Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-02-24 11:44

Geplaatst: 22-02-24 11:44

meggiemeg schreef:
De huisarts van mijn moeder heeft haar verzoek tot euthanasie geweigerd, hij heeft haar dat heel netjes uitgelegd. Mijn moeder wilde dat niet horen die uitleg, het enige wat zij nog hoorde was nee. Niet het feit dat als hij haar verzoek wel had ingewilligd zijn ambt niet meer mocht uitoefenen. Dat is niet iets wat je van iemand mag verwachten vind ik. Uiteindelijk heeft het experticecentrum haar verzoek wel ingewilligd. Ik vond het best snel gaan van het eerste intake gesprek tot de uiteindelijke datum. Er heeft iets van 5½ maand tussen gezeten.

Hieruit lees ik vooral dat de huisarts een andere inschatting had dan de mensen van het expertisecentrum.
Dat kan.

Ik vind aan de ene kant euthanasie een daad van barmhartigheid,
maar als puntje bij paaltje komt is het toch een ander mens doodmaken.
Als je dat als arts niet kunt, mag je 'nee' zeggen - en moet je doorverwijzen.

En uiteraard voelt het voor de huisarts anders dan voor een relatieve buitenstaander van het expertisecentrum.
... doorgaans kent een huisarts iemand langere tijd. Ik kan me voorstellen dat op basis van eerdere contacten, iemands geschiedenis etc een huisarts 'te veel perspectief voelt' om euthanasie te kunnen verlenen.
Hoe zeer het ook wringt: ik vind het van A tot Z te respecteren.

En een relatieve buitenstaander voelt veel meer 'de wanhoop nu' "ik wil niet meer".
En dan kun je naar eer en geweten (en volgens de wet) euthanasie verlenen - "als u niet meer wil, dan hoeft u ook niet meer verder".

**Geplaatst**: 22-02-24 11:45

Geplaatst: 22-02-24 11:45

BeFunny schreef:
germie schreef:
Het is denk ik niet echt boos worden, maar wel de oneerlijkheid zien. Het mag dan in jullie ogen calimero gedrag zijn, maar die mensen lijden wel echt. Ik zie mezelf ook niet aftakelen, dan hoeft het van mij ook niet meer. Ik wil gewoon mijn ding kunnen doen en gelukkig zijn. Ik weet hoe het is om tijd kwijt te zijn door factoren waar je niets aan kunt doen en ik weet ook dat ik echt niet zomaar weer zo'n traject in ga, dan wordt het toch meer voor mezelf kiezen dan zgn. medische adviezen opvolgen die je ongelukkig maken. Een bekende van mij heeft een hersenbloeding gehad, is nog behoorlijk jong. Is nu halfzijdig verlamd. Dan zeggen ze dat het weken tot maanden kan duren voordat het lichaam zo'n bloedprop opruimt en dat je dan pas weet wat de schade is. Ze praten niet eens over 100% herstel. Dan mag je mij direct afspuiten hoor. Ik wil daar echt niet op wachten. Ik wil de garantie van 100% herstel en een einddatum van 100% herstel snel in de toekomst of laat maar. Niet meer kunnen duiken, niet meer kunnen paardrijden, niet meer kunnen hardlopen, niet meer kunnen skien, nee, dank je. Alleen wandelen vind ik niet genoeg om op mijn leeftijd gelukkig te zijn. Verder is voor mij kunnen zwemmen ook belangrijk. DIe zomer door die hondenbeet ben ik kwijt. Die tijd komt nooit meer terug en ja, ik ben daar nog steeds verdrietig over. En dat zal ook nooit meer verdwijnen. Als dat langer geduurd had, dan was ik er ook niet meer geweest. Heeft niets te maken met depressief zijn, maar wel met ondraaglijk lijden, want ik leed echt ondraaglijk in die tijd. Er moet echt een uitzicht zijn op een einde, compleet met datum en al. Een vage periode wil ik dan ook niet horen. Ik heb er wel van geleerd dat je voor jezelf moet opkomen. En dat zal niet iedereen in dank afnemen, maar dat heeft voor mij de periode van lijden verkort en er voor gezorgd dat ik er uit gekomen ben. Nu had ik gezegd van ik koop wel tegraderm, plak de wond wel af, maar zwemmen ga ik zeker doen, ook al zal iemand adviseren het niet te doen (en het erge is nog dat het achteraf dus gewoon gekund had door verkeerde inschatting van artsen). Dus je mag zeker voor jezelf kiezen en eventueel een keer iemands advies negeren en zeggen en nu ga ik voor.

