Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-03-10 22:30

Geplaatst: 05-03-10 22:30

Dat probeer ik mijn dochter ook bij te brengen: dat ze in de eerste plaats van zichzelf moet houden, blij met zichzelf moet zijn. Tot dusver (ze is 6) schijnt dat te lukken

Wat mij wel 'stoort', is dat ze zegt dat ze later kinderen wil (dat wilde ik nl. totaal niet tot mijn 28ste, heb er dus later bewust voor gekozen). Maar het gaat me te ver om tegen een zesjarige te zeggen dat het zonder kinderen ook best leuk kan zijn (denk niet dat ik dat haar al begrijpelijk uit kan leggen

). Misschien riep ik dit als zesjarige ook wel, I don't know.

Laatst bijgewerkt door Alet74 op 05-03-10 22:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-10 22:31

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 05-03-10 22:31

Hehe. Waarom wil ze kinderen?

**Geplaatst**: 05-03-10 22:32

Geplaatst: 05-03-10 22:32

Ik denk dat ze daar van zelf wel toe komt Alet... De wereld gaat nog een heel stukkie groter worden voor jouw kleine en op dit moment "kent" ze vnl de moeder met kind....

Als ze ouder wordt gaat ze vanzelf leren dat vrouw zijn niet per definitie moeder zijn betekent.. Ze zit op een leeftijd dat jij eigenlijk haar "grote voorbeeld" bent... en dat ze dus jou volgt. Wat mama doet is juist....

En ik geloof dat ze met 6 nog niet ver genoeg zijn in de cognitieve ontwikkeling zijn om te begrijpen dat er meerdere "juiste" zijn.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 05-03-10 22:34, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-10 22:33

Geplaatst: 05-03-10 22:33

Ik zou het niet weten. Misschien omdat ze zelf kind is, en met haar een klasvol, misschien is dit ook normaal gedrag op die leeftijd - vader en moedertje spelen, dat idee. Als je zo jong bent, denk je daar anders over dan als 25-jarige natuurlijk

Dankje Ayasha!

**Geplaatst**: 05-03-10 22:35

Geplaatst: 05-03-10 22:35

Alet74 schreef:
Wat mij wel 'stoort', is dat ze zegt dat ze later kinderen wil

Waarom stoort dat je? Je hebt er toch zelf ook voor gekozen? Misschien gaat het bij je dochter wel precies andersom dat ze als ze 28 is zegt: voor mij nooit!

En misschien vind jij het tegen die tijd dan wel weer jammer.....

**Geplaatst**: 05-03-10 22:38

Geplaatst: 05-03-10 22:38

Ik word in mei ook 30 -O-

en heb totaal geen kinderwens ook nooit gehad.
En ik word gek van de vraag of het nog niet kriebelt.
Vooral vriendinnen hebben dat aan zich als je dan toch eens leuk doet tegen hun kinderen.
Ook als je mensen van vroeger tegen komt dan komt meestal weer de vraag of je kinderen hebt.
Mijn antwoord is nee en als ik dan zeg dat die er waarschijnlijk ook niet gaan komen vinden de meesten dat raar.
Ik ben geen kinderhater, ik heb zelfs een petekindje, de kleine van mijn zusje.
Ik heb ook al vaker opgepast en geef hem eten verwissel zijn luier enz.
Maar ben blij als ik hem weer af kan geven en lekker rustig naar huis kan.
Misschien als we 5 jaar verder zijn dat de kriebels alsnog komen, maar op dit moment absoluut niet.
Geen haar op mijn hoofd die er over denkt.
Ik werk in een winkel en als ik vervelende kinderen zien dan weet ik heel goed waarom, wat is dat toch vreselijk.
Als ik per ongeluk zwanger zou worden, zou ik zoals ik er nu voor sta, het weg laten halen.
Maar ik kan me voorstellen dat dat op zo'n moment toch anders beslissen is dan nu ik niet echt voor die keuze sta.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:39

Geplaatst: 05-03-10 22:39

Hier nog iemand die hoopt dat ze kinderloos door het leven zal kunnen gaan. Ik weet niet of dat altijd zo zal blijven, want ik ben 'nog maar' 20 jaar oud. Je weet nooit in welke richting het leven je draait, nooit. Wat ik wel weet is dat ik op deze moment heel erg hoop dat ik de 'vergissing' nooit maak, dat ik de illusie in mij die ineens wel een kind wil zal doorhebben en kunnen weerstaan. Hier moet ik zeker wel vermelden dat ik niks mis vind aan kinderen hebben, zolang je ze echt wilt. Een goede kennis van mij is zwanger en ik wens het allerbeste voor haar en haar klein dochtertje.

