Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-10-23 12:30

Geplaatst: 09-10-23 12:30

Meggiemeg het lijkt mij heel gezond dat je je emoties zo helder hebt. Als boos en teleurgesteld de buitenste laag zijn waarom zou je dan met man en macht bij een daar onder liggend verdriet willen komen. Maar dat is maar vanuit eigen ervaring natuurlijk. Het is jóúw gevoel, en als jij (nog) niet verdrietig bent dan is het beter als je luistert naar het gevoel wat je wel voelt. Denk dat dat één van de belangrijkste dingen is voor ons allemaal om te leren: onze ouders zijn niet bijster handig in reageren op hoe wij ons voelen. Om dat te doorbreken, en ook om gewoon fijne mensen te zijn naar onszelf toe, lijkt het mij nogal belangrijk om wel zelf naar ons eigen gevoel te luisteren en dat serieus te nemen. Als stukje loyaliteit naar onszelf

Bij mij is dat iets wat ik actief moet doen. Ik moet er moeite voor doen om loyaal te zijn aan mijzelf. En ik hoop dat als ik dat vaak genoeg doe het makkelijker gaat worden.

Las nog iets over hoofdpijn en constant moe. Dat heb ik ook (gehad). Tien jaar lang had ik altijd hoofdpijn, en nee dat wende niet. Op een gegeven moment kwam er een dag waarop ik dacht: hee, ik heb geen pijn? En dat werd steeds vaker en langer. Tegenwoordig ben ik meestal pijnvrij, en baal ik er enorm van als de pijn wel weer terugkomt (meestal bij stress). Op slechte dagen doen licht en geluid ook pijn, en als het echt slecht is ook lucht. Dus dat het contact tussen lucht en mijn slijmvliezen pijn doet (en daar hoeft het niet voor te vriezen). Hoge spierspanning heb ik ook, bij mij werkt magnesiumspray daar heel goed voor. En gevoelloze vingers/arm is bij mij ook in tijden van heel veel stress. Als de stress minder wordt dan verdwijnen de fysieke symptomen ook weer.

Nog een vraagje, voor als jullie er antwoord op willen geven. Hoeft niet natuurlijk. Maar wat doen jullie eigenlijk om jezelf te helpen? Ik heb mij bij voorbeeld voor dit jaar nog aangemeld voor twee opstellingen. Daar heb ik in het verleden veel baat bij gehad. Daarnaast merk wanneer ik in een dalletje beland, zoals eind vorige maand, dat het heel goed werkt om iets actiefs te doen. Fysiek actief, zoals hardlopen en fitness, of mentaal actief, zoals een andere manier zoeken om Hamlet te lezen. Niet als vlucht, maar om ook een beetje leuke dingen in het leven te doen. Van mijn moeder hoef ik dat niet te verwachten, dus dan doe ik het zelf maar.

**Geplaatst**: 09-10-23 12:36

Geplaatst: 09-10-23 12:36

Laat het maar eens dood lopen dan.

Komt er niets is het toch ook goed?
Dat zegt toch al genoeg.

In mijn ogen is je kind het dierbaarste en mooiste wat je kunt overkomen. Ieder mens verdient het zich geliefd en gewenst te voelen. Blijft dat uit, dan heb je het zelf als ouder toch behoorlijk verkeerd aangepakt.

**Geplaatst**: 09-10-23 12:47

Geplaatst: 09-10-23 12:47

Koper schreef:
Meggiemeg het lijkt mij heel gezond dat je je emoties zo helder hebt. Als boos en teleurgesteld de buitenste laag zijn waarom zou je dan met man en macht bij een daar onder liggend verdriet willen komen. Maar dat is maar vanuit eigen ervaring natuurlijk. Het is jóúw gevoel, en als jij (nog) niet verdrietig bent dan is het beter als je luistert naar het gevoel wat je wel voelt. Denk dat dat één van de belangrijkste dingen is voor ons allemaal om te leren: onze ouders zijn niet bijster handig in reageren op hoe wij ons voelen. Om dat te doorbreken, en ook om gewoon fijne mensen te zijn naar onszelf toe, lijkt het mij nogal belangrijk om wel zelf naar ons eigen gevoel te luisteren en dat serieus te nemen. Als stukje loyaliteit naar onszelf Bij mij is dat iets wat ik actief moet doen. Ik moet er moeite voor doen om loyaal te zijn aan mijzelf. En ik hoop dat als ik dat vaak genoeg doe het makkelijker gaat worden.