Dat wil overigens niet zeggen dat een ander niet gelukkig mag zijn als die iets niet meer kan waar ik echt niet mee wil leven. Maar gelukkig is niet iedereen hetzelfde. En de 1 wil gewoon volledig gezond oud worden of anders niet oud en de ander kan nu eenmaal beter tegenslagen o.i.d. verwerken. Maar wie daar geen zin in heeft is zeker niet zwakker. Door te zeggen van dit wil ik allemaal absoluut niet, dan ben je ook heel erg sterk.

Dus ik zie zo'n sportschoolverhaal niet als klagen. Maar wel als het inzien dat er ongelijkheid is in de wereld. En de wens om zelf ook weer gewoon die marathon te lopen. Dan ben je juist sterk en ga je er voor. Je legt je er niet stilzwijgend bij neer. Ik denk dat als iemand mij zo voor schut gezet had dat ik dan des te harder was gaan praten in die sportschool. De klaagzang was nog wat hoger opgevoerd. Want die persoon die in jullie ogen aan het zeuren was, die had echt wel reden om te klagen. Oordelen is zo gemakkelijk. Accepteer en respecteer mensen die anders denken ook. Die persoon was gewoon ongelukkig met het feit dat dingen niet meer gingen. Echt niets mis mee. Niet iedereen kan of wil dat accepteren.

Nou Germie.

Dan heb ik nieuws voor je. Als je niet meer 100 procent beter kan worden. Kun je je leven aanpassen en gelukkig worden van dingen die je nog wel kan grappig is dat die mensen meestal niet klagen. Die nemen het leven zoals het komt en maken van elke dag het beste.

Ik zie dat vaak ook gebeuren BeFunny maar het is ook Germie's goed recht om dat niet te willen en het is denk ik goed om eenieder daarin in zijn of haar waarde te laten.

**Geplaatst**: 22-02-24 11:49

Geplaatst: 22-02-24 11:49

BeFunny schreef:
Nou Germie.

Dan heb ik nieuws voor je. Als je niet meer 100 procent beter kan worden. Kun je je leven aanpassen en gelukkig worden van dingen die je nog wel kan grappig is dat die mensen meestal niet klagen. Die nemen het leven zoals het komt en maken van elke dag het beste.

Sterker nog, veel mensen waarderen (de fragiliteit van) het leven alleen maar meer denk ik. Mijn moeder was een hele actieve vrouw, enorm sportief. Tot ze bijna bed/banklegerig werd. Toen vond ze vreugde in vogeltjes kijken in de tuin. Natuurlijk rouwde ze om haar oude leven, maar ze vond jarenlang altijd weer wat nieuws naar mate haar ziektes erger werden. Da's knap, hoor!

**Geplaatst**: 22-02-24 11:55

Re: Euthanasie

Geplaatst: 22-02-24 11:55

Dat is zeker knap VuurVleugels! Mijn moeder kon dat helaas niet. Zij is enorm verbitterd geraakt door het verlies van 2 dochters ( mijn zussen ) en het feit dat ze niet alles meer kon wat ze voorheen wel kon. Ze was niet in staat om te kijken naar wat ze nog wel kon, ze was ook niet in staat om in te zien dat het klagen en verbitterd zijn mensen weg heeft gejaagd en dat er daardoor ook nog eens eenzaamheid bij kwam.
Ik kan ook veel dingen niet meer die mij vroeger er veel vreugde gaven door een ongeluk. Heb zeker moeten leren zien dat er genoeg is om wel blij mee te zijn. Dat klagen geen zin heeft. Dat ook de kleine dingen er zeker toe doen.

