Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-12-13 18:32

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 18:32

Gelukkig, ik ben niet de enige *wordt weer kalm*

**Geplaatst**: 17-12-13 18:39

Geplaatst: 17-12-13 18:39

vuurneon schreef:
Ik vind een stichting voor kinderen van gezinsleden met autisme mooi, maar niet op deze manier. Ik krijg het gevoel dat de oprichting zulke slechte ervaringen hebben ermee dat ze dit hebben opgezet en daardoor de 'tekening' ingekleurd hebben op hun eigen manier. Zwart/wit.

Ik denk dat dat wel meevalt. Autisme heeft ook hele mooi dingen en zijn grappige kanten. Maar ik denk wel dat de problematiek enorm wordt onderschat. Pas nu er aandacht is voor de diagnose Autisme en de verschillende vormen waarin zich dat kan uiten, komt er ook meer aandacht voor de dingen er omheen. De problematiek die Kasper aansnijdt is er één van.

**Geplaatst**: 17-12-13 18:45

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 18:45

Dat kunnen ze ook op een respectvolle en beknopte manier doen in plaats van zo'n grote pil vol met angst en onzekerheid te richten aan de mensen die ze zogenaamd willen helpen. Hun doel mag nobel zijn, maar de middelen kan ik niet blij om worden.

**Geplaatst**: 17-12-13 18:47

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 18:47

Ik kan begrijpen dat het voor iemand met autisme nogal hard en absoluut overkomt. Maar voor de mensen voor wie dit bedoeld isis het wel een opluchting. Voor hun is dit juist de erkenning van hun problematiek.

**Geplaatst**: 17-12-13 18:48

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 18:48

Jij en ik verschillen van mening. Ik laat het hierbij.

**Geplaatst**: 17-12-13 18:50

Geplaatst: 17-12-13 18:50

Helemaal eens met Maarten1987. De problemen kunnen best aan de orde gesteld worden, maar ik vind het een onprettige manier en veel te ongenuanceerde manier. Volgens mij kun je elkaar ook tot steun zijn en de problemen aan de orde stellen op een manier die veel minder hard is.

Daarnaast meen ik wel dat er risico's aan zitten. Het zou echt heel kwalijk zijn als bv de hulpverlening er puur op basis van zo'n stempeltje alvast vanuit gaat dat je een ongeschikte ouder bent. Dat kan kinderen en gezinnen ook heel erg schaden! Nogmaals: geen reden om de problemen te negeren, maar wel een reden om de risico's en nuance in het oog te houden.

**Geplaatst**: 17-12-13 18:53

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 18:53

het kan allemaal wel wat subtieler ipv dat paniekerige

**Geplaatst**: 17-12-13 19:07

Geplaatst: 17-12-13 19:07

Abacab schreef:
vuurneon schreef:
Ik vind een stichting voor kinderen van gezinsleden met autisme mooi, maar niet op deze manier. Ik krijg het gevoel dat de oprichting zulke slechte ervaringen hebben ermee dat ze dit hebben opgezet en daardoor de 'tekening' ingekleurd hebben op hun eigen manier. Zwart/wit.

Ik denk dat dat wel meevalt. Autisme heeft ook hele mooi dingen en zijn grappige kanten. Maar ik denk wel dat de problematiek enorm wordt onderschat. Pas nu er aandacht is voor de diagnose Autisme en de verschillende vormen waarin zich dat kan uiten, komt er ook meer aandacht voor de dingen er omheen. De problematiek die Kasper aansnijdt is er één van.

Maar waarom dan alleen voor kinderen met een gezinslid met Asperger? Autisme houdt niet op bij alleen Asperger.
Ik mis net als shadow een nuance die is aangebracht, het stuk grijs.

**Geplaatst**: 17-12-13 19:12

Geplaatst: 17-12-13 19:12

Mjah, lastige kwestie. Ik vind wel dat het in die tekst te grof en te zwart wordt gezet. Ook ik irriteer me mateloos aan het gebruik van de aanhalingstekens en het ingewikkeld omheen gedraai. En de " omdat het politiek correct is gebruiken we woorden als -in veel gevallen- en -mogelijk-, maar eigenlijk bedoelen we -altijd- en -zeker-" Eerst woorden gebruiken als meestal en vaak, en later de woorden "per definitie" gaan niet samen in mijn ogen.