Las nog iets over hoofdpijn en constant moe. Dat heb ik ook (gehad). Tien jaar lang had ik altijd hoofdpijn, en nee dat wende niet. Op een gegeven moment kwam er een dag waarop ik dacht: hee, ik heb geen pijn? En dat werd steeds vaker en langer. Tegenwoordig ben ik meestal pijnvrij, en baal ik er enorm van als de pijn wel weer terugkomt (meestal bij stress). Op slechte dagen doen licht en geluid ook pijn, en als het echt slecht is ook lucht. Dus dat het contact tussen lucht en mijn slijmvliezen pijn doet (en daar hoeft het niet voor te vriezen). Hoge spierspanning heb ik ook, bij mij werkt magnesiumspray daar heel goed voor. En gevoelloze vingers/arm is bij mij ook in tijden van heel veel stress. Als de stress minder wordt dan verdwijnen de fysieke symptomen ook weer.

Nog een vraagje, voor als jullie er antwoord op willen geven. Hoeft niet natuurlijk. Maar wat doen jullie eigenlijk om jezelf te helpen? Ik heb mij bij voorbeeld voor dit jaar nog aangemeld voor twee opstellingen. Daar heb ik in het verleden veel baat bij gehad. Daarnaast merk wanneer ik in een dalletje beland, zoals eind vorige maand, dat het heel goed werkt om iets actiefs te doen. Fysiek actief, zoals hardlopen en fitness, of mentaal actief, zoals een andere manier zoeken om Hamlet te lezen. Niet als vlucht, maar om ook een beetje leuke dingen in het leven te doen. Van mijn moeder hoef ik dat niet te verwachten, dus dan doe ik het zelf maar.

Mooi verwoord Koper.

Dat is ook wat ik bedoelde: hoeveel kinderen moeten op latere leeftijd nog herstellen van hun jeugd en hoe doe je dat dan? Herstel kan alleen als je bevrijdt bent van overtuigingen die niet meer bij je passen. Het door hebben wat er mis ging is de eerste stap. Maar ook wél mentaal gezond en stabiel in het leven staan, eigen grenzen en die van anderen erkennen en accepteren. Alleen dat al is een lange, moeizame of onmogelijke weg voor sommigen.

Vaak moet je dat dan helemaal alleen uit zien te vinden, met de juiste mensen om je heen of met hulp vd juiste therapeuten.

Proberen los te komen en te herstellen van:
Iets waar je ook niet lichtzinnig over kunt oordelen.

**Geplaatst**: 09-10-23 13:03

Geplaatst: 09-10-23 13:03

Hier gaat het contact over en weer redelijk gelijk op tegenwoordig.
De ene periode initieer ik het meer, de andere periode initieert mijn moeder het meer.
Soms een paar weken weinig/geen contact maar dan belt/appt ze me vaak even om te checken hoe het gaat.
En dat contact kan ook gerust ff een foto via whatsapp zijn van de honden.
De momenten dat ik ff geen zin heb in contact of even afstand neem om voor mezelf te zorgen reageer ik gewoon niet of wanneer het mij uitkomt, dat kan dan in de avond zijn of een paar dagen later.
Dan laat ze me normaal ook met rust, tenzij er echt iets aan de hand is ofzo.
Het heeft ook enorm geholpen om fysiek meer afstand te nemen, toen ik nog redelijk dichtbij woonde werd er eigenlijk verwacht en zelfs geëist dat zodra er gekikt werd ik alles uit mijn handen liet vallen en daarheen kwam.
Of dat als ze belde/appte dat mijn stiefvader er was en ze de volgende dag een familiediner had gepland dat ik mijn plannen maar liet varen want 'wij zijn je familie en dus belangrijker dan welk plan dan ook'.
Daar heb ik toen wel wat van gezegd maar dat was lastig want 'je familie komt eerst' etc.
Nu woon ik met de auto ong 5 kwartier rijden, precies dichtbij genoeg om geregeld op bezoek te gaan/komen (we zien elkaar ±6x per jaar) maar ook ver genoeg om niet constant ontboden te worden. $*\o/*$

