Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-07-18 13:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-18 13:07

Ja, ik heb ptss en die gedachtes/ herinneringen kan ik heus niet omdenken.
Emdr heeft de grote lading eraf gehaald.
Maar helemaal weg gaat t echt niet.

**Geplaatst**: 08-07-18 13:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-18 13:38

Rot hoor, dat de ptss niet weggaat ondanks emdr.
Mag ook per pb - maar heeft iemand een idee waarom het zo is...?

**Geplaatst**: 08-07-18 20:18

Geplaatst: 08-07-18 20:18

Vala schreef:
Hoe gaat het met iedereen?
Ik heb even een paar weken pauze van de afbouw van de lorazepam en het gaat best goed.
Mijn grootste probleem is denk ik toch mijn pessimisme/negativiteit. Ik bekijk dingen vaak vanaf de negatieve kant. Ik vind het heel moeilijk om daar positieve gedachten tegenover te zetten, kan ze soms gewoon niet bedenken. Iemand tips? Een boek of begeleiding of cursus ofzo?

Herkenbaar. Is dat altijd zo geweest bij jou? Bij mij was het altijd al wel licht aanwezig maar versterkt door de burn-out. Zelf heb ik wel iets aan yoga. Niet wat je zoekt misschien, maar ik wil het toch even zeggen. Soms is niet denken ook wel goed namelijk, in plaats van 'geforceerd' positief denken. Ik merk dat ik na yoga even zo 'leeg' ben dat er soms als vanzelf weer ruimte voor positievere gedachten komt zonder dat ik er moeite voor hoef te doen.

@ Olympia, wat een ellende! Ik kan me goed voorstellen dat er bij zoiets even iets knapt in je. :(:)

@ Cayenne, ik hoop dat de nieuwe medicatie iets voor je doet! Ik slaap sinds een paar maanden slecht (en dan nog beter dan jij, met zo'n 5 uur per etmaal) en ik word al gek. Laat staan hoe het voor jou moet zijn...

Hier gaat het ook niet zo lekker. Ik heb wel een nieuwe psychologe gevonden, ook voor EMDR, daar kan ik vrijdag terecht. Verder houd ik mezelf bezig, zodra ik zit overvalt verdriet of radeloosheid me. Ik ben dus letterlijk de hele dag in beweging; huis schoonmaken, met de honden weg, nog meer schoonmaken, boodschappen; alles om maar bezig te zijn. Terwijl ik eigenlijk juist rust moet hebben. Maar ik weet niet hoe ik met de donkere wolken om moet gaan want mijn gedachten beangstigen me. Ik vraag me ook af hoe realistisch het is om nog te hopen op een 'gelukkige' toekomst. Ik ben nooit gelukkig geweest, heb hooguit wel langdurig neutrale periodes gehad, maar ik val altijd terug in dit.

**Geplaatst**: 08-07-18 21:08

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-18 21:08

Herkenbaar.
Hoewel ik echt wel gelukkig kan zijn, word ik echt al jaaaaaaren terugkomend overvallen door somberheid.
Ik hoop dat je er een weg in vindt. Weet dat je niet alleen staat.

**Geplaatst**: 08-07-18 21:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-18 21:31

Ik zou af en toe wel meer bezig moeten/willen zijn. Afleiding doet me 'goed' tenminste dan gaat het niet zo heel slecht. Maar ik krijg mezelf niet vooruit geschopt. Doe wel dingen, maar eens goed poetsen, koken, huishouden...

Ik denk wel eens over een hond de laatste tijd, om steun aan te hebben en meer ritme. Maar mijn vriend is bang dat ik de zorg niet aan kan en de hond na een tijdje verwaarloos. In de allerslechtste periode kon ik nog niet eens goed voor mijn cavia's zorgen zei hij. Ik weet eigenlijk niks meer uit deze tijd.