**Geplaatst**: 22-02-24 11:58

Geplaatst: 22-02-24 11:58

pien_2010 schreef:
Germie, jij mag vinden wat je vindt alleen mag een arts jouw euthanasie vraag ook weigeren.
Sorry voor jouw lijden
Maar als ik weet dat de kans dat je na een jaar weer de oude bent zeer groot is zal ik jouw verzoek nooit honoreren.

Ik merk gewoon ook hier weer dat mensen een jaar wachten niet als ondraaglijk lijden zien. En daar gaat het dus al mis. Als iemand van te voren aangeeft dat zoiets niet draagbaar is, dan moet ook daar een oplossing voor zijn. Je mag als het zo ver komt prima anders beslissen, maar nu al zeggen dat je een jaar van je leven moet inleveren tegen je zin in omdat een ander vindt dat het de moeite waard is, nee, dat vind ik dus echt niet kunnen.
Dat heeft niets met depressief zijn te maken. Soms weet je wat je wilt en wat je absoluut niet wilt.
De sterke overlevingsdrang kan ook betekenen dat je juist aangeeft wat je niet wilt en wat je nog wel acceptabel vindt. En je mag altijd grenzen opschuiven, maar een ander hoort dat niet voor jou te bepalen.
Voltooid leven geldt in mijn ogen niet alleen voor ouderen. Dat kan ook als je nog jong bent.
En degene die nu wat roept mag best later er op terug komen, maar men moet ook accepteren als iemand gewoon standvastig blijft.

Dat men hier vindt dat euthanasie moet kunnen, daar is men het volgens mij redelijk over eens. Maar het wanneer, ik merk dat ondraaglijk lijden iets is wat voor iedereen anders is. En vind je het zelf meevallen, dan moet iemand maar op de aardkloot blijven, en vind je het niet meevallen, dan mag het wel. Dat wordt hier dus duidelijk. Ik merk dat als je vindt dat je alleen gelukkig kunt zijn als je 100% gezond bent dat dat hier niet mag. Terwijl ondraaglijk lijden voor iedereen anders is. Toch wordt er onterecht dus wel voor een ander bepaald. En dat kan dus niet. Daar gaat het in mijn ogen wel echt mis. Je kunt domweg niet voor een ander bepalen wat ondraaglijk lijden is en wat niet.

En natuurlijk mag iemand weigeren het uit te voeren. Maar dan moet er nog wel een andere optie zijn.
En zoals ik het lees is dat er gelukkig vaak wel. Anders denk ik dat je meer zelfmoorden gaat krijgen. En dat is natuurlijk niet de netste manier.

Ik heb 3 personen gekend die zelfmoord gepleegd hebben, voor ons als omstanders was er geen reden om te denken dat er iets van lijden was, hoewel 1 wel kanker gehad had (en men nu denkt dat hij mogelijk voelde dat het terug was),de ander wilde gewoon bij zijn nog maar net overleden vrouw zijn en is met zijn scootmobiel het water in gereden een paar maanden na haar overlijden. Bij een 4e persoon is de poging mislukt, maar dat was eigenlijk een roep om aandacht, die werd niet gehoord en daarna wel.
Het waarom blijft vaak voor de achterblijvers, tenzij er iets gevonden wordt of er iets geroepen is. Dat heb je natuurlijk met euthanasie niet of minder. Ook kan zelfmoord harder zijn als je degene bent die iemand vindt. Ophangen of voor de trein springen, dat geeft geen fijn beeld natuurlijk.

Dus ik ben echt voor euthanasie. Maar ook voor het feit dat iedereen zelf mag bepalen wat ondraaglijk lijden is. Een ander kan dat simpelweg niet.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:07

Re: Euthanasie

Geplaatst: 22-02-24 12:07

Gelukkig Germie zit de wet heel anders in elkaar en dat is niet meer dan terecht! Zeker nu we hoe langer hoe meer in een maakbaarheidscuktuur leven.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:07

Geplaatst: 22-02-24 12:07

ja en nee dat een ander dat kan Germie.

