Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-11-22 18:50

Geplaatst: 14-11-22 18:50

Urbanus schreef:
Het gaat heel goed, ze is schoon. Ze krijgt nu nog immunotherapie dus hopelijk blijft het gewoon zo.

Fijn!

**Geplaatst**: 14-11-22 18:52

Geplaatst: 14-11-22 18:52

Allebei. Weekendje samen, weekendje alleen/met vriendinnen.

Ik heb het allemaal niet zo zwaar ervaren. Maar onze dochter is nu 22, misschien dat de tijd ook de scherpe randjes van je herinneringen af haalt.

@Menino, helpt dit topic je of roept het alleen maar meer vragen op?

JustMe8484 schreef:
chevax schreef:
Een vraag aan mensen die zeggen dat je met kinderen niet meer zomaar een weekendje weg kunt: hoe doen jullie het met je paarden? Dat is niet te vergelijken met de zorg voor een baby, maar… ik lees hier bijv een topic van iemand over het buitenzetten van een paard, over de problemen met verhuizing van een paard, medische toestanden van een paard, enz. Ook dan gaat je leven door en ook dan ga je weekendjes weg. Maar je moet het wel allemaal regelen. Hebben jullie dat vooraf ook zo becijferd? En nee, dat is vervelend bedoelde vraag, oprechte nieuwsgierigheid.

Doel je op überhaupt een weekendje weg of specifiek alleen met je partner?
Want wij gaan gerust spontaan een weekend weg met de kinderen. Met z'n 2en is inderdaad lastiger, maar doen we ook wel af en toe en dan passen mijn ouders op.
Maar we zitten bv te twijfelen over een hond maar de grootste nee is dat die niet altijd mee zal kunnen wanneer de kinderen dat wel gewoon gaan.
Toen ik nog een paard had stond ze op min of meer vol pension dus daar kon ik gerust een weekend weg blijven. Dat hangt natuurlijk van de situatie af of dat wel of niet kan...

**Geplaatst**: 14-11-22 23:17

Geplaatst: 14-11-22 23:17

Dankjewel voor alle inzichten. Ik vind het, met een uitzondering hier en daar, echt een fijn genuanceerd topic wat me echt aan het denken zet.

Wat betreft onvoorwaardelijke liefde: ik denk dat dat eigenlijk echt wel in ons verscholen zit, maar dat het er voor sommige ouders niet uitkomt. Het klinkt allemaal een beetje wollig wat ik ga zeggen. Maar ik denk dat het er niet uitkomt als iemand in zichzelf iets nog niet opgelost heeft. Mijn vriend had dus een vader die er geen geheim van maakte dat hij liever een motor dan 4 kinderen had gehad, maar dat was wel echt een mentaal zieke man die heel erg aan het worstelen was met zijn plek in de wereld. Dat heeft mijn vriend overigens erg beschadigd. Wat dat betreft snap ik wel dat dat berichtje van justdiesel triggert. Ik vond het ook geen fijn bericht hoewel ik iedereen en zijn mening respecteer, en ik helemaal niets weet over de context. Als dochterlief op dat moment een servies kapot gegooid heeft en je komt zo'n topic tegen, snap ik het +:)+

.
Ik denk overigens dat je best ervoor kunt uitkomen dat het ouderschap tegenvalt, en dat je dat ook best tegen je kids kunt zeggen dat het moeilijker is dan verwacht en dat je soms daarmee worstelt. Dat je het daarom ook misschien niet over zou doen. Als je je kinderen ook maar bijbrengt dat dat niet aan hen ligt, dat zij okay en goed zijn, zelfs al meen je er even geen klap van. Het is toch je taak om je kind eigenwaarde en zelfrespect bij te brengen als ouder (vind ik) en dat kan niet als de meest prominente persoon in een kind zijn leven hardop zegt dat zij als mens na geboorte toch wat tegenvielen.
Dit zeg ik overigens dus obviously niet als ouder, van opvoeden weet ik niets, maar vanuit mijn eigen achtergrond.

Verder denk ik dat je om onvoorwaardelijk van iemand te kunnen houden je sowieso je oordelen over iemand los moet laten. En dat lukt meestal alleen maar als je ook je oordelen over jezelf los kunt laten™ (

Sorry, wollig, I know). En ik denk dat daar voor veel mensen die geen onvoorwaardelijke liefde voor hun kind voelen een grote uitdaging ligt, en dat de reden is dat er wel degelijk mensen zijn die niet onvoorwaardelijk van hun kind houden. Buiten mensen om met geesteziektes die geen liefde of empathie kunnen voelen

Van kind naar ouder geloof ik op z’n minst in onvoorwaardelijke loyaliteit. Maar dat is tevens hetgeen wat je als kind onwijs kan schaden (een loyaliteitsconflict). Dus dat de liefde in sommige situaties flink bekoelt is logisch.