Vandaag (wij zijn op vakantie) kreeg ik onverwacht een soort paniekaanval op het strand. Ik moest een stuk over stenen en rotsen stappen en mijn lijf ging steeds meer op slot. Ik kwam niet meer vooruit. Het was een enorm -mentaal- gevecht om weer bij de parkeerplaats te komen. Verschrikkelijk. Ook vanavond gaat het, ondanks pammetje, niet echt goed. Ik heb wel een heel stuk van me af getypt, dat helpt wat.

**Geplaatst**: 08-07-18 22:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-18 22:32

Was de paniek “ met een reden” of overvalt dat je dan? ( ik heb daar eigenlijk geen ervaring mee)..
Hoop wel dat je een beetje goed kan slapen.

**Geplaatst**: 09-07-18 07:31

Geplaatst: 09-07-18 07:31

Red Passion, dit is bij mij altijd wel zo geweest, was als kind al een enorme denker en makkelijk bang van dingen. Mijn glas is echt halfleeg geweest altijd. Maar ik kon daar met een gezonde dosis nuchterheid en wat sarcasme mezelf altijd wel in corrigeren of overheen zetten. Totdat mijn rugzak met nare gebeurtenissen en pijn dus echt me deed achterover kieperen. En nu worstel ik wat met mezelf. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en nu metacognitieve therapie.
En de dagen dat ik me best goed voel denk ik was het voorheen dan ook zo? Dat weet ik na een jaar al niet eens meer lijkt het. Dus een beetje mezelf kwijt lijkt het.

**Geplaatst**: 09-07-18 07:54

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-18 07:54

Ja als het jaren voortduurt- terugkomt is eat helaas wel anders dan eenmalig een slechte periode is mijn ervaring.
Herken ik ook..

**Geplaatst**: 09-07-18 08:31

Geplaatst: 09-07-18 08:31

Anoniem schreef:
Herkenbaar.
Hoewel ik echt wel gelukkig kan zijn, word ik echt al jaaaaaaren terugkomend overvallen door somberheid.
Ik hoop dat je er een weg in vindt. Weet dat je niet alleen staat.

Ja, ik kan ook zeker gelukkig zijn. Ik voel alles heel intens, zowel de pieken als de dalen. Tegenwoordig ben ik wel beter in het vinden van dagelijkse geluksmomentjes tijdens de dalen. Ik ben nu ook niet depressief of afgevlakt. Ik geniet enorm van de dieren maar door ptss ben ik ook telkens bang ze kwijt te raken. Ik heb nu vooral steeds een gevoel van zinloosheid, radeloosheid en niet op deze wereld horen.

Safiera, wat rot van de paniek! Kan je vriend je daar in ondersteunen?
Een hond is wel heel goed voor een ritme en naar buiten gaan. Is niet af te spreken met je vriend dat hij als backup de verzorging doet als het met jou slecht gaat?

Vala, herkenbaar, dat glas half leeg. Ik ben ook zo. En dan is het in zware periodes inderdaad moeilijk om terug te halen hoe je je voelde toen het beter was.

Veel sterkte vandaag weer allemaal!

**Geplaatst**: 09-07-18 09:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-18 09:06

Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)

**Geplaatst**: 09-07-18 15:48

Geplaatst: 09-07-18 15:48

Anoniem schreef:
Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)

Ja, ik. Struikel al jaren van depressie naar depressie naar burn-out.. heel vermoeiend. Daarom ben ik nu bezig met een multidisciplinair traject om echt mijn leefstijl, ritme en gedachtegang radicaal aan te pakken. Ik ben zo ongelofelijk kritisch en streng naar mezelf, dat ik nooit aan mijn eigen norm kan voldoen. Hier blijf ik de hele tijd in een vicieuze cirkel in hangen, dus heeft mijn psycholoog me doorverwezen naar dit centrum. Ben daar 4/5 dagen in de week een uurtje/2 uur bezig met een psycholoog, fysio, ergotherapeut en revalidatiearts. Hopelijk kom ik er nu eindelijk ‘vanaf’.