Dit jaar blijf ik met de feestdagen thuis.
Het ene adres waar ik normaal kom wil geen loopse teef over de vloer en ik zie het niet zitten om met een loopse teef het ov in te gaan en bij mijn moeder haar tussen 5 reuen te gooien, ook al zijn die gecastreerd er zit er minimaal 1 bij die haar wil dekken.
Plus dat de oppashond mss ook komt, die kan ik niet zomaar in de roedel bij mijn moeder gooien.
Ik heb er overigens helemaal geen probleem mee om dan thuis te zijn, dat wordt lekker op de bank met een dekentje, films/serie kijken, thee/koffie/warke chocolademelk met wat lekkers erbij, lekker wandelen met de honden... dat idee zegmaar.

**Geplaatst**: 09-10-23 13:05

Geplaatst: 09-10-23 13:05

maralyn schreef:
Griffioen schreef:
Als ouder ben je toch ook verantwoordelijk voor je kind? Dat het goed gaat met je kind. Dat je contact onderhoudt en klaar staat. Maar ook dat je het kind een fijne jeugd geeft. Ik vind dat daar te vaak aan voorbij gegaan wordt.

Dat de kinderen als hondjes achter hun ouders aan moeten lopen. Want anders schuldgevoel...

En waar is het schuldgevoel van de ouders naar de kinderen toe?

Hoeveel kinderen hebben niet een rotjeugd gehad waar ze als volwassenen overheen moeten zien te komen.

En hoeveel volwassenen missen niet juist die liefdevolle ouder die altijd voor je klaar staat?

Heb je wel zo'n warme band is het normaal dat je er ook staat als ze ouder worden. Helaas geldt dat niet voor iedereen.

Schuldgevoel van ouder naar kind toe?
Nou. Ehm niet denk ik?
Als er vanuit mijn kant geen contact wordt gezocht? Loopt het dood.

Ik denk dat echt heel veel kinderen liefdevolle ouders of ouder missen.

Ik mis het soms, dat mijn vader trots op me is. Dit uitspreekt.
Nee, sterker nog. Toen ik vertelde dat ik de zorg in ging kreeg ik letterlijk te horen. "Voor sommige mensen wil je zorgen, voor anderen niet!"

En ik denk nou. Lief, dankjewel dat je trots op me bent ofzo? Trots dat je dochter haar hart volgt? Trots dat ze iets van haar leven wil maken?!

Nee, daarintegen worden mensen die hbo hebben afgerond, arrogant genoemd. Dus ik uit eindelijk straks ook.

Ik zie het in de ouderenzorg ook. Kinderen die niet meer bij hun ouders komen. En als je goed door luisterd hoor je ook waarom.
Ook die lieve oude mensen die zielig over komen, kunnen horken van ouders zijn geweest.

Nu lever ik gewoon zorg met mijn hart, maar soms is het wel lastig als je collega's hebt die een onwijs uitgesproken mening hebben over het geen contact hebben binnen de familie. Dan denk ik, je weet niet wat er is gebeurd.

Het doet mij echt helemaal niks hoe anderen denken omdat die idd niet weten hoe het zit.

Wel is het soms confronterend om bijv te zien hoe het bij mijn schoonfamilie gaat. Zeker toen ik jonger was omdat daar wel liefde is etc. En dan zie je dus hoe het ook kan gaan. Maargoed dat is nou eenmaal niet mogelijk geweest in onze familie dus kan ik mezelf daar ook niet teveel mee bezig houden.

**Geplaatst**: 09-10-23 13:07

Geplaatst: 09-10-23 13:07

Griffioen schreef:
Anderzijds moeten zij zich schuldig voelen dat ze zo met je om zijn gegaan.

Ik vind het pure manupilatie ziekte en ouderdom te gebruiken. Als het contact goed is ben je ervoor ELKAAR in goede en slechte tijden.

Zo herkenbaar..
Ik ben vanaf mijn 9 geen kind meer.
Om meerdere redenen maar een ervan is de parentificatie/kopp en hulpverlener spelen.
Nooit is er mij iets gesteund door haar. Alleen maar de dreigingen van zelfmoord enz.
En ik die weer knopen doorhakte betreft dingen die niet aan mij toebehoorde zoals de alcoholist van een vriend buiten de deur werken.