Ik ben zeker voor euthanasie. Maar niet dat iemand even bij de kliniek aanbelt en zegt, so ben er wel klaar mee.
Nee daar ben ik geen voorstander van.

Ik vind dat er zeker goede gesprekken moeten plaats vinden. En ja dan zal iemand oordelen of er een ondragelijk lijden is.
En zoals met alle diagnoses zal dat ook wel eens mis gaan... helaas.
Maar een (half) jaar op een mensenleven, dat is natuurlijk niet veel.
Ja dat voelt natuurlijk anders als op dat moment elke dag er 1 teveel is.

Maar je kunt niet verwachten dat een arts je afspuit, zoals jij dat noemt, als hij daar niet achter kan staan.
Hier spuit de dierenarts ook geen dier in als hij daar niet achter staat.
Dan wil hij ook meer informatie hebben om te besluiten; dit is goed om te doen, hier kan ik als arts ook mee leven.

En persoonlijk vind ik zeggen als ik niet meer kan zwemmen of hardlopen tijd voor een spuitje behoorlijk depressief klinken.....
Maar goed ik ben dan ook geen therapeut dus kan dat niet echt inschatten. Maar voor mij als leek klinkt het niet oke.... :knuffel:

ja echt

een knuffel wil je van hieruit geven.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:13

Geplaatst: 22-02-24 12:13

Ik vind dus wel dat Euthanasie veel makkelijker zou moeten worden. Maar niet bij de minste tegenslag al gezegd hoeft te worden ik wil Euthanasie.

Maar ik vind de stelling waarbij gezegt wordt dat als een mens iets als sport bijv niet meer kan het leven dan geen zin meer heeft. De grootste onzin. Die ik in lange tijd heb gehoord. Er is zoveel meer in het leven.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:14

Geplaatst: 22-02-24 12:14

Ik vind afspuiten echt een naar woord, helemaal in deze!
Dus mijn moeder is afgespoten, vreselijk dat je zoiets over je lippen krijgt

**Geplaatst**: 22-02-24 12:16

Geplaatst: 22-02-24 12:16

... ik hoor het mijn oude vriendin nog tegen een arts zeggen.
Dat het een rotvraag is, euthanasie.
Maar dat ze klem zat en geen uitweg meer zag.

Let op het woordje 'een' arts.
Na twee huisartsen die niets deden, kwam er vanwege huisarts drie een psychiater die een zoveelste pil voorschreef.
(Twee soorten anti depressiva, vier soorten benzo, twee soorten beta blokkers - en daar nog een anti psychoticum bovenop.)
(De eerste keer dat ik haar medicatie lijst zag, wist ik niet hoe ik het had...)

Ze reageede zo slecht op het antipsychoticum dat ze (na een idiote afkick afdeling) in een verpleeghuis terechtkwam.
De dominee en de verpleeghuisarts namen haar belabberde toestand wel serieus.

En voor een ander mens bepalen wanneer het leed ondraaglijk is - mwah.
Als ik een ochtend bij haar was geweest, moest ik echt bijkomen.
Ik vind niet dat artsen daar voor zijn opgeleid, maar ook mijn oude vriendin erkende 'dat het geen kleinigheid is', wat je vraagt.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:27

Geplaatst: 22-02-24 12:27

BeFunny schreef:
Ik vind dus wel dat Euthanasie veel makkelijker zou moeten worden. Maar niet bij de minste tegenslag al gezegd hoeft te worden ik wil Euthanasie.

Maar ik vind de stelling waarbij gezegt wordt dat als een mens iets als sport bijv niet meer kan het leven dan geen zin meer heeft. De grootste onzin. Die ik in lange tijd heb gehoord. Er is zoveel meer in het leven.

Precies dat zeg ik dus ook.

Ik zeg nergens dat je direct om de hoek een spuitje moet kunnen halen. Maar het moet ook niet maanden en jaren duren.

Ik ben gelukkig niet depressief, vind ook niet dat ik nu euthanasie wil gelukkig, maar ik denk er wel over na. Wat vind ik wel en wat vind ik niet acceptabel in MIJN leven? Want daar gaat het om.