Nu hoef ik geen kind om mij lief te hebben, als ze mn vriend leuker vinden (zoals m’n honden

)is dat maar wat het is :))

. Ik wil ook geen kinderen om te voorkomen dat ik een eenzame oudere wordt, als ze een succesvolle carrière in Amerika zouden krijgen zou ik onwijs trots wezen. Als ze niet meer komen omdat ik een feeksmoeder blijk te zijn is het wel wat jammer :))

.

-

de veranderende wereld. Dat is wel echt een dingetje en waar ik ook veel over nadenk. Aan de andere kant. Of putin morgen nou een bom op de wereld gooit, of ik en mijn (hypothetische) kind een auto-ongeluk krijgen. In beide gevallen houdt de wereld voor ons iig op met bestaan. Kan altijd. Wel een behoorlijk worst-case-scenario. En je hebt het geheel niet aan de hand, wat ook altijd in iedere tijd zo zal blijven. Overbevolking is ook een ding, maar niet overal. En ik hoop dat als mijn (klein)kinderen even avontuurlijk als mij zijn ingesteld ze de rust wel op zoeken. We twijfelen er uberhaupt over om misschien naar Zweden te gaan, da's al een stuk rustiger. Het klimaat is een lastiger vraagstuk. We zijn best ecohippie (vegatariers met een elektrische fiets en een havermelkvoorraad), maar ik zou 't denk ik te ver vinden gaan om daarom geen kinderen te nemen. Het is voor ons wel een reden om niet eens ook maar een beetje serieus na te denken over een evt. 3e of 4e als het zou bevallen (no pun intended

) .

Verder hebben we aan de arts gevraagd of wij nou ook at higher risk zijn voor kanker, maar omdat het allemaal niet genetisch is, is het allemaal botte pech. Verder geen (bekende) genetische defecten in de fam. Ook niet mentaal. Dus dat biedt (genetisch) geen belemmeringen.

--

Verder vind ik het best moeilijk om in het geheel (11 pagina's ! ) te reageren, al heb ik het allemaal op me in laten werken en er veel van geleerd

.

Denk dat mijn grootste belemmering hem toch zit in de beperking van vrijheid. Dat ervaar ik met mijn honden al als "last". Anderszijds, heb ik het als hondenbaasje wel altijd frustrerend gevonden dat kinderen altijd en overal welkom zijn en mijn honden maar thuis moeten verpieteren

. En mijn honden zijn moeilijk en kunnen niet echt met een uitlaatservice/oppas. Wat dat betreft is de wereld wel weer meer ingericht op kinderen. Of ervaart men dat niet zo?

Verder voel ik dat de wens toch wel best sterk is, want bij zoveel dingen heb ik de neiging om te reageren met “ja maar….”.

De echte twijfel zit hem dus in dat vrijheidsgevoel. En of ik het als introvert ( ik scoor werkelijk 100% introversie op alle suffe amateuristische én professionele testen) aankan dat iemand de hele dag tegen me praat (dat vind ik met een vriend al lastig _O-

) en of ik dan niet een kattig kreng wordt. Vooral icm slaapgebrek.

Op de vragen of ik het ook zou willen als het kind gehandicapt is of als ik er alleen voor zou staan kan ik ook echt geen volmondig ja zeggen en dat is wel een dingetje. Alleenstaand moederschap lijkt me héél zwaar en we hebben altijd gezegd dat we het dan 50/50 zouden verdelen mocht die situatie zich voordoen, maar als vriendje plots dood zou gaan weet ik niet of ik het überhaupt alleen kán

.

De financiële kant is nog vrij onbesproken. Merkkleding boeit me niet. Maar als het niet hoeft zou ik nooit willen dat dingen als schoolreisje, een extra drankje in een restaurant, zwemles of wat dan ook een “ding” worden. Ik heb een brak bedrijfspand geërft dat vanwege de locatie wel wat geld waard is, maar niet echt rendeert. Ik denk dus dat ik op papier dus teveel vermogen heb voor veel tegemoetkomingen. Ik zou wel -volgens mij, zo gedetailleerd heb ik het niet uitgezocht- volledige kinderopvang terug krijgen omdat ik voltijdsstudent ben. Maarja, dan kom je weer op het punt of 24 uur werken, een voltijdsstudie en een kind opgoeden je-van-het is.
Anderszijds; als het dan een paar dagen naar de opvang kan..

