragen de hele dag aandacht, het huishouden komt helemaal op mijn bordje en ik heb ook de verantwoording voor mijn eigen dieren (paarden, kippen, katten) en de kalfjes voeren. Ik heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta want vriend is altijd druk.

Ik heb wel om hulp gevraagd via de huisarts, maar die zegt dan, neem rust en tijd voor jezelf.... tja, dan ben ik er eigenlijk al weer klaar mee. Dat kan niet als je 4 kinderen en een bedrijf hebt.. tenminste, ik zou niet weten hoe.
Ik heb geen sociaal leven/netwerk, geen familie waar ik een beroep op kan doen... voel me een beetje Remy ...

en aan de andere kant ben ik toch ook wel gelukkig hoor.. er zijn zeker ook Ups