Dus Hercule gaf een heuse bok, Polie van schrik kwam kaarsrecht overeind want manlief plofye hard voor ons neer in het zand, terwijl ik er vanaf sprong. Hercule was er al vandoor, dus ik fluit hem en roep vriendelijk en had de teugels van Pol in de houtgreep. Hercule galoppeerde in een grote boog naar mij in mijn armen (gelijk beloond beide paarden met stukje appel want hij kwam toch maar.....scheelde een verre wandeling naar Rijen) en manlief krabbelde rustig kreunend overeind met de woorden "dit was geloof ik niet heel slim hé?". "Nee schat, dat noemen we moed of dwaasheid uit onwetendheid. Nooit de leider (was ikke met de paarden) voorbij gaan, want dat past niet in het plaatje bij Hercule en je bent daarvoor nog teveel een beginner".

Dus man aai over de bol en een kus, paarden idem dito en de familie ging in stap rustig naar huis. Mijn man heeft dat nooit meer gedaan
