Bokt.nl

singa schreef:

TS, wat een ontzettend heftige periode voor je, eentje die al een tijdje aansleept. Wat uitputtend Gelukkig ben je heel wat stappen aan het zetten om één en ander te veranderen. Maar het zijn net die veranderingen die nog eens zoveel energie kosten.

Wat betreft de bezoekjes bij je vriendin: misschien kan het je helpen om je even in een ander perspectief proberen te plaatsen? Ik probeer het uit te leggen: sinds haar hartaanval is het alsof je vriendin in een andere realiteit leeft, eentje die parallel is aan "de onze". Daar communiceren ze misschien anders, wordt er aan andere dingen waarde gehecht en zijn de korte termijn herinneringen misschien niet zo belangrijk als in "onze wereld". Door "haar wereld" te gaan ontdekken op een nieuwsgierige manier merk je misschien andere dingen op, en heb je misschien minder verwachtingen naar haar toe (vb. het praten). Je hoeft het allemaal niet meteen te begrijpen, gewoon er zijn, zonder druk, kan al heel veel betekenen.

Dat is heel makkelijk gezegd hoor, dat besef ik wel. Het kan een hele zoektocht zijn, met vallen en opstaan. En bovendien verandert het ook helemaal niets aan het gegeven dat je je vriendin erg mist in "onze wereld", en dat het alsnog confronterend is. Het is helemaal oké om verdrietig te zijn en te rouwen. Maar wie weet kan het jullie helpen: jou omdat je misschien toch het gevoel hebt contact te kunnen maken, al zijn het maar kleine momentjes, hoe anders ook. En ook haar, omdat ze voelt dat ze niet meer moet voldoen aan wie ze ooit was.

Misschien heb je er wat aan, misschien ook niet. In ieder geval veel sterkte gewenst.

singa schreef:

TS, wat een ontzettend heftige periode voor je, eentje die al een tijdje aansleept. Wat uitputtend Gelukkig ben je heel wat stappen aan het zetten om één en ander te veranderen. Maar het zijn net die veranderingen die nog eens zoveel energie kosten.

Wat betreft de bezoekjes bij je vriendin: misschien kan het je helpen om je even in een ander perspectief proberen te plaatsen? Ik probeer het uit te leggen: sinds haar hartaanval is het alsof je vriendin in een andere realiteit leeft, eentje die parallel is aan "de onze". Daar communiceren ze misschien anders, wordt er aan andere dingen waarde gehecht en zijn de korte termijn herinneringen misschien niet zo belangrijk als in "onze wereld". Door "haar wereld" te gaan ontdekken op een nieuwsgierige manier merk je misschien andere dingen op, en heb je misschien minder verwachtingen naar haar toe (vb. het praten). Je hoeft het allemaal niet meteen te begrijpen, gewoon er zijn, zonder druk, kan al heel veel betekenen.

Dat is heel makkelijk gezegd hoor, dat besef ik wel. Het kan een hele zoektocht zijn, met vallen en opstaan. En bovendien verandert het ook helemaal niets aan het gegeven dat je je vriendin erg mist in "onze wereld", en dat het alsnog confronterend is. Het is helemaal oké om verdrietig te zijn en te rouwen. Maar wie weet kan het jullie helpen: jou omdat je misschien toch het gevoel hebt contact te kunnen maken, al zijn het maar kleine momentjes, hoe anders ook. En ook haar, omdat ze voelt dat ze niet meer moet voldoen aan wie ze ooit was.

Misschien heb je er wat aan, misschien ook niet. In ieder geval veel sterkte gewenst.

sterregoud schreef:

Wat verdrietig van je vriendin. Meer achteruitgang dan vooruitgang.

Het doet mij een beetje denken aan ernstige CVS/ME, daarbij treedt er ook achteruitgang op na of virusinfecties of trauma aan het zenuwstelsel.
Veel sterkte voor jou, je vriendin, en hopelijk toch nog wat duidelijkheid of vooruitgang.

CalipsoLover schreef:

Nee, geen sondevoeding meer. In het begin wel, maar van zodra ze wakker was trok ze die sonde eruit. Nog zoiets waarover gefrustreerd zijn, want er moest iemand haar echt helpen om te eten en 's ochtends of in de middag werd ze gewoon alleen gelaten in haar kamer, waardoor ze eigenlijk zelden voldoende binnen had.