Ik haal wel vooral veel rust uit het de mensen die zeggen dat je toch geen idee hebt. Dat is ook zo natuurlijk. Wat dat betreft kun je je ook maar tot een bepaalde hoogte voorbereiden tot je de keuze maakt.

Voor nu neig ik vooral naar; ja, maar over een paar jaar

**Geplaatst**: 14-11-22 23:26

Geplaatst: 14-11-22 23:26

Het 'gekke' is, je veranderd zelf ook.

Geniet ik van een dag samen met mijn vent zonder mijn kind.
Zeker!

Denk ik ondertussen ook 8 keer: ' We hadden ook iets met haar kunnen doen. '

Ook.

Het is een beetje als verliefd worden. Als je Single bent zeg je ik ga nooit zo iemand worden die 7 dagen Netflix kijkt met haar vriend, ik wil wel nog 3 x per week op stap.

En dan ben je verliefd en wil je tot je eigen walging alleen maar Netflixen :')

**Geplaatst**: 15-11-22 00:32

Geplaatst: 15-11-22 00:32

Menino schreef:
de veranderende wereld. Dat is wel echt een dingetje en waar ik ook veel over nadenk. Aan de andere kant. Of putin morgen nou een bom op de wereld gooit, of ik en mijn (hypothetische) kind een auto-ongeluk krijgen. In beide gevallen houdt de wereld voor ons iig op met bestaan. Kan altijd. Wel een behoorlijk worst-case-scenario. En je hebt het geheel niet aan de hand, wat ook altijd in iedere tijd zo zal blijven. Overbevolking is ook een ding, maar niet overal. En ik hoop dat als mijn (klein)kinderen even avontuurlijk als mij zijn ingesteld ze de rust wel op zoeken. We twijfelen er uberhaupt over om misschien naar Zweden te gaan, da's al een stuk rustiger. Het klimaat is een lastiger vraagstuk. We zijn best ecohippie (vegatariers met een elektrische fiets en een havermelkvoorraad), maar ik zou 't denk ik te ver vinden gaan om daarom geen kinderen te nemen. Het is voor ons wel een reden om niet eens ook maar een beetje serieus na te denken over een evt. 3e of 4e als het zou bevallen (no pun intended ) .

Voor de veranderende wereld; er is een powerpoint "ben je geboren voor 1984?" of zoiets.
Hij is wat sarcastisch bedoelt, maar als je dat even opzij zet, verteld het ook hoe de wereld is verandert over die periode.

Jouw (klein)kinderen zeggen over 30 jaar precies hetzelfde.

Zo wist men bij Philips te vertellen dat video-bellen iets was van de verre toekomst want al die gegevens over een lijntje sturen, dat ging zomaar niet. 20 jaar later kon het en 30 jaar later was het de gewoonste zaak van de wereld.

Dichterbij: kijk niet verder dan wat Corona ons heeft gebracht. We dachten altijd dat thuis werken lastig was, alleen voor een enkeling maar intussen is het, daar waar het kan, de gewoonste zaak van de wereld.

**Geplaatst**: 15-11-22 08:04

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 08:04

Ik vind je zo in dit stukje hierboven erg geschikt klinken voor het ouderschap hoor Menino <<)

Wat betreft dat kinderen altijd en overal maar welkom zijn: zo ervaar ik dat niet hoor.
Er zijn toch zat gelegenheden waarbij het type energiek kind niet echt handig is, als je anderen niet teveel tot last wilt zijn. En dan is het eigenlijk vooral voor jezelf best wel uitputtend om constant je aandacht bij dat kind te moeten hebben / te proberen om dat een beetje rustig te houden.

Zonder kinderen boodschappen doen bijvoorbeeld alleen al, dat is stuk praktischer dan mèt :))

Maarja je wilt natuurlijk ook wel dat ze wat leren, verschillende situaties ervaren, een beetje meehelpen enzo.... dat vind ik dan wel weer het grote verschil met iets als huisdieren: die blijven in principe altijd hetzelfde: gewoon je huisdier

Die moeten gewoon luisteren, hoeven niet te leren om over een poosje alleen naar het uitlaatveldje / bos / strand te gaan, zelf te koken of hun eigen boodschappen te doen, met geld leren omgaan en noem maar op :))

Dus kinderen zal je toch mee moeten nemen in situaties waarin ze voor anderen irritant kunnen zijn.
En dan moet je maar gewoon een beetje een middenweg zien te vinden in dat het voor zowel kind als omgeving een ervaring is die wel okee is.