Ik heb al vanaf mijn jeugd ME/CVS overgehouden na de ziekte van Pfeiffer en daar altijd meer door geploeterd. Blijven werken, huishouden blijven doen, paard rijden.
Minder paard gaan rijden, minder gaan werken, want dan zou het vast beter gaan...uiteraard niet.
Denk maar niet dat er ooit hulp kwam.
Daarna kreeg ik ook nog hersenletsel, met toen ook enorm veel hoofdpijn erbij. Mijn batterij was nog sneller leeg dan ooit.
Paardrijden staat op nul ongeveer, het was alleen nog maar werken, iets aan huishouden en slapen.
Hulp, echt niet.
Mijn arm ging uit de kom, met daarna 2 operaties. Misschien omdat het zichtbaar was vroeg ze of ze een keer de ramen kon wassen.
Stom en loyaal als je naar ouders bent dacht ik nog, gossie, zou ik dan onterecht verkeerd over haar gedacht hebben, nu komt ze toch helpen. Echt hoe ik het kon denken

Is ze bij ons maakt ze een opmerking met dat ze nu wel even moet helpen want dat moet ik later bij haar ook.....

Puur eigenbelang was het dus, niet om mij te helpen, nee om haar eigen toekomst veilig te stellen...

Laatst bijgewerkt door DuoPenotti op 09-10-23 13:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-10-23 13:10

Geplaatst: 09-10-23 13:10

Ik ga met de hond naar het bos om te ontspannen.
En , niet lachen, sta paar keer per dag voor de spiegel en zeg; he ik ben oke.
En ik speel saxofoon. Heb ik geen tijd om te piekeren want spelen en bladmuziek lezen is dan even alles.

Ik wil wel naar een psycholoog, maar durf niet.
Bang dat ik mijn wiebelende deksel nooit meer dicht ga krijgen.

DP niet intrappen hoor. Ze koopt maar hulp in. Laat je er niet voor misbruiken.

**Geplaatst**: 09-10-23 13:18

Re: Contact herstellen met ouder

Geplaatst: 09-10-23 13:18

Zo herkenbaar dat zelfs bij het kleine gebaar je aan jezelf gaat twijfelen. Dat zit gewoon helemaal in je systeem gebakken, die hoop dat het toch niet zo erg is als dat het wel degelijk is...

**Geplaatst**: 09-10-23 13:20

Geplaatst: 09-10-23 13:20

Ik probeer dat ook zoveel mogelijk te laten.
Alleen sommige dingen zijn gewoon erg moeilijk, zoals kleding brengen naar het ziekenhuis en haar daar weer ophalen enz.
Het is niet eens het doen, maar op de manier dat het van je geeist word.
En dan gewoon iets vergeten, oh je rijd wel even open neer toch...terwijl ik bemerkte dat ze het bewust vergeten was....

Griffioen schreef:
Zo herkenbaar dat zelfs bij het kleine gebaar je aan jezelf gaat twijfelen. Dat zit gewoon helemaal in je systeem gebakken, die hoop dat het toch niet zo erg is als dat het wel degelijk is...

Ja raar he, hoe dat dan toch werkt in je brein.
Ik wist dat ze het niet kon doen voor mij...en toch in eerste instantie denken. En dan gewoon weer klets die deksel op je neus...

**Geplaatst**: 09-10-23 13:28

Geplaatst: 09-10-23 13:28

Ik vind het echt vreselijk om de verhalen te lezen hier in dit topic...

De herkenning is wel heel fijn.

Zijn er mensen hier die angsten hebben ontwikkeld zo te worden als hun eigen ouders/familie richting hun eigen kinderen?

Zo ja, hoe ga je daarmee om?

**Geplaatst**: 09-10-23 13:31

Geplaatst: 09-10-23 13:31

luuntje schreef:
sta paar keer per dag voor de spiegel en zeg; he ik ben oke.