Ik denk dat ik kinderen gewoon nooit zou aankunnen, om diverse redenen niet. Ik vind het belangrijk (nogmaals: in MIJN situatie) dat ik eerst ríjk ben alvorens ik aan kinderen begin en waarschijnlijk gebeurt dat nooit. Ik wil het 100% vermijden om op het einde van de maand in het rood te komen te staan, of nog maar weinig over te hebben. Ik wil elke maand kunnen sparen voor heftige noodgevallen. Ook kan ik helemaal niet met kinderen om. Voor school moet ik een kind interviewen over het onderwerp 'gehechtheid' en ik zie daar echt tegenop, omdat ik niet weet hoe ik me moet gedragen bij een kind, omdat ik het irritant vind dat hij/zij niet op een volwassen manier kan communiceren met mij, omdat ik niks van moedergevoel heb. Als ik een kind zie, wil ik er zo snel mogelijk van weg of ik kijk een andere kant op. Als die goede kennis van mij haar dochtertje geboren wordt, wil ik wel enorm veel moeite gaan doen om haar op z'n minst eens vast te houden. Maar ajb niet langer dan 3 minuten.

Ten derde, ik ben een vreselijk bezorgd iemand. Ik zou constant bij 'mijn' kind willen zijn en het niet naar school, vriendinnetjes, sport, wat dan ook, durven sturen. Ik kom er zelfs niet overheen als mijn fiets jaaaren geleden gestolen is, ik beeld jarenlang in hoe het moet zijn om die fiets te zijn, laat staan dat het mijn bloedeigen kind zou zijn. Nee, ik vertrouw de buitenwereld niet voor mijn eigen kind, en ik weet dat ik daarmee de geestelijke gezondheid van dat kind zou belemmeren, dus nee, geen kind voor mij. Best niet.
Ik zal maar afronden, ik heb nog wat redenen klaar, maar ik denk dat dit genoeg illustreert.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:41

Geplaatst: 05-03-10 22:41

@Storrum: Dat zou ik niet jammer vinden, iedereen moet zijn eigen keuzes maken. Ik heb geen kind om er zeker van te zijn dat er later nog bezoek komt in het bejaardentehuis (want niets is zeker in het leven - wie zegt dat je over 20 jaar nog een goede relatie onderhoudt met je kind, je zet alleen een mens op de wereld, maar hoe het verder gaat, valt niet te zeggen)
Maar ik vind het wel bijzonder ('stoort' had ik bewust tussen aanhalingstekens gezet) dat kinderen het schijnbaar vanzelfsprekend vinden dat ze later kinderen krijgen, zonder dat je daarover praat. Gaat dan later de figuurlijke knop om?

**Geplaatst**: 05-03-10 22:42

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 05-03-10 22:42

Neen ze ontwikkelen.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:43

Geplaatst: 05-03-10 22:43

Musetta schreef:
Ik vind het belangrijk (nogmaals: in MIJN situatie) dat ik eerst ríjk ben alvorens ik aan kinderen begin

Je hebt helemaal gelijk wat mij betreft, kinderen zijn een hele dure hobby en te weinig mensen realiseren zich dat volgens mij...

**Geplaatst**: 05-03-10 22:45

Geplaatst: 05-03-10 22:45

Alet74 schreef:
@Storrum: Dat zou ik niet jammer vinden, iedereen moet zijn eigen keuzes maken.

Ik bedoelde met 'jammer' dat jij over 22 jaar het misschien wel leuk zou vinden om een kleinkind te hebben.... ook jij kan nog veranderen in die tijd. Toch?

**Geplaatst**: 05-03-10 22:47

Geplaatst: 05-03-10 22:47

Musetta schreef:
... Ten derde, ik ben een vreselijk bezorgd iemand. Ik zou constant bij 'mijn' kind willen zijn en het niet naar school, vriendinnetjes, sport, wat dan ook, durven sturen. Ik kom er zelfs niet overheen als mijn fiets jaaaren geleden gestolen is, ik beeld jarenlang in hoe het moet zijn om die fiets te zijn, laat staan dat het mijn bloedeigen kind zou zijn. Nee, ik vertrouw de buitenwereld niet voor mijn eigen kind, en ik weet dat ik daarmee de geestelijke gezondheid van dat kind zou belemmeren, dus nee, geen kind voor mij. Best niet.
Ik zal maar afronden, ik heb nog wat redenen klaar, maar ik denk dat dit genoeg illustreert.

Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat je dit van tevoren al kunt weten. Ik ga voor mijn kind door het vuur, maar kan haar ook vrij goed loslaten, het hebben van een kind is dynamischer dan een fiets. Het is een doorgaand proces, je hebt eigenlijk niet de tijd om heel lang bij bepaalde gebeurtenissen stil te staan, want dan is er wel weer iets anders. En geloof me, hoe leuk en lief ze ook zijn, het is ook heel erg fijn om eigen-tijd te hebben en niet als een kangoeroe de hele tijd je kind bij je te hebben (en voor de duidelijkheid: ik heb nog nooit spijt van mijn kind gehad

).

@Storrum: je hebt helemaal gelijk, je weet het niet

Van mijn moeder hoefde het ook nooit zo, het oma-worden, maar ze is toch wel heel erg verknocht aan haar kleindochter.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:47

Geplaatst: 05-03-10 22:47

Alet74 schreef:
@Storrum: Dat zou ik niet jammer vinden, iedereen moet zijn eigen keuzes maken. Ik heb geen kind om er zeker van te zijn dat er later nog bezoek komt in het bejaardentehuis (want niets is zeker in het leven - wie zegt dat je over 20 jaar nog een goede relatie onderhoudt met je kind, je zet alleen een mens op de wereld, maar hoe het verder gaat, valt niet te zeggen)
Maar ik vind het wel bijzonder ('stoort' had ik bewust tussen aanhalingstekens gezet) dat kinderen het schijnbaar vanzelfsprekend vinden dat ze later kinderen krijgen, zonder dat je daarover praat. Gaat dan later de figuurlijke knop om?

Ze zijn thuis en daar is een moeder, Ze gaan naar school en elk kind heeft een moeder. Ze zien op school dat kinderen een zusje of broertje krijgen. Dus dat is het voorbeeld. De kinderloze komen ze op school niet tegen. En het voorbeeld doen kinderen snel na.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:48

Geplaatst: 05-03-10 22:48

Alet74 schreef:
Maar ik vind het wel bijzonder ('stoort' had ik bewust tussen aanhalingstekens gezet) dat kinderen het schijnbaar vanzelfsprekend vinden dat ze later kinderen krijgen, zonder dat je daarover praat. Gaat dan later de figuurlijke knop om?

Een kind baseert de dingen die het 'normaal' vindt op hoe zijn/haar eigen leefwereld eruitziet. Toen ik een jaar of 6 was vond ik het op z'n minst apart dat niet ieder klasgenootje huisdieren had.

Ze gaat op een gegeven moment vast wel zien dat dingen ook anders kunnen. En dát zou je IMO als ouder best kunnen stimuleren: je kind erop attent maken dat dingen ook ánders kunnen, maar daarmee niet beter of slechter zijn, alleen dat er verschillende manieren zijn waarop mensen kunnen leven en gelukkig kunnen zijn.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:50

Geplaatst: 05-03-10 22:50

Kleine kinderen, kleine zorgen.
Grote kinderen, grote zorgen.

En ik ken toch echt mensen die nu achteraf toch liever geen kinderen hadden gehad als ze alles van te voren geweten hadden.

Laat mij maar egoistisch zijn en genieten van mijn vrijheid

**Geplaatst**: 05-03-10 22:51

Geplaatst: 05-03-10 22:51

Die bezorgheid was wel een heel belangrijk argument voor mijn man om geen kinderen te willen. Hij wordt zelf al misselijk als er een kat kotst, en hij moet er niet aan denken hoe letterlijk ziek hij zich zou voelen bij een ziek kind. Dus niet zozeer dat hij een kind niet los zou durven laten, maar wel de zorg, wat als ze ziek zijn...

**Geplaatst**: 05-03-10 22:51

Geplaatst: 05-03-10 22:51

Hier ook een bewust kindeloze

.
Van kleins af aan heb ik gewoon nooit iets met kinderen gehad; vond beesten veel fijner om mee om te gaan

. En dit is gewoon zo gebleven! Klinkt misschien heel raar maar mijn grootste angst in m'n leven is lang geweest: stel toch, dat ik zwanger zou raken? wat dan????
Gelukkig bleek vriendlief (toen ik hem leerde kennen) er exact zo over te denken want die had al voorzorgsmaatregelen voor hemzelf genomen

Ik heb m'n handen al vol genoeg aan het leven met mezelf 8)7

; laat staan dat ik ook nog eens verantwoordelijkheid mot dragen voor een kind. Nee, dat gaat mij niet lukken

En als andere dat egoïstisch vinden? tja, so what!