Wat betreft dat constante geluid van een kind: dat is natuurlijk ook per individu verschillend.
Je kan die mazzelaar zijn die net die baby treft die geen kik geeft, nergens last van heeft, altijd vrolijk is, zonder problemen 2 uur lang braafjes gezellig in een kinderstoeltje op restaurant mee zit te eten en b(r)abbelen en je zó zonder vieze kleertjes of weggeslingerd eten weer in de auto zet, waar het lief in slaap valt, je het thuis slapend in bedje legt en het de volgende ochtend om 10 uur eens begint te brabbelen dat het wel aan de dag zou willen beginnen....als jullie dat okee vinden

Als je een lawaai-papegaai treft, dan is het wat pittiger. Maar ook daar wen je wel aan. Bij je eigen kind is dat toch echt ook weer anders. Dan kan je er toch blij van worden dat die plezier heeft. Je leert het geluid ook afsluiten, het filtert een beetje uit ofzo

Je hebt ook van die speciale oordopjes geloof ik, een soort ringetje in je oor, waardoor je het praten enzo nog wel hoort maar de herrie gedempt wordt als het goed is

Die van ons kan behoorlijk luidruchtig zijn in zijn blijdschap, echt het type van als die nog eens op het toneel terechtkomt ofzo, dat de achterste rij waar voor zijn geld krijgt

Gelukkig heeft hij an sich geen vervelend stemmetje maar er komt wel echt véél geluid uit, oef. Ik ben echt zó blij dat we vrijstaand wonen met buren een eind verderop, want in een rijtjeshuis zou ik er echt wel stress van hebben :))

Vroeger zonder kinderen dacht je dan van màn zeg er eens wat van, je laat dat kind toch niet zo gillen..... en op pad doen we dat natuurlijk ook

Maar thuis wil je ook niet altijd alle lol er uit zuigen voor zo'n kind want dan is het net of die niks goed kan doen en inderdaad je wilt wel dat hij opgroeit met het gevoel dat er van hem gehouden wordt, dat hij er mag zijn, dat hij goed is zoals hij is.... natuurlijk moet je er ook wel een beetje aan kunnen schaven om er een leuk mens van te maken, maar constant terechtwijzen is ook niet wat je wilt.

Als je zo'n vrolijke druktemaker hebt dan is het wel extra heerlijk als je bvb. elke week een oma-dagje hebt om even bij te komen. Liefst nog met een nachtje erbij

Als je iemand als back-up hebt zodat je even gewoon je eigen gedachten kan horen, dan is dat wel levensreddend hoor

Kijk, natuurlijk red je het wel als je alleen komt te staan. Je zal wel moeten. En je houdt van je kind, gunt hem / haar het beste, wilt het aan de maatschappij afleveren als een leuk, stabiel, tevreden persoon.

En dat luidruchtige is ook niet constant. Met een beetje geluk krijg je je kind enthousiast voor iets dat ze lekker in relatieve stilte kunnen doen. Bouwen met Duplo of iets, tekenen / kleuren, rommelen in de tuin, en anders is het ook geen schande om ze éven voor een scherm te parkeren als je even een (half) uurtje uit wilt gonzen

Ik vind het vooral heel mooi om te zien hoe zo'n mensje van zo'n hoopje dat helemaal niks kan, uitvouwt tot een heel eigen persoonlijkheidje dat steeds meer leert, steeds meer eigenheid krijgt, waar je heel veel dingen in herkent, waar je heel veel liefde voor voelt, waar je zelf ook veel van leert, waar je erg om en mee kan lachen, wat echt ene stukje van jezelf en je partner is en toch ook echt zichzelf.

Dat constante verantwoordelijkheidsgevoel is pittig, de zorgen ook. Dat het helemaal jouw verantwoordelijkheid is om er een fijn mens van te maken. Om de mooie kanten te behouden en de vervelende trekjes (die je soms van jezelf / eigen familie herkent, of die er door bvb. schoolcontacten in komen....) bij te schaven.

Maar als je realistisch bent, ben je daar ook niet alleen in. Er zijn oma's / opa's / familie / iets als professionele opvang waar je ook een dagje voor kan kiezen als je thuis blijft of vanuit huis werkt. Peuterspeelzaal, school.

En bij de meeste kinderen komt het allemaal wel goed

Het evenwicht vinden is het lastigst, vind ik. Op verschillende vlakken.
Maar dat zal wel normaal zijn

Voor het eventuele slaaptekort kan je de keuze maken om vroeger naar bed te gaan.
Met kind mee bijvoorbeeld. Dan mis je inderdaad wel je avonden die alleen wel erg fijn zijn om even uit te puffen van het "moeder zijn". Maar overleven is even belangrijker.