Dus subtieler kan zeker.

Maar ik ben het verder wel grotendeels eens dat iemand met autisme niet in staat is de emotionele behoefte van hun kind altijd aan te voelen. Dit is ook exact waarom ik twijfel of ik wel een kind wil.

Ik houd gigantisch van mijn moeder (zowel mijn moeder als ik hebben asperger) en ik zie echt wel in dat ze absoluut haar best gedaan heeft. Maar heb ik gevolgen ondervonden in de opvoeding van dat mijn moeder autisme heeft? Zeker weten. Om dat dan maar gelijk mishandeling te noemen (in welke gradatie dan ook) vind ik eigenlijk weer te ver gaan, maar ik heb er wel degelijk veel van gemerkt.

Ik heb het best gemist dat mama nooit met ons speelde en mij vaak niet begreep, dat we mama vaak met rust moesten laten van papa omdat ze zo moe is. Ook heeft mijn moeder zelf aangegeven dat ze het heel moeilijk vond toen wij babies/kleine kinderen waren om aan te voelen wat we nodig hadden. Anderen vertelden haar dat ze de huiltjes van haar kinderen zou leren herkennen en te weten of ik of mijn zussen honger hadden, moe of verdrietig waren of pijn hadden. Maar mijn moeder gaf aan dat het haar vreselijk frustreerde dat dit haar nooit lukte. Ook op latere leeftijd heeft mijn moeder het vaak niet herkent als er iets met ons was.

Mijn vader was in deze echt een godsgeschenk en ik denk dat mijn jeugd er heel anders uit had gezien als mijn moeder er alleen voor had gestaan. Mijn moeder heeft absoluut haar best gedaan, echt waar en ik waardeer haar voor alles enorm. Maar ik kan me dus echt wel voorstellen dat bij 1 ouder gezinnen met autisme of gezinnen waarbij beide ouders autisme hebben een stuk meer problemen tegen zouden zijn gekomen.

Dit is overigens ook exact waarom ik niet weet of ik uberhaubt wel kinderen wil. Ik denk dat ik ze niet kan bieden wat ik zou willen dat ik ze zou kunnen bieden. Moet er niet aan denken dat ik er alleen voor kom te staan! Ik weet zeker dat zowel ik, als de kinderen, daar door ongelukkig van zouden worden.

Nee, ik vind absoluut niet dat je het per definitie mishandeling kunt noemen, maar ziet de opvoeding van een ouder met autisme er anders uit dan een van een ouder zonder autisme? Zonder twijfel...

Laatst bijgewerkt door Shiloh op 17-12-13 19:40, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-12-13 19:17

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 19:17

Ik denk dat ik het nog het meeste eens ben met Shiloh.

Anders, ja, het verschil tussen mijn vader en moeder is heel groot. Maar mishandeling? Nee, absoluut niet. Ze hebben beiden ontzettend hun best gedaan en mij altijd gesteund. Maar ja, wel op hun eigen manier.
Mijn zusje (die geen autisme heeft) heeft geen geweldige band met mijn vader. Ze begrijpt hem niet zoals ik hem wel begrijp en dat botst heel erg. Ik denk dat zij het hem wel kwalijk neemt dat hij er niet altijd was voor ons zoals mijn moeder er wel was. Maar ook zij zal het echt geen mishandeling noemen!

**Geplaatst**: 17-12-13 21:39

Geplaatst: 17-12-13 21:39

"Het feit dat een kind van (een) ouder(s) met autisme per definitie van deze ouder geen herkenning - laat staan erkenning! - krijgt voor zijn of haar behoeften, grenzen en wensen betekent dus PER DEFINITIE dat dit kind door de ouder(s) met autisme verwaarloosd wordt!"