Dus of niet meer kunnen sporten draagbaar is of nog nuttig kunnen leven is, dat kan niemand voor een ander bepalen. Daar gaat het mij om.
En dan schrijf ik nergens dat het simpel moet zijn van op een straathoek een spuitje halen, maar ik vind wel dat het niet te lang moet duren. Dus niet te simpel over denken, maar ook niet proberen om iemand op andere gedachten te krijgen en maar te rekken en te rekken. Het gaat wel om een persoon die een keuze maakt, iemand met gevoel.

Laatst bijgewerkt door germie op 22-02-24 12:30, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-02-24 12:29

Geplaatst: 22-02-24 12:29

Er is in de wet opgenomen wanneer er sprake is van uitzichtloos leiden:

- de patiënt niet meer kan genezen;
- de patiënt onnodig lijdt en dit niet minder kan worden.

De ondragelijkheid is subjectief, zoals jij zegt. Uitzichtloos niet.
Een jaar eruit zijn en dan weer herstel betekent niet uitzichtloos. Wellicht is het ondraaglijk voor jou, dat mag. Maar na een jaar weer herstel betekent dat er uitzicht is.

**Geplaatst**: 22-02-24 12:36

Geplaatst: 22-02-24 12:36

Dus onnodig lijden. Een ander kan dat gewoon NIET bepalen voor een ander. Ik bepaal het voor niemand anders, maar andersom kan ook niemand het voor mij bepalen. Wil je een hoge levensstandaard met een gezond leven zonder beperkingen of wil je wel beperkingen accepteren? Is het antwoord nee, dan vind ik dus absoluut niet dat een ander moet proberen om je over te halen wel beperkingen te accepteren. Een nee is een nee. Een gesprekje voeren mag, maar niet zeuren als het duidelijk is. En dat is ook mensen respecteren.

Het is geen gemakkelijke discussie, dat weet ik ook. Ik zeg dat ook nergens. Maar iets wat ondraaglijk is, dat kan een ander niet bepalen voor je. En ook al zal er ergens een lichtje aan het einde van de tunnel zijn, dat wil niet zeggen dat de weg er naartoe ondraaglijk is. Dus een jaar tot herstel (als je een jaar er uit bent, dan is de kans op echt 100% herstel vrijwel 0, er blijft altijd wel iets aan schade achter), dan kan de weg er naartoe ondraaglijk zijn. Zo simpel is het wel. En dat moet men ook accepteren en respecteren. Als iemand van te voren zoiets uitspreekt en er dan voor staat, dan moet de vraag gesteld worden wil je door? Nee, ok, dan accepteren we dat ook. Je kunt eventueel nog een paar weken elke week de vraag herhalen, maar een jaar rekken, dat is dan echt iemand ondraaglijk laten lijden in mijn ogen.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je er dus van te voren over nadenkt. En dat is ook wat er nu gesteld wordt als 'eis' om euthenasie te krijgen.

Maar ik weet hoe het is om niet alles te kunnen en ik weet ook dat dat voor mij in ieder geval een grote hel is. En ondraaglijk lijden, ook al lig je niet in een ziekenhuis. Ik ben gewoon die zomer kwijt van niet zwemmen en te weinig duiken. Die tijd krijg ik niet meer terug. Dat is een feit en dat is iets wat ik altijd bij me zal dragen. Verloren tijd krijg je gewoon niet terug. Ik heb er ook echt geen gelukkige herinneringen aan, maar vooral dat ik dingen niet kon en dat was echt heel zwaar. Ik heb er dus wel van geleerd dat ik harder moet zijn en een einddatum moet hebben. En dat ik meer naar mezelf moet luisteren, dus als ik vind dat het gewoon kan het ook moet doen. Dan was die periode misschien minder zwaar geweest met minder lijden. Maar het was echt een hele zware nare periode. En dan het onbegrip van mensen, dat het wel meevalt als je niet kunt zwemmen. Nee, dat valt niet mee. Dat is echt een ramp. Een ramp voor mij. Als jij het wel wilt accepteren, prima, maar begrijp ook dat het voor mij echt lijden is als het niet kan.
Ik ben door die zwarte periode wel echt gaan nadenken met wat ik wel of niet wil. En dat is dus wat ik nu niet wil omdat ik nog jong ben, en ook wat ik later niet wil als ik wel oud ben. En hoewel ik hoop dat het moment nooit komt, hoop ik wel dat als ik wel de pech heb dat het moment komt dat je dan euthenasie kunt krijgen.