**Geplaatst**: 09-07-18 17:20

Geplaatst: 09-07-18 17:20

Anoniem schreef:
Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)

Ik heb 1 keer medicatie gehad en het was vreselijk om zo afgevlakt te zijn. Ik voelde niks meer, ook geen liefde en vreugde. Dan maar zo. Momenteel ben ik wel mijn supplementen anders aan het afstellen, hopelijk doet dat iets.

Wat rot dat je dat ervaart in je omgeving. Ik herken dat gelukkig niet, al weet aan de andere kant okk niemand hoe ik me echt voel. Ik houd het op 'een dipje'. Ik wil niemand tot last zijn. Maar voor de dingen die ik wel deel is altijd wel begrip. Ik heb even niet in beeld of jij momenteel professionele hulp hebt?

**Geplaatst**: 09-07-18 17:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-18 17:46

Heb ik momenteel ja.

Ja medicatie vlakt af maar gaf mij ook heel veel rust en kalmte. Piekerde minder, maakte me niet zo druk.
Ben gestopt omwille van bijwerkingen.

**Geplaatst**: 09-07-18 18:06

Geplaatst: 09-07-18 18:06

Ik heb een keer eerder gepost hier, maar ik heb opnieuw een vraag..

Mijn vorige psycholoog kon er bij mij niet de vinger opleggen waar mijn stemmingswisselingen vandaan kwamen (of komen). Ik kwam daar met een sociale angststoornis en daarbij een depressieve episode. Uiteindelijk was mijn angststoornis zo goed als opgelost maar bleef ik last hebben van depressieve momenten, zonder dat er echt een aanleiding voor was en zonder dat ik het zelf begreep. Ze heeft mij daarom doorgestuurd. Daar ben ik op intake geweest en ze willen verder onderzoek doen naar persoonlijkheidsstoornissen etc. maar daar is wel een wachtlijst voor. Dat kwam voor mij eigenlijk wel goed uit want ik wilde graag mijn aandacht richten op school en mijn propedeuse halen en dat is ook gelukt

Nu is het alleen zo dat ik dus wel bij een soort van psycholoog/verpleegkundige gesprekken heb, maar voor mijn gevoel heb ik er echt niks aan. Ze vertelt veel over zichzelf waar ik dus niks aan heb en ik zit weer precies dezelfde dingen te doen als bij mijn vorige psycholoog waar ik dus niks mee opgeschoten ben.. Ik heb geprobeerd dit subtiel tegen haar te zeggen maar daar deed ze niks op uit. (Ik zei iets in de trant van: dit heb ik bij mijn vorige psycholoog ook gedaan en dat werkte niet en daarom heeft ze mij doorgestuurd). Ik moet dus direct zijn maar ik vind dit lastig.. Hoe zouden jullie dit aanpakken?

**Geplaatst**: 09-07-18 18:18

Geplaatst: 09-07-18 18:18

Anoniem schreef:
Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)

Hier al heel lang ermee bezig, en ik woon nu bijna 8 jaar aan deze kant van t land en heb hier zo'n 7 jaar op en af depressies gehad. Natuurlijk worden mensen het wel eens zat, maar ik merk er geen onbegrip op of dat ze het zat worden gelukkig.

**Geplaatst**: 09-07-18 18:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-18 18:21

Wees blij dat je die mensen om je heen hebt dan maar.
Heb er ook wel enkele. Die koester ik ook.
Veel anderen vinden “ dat je je niet zo
Moet aanstellen”.

**Geplaatst**: 10-07-18 01:19

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-07-18 01:19

Ik vind omdenken ook heel moeilijk. Zeker met PTSS. Dat zit zo verweven in het dagelijks leven en de patronen van een vertekend zelfbeeld zitten vaak helemaal vast geroest.

RedPassion, wat balen dat je ook slecht slaapt. Fijn dat je voor EMDR bij je nieuwe psycholoog terecht kunt en dat je jezelf een beetje bezig kunt houden. Dat is ook goed! Maar ga jezelf niet over de kop bezig houden. Ik heb die neiging zelf ook en kan bijna niet stil zitten. Ook in mijn hoofd vind ik dan geen rust. Stilzitten werkt beangstigend omdat ik mezelf dan een nietsnut ga vinden.
Ik herken je gevoel :(:)

Hoop echt dat het snel beter wordt voor je en dat EMDR iets gaat doen! Probeer na zo'n sessie wel echt rust te nemen, want het doet onbewust heel veel met je!