Welk wetenschappelijk onderzoek heeft dat aangetoond? }:0

Ik kan hier echt pisnijdig om worden.
Er is altijd gezegd dat ik een geweldige moeder zou zijn. Nadat ik 2 jaar au pair ben geweest (met 24/7 zorg en de verantwoordelijkheid voor de kids) is dit nog harder gezegd. Tevens dat ik de beste au pair ooit was (maar dat kan dan vast ook niet?)
Sinds ik mijn 'diagnose' heb zou ik ineens geen kind meer op kunnen voeden maar ik zou ze per definitie mishandelen?! Like WTF!

Er staan ongelofelijk veel onwaarheden in. Sowieso bestaat de perfecte opvoeding niet en hebben kinderen ook 'last' van 'normale' ouders.
In de 23 jaar is er nooit iets ontdekt aan mij, als ik zelf niet op onderzoek was uitgegaan nu ook niet.
Alle oppaskindjes zijn dol op mij en ik word overal aangeprezen, maar dat kan natuurlijk niet want ik ben autistisch. :')

Ik vind sowieso dat er een hele negatieve sfeer om autisme hangt. Zeker als je boeken en stukken gaat lezen over autisme in een relatie. Ja, het is niet altijd even makkelijk (welke relatie wel?) maar het lijkt alsof je er maar beter gewoon helemaal niet aan kan beginnen. En dat terwijl ik en alle anderen ook veel te bieden hebben, heel veel, maar daar wordt niet naar gekeken.
Dat ik mij bijv. niet kan inleven in een ander is echt totale onzin. Evenals ik niet kan zien wat de behoeftes zijn. Maar volgens dat artikel weet ik dat zelf niet, gekke is alleen dat mijn omgeving (en (kinder)therapeuten!) juist zeggen dat ik dat wel kan en alle kinderen juist altijd om mij heen hangen. 8)7

Het zal best bij (een groot deel?) van mensen met autisme een risicofactor zijn, maar dat het per definitie voor mishandeling zorgt is onzin. Dat hangt van heel wat meer af.
Zou simpel zijn als hulpverlener: O, jij hebt autisme, dus jij mishandelt je kind. Beetje heel erg kort door de bocht niet? }:0

Als ik veel artikelen lees dan denk ik soms dat we met alle autisten maar beter naar een onbewoond eiland kunnen gaan, want we richten toch alleen maar ellende aan.

Wat ik ook wel apart vind, is dat mijn opleiding mij gewoon toelaten en mijn docenten veelvuldig gebruik van mijn kennis en inzicht(en) maken en ik veelvuldig complimenten krijg. Want als ik dit artikel lees kan ik dat niet en kan ik maar beter stoppen met mijn opleiding (pedagogiek) en ik denk ook maar met mijn werk (gehandicaptenzorg) en dat terwijl ik daar pas nog een mega goede beoordeling kreeg in mijn functioneringsgesprek.

Tsja... Ik kan niet anders doen dan het triest vinden wat hier staat, generaliserend, op onwaarheden berust en stigmatiserend.
Ik weet niet welke onderzoeker dit heeft onderzocht maar ik zou dat hele onderzoeksrapport wel eens willen lezen (en heel hard onderuit halen! :Y)

)

Ken genoeg moeders/vaders met autisme, waarvan zelfs moeders die alleenstaand is en die ik echt wel als moeder had willen hebben.
Die kinderen zijn nooit iets te kort gekomen en die moeders zouden stuk voor stuk een voorbeeld kunnen zijn voor (vele) andere moeders.

En deze discussie hebben we al vaker gehad. En toevallig met jou Abacab.
Ik vind het wel weer typisch dat je nu weer ineens terug komt om exact hetzelfde onderwerp erin te gooien als enkele maanden geleden en je post over niets anders m.b.t. autisme (in dit topic maar op heel bokt niet geloof ik).
Ik snap niet zo goed wat je bedoeling daarvan is. Het enige wat ik kan bedenken is autisten de grond in trappen en zeggen dat ze maar vooral geen kinderen mogen krijgen.

...

**Geplaatst**: 17-12-13 21:43

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 21:43

Heel mooi verwoord Shiloh, precies zoals ik het voel! Ik heb Asperger, volgens dit artikel zou ik een kind dus mishandelen omdat mijn hersens iets anders werken?
Ik heb een prima empatisch vermogen, het zal misschien allemaal wat moeilijker gaan, maar dat is geen uitzondering.