**Geplaatst**: 09-10-23 14:17

Re: Contact herstellen met ouder

Geplaatst: 09-10-23 14:17

Ik zou graag meer tijd voor mezelf willen, ook om te ontspannen of juist even de tijd hebben om over dingen na te denken. Ik merk dat ik snel op de automatische piloot ga. Dat komt mede door een drukke baan, werk vaak rond de 60 uur in de week. Hoef me thuis ook niet te vervelen. Wat ik wel elke dag weer doe is zo vroeg mogelijk ( als het maar enigszins licht is) met de honden naar het bos, dan loop ik een ronde van 4 km, honden mogen daar los dus dat is heerlijk genieten, omdat je zo vroeg gaat kom je of niemand tegen ( wat ik niet erg vind) of de mensen die je vaker vroeg tegen komt en dan loop je een stukje samen op of je maakt even een praatje. Dat begin van de dag vind ik heerlijk, even je hoofd leeg maken, frisse neus halen, genieten van de honden. Simpel maar heerlijk. Dat is denk ik mijn uitlaatklep.

**Geplaatst**: 09-10-23 14:41

Geplaatst: 09-10-23 14:41

Griffioen schreef:
Ik vind het echt vreselijk om de verhalen te lezen hier in dit topic...

De herkenning is wel heel fijn.

Zijn er mensen hier die angsten hebben ontwikkeld zo te worden als hun eigen ouders/familie richting hun eigen kinderen?

Zo ja, hoe ga je daarmee om?

Ik ben bewust kinderloos.

**Geplaatst**: 09-10-23 14:54

Geplaatst: 09-10-23 14:54

BeFunny schreef:
Griffioen schreef:
Ik vind het echt vreselijk om de verhalen te lezen hier in dit topic...

De herkenning is wel heel fijn.

Zijn er mensen hier die angsten hebben ontwikkeld zo te worden als hun eigen ouders/familie richting hun eigen kinderen?

Zo ja, hoe ga je daarmee om?

Ik ben bewust kinderloos.

knuffel voor jou...

**Geplaatst**: 09-10-23 15:00

Geplaatst: 09-10-23 15:00

Ook bewust kinderloos.
En dat vind ik helemaal prima hoor

Meerdere redenen.

Inderdaad mijn jeugd en dan niet de angst dat ik word zoals zij is.
Maar dat we in een verrotte wereld leven. Want mij maak je niet wijs dan er geen, familie, leraar of huisarts wist dat er van alles meer speelde.
We woonde in een klein dorpje met zogenaamde betrokken huisarts en zelfs een wijkverpleegkundige die zo af en toe eens langs kwam.
En dan denk ik dat dit alleen maar erger is geworden jaren later, op o'n k.t wereld wil ik geen kind zetten.

Dan daarnaast mijn ziek zijn, ik kon net mijzelf overleven , hoe kon ik er dan zijn voor een kind?
Mama is moe, doe je stil. Morgen gaan we naar de speeltuin ohnee toch niet mama heeft migraine.
Nee dank je.

Ze heeft ook hele nare dingen naar neefjes en nichtje gemaild enz, blij dat mijnkinderen dat niet hebben meegemaakt dan.

**Geplaatst**: 09-10-23 15:01

Geplaatst: 09-10-23 15:01

Ik ben ook bewust kinderloos. Deels omdat ik bang ben om dezelfde fouten te maken. En deels omdat ik vind dat kinderen krijgen iets is wat je doet omdat je het echt graag wil, en niet omdat het zo hoort, omdat iedereen het doet of omdat het vanuit biologisch oogpunt zou kunnen. En ik voel het gewoon niet.

**Geplaatst**: 09-10-23 15:14

Geplaatst: 09-10-23 15:14

Hier ook bewust kinderloos.
Hoofdreden was een genetische mutatie waarvan ik de 3e generatie op rij ben en dat niet wil doorgeven maar ook een kind de onzekerheid etc van een ouder met deze afwijking wil aandoen.
Daarnaast ben ik psychisch niet stabiel genoeg om een kind een fatsoenlijke basis te geven en zou een kind van mij wsl de pleegzorg in verdwijnen.
Ik bedoel maar, een huisdier kun je een paar uur alleen laten als het je ff teveel wordt, met kinderen onder een bepaalde leeftijd wordt dat toch wel verrot lastig.

En idd wat hierboven ook aangehaald wordt: met jongere kinderen is het verrot lastig als je oververmoeid, overprikkeld oid bent.

**Geplaatst**: 09-10-23 15:18

Geplaatst: 09-10-23 15:18

Je precies dat Koper.
En het stukje van de verrotte wereld speelt ook mee. En ik heb gewoon nooit een kinderwens gehad.
Afgelopen jaar kwam ineens de keuze om iets met mijn eitjes te doen omdat ik natuurlijk nu niet meer op natuurlijke wijze moeder kan worden. Maar de keus is ook bewust geweest daar niks mee te doen. Ik ben nu ook 40 en die kinderwens die komt niet meer.