Safiera, wat balen dat je op vakantie een paniekaanval hebt gehad. Goed dat je toch op de parkeerplaats gekomen bent! Zie dat als een kleine overwinning.

Vala, ook herkenbaar van het glas half leeg. Volgens de psycholoog moet je juist proberen het als half vol te zien, maar ik ga altijd liever van het negatieve uit zodat ik m'n hoofd niet stoot. Dat is wel echt een verkeerde denkwijze en dit gaat al een stuk beter. Ik denk dat het echt een kwestie van herhalen is. Het vervelende is dat mijn negatieve gevoel vaak bevestigd word en dan duikel je zo weer terug.

Darkchrystal, wat vervelend dat je gevoel zegt dat je omgeving wat moe van je begint te worden en dat ze het niet begrijpen. Heb je geprobeerd het daar over te hebben?

Maanlicht, dat klinkt als een intensief traject! Respect dat je dat kunt volhouden! Ik vond drie kwartier bij de psychologe al enorm vermoeiend (maar we lagen elkaar ook totaal niet, dus dat kan ook mee spelen).

Melissx, Dat klinkt heftig. Ik heb zelf ook een angststoornis, niet zozeer sociaal maar wel een gegeneraliseerde angststoornis. Het zit hem bij mij vooral in specifieke dingen (iemand moet niet onverwacht een deur dichtgooien, want daar kan ik echt van tegen het plafond zitten), maar ook de angst om manlief te verliezen etc. Bij mij is het waarschijnlijk ook doorverwoven in mijn persoonlijkheid omdat het zich al op jonge leeftijd heeft ontwikkeld (in de tijd dat je persoonlijkheid nog in de ontwikkelingsfase zit). Daarom is het ook zo moeilijk om dat gedrag eruit te krijgen. Je weet immers echt niet beter en bent met die angst opgegroeid.
Megaknap dat je je propedeuse hebt gehaald!
Ik klikte zelf ook totaal niet met mijn psychologe. Als ik jouw verhaal lees lijkt het bijna alsof we dezelfde psychologe hadden :')

(maar dat kan niet). Ik heb haar meerdere keren subtiel verteld dat ik haar pogingen waardeer, maar dat ze er echt dingen bij haalde die er gewoon niet waren. Iedere keer ging ik met een nog rotter gevoel naar huis als dat ik er heen ging. Na een jaar ben ik bij haar gestopt en dat is echt een verademing.

Pfff, inmiddels zit ik nu 2 dagen aan de Efexor en begin nu de bijwerkingen te voelen hoor. Ik was al gewaarschuwd dat die snel kunnen optreden, maar ik had nog de ijdele hoop dat het zou meevallen :')

Ik voel me wat misselijk, heb opvliegers en niets smaakt me. Ben ook trillerig op m'n benen, dus ik hoop dat het snel beter gaat. Het is echt een fase waar je doorheen moet en het zijn bekende bijwerkingen, dus ik ga er vanuit dat het na 2 weken beter wordt.
En het is 02:18 uur, dus dit is alweer een lange nacht :')

**Geplaatst**: 10-07-18 07:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-07-18 07:24

Ik kan gelukkig heel goed met mijn psychologe, daar zag ik wel een beetje tegenop. Je moet toch alles weer opnieuw vertellen.