**Geplaatst**: 17-12-13 22:10

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 22:10

Het zou voor mijn vriend zeker een extra uitdaging zijn kinderen op te voeden, door zijn autisme. De behoeften van het kind gaan voor, heeft hij geen moeite mee en hij herkent het ook direct. Maar wel om een kind mee te nemen naar bv een drukke plek zoals een kermis, is eigenlijk geen optie. Dus is het anders dan voor mij? Ja absoluut, autisme brengt voor ons wel een extra drempel met zich mee maar ook hele mooie kanten. En dat mis ik ook in het verhaal, want autisme heeft ook zijn mooie dingen.

**Geplaatst**: 17-12-13 22:16

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 22:16

Voor mij is die drukte dan weer geen beperking, totaal niet.
En niet alleen voor mij niet, ken wel meer autisten waar dat niet bij is maar dat komt ook totaal niet aan de orde.
Bij veel misschien wel, maar lang niet bij allemaal.

**Geplaatst**: 17-12-13 22:23

Geplaatst: 17-12-13 22:23

ik wil wat zeggen hier op omdat ik als auti
moeder ben van een bijna 3 jarige kindje maar op dit moment hou ik mijn mond wat kennelijk als auti ouder mishandel je je kind...

...

Laatst bijgewerkt door NathalietjeB op 17-12-13 22:25, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-12-13 22:24

Geplaatst: 17-12-13 22:24

Daarom houd ik het voorbeeld ook specifiek omdat het voor mijn vriend wel een probleem is. En ja, het zal ook absoluut voorkomen dat als wij eten met kinderen in een druk restaurant dat hij amper wat mee krijgt van het gesprek. Maar dat geeft niet, dat weten wij al van te voren en dat kun je ook prima aan kinderen vertellen. En anders kletsen ze maar mij de oren van de kop haha
Wij weten nu al waar de knelpunten liggen en ja... Ook hij als autist weet dat van zichzelf. Wow, zelfinzicht bij een autist, ook leuk voor de stichting :')

**Geplaatst**: 17-12-13 22:33

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-12-13 22:33

Ik denk dat het ook wel een verschil is eigenlijk, of het gelijk al duidelijk is dat een van de ouders autisme heeft, of dat dat pas duidelijk wordt als de kinderen al meer dan volwassen zijn.

Bij ons was het vaak wel strubbelingen zowel voor ons kinderen die ons niet begrepen voelde, als voor mijn ouders die natuurlijk net zo goed tegen dingen aanliepen. Wij konden toen nog geen "oorzaak" aanwijzen waardoor er ook geen handvaten waren om er beter mee om te gaan? Mijn moeder heeft haar diagnose pas op haar 59ste gehad. Ik 2 jaar later (was toen 25).

Niet dat als je het weet er dus geen problemen zijn, maar ik denk wel dat het helpt.

**Geplaatst**: 17-12-13 22:38

Geplaatst: 17-12-13 22:38

Ik denk in veel gevallen wel ja, maar niet altijd.
Toen ik au pair was had ik geen diagnose en daar waren echt geen problemen waar ik tegenaan liep. Behalve sommige vragen waar iedere ouder/verzorger tegenaan loopt 'deed ik er wel goed aan wat ik net deed, bijv.'
Er is ook niemand die ook maar iets van mijn autsime opgemerkt heeft.

Het hoeft dus echt geen probleem te zijn.

**Geplaatst**: 18-12-13 13:00

Geplaatst: 18-12-13 13:00

Shiloh, ik vind dat jij het heel mooi verwoord. Mishandeling vind ik zelf ook wel heel zwaar. Maar ik vind het wel goed dat deze stichting er aandacht aan besteed.

Tot een jaar of 30 terug werden autisten weggezet als exentriek, apart, bijzonder of er werd een stempeltje op gedruk als kierewiet, geschift, van de ratten besnuffeld. Gelukkig ontdekken we ook steeds meer van de mooie, creatieve en grappige kanten van autisme en vooral dat iedere autist zijn eigen karakter heeft en daarom uniek is.