Laatst bijgewerkt door germie op 22-02-24 12:47, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-02-24 12:45

Geplaatst: 22-02-24 12:45

Maar jij gaat er wel aan voorbij dat die arts je die euthanasie moet geven.
Hij moet dat daarna ook aankunnen.

dat jij er niet mee kunt leven wil ik best geloven.
Maar ik heb moeite met het tijdsbestek wat je er aan hangt.
Een jaar vind je teveel. Persoonlijk vind ik dat bij een jong persoon niet lang. Maar een normale eis als er geen levensbedreigende ziekte in het spel is.

Zeker als er vooraf nooit iets vast gesteld is van depressie of duidelijk niet meer willen leven.
Er zijn zoveel mensen die zeggen na een ongeval of plots veranderde ziekte of ander lijden het hoeft voor mij niet, die later zeggen het leven is nu ook goed.

En ik begrijp dat ze dat willen voorkomen. Hoe heftig dan ook voor de persoon met het verzoek.
het gaat toch 2 kanten in.

Maar goed dit schrijf ik dus vanuit mijn perspectief en niemand hoeft het er mee eens te zijn

En ik heb bijna elke week 3 dagen verloren tijd..... regelmatig meer. 12-15 dagen in de maand, dat ik op de bank hang.... en de rest van de dagen is ook niet vol gas er tegen maar beperkt mijn dingen doen.
Daardoor zie ik het waarschijnlijk anders.

Laatst bijgewerkt door DuoPenotti op 22-02-24 12:47, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-02-24 12:47

Re: Euthanasie

Geplaatst: 22-02-24 12:47

Maar of een arts of expertise centrum dat wil is aan hen. Er zijn echt wel gevallen waar wel euthanasie word toegepast.
Denk niet dat wij kunnen zeggen dat niemand dat gaat doen, dat zal de tijd leren (en laten we hopen dat het niet nodig is)

**Geplaatst**: 22-02-24 13:00

Geplaatst: 22-02-24 13:00

@Germie: ik kan je redenering volgen maar niet invoelen.

Ben tot m'n dertigste ziek geweest. Dat was ziekenhuis in, ziekenhuis uit en veel pijn en bijna niets kunnen.

En ja dat was erg naar. Maar als ik toen had bedacht dat ik het leven niet meer wilde, had ik al die fijne jaren die daarna zijn gekomen gemist.

**Geplaatst**: 22-02-24 14:27

Geplaatst: 22-02-24 14:27

mysa schreef:
@Germie: ik kan je redenering volgen maar niet invoelen.

Ben tot m'n dertigste ziek geweest. Dat was ziekenhuis in, ziekenhuis uit en veel pijn en bijna niets kunnen.

En ja dat was erg naar. Maar als ik toen had bedacht dat ik het leven niet meer wilde, had ik al die fijne jaren die daarna zijn gekomen gemist.

Dat is zo.
Maar als je ze niet gehad had, dan had je het ook niet gemist.

Ik denk er misschien vrij gemakkelijk over, maar je maakt een keuze en een wat dan, als dan, tja, dat gaat gewoon niet en je merkt er niets meer van. En je moet anders door een hel, en ik vind dat je dat niet hoeft te willen. Het mag, maar het hoeft niet. Dat is dus een keuze die je mag maken. Jij hebt een andere keuze gemaakt dan ik waarschijnlijk zal doen als ik voor zoiets sta. Niets mis mee.
Er is in deze geen goede of foute keuze. Het verschilt van persoon tot persoon.
De mensen die bitter worden als ze iets niet meer kunnen zijn geen slechtere mensen dan de mensen die kijken naar wat ze eventueel nog wel kunnen. Ze zijn ook niet depressief, hebben geen 'psychologische hulp' nodig om tot andere inzichten te komen, ze maken gewoon een andere keuze. Niets mis mee.