**Geplaatst**: 05-03-10 22:53

Geplaatst: 05-03-10 22:53

Je hebt groot gelijk Jesito. Is niets mis mee.

Als ervaringsdeskundige kan in mijn geval tot nu toe wel zeggen dat we niet meer zorgen hebben dan in ons kinderloze leven.
Voor de mensen die er spijt van hebben kinderen te hebben gekregen, lijkt me dat toch wel een heftige gewaarwording. Want daar zit je dan met kinderen die je hebt tot de dood je scheidt... Zijn dat dat probleemkinderen of mensen met een, zeg maar, ietwat problematisch leven (financieel, prive, wat dan ook)?

**Geplaatst**: 05-03-10 22:54

Geplaatst: 05-03-10 22:54

Alet74 schreef:
het hebben van een kind is dynamischer dan een fiets.

Goh

**Geplaatst**: 05-03-10 22:55

Geplaatst: 05-03-10 22:55

Ik vind idd het zorgen voor mezelf ook een hele verantwoordelijkheid. Ik heb een paard en dat vind ik ook een hele verantwoordelijkheid. Moet je voorstellen wat een kind voor mij zou zijn.

jesito schreef:
Als ik per ongeluk zwanger zou worden, zou ik zoals ik er nu voor sta, het weg laten halen.
Maar ik kan me voorstellen dat dat op zo'n moment toch anders beslissen is dan nu ik niet echt voor die keuze sta.

Ik denk er exact hetzelfde over als jij. Ik hoop met heel mijn hart dat ik nooit voor zo'n beslissing kom te staan.

Vriendje en ik zijn nu overigens onderhand op de leeftijd dat ze ons serieus nemen in het ziekenhuis als we daar aankomen met de mededeling dat we er een knoopje in willen laten leggen c.q. de boel willen laten doorknippen. Vóór je 35e word je over het algemeen nog weggestuurd met de mededeling dat je er nog maar eens goed over moet nadenken.

**Geplaatst**: 05-03-10 22:56

Geplaatst: 05-03-10 22:56

Alet74 schreef:
Je hebt groot gelijk Jesito. Is niets mis mee.

Als ervaringsdeskundige kan in mijn geval tot nu toe wel zeggen dat we niet meer zorgen hebben dan in ons kinderloze leven.
Voor de mensen die er spijt van hebben kinderen te hebben gekregen, lijkt me dat toch wel een heftige gewaarwording. Want daar zit je dan met kinderen die je hebt tot de dood je scheidt... Zijn dat dat probleemkinderen of mensen met een, zeg maar, ietwat problematisch leven (financieel, prive, wat dan ook)?

Of zijn dat mensen die niet goed nagedacht hebben van te voren? Ik heb het idee dat kindervrije mensen veel meer nadenken over geen kinderen, dan veel mensen over wel kinderen omdat het erbij hoort. Zo normaal is. En zo heb je mensen die altijd pas na gaan denken als het “te laat’ is.
Zie je ook bij mensen die een paard kopen. Die gaan pas vragen stellen als het paard er al is. Vragen die met gemak van te voren gesteld hadden kunnen worden en een paard dat daardoor beter verzorgd zou worden.

Laatst bijgewerkt door _sparta_ op 05-03-10 23:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-10 22:58

Geplaatst: 05-03-10 22:58

Alet74 schreef:
Je hebt groot gelijk Jesito. Is niets mis mee.

Als ervaringsdeskundige kan in mijn geval tot nu toe wel zeggen dat we niet meer zorgen hebben dan in ons kinderloze leven.
Voor de mensen die er spijt van hebben kinderen te hebben gekregen, lijkt me dat toch wel een heftige gewaarwording. Want daar zit je dan met kinderen die je hebt tot de dood je scheidt... Zijn dat dat probleemkinderen of mensen met een, zeg maar, ietwat problematisch leven (financieel, prive, wat dan ook)?