Oei, bijwerkingen.. hopelijk voel je je snel beter :(:)

**Geplaatst**: 10-07-18 12:00

Geplaatst: 10-07-18 12:00

Cayenne schreef:
Melissx, Dat klinkt heftig. Ik heb zelf ook een angststoornis, niet zozeer sociaal maar wel een gegeneraliseerde angststoornis. Het zit hem bij mij vooral in specifieke dingen (iemand moet niet onverwacht een deur dichtgooien, want daar kan ik echt van tegen het plafond zitten), maar ook de angst om manlief te verliezen etc. Bij mij is het waarschijnlijk ook doorverwoven in mijn persoonlijkheid omdat het zich al op jonge leeftijd heeft ontwikkeld (in de tijd dat je persoonlijkheid nog in de ontwikkelingsfase zit). Daarom is het ook zo moeilijk om dat gedrag eruit te krijgen. Je weet immers echt niet beter en bent met die angst opgegroeid.
Megaknap dat je je propedeuse hebt gehaald!
Ik klikte zelf ook totaal niet met mijn psychologe. Als ik jouw verhaal lees lijkt het bijna alsof we dezelfde psychologe hadden (maar dat kan niet). Ik heb haar meerdere keren subtiel verteld dat ik haar pogingen waardeer, maar dat ze er echt dingen bij haalde die er gewoon niet waren. Iedere keer ging ik met een nog rotter gevoel naar huis als dat ik er heen ging. Na een jaar ben ik bij haar gestopt en dat is echt een verademing.

Ja het is niet altijd even gemakkelijk. Ik snap wat je bedoeld met dat het moeilijk is om dat gedrag eruit te krijgen. Ik ben eigenlijk al vanaf de basisschool het buitenbeentje geweest en daardoor onzeker. Toen ik 15 was ben ik buitengesloten en vanaf toen ben ik echt die angststoornis gaan ontwikkelen vanuit een negatief zelfbeeld. Onzeker ben ik nog, maar ik ga situaties niet meer uit de weg. Ik ben sociaal ook nog lang niet zo sterk als ik zou willen, maar het gaat steeds beter. Ik moet bepaalde dingen gewoon weer opnieuw leren eigenlijk :')

Ik ben er ook zeker trots op dat ik mijn propedeuse gehaald heb. Helemaal omdat ik een sociale opleiding doe, vol met presentaties en rollenspellen. Het is ook zeker niet altijd even makkelijk geweest maar aan de andere kant ben ik er wel heel erg doorgegroeid. Door de grote hoeveelheid aan presentaties en daarbij succeservaringen gaat het ook steeds makkelijker.

Ik ben nog maar iets van drie keer naar mijn nieuwe psycholoog geweest.. Het werkt alleen niet. Ik ben best wel gesloten en doe ook alsof er niks aan de hand is, omdat ik erover praten confronterend vind. Ik ben dus echt iemand nodig die daar doorheen prikt maar dat doet ze absoluut niet. Eigenlijk wil ik ook gewoon helemaal even stoppen en even rust aan mijn hoofd, dus ik denk dat dat het wordt. Blijf ik wel op die andere wachtlijst staan.
______

Ik slik geen medicatie dus daar kan ik verder niet over meepraten. Over het negatief denken wel. Ik ben ook een negatieve denker, vooral als ik een sombere stemming heb. Als mijn stemming oke/goed is dan kan ik mijn negatieve gedachten wel omdenken. Bijvoorbeeld als we het hebben over mijn sociale angst. Als ik denk dat ik iets niet kan, kan ik dan denken maar dit en dit en dit is mij ook gelukt dus dan moet dit ook lukken. Ik probeer ook mijzelf bewust te zijn van goede dingen en succeservaringen. Dit helpt mij om ook de volgende keer er positiever in te staan en ook trots te zijn op mijzelf.

Ik merk nu ik vakantie heb en ik veel alleen ben ik het moeilijker vind om positief te blijven denken. Ik verveel me en dan ga ik nadenken op een negatieve manier. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat kan voorkomen. Vroeger kon ik mij prima vermaken in mijn eentje en nu lukt me dat gewoon niet meer zonder somber te worden.

**Geplaatst**: 10-07-18 16:43

Geplaatst: 10-07-18 16:43

Anoniem schreef:
Ik prober wel elke dag echt even tegen mezelf te zeggen wat ik goed gedaan heb die dag, wat leuk was, wat aan mij goed is.
Maar constant alle gedachten sturen en op die manier dus je sombere gedachten kunnen “ sturen”... daar geloof ik niet in.
Depressie is niet “ een knop omzetten”.