Maar kenmerk van autisme is en blijft de beperking op het gebied van sociale interactie en [non]verbale communicatie. Juist dat maakt het opvoeden van kinderen heel moeilijk en absoluut een risico. Dat is ook precies waar stichting KAsper voor waarschuwt en aandacht voor vraagt. Iedere ouder maakt fouten, de ideale opvoeding bestaat niet.

Milou123; jij heb de diagnose autisme gekregen, ik ben heel benieuwd waarom jij die diagnose hebt gekregen. Want als jij de emotionele en sociale behoeften van andere juist heel goed aan kunt voelen, sociaal vaardig en empatisch bent, dan ben je per definitie geen autist.

Als autist kun je heel goed rekenign houden met de fysieke behoeften van een kind. Maar het zal heel erg moeilijk zijn om de emotionele behoeften in te schatten en daar in te voorzien.

Tegenwoordig wordt de DSM nog gebruik voor het stellen van de diagnose http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm Ook daar zie je steeds weer het gebrek aan sociale vaardigheden terug komen [je in kunne leven in de belevingswereld van de ander of in jou geval die van het kind].

Voor jou heb ik nog een andere interessante site die op een leuke en positieve manier aandacht besteed aan deze problematiek: http://familieasspecten.wordpress.com/2 ... e-familie/

**Geplaatst**: 18-12-13 13:02

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 18-12-13 13:02

Waarom blijf je maar doorgaan over dit onderwerp, wat is je doel?

**Geplaatst**: 18-12-13 13:07

Geplaatst: 18-12-13 13:07

Abacab schreef:
Milou123; jij heb de diagnose autisme gekregen, ik ben heel benieuwd waarom jij die diagnose hebt gekregen. Want als jij de emotionele en sociale behoeften van andere juist heel goed aan kunt voelen, sociaal vaardig en empatisch bent, dan ben je per definitie geen autist.

Ben ik het niet mee eens, deze dingen kun je jezelf ook heel goed aanleren. Zeker als je ouder wordt, dan leren veel mensen hun autisme heel goed te 'verbergen'. En daarnaast is autisme veel meer dan een sociale stoornis. Ik ben best empathisch, kan goed naar mensen luisteren en ik kan heel goed inschatten hoe mensen zich voelen en wat ze nodig hebben. Maar ik voel me vaak tekortschieten in drukke gesprekken, vind het moeilijk om met 'nieuwe' mensen te praten en ik word totaal gek van stimuli die anderen heel normaal vinden (felle verkeerslichten, zachte muziek op de achtergrond, mensen die ineens hard lachen).

**Geplaatst**: 18-12-13 13:25

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 18-12-13 13:25

Als je naar mijn zoontje kijkt dan zie je een heerlijk kind dat graag speelt en ook je aankijkt en contact legt. Maar als je hem zijn schoenen,tas en jas laat opruimen in 1 keer dan heb je een probleem.. dan is hij het overzicht kwijt. Net als hij bv een opdracht krijgt en halverwege , bijvoorbeeld bij het aankleden, een auto ziet. Dan staat ie in zijn onderbroek te spelen en vergeet waarmee hij bezig is. Dus mensen hoeven niks te zien. Het komt tot uiting in bepaalde situaties. Want mijn spelende zoontje speelt net zo als en met zijn leeftijdgenootjes. Iedereen heeft zo zijn eigen stoorinkje zeg maar.
Mijn dochter bv. volgt haar eigen spoor en is daar heel moeilijk van af te brengen.

**Geplaatst**: 18-12-13 13:28

Geplaatst: 18-12-13 13:28

Anoniem schreef:
Waarom blijf je maar doorgaan over dit onderwerp, wat is je doel?

Hetzelfde doel als waarom jij op dit forum zit.

**Geplaatst**: 18-12-13 13:37

Geplaatst: 18-12-13 13:37

YellowGray schreef:
Abacab schreef:
Milou123; jij heb de diagnose autisme gekregen, ik ben heel benieuwd waarom jij die diagnose hebt gekregen. Want als jij de emotionele en sociale behoeften van andere juist heel goed aan kunt voelen, sociaal vaardig en empatisch bent, dan ben je per definitie geen autist.