**Geplaatst**: 22-02-24 14:44

Geplaatst: 22-02-24 14:44

Ik merk dat ik heel veel moeite heb met wat je schrijft Germie...
Dat je zegt euthanasie te willen als je een jaar niet kan duiken vanwege herstel van een verwonding van een hondenbeet. Dat dat ondragelijk lijden voor jou is. Wanneer je wéét dat je kan herstellen. Wanneer er een vrij duidelijke tijd wordt gegeven (specifieke datum is helemaal niet realistisch en dat weet jij ook).

Om eerlijk te zijn klinkt dat nogal obsessief in de oren? Sowieso hoe je toen praatte over het duiken / de hondenbeet, in die tijd.

Bedoel, ik wil eigenlijk niet oordelen over iemands beweegredenen, meestal zijn er toch meerdere factoren die meespelen, maar hoe jij het hier zelf beschrijft...

Ik vind het gewoon heel erg voelen alsof je de ernst van euthanasie en het (uitzichtloos) ondragelijk lijden als aanleiding daarvoor daarmee bagatelliseert. Zéker als je het hebt over de term 'uitzichtloos' in relatie tot euthanasie. Nu moet ik zeggen dat ik het waarschijnlijk persoonlijker opvat dan ik normaliter zou doen; ik ga niet in detail treden, maar iemand die ik ken overwoog/overweegt het vanwege psychische redenen (ik hoop verleden tijd want het gaat inmiddels beter, maar dat is nooit uitgesproken), dus ik heb wel een ruw idee van waar zo'n persoon mee moet dealen.

**Geplaatst**: 22-02-24 14:59

Geplaatst: 22-02-24 14:59

Germie niet misschien.
Je denkt er te makkelijk over. En je praat erover alsof het niks is.

Mijn zus was 42 toen ze geëuthanaseerd werd na 7 jaar te hebben gestreden tegen de grote K.
Zij genoot tot het einde nog van haar gezin. Toen zij ziek werd was haar jongste van de vier kinderen nog niet uit de luiers.
Toen was er nog kans op genezing maar door alle behandelingen was zij zo zwak en kon zij alleen via zonde voeding eten. Ik heb haar nooit horen klagen op het eind had ze geen kans meer op genezen en werd duidelijk dat ze vanaf toen alleen maar meer af ging takelen. Toen is het besluit gekomen dat vanaf een bepaald punt Euthanasie het beste was. Dan heb je het over ondragelijk lijden. En die keuze is beslist niet makkelijk geweest. Ze liet vier kinderen en een nog jonge echtgenoot achter.

Er zijn ook mensen die blijven kampen met zware psychische/depressieve problemen die denken aan zelfdoding en persoonlijk vind ik Euthanasie een fijnere manier dus als deze mensen er echt niet uit kunnen komen is dit ook een vorm van ondragelijk lijden waarbij ik vind dat deze mensen geholpen zouden moeten kunnen worden. (Wel vind ik dat deze mensen vaak te laat de juiste hulp krijgen daar zou ook eens beter naar gekeken moeten worden)

Wat ik bedoel met dat het makkelijker moet is niet dat ik vind dat mensen maar kunnen zeggen ik heb er genoeg van. En de huisarts "spuit" ze dan maar plat.
Maar dat het met de regels makkelijker zou moeten zijn. Als er gekozen wordt voor Euthanasie dan zou de behandelend arts hiervoor geen rompslomp moeten hebben en de mensen zelf ook niet vooraf. Als dit besluit genomen is is er al een hele weg aan vooraf gegaan.

**Geplaatst**: 22-02-24 15:15

Re: Euthanasie

Geplaatst: 22-02-24 15:15

Juist omdat ‘uitzichtloos lijden’ voor een ieder er anders uit ziet is wettelijk vastgelegd dat diverse artsen de aanvraag onafhankelijk moeten beoordelen. En die zullen een jaar niet kunnen duiken vanwege een wond geen uitzichtloos lijden vinden. Naar als het je overkomt: zeker. Maar niet uitzichtloos genoeg voor de wet om euthanasie te verantwoorden.