Ik doe er wel een namens jou...
Vind dat je juist goed kunt reflecteren. Jezelf en naar anderen. Zoals ik je ken vanuit je berichtjes.

**Geplaatst**: 10-07-18 18:14

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-07-18 18:14

Ach. Wat is dat lief!! Die neem ik mee vandaag.
En andere dagen.!

**Geplaatst**: 17-07-18 17:22

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-07-18 17:22

Ben ergens blij dat ik de ergste verhalen hier niet herkenbaar vind, heel blij!

Had hier laatst gepost ivm te veel werkdruk, heb toen aangepast werk gekregen en dat ging gelukkig heel goed. Ging vandaag terug mijn oude activiteiten op pakken en had gelijk een baksteen in mijn maag, man wat voelde dat slecht. Kon wel huilen met alles wat ik moest doen. Heb het vanavond gelijk aan gegeven want zo dat wil ik echt niet meer.

Dan besef ik pas hoe zwaar dit is als je daar elke dag door heen moet, laat het aub niet te ver komen! Ik vond het ook rot voor mijn werkgever maar veel rotter voor mezelf op deze manier. ben blij dat ik gelijk heb in gegrepen, is niet het leukste maar wel beter voor jezelf..

**Geplaatst**: 18-07-18 07:20

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-07-18 07:20

Dat is ook zwaar.
Hier helaas sinds zaterdag de dip weer in na 2 goede weken. Vrijdag erg veel plezier gehad, veel gelachen en zaterdagmiddag met een rotvaart de zwarte piste af de dip in. Zo voelt het dan voor mij. Maandag wel mijn 2 uur gewerkt en dat voelde goed, wel met lood in mijn schoenen er naar toe van de spanning. Maar de afleiding was erg fijn . Vanochtend weer erg vroeg wakker, onrustig, spanning, huilen. En ik ben nu niet eens aan het afbouwen met de medicatie. Dus buiten dat komende dips dus ook gewoon nog. Daar was ik weer even niet op berekend.

Sterkte en knuffel weer voor iedereen die het nodig heeft, ik ga er vandaag maar weer het beste van proberen te maken.

**Geplaatst**: 18-07-18 11:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-07-18 11:18

Sterkte vala.
Mocht je er behoefte toe voelen ( of wie ook)...
Altijd de pb box open!

**Geplaatst**: 18-07-18 19:00

Geplaatst: 18-07-18 19:00

Kreeg vaker te horen dat ik een onverwerkt trauma had. Ikzelf heb veel meegemaakt en dacht alles wel verwerkt te hebben. Maar intussen ben ik erachter wat dat laatste is;

niet gezien worden.

Ik kom uit een groot gezin, veel kids waarvan 2 veel ziek. Vechtscheiding tot in den treure. En nooit individuele aandacht gekregen. Hard heb moeten vechten voor wat aandacht wat meestal negatief was. Geen mening had en het liefste overal wegkroop en faalangst ontwikkelde.

Stom dat je daar als volwassene toch nog mee kunt kampen. Hoewel ik zelf mijn studies heb bekostigd, uit huis ging en een technisch mannenberoep ging doen, Inmiddels aardig een mening heb waar anderen terug deinzen. Kan ik zeggen dat ik blijkbaar een hoge zelfredzaamheid heb.

En nog heb ik het idee dat het vaak om anderen draait. Mijn zusje en ik gaan als enige nog met onze ‘ouders’ om. En toch merk ik dat het vaak om haar draait. Ze is knap en spontaan, leuke moeder voor haar kinderen. Terwijl ik de boel niet op orde heb...

Terwijl ik juist ook graag een steentje wil bijdragen, mee wil doen en wil meetellen. Maar niemand wil beledigen.

Al met al leer ik toch veel.

Voor de mensen die mij en mijn achterhoekse setje ouders kennen.. houdt dit voor jezelf.