Ben ik het niet mee eens, deze dingen kun je jezelf ook heel goed aanleren. Zeker als je ouder wordt, dan leren veel mensen hun autisme heel goed te 'verbergen'. En daarnaast is autisme veel meer dan een sociale stoornis. Ik ben best empathisch, kan goed naar mensen luisteren en ik kan heel goed inschatten hoe mensen zich voelen en wat ze nodig hebben. Maar ik voel me vaak tekortschieten in drukke gesprekken, vind het moeilijk om met 'nieuwe' mensen te praten en ik word totaal gek van stimuli die anderen heel normaal vinden (felle verkeerslichten, zachte muziek op de achtergrond, mensen die ineens hard lachen).

De mens met Asperger heeft een zeer sterk ontwikkeld anticipatievermogen en een hoge gevoeligheid voor spanningen.
In een kortdurend kontakt kan hij gebruik maken van de aangeleerde sociale trucjes, maar bij een langer durend kontakt zal zijn arsenaal snel uitgeput zijn en valt hij door de mand. In een één op één situatie kan hij gebruik maken van zijn verbluffend vermogen tot anticiperen, maar in gezelschap wordt dat onmogelijk en valt hij terug in "onaangepast gedrag".
Ook voor de Asperger geldt dat een omgeving en /of mensen die hij niet kent onveilig voor hem zijn en een hoge dosis stress geven en als het aan de Asperger ligt, zal hij dergelijke situaties het liefste mijden.
Spanningen worden feilloos aangevoeld, alleen hoe men er op moet reageren is niet bekend.

Zoals een blinde nooit zal kunnen zien met zijn ogen, zal een Asperger onze sociale codes nooit begrijpen.
Het is geen kwestie van onwil, maar van onvermogen.
Beiden kunnen zich leren aanpassen aan onze leefomgeving, maar dit zal altijd een ten dele zijn.
Bij de Asperger zal sociaal contact nooit vanzelf gaan.
Het is altijd een programma dat aan-of uit staat. Asperger valt heel vaak niet op bij kortdurende kontakten.
Zoals al aangegeven zijn ze een kei in het anticiperen. Men is door schade en schande wijs geworden, heeft al heel veel sociaal gedrag aangeleerd en dat wordt bijzonder vakkundig toegepast.
Pas bij langduriger kontakt en zeker bij samenleven, gaat het opvallen dat het gedrag wat wonderlijk is.
Zo zal een Asperger die geleerd heeft om iemand bij een begroeting een hand te geven, dit altijd doen.
Dan weet je immers zeker dat je het goed doet? Nee dus.
Wij maken onderscheid tussen een begroeting van een bekende en een vriend.
De ene keer geef je een hand, de andere keer een zoen, of een mep op iemands schouder en soms zeg je gewoon alleen maar hallo.
Dat hangt af van de situatie en de persoon die je begroet. Voor een Asperger is zoiets een mijnenveld.
Is een zakenrelatie die je regelmatig ziet een vriend of vriendin die je een zoen geeft, of geef je die een hand?
Als je iemand dagelijks ziet zeg je dan alleen maar hallo of geef je een hand? Wat zijn de regels hiervoor?
Wij kunnen ons dat moeilijk voorstellen, maar voor een Asperger zijn dit echt grote vraagstukken waar ze zich heel erg onzeker over kunnen voelen en die ontmoetingen nu niet bepaald tot een ontspannende aangelegenheid maken.

Van een site van een therapeut die gespecialiseerd is is problematiek bij mensen met Asperger
http://www.willybosga.nl/Asperger.html

**Geplaatst**: 18-12-13 14:34

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 18-12-13 14:34

Ik heb die diagnose gekregen omdat ik het heb, daarom.

Begroetingen zijn voor mij ook geen mijnenveld. Ik weet heel goed dat ik een zakenrelatie een hand geef (of gewoon hallo zoals bij mijn collega's als ik ze al 'ken').
Ik weet ook heel goed hoe ik mijn vrienden begroet, dat is bij iedereen weer anders.
Anticipeer ik daar op? Ja. Maar een mijnenveld, nee.