Ze houden wel van hun kinderen.
Maar als ze van te voren hadden geweten hoeveel verantwoordelijkheid erbij kwam kijken en de vrijheid die toch weg is, dan zouden ze het niet nog eens doen.
Als alles goed gaat, gaat zo'n kind natuurlijk ook zijn eigen weg ooit.
Ik denk dat iedereen de keuze voor zich zelf bewust moet maken.
Van de ene kant maar goed dat niet iedereen zomaar kinderen wil, dan zou nederland uit z'n voegen barsten.

Laatst bijgewerkt door jesito op 05-03-10 22:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-10 22:58

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-10 22:58

Wow, een hoop leesvoer zeg, en ik ben positief verrast dat het topic al 13 pagina's zonder gerel heeft bereikt! Dat er zoveel mensen zijn die ook zeer bewust geen kinderen hebben of er in elk geval serieus over nagedacht hebben.

Voor mij is het ook dat ik me met een baby heel erg ongemakkelijk voel. Ik kreeg mijn beide nichtjes toen ze een paar uur oud waren in mijn armen gedrukt en de foto's daarvan zijn op z'n zachtst gezegd vrij grappig. Een heel ongelukkig kijkende ik die geen idee heeft hoe dat kind vast te houden en een baby die huilt. op het moment zelf vond ik het vreselijk. Was bang dat ik iets onhandigs uit zou halen (daar ben ik goed in) en het kind zou laten vallen, ergens tegenaan zou stoten of iets anders heel ergs zou doen.

Ik ben er ook eentje die helemaal geen zin heeft in een zwangerschap, de bevalling als een ramp zou zien, het een vrij onoverkomelijk probleem vind dat in die 9 maanden jan en alleman met z'n tengels aan je lichaam zit en dan nog wel op plaatsen die wat mij betreft prive zijn. Die gedachte kan ik al niet verdragen. Daarbij ben ik niet bepaald gezegend met een zorgzaam karakter en ook niet met een lading geduld.

Of het egoistisch is weet ik niet, in principe is alles wat je doet of in elk geval heel veel, uit eigenbelang in de een of andere vorm. Het niet krijgen van kinderen is in die zin net zo egoistisch als het wel krijgen van kinderen. Ik moet er in elk geval niet aan denken, vind het vreselijk.

Heb ook voorbij zien komen van die foto's van foetussen, dat mensen die als sneeuw zagen of in het beste geval een alien, dat is een beeld dat ik ook herkenbaar vind. Krijg ook geen kriebels of zo als ik naar een baby kijk, hoewel ik wel nieuwsgierig ben.

Het valt mij op dat er zeker wanneer je de 30 bereikt mensen beginnen te vragen of er niet eens een kleine bij moet komen. 30 lijkt toch een leeftijd te zijn waarop je geacht word je wilde haren kwijt te zijn en je te settelen. Vooral in mijn familie speelt dat sterk. Mijn ouders willen heel graag opa en oma worden, mijn tantes en nichtjes kunnen niet wachten totdat er kinderen geboren worden, vooral omdat er bij ons in de familie wel problemen voorkomen met zwangerschappen. En ik ben de oudste van mijn generatie dus krijg ik de meeste vragen. Ben dus ook de eerste waarbij de tijd zogenaamd begint te dringen en een nichtje die niet heel veel jonger is, die ook altijd heeft gezegd dat ze geen kinderen wil, is nu ze 30 is toch zwanger en getrouwd (iets wat ze ook nooit zou doen). Dus moet ik wel heel raar zijn, nichtje wil nu immers ook kinderen. Hallo, ik ben mijn nichtje niet, en ook mijn zusje niet! Ik ben ik!

**Geplaatst**: 05-03-10 22:59

Geplaatst: 05-03-10 22:59

Als ik in mijn vriendenkring rond kijk naar mensen die wel kinderen hebben, dan hoor ik alleen maar gezeik over de problemen die ze hebben.
En dan denk ik weer....Ja, ik heb de juiste keuze gemaakt

Ze hebben ook nooit aan mij gevraagt van : wanneer komt er bij jullie een kleine, of tikt jou klok nog niet ?
Ik denk dat ik altijd iets "te" duidelijk was over kinderen, over hoe een hekel dat ik aan ze had, dus ik denk dat mensen al wel door hadden dat ik niet om te praten was en zich de moeite konden besparen

**Geplaatst**: 05-03-10 23:00

Geplaatst: 05-03-10 23:00

Laatst bijgewerkt door Evelienepien op 05-03-10 23:08, in het totaal 1 keer bewerkt