ijssnuiver schreef:Ik heb ook niet het hele topic doorgelezen, maar ga wel even mijn mening geven.
Het liefst geeft de maatschappij alles en iedereen een label en zelfs als dat eigenlijk niet kan, word er nog wel een ander hokje verzonnen. En eerlijk is eerlijk, bij ieder individu is wel een trekje te vinden wat wijst op iets uit het autisme spectrum/dyslectie/dyscalculie. Maar is dat een reden om dat uit te melken en een label op te hangen? Ik denk van niet.
In mijn ogen moet er veel kritischer gekeken worden, waar ligt de grens dat er rekening gehouden mee gehouden moet worden? Voor mij is dat het punt dat er bij iemand een label opgehangen mag worden. Op dat moment is het noodzaak, voor de persoon zelf maar ook voor de omgeving dat het bekend is waarom iemand reageert zoals hij reageert. Dit om onbegrip van beide kanten te voorkomen.
Bij mij is als kind een lichte vorm van PDD-NOS, een lichte vorm maar zwaar genoeg om vooral in mijn kindertijd te begrijpen waarom ik deed zoals ik deed. Voor mijn ouders werd een hele boel duidelijk en omgang met mij was meteen een stuk eenvoudiger. Omdat een iets andere benadering van dingen al een hele boel oploste. Naarmate ik ouder werd, begon ik dat zelf ook steeds meer begrijpen en inmiddels ben ik zover dat ik best goed om kan gaan met mijn pdd-nos. Voor een vreemde is het al steeds minder te merken, dat ik eigenlijk een vorm van autisme heb. Maar in heel spannende situaties, met veel mensen, waarin ik op de voorgrond sta. Klap ik volledig dicht, maar op een manier zoals een autist dat zou doen, maar ik heb ook in gesprekken met mensen die ik niet zo goed ken. Dat ik mezelf moet dwingen om interessevragen te stellen. Het zijn allemaal kleine dingetjes die nog steeds wijzen dat ik pdd-nos heb.
Maar als je me dan ziet werken(bediening), zou je echt niet zeggen dat ik autistisch ben verklaard vroeger... Het is hooguit te merken aan het dwangmatig op exact dezelfde manier dingen doen.
Ik heb een oom en een neefje(vader en zoon) met Asperger en afgelopen zomer hebben wij iemand in de bediening gehad met Asperger. Asperger is in mijn ogen wel de meest 'nare' vorm van autisme die je kunt hebben. En dat zijn ook de weinige mensen waar ik echt niet mee kan opschieten.
Meisje bij ons in de bediening had wel dusdanige vorm van dat ze echt niet functioneerde in het werk wat ze deed. En in mijn ogen had het bedrijf daar ook moeten ingrijpen, al is het alleen maar in haar eigen belang, ze heeft echt geen leuke zomer gehad. Ik heb haar ingewerkt(ze kwam pas veel later met dat ze asperger had), en m'n uiterste best gedaan om haar te helpen, alles nog een keer uit te leggen. Maar het was gewoon zo duidelijk dat dit echt haar roeping niet was, dat het gewoon zielig was.
In die periode kwam ook naar voren dat mijn andere collega's(met name het vakantiepersoneel, want die maken mij wat minder mee), aan mij echt niet meer konden merken dat ik pdd-nos heb.
Het was zelfs zo dat iemand waarmee ik heel goed kan werken op gegeven moment de opmerking maakte "iemand met (vorm van) autisme moet niet in de bediening gaan werken". Foute opmerking natuurlijk, vreselijk kortzichtig en ergens wel tegen het zere been. Waarop ik dus heel droog opmerk dat ik dan ook mijn ontslag maar ging indienen. Nouja even overgepraat en vooroordeel uit de wereld geholpen.
Met andere woorden, wanneer het noodzakelijk is dat iemand anders benaderd moet worden vanwege aan "aandoening" die ze hebben, pas dan moet een label opgehangen worden.
Kijk dat vind ik jammer. Mijn nichtje is zwaar autistisch en leeft eigenlijk als een plant. Zij kan absoluut geen contact maken met de buitenwereld. Ik vind het best bezwaarlijk dat iemand die prima kan meefunctioneren in de maatschappij, op een paar punten na (zoals asocialiteit etc.) ook een autist genoemd wordt. Het onderscheid is gewoon immens groot. Ik weet niet of je een 'echte' autist al geobserveerd hebt? Dan is asperger niks.