Ik ben niet gelovig, nooit echt gelovig geweest ook en ik kan me prima vinden in de boodschap die de bijbel uitdraagt maar niet in de manier waarop dat wordt uitgedragen door de volgers van diverse geloven.
Mijn reactie is dan vaak ook dat als er een god bestaat, hij mij lief heeft zoals ik ben en ik erin geloof dat hij mij liever gelukkig ziet met een vrouw dan doodongelukkig met een man.
En dat ik niemand kwaad doe met mijn geaardheid.
Ik kan het overigens prima handelen als een gelovige aangeeft niet achter mijn levensstijl te kunnen staan vanuit diens geloofsovertuiging, als diegene me vervolgens met respect behandeld.
Het zijn de drammers die hun geloofsovertuiging door mijn strot willen douwen waar ik problemen mee heb.
Overigens is het één vd vele redenen geweest dat een relatie van me geklapt is.
Mijn toenmalige vriendin mocht lesbisch zijn van haar streng gelovige familie, ze mocht het alleen niet praktiseren.
Dus toen wij een relatie kregen werd daar nogal heftig op gereageerd.
Prima, kan ik mee leven, dat ik nooit geaccepteerd zou worden door een groot deel vd familie kon ik ook mee leven.
Maar hun gedrag was gewoon niet oké (dreigen met onteigening , smijten met bijbelteksten etcetc) en mijn toenmalige vriendin kon niet tegen ze op.
Uiteindelijk heeft ze voor haar familie gekozen, want je familie is het belangrijkst.
Niet haar eigen geluk, want dat was zondig.
Ik heb haar gevraagd om eens even heel goed na te gaan denken of haar eigen geluk het waard was om op te offeren voor de lieve vrede.
Blijkbaar wel.
En ik snap ook wel dat het een rotsituatie is om in te zitten, ik heb het in mindere mate zelf meegemaakt maar ik was er zó klaar mee dat mijn geluk minder belangrijk was dan het volgen van een geloof wat ik überhaupt al niet volgde.
Overigens heb ik het contact met mijn familieleden verbroken wanneer die me bleven lastigvallen over dat ik god zo'n verdriet doe met mijn levensstijl.