**Geplaatst**: 22-02-24 15:25

Geplaatst: 22-02-24 15:25

Nogmaals, uitzichtloos is redelijk geobjectiveerd in de wet. Er zit echt nog wel wat subjectiviteit in maar het is grotendeels vastgelegd:

- de patiënt niet meer kan genezen;
- de patiënt onnodig lijdt en dit niet minder kan worden.

Een jaar niet duiken door een hondenbeet, dan is er geen sprake van niet kunnen genezen. Ik denk dat er zeker sprake is van (onnodig) lijden als ik je zo hoor, maar dit wordt wel minder door de behandeling.

Daarmee is er (verrassend...) aan geen enkel vd 2 criteria van "uitzichtloos" voldaan.
Ondragelijk, zeker, als ik je zo lees. Maar niet uitzichtloos.
Er moet sprake zijn van beide om aan deze zorgvuldigheidseis te voldoen, dat doet het dus niet.

**Geplaatst**: 22-02-24 15:41

Geplaatst: 22-02-24 15:41

Ik vind het mega dubbel. Aan de ene kant ben ik het helemaal eens met dat een humane uitweg mogelijk moet zijn als je niet meer wilt en je dat niet eindeloos aan jan en alleman zou moeten hoeven verantwoorden.

Aan de andere kant heb ik ontzettend grote moeite met dat een 'zomer niet zwemmen en weinig duiken' gelijk wordt gesteld aan het uitzichtloos psychisch ondraaglijk lijden wat eerder besproken is hier.

Grote tweestrijd in mij. Ook wel eens goed voor het perspectief, denk ik dan maar.

**Geplaatst**: 22-02-24 16:04

Re: Euthanasie

Geplaatst: 22-02-24 16:04

Volgens mij Germie heb je mijn punt gemist.

Ik bediscussiër niet het ondragelijk lijden van jou. Het enige wat ik je probeer mee te geven is dat een arts waarschijnlijk jouw ondragelijk lijden niet gaat omzetten in euthanasie. Dit omdat het te afwijkend is van wat gangbaar is als we over euthanasie praten op dit moment.
Dus bereid je daar wel op voor.

**Geplaatst**: 22-02-24 16:43

Geplaatst: 22-02-24 16:43

Natuurlijk bepaalt ieder voor zich wat nog wel en niet acceptabel is.

Maar Germie, in heel veel topics kom ik jouw verhaal over de hondenbeet en de gebroken enkel als kind tegen.

Daar durf ik toch uit te concluderen dat deze twee zaken bij jou een trauma hebben achtergelaten.
Daar is wel degelijk therapie voor en misschien zou je dat toch eens kunnen overwegen. Een trauma is geen depressie en goed te behandelen.

Voor niet meer kunnen sporten is euthanasie niet bedoelt, het is nu al moeilijk voor mensen om ervoor in aanmerking te komen.

De meeste mensen verleggen hun grenzen wanneer ze dingen niet meer kunnen.
Mijn 20 jarige ik had nooit bedacht dat ik grotendeels op de bank zit en het ziekenhuis vaker van binnen zie dan de supermarkt.
Ik denk dat ik dan ook gezegd had dat het voor mij zo niet hoeft.
Nu geniet ik van andere dingen.
Ik ben bijvoorbeeld superblij met mijn nieuwe scootmobiel die ik gekregen heb van het ziekenfonds. Kan ik toch met de honden "wandelen".

En zo geniet ik van de bossen en de paarden op de koets in plaats van te paard.
Zonder die flexibiliteit zou ik het ook niet trekken.

**Geplaatst**: 22-02-24 17:11

Geplaatst: 22-02-24 17:11

chanicha schreef:
Ik vind afspuiten echt een naar woord, helemaal in deze!
Dus mijn moeder is afgespoten, vreselijk dat je zoiets over je lippen krijgt

Vind ik ook. Respectloos om dat hier ook zo te zeggen.
Duidelijk iemand die dat nooit dichtbij heeft mee gemaakt