**Geplaatst**: 09-10-23 15:22

Geplaatst: 09-10-23 15:22

En dat is het ook.

Als ouder met een belast verleden uit de verkeerde gedragspatronen komen naast dat je ook wel eens minder in je vel zit is knap lastig.

Ik ben blij dat ik het van mijzelf herken. Maar alleen daarmee ben je er nog niet. Het is een kunst jezelf te veranderen.

**Geplaatst**: 09-10-23 15:29

Geplaatst: 09-10-23 15:29

Griffioen schreef:
Ik vind het echt vreselijk om de verhalen te lezen hier in dit topic...

De herkenning is wel heel fijn.

Zijn er mensen hier die angsten hebben ontwikkeld zo te worden als hun eigen ouders/familie richting hun eigen kinderen?

Zo ja, hoe ga je daarmee om?

Angst is een groot woord, wel tegen de mensen om me heen gezegd als ik die neigingen krijg geef je me dan een schop onder de kont

**Geplaatst**: 09-10-23 15:30

Geplaatst: 09-10-23 15:30

Ik weet nog wel dat ik bij een vriendinnetje speelde en dat die ouders het raar vonden dat ik geen zwemabbonement kreeg en nooit naar de kapper ging. Daar was geen geld voor biechtte ik eerlijk op.

Die mensen wisten wel beter mijn ouders kennende.

Het broertje van mijn vriendinnetje deed baldadig aan tafel en die ouders lachten daarom. Ik wist niet wat ik mee maakte. De helft van wat hij deed hoefde ik thuis niet eens te proberen! En het baldadige was eigenlijk best leuk. Het was gezellig aan tafel.

**Geplaatst**: 09-10-23 17:31

Re: Contact herstellen met ouder

Geplaatst: 09-10-23 17:31

Bos in met je hond(en) is zo lekker.
Zeker bij veel stress ga er heen. Is goed voor je.

Bewust dingen vergeten en jij moet extra rijden.
Tja jammer morgen weer een dag.
Bruut gezegd als jij dood ben kan je ook niet achter haar aanrennen.

Wij hebben 1 zoon, volwassen inmiddels. Zo enorm gewenst.
Bang voor Borderline ben ik niet.
Mijn zusje wel. Die is bang om zo te worden als onze moeder.
Ze is te leuk en onbaatzuchtig om zo te worden.

Geen kind willen is toch prima.
Juist goed om er bewust over na te denken. Zouden meer mensen moeten doen.

**Geplaatst**: 09-10-23 17:37

Re: Contact herstellen met ouder

Geplaatst: 09-10-23 17:37

Überhaupt lekker een stuk wandelen met de hond(en) is goed om ff stress kwijt te kunnen.
Ik loop geregeld 's avonds laat, geen grote afstanden maar ben toch algauw 45-90 minuten onderweg, met rond de 60 minuten ff pauze omdat zowel ik als de kleine hond het anders niet volhouden.

Audioboek/podcast erbij, koptelefoon op en gaan met die banaan.

**Geplaatst**: 09-10-23 18:45

Geplaatst: 09-10-23 18:45

Ik vind het ook weer een ander verhaal als de ouder zelf toenadering zoekt: van ik heb fouten gemaakt kunnen we het goed maken. En dan ook verbetering laten zien door wel betrokkenheid proberen te tonen bijv.

Het hoeft dan niet perfect te zijn.
Maar dan komt het wél van twee kanten.

**Geplaatst**: 09-10-23 19:08

Geplaatst: 09-10-23 19:08

Griffioen schreef:
Ik vind het ook weer een ander verhaal als de ouder zelf toenadering zoekt: van ik heb fouten gemaakt kunnen we het goed maken. En dan ook verbetering laten zien door wel betrokkenheid proberen te tonen bijv.

Het hoeft dan niet perfect te zijn.
Maar dan komt het wél van twee kanten.

Dat had hier gekunt tot afgelopen jaar. Toenadering nu hoeft voor mij niet meer. Eigenlijk hoefde het toen ook niet meer maar dan hadden we nu nog sporadisch contact gehad.