En dan ondervang je ook het "neeeeeeeeeeee...."-gevoel als je kind 's ochtends aan de dag begint en je zelf nog verterend moe bent

**Geplaatst**: 15-11-22 09:22

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 09:22

chanicha schreef:
In mijn tijd was dat helemaal niet, voeden op verzoek, ik vind dat ook heel veel vragen van de moeders.
Ze kregen overdag de fles tot aan de laatste ,in het begin, rond half twaalf en dan naar bed en als ze goed groeiden werd die laatste snel teruggebracht naar een uur of tien en ze waren tevreden.
Moet wel zeggen dat de kinderen die ik kon goed op gewicht waren want zal bij de lichte kindjes wel anders zijn gegaan.

Ook in jouw tijd was dat er wel, maar het was misschien wat minder bekend. Mijn moeder voedde 40 jaar geleden al op verzoek. Dit klinkt eigenlijk alsof je heel veel geluk gehad hebt met makkelijke kindjes die goed sliepen. En je gaf de fles, da's sowieso al de makkelijkere keuze, omdat je die ook eens aan een ander kunt overlaten.

**Geplaatst**: 15-11-22 09:30

Geplaatst: 15-11-22 09:30

Dat klopt maar ik probeer meer te zeggen dat er tegenwoordig meer aan de baby dan aan de moeder gedacht wordt.
Ik verwoord me misschien niet helemaal goed maar soms zie ik een moeder met kindje die aan het eind van haar latijn is en waar verder niets uit handen komt.
Dan hebben ze een sprongetje en dan een groeispurt en de hele dag staat in het teken van borstvoeding.
Hou me ten goede, ik vind het prachtig om te zien maar er mag ook wel wat meer rekening met de mama gehouden worden.

**Geplaatst**: 15-11-22 09:47

Geplaatst: 15-11-22 09:47

chanicha schreef:
Dat klopt maar ik probeer meer te zeggen dat er tegenwoordig meer aan de baby dan aan de moeder gedacht wordt.
Ik verwoord me misschien niet helemaal goed maar soms zie ik een moeder met kindje die aan het eind van haar latijn is en waar verder niets uit handen komt.
Dan hebben ze een sprongetje en dan een groeispurt en de hele dag staat in het teken van borstvoeding.
Hou me ten goede, ik vind het prachtig om te zien maar er mag ook wel wat meer rekening met de mama gehouden worden.

Maar dit doen ze soms ook zelf. Borstvoeding is niet verplicht.

**Geplaatst**: 15-11-22 09:50

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 09:50

Nee maar die borsten heb je niet voor niks van onze lieve heer gekregen toch? Die zijn ooit bedacht om kroost mee te voeden.

**Geplaatst**: 15-11-22 10:01

Geplaatst: 15-11-22 10:01

Dat klopt maar er wordt zo op gehamerd dat de moeders borstvoeding moeten geven dat ze zich bijna schuldig voelen als ze de fles gaan geven, heb het met mijn dochter meegemaakt toen ze haar kinderen kreeg.
Ik weet echt wel dat ieder het beste met hun kinderen voor heeft.

**Geplaatst**: 15-11-22 10:02

Geplaatst: 15-11-22 10:02

Fed is best, of dat je tieten zijn of de fles is, boeit echt niet.

**Geplaatst**: 15-11-22 10:31

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 10:31

Menino
Ik vind het knap dat je 11 pagina's zo goed hebt kunnen samenvatten

**Geplaatst**: 15-11-22 10:48

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 10:48

Ik wou dat iedereen er zo goed bij stil stond!

**Geplaatst**: 15-11-22 11:17

Geplaatst: 15-11-22 11:17

Suzanne F. schreef:
Nee maar die borsten heb je niet voor niks van onze lieve heer gekregen toch? Die zijn ooit bedacht om kroost mee te voeden.

Nou mocht ik ooit kinderen krijgen weet ik niet of ik wel aan borstvoeding wil beginnen. Het staat me echt zo tegen en ik zie veel voordelen aan de fles. Denk dat iedereen dat voor zich moet bepalen. M’n jongere broer is ook 2 meter geworden op flesvoeding. :')

**Geplaatst**: 15-11-22 11:19

Geplaatst: 15-11-22 11:19

Vind ik ook hoor, mijn dochters zijn er ook groot mee geworden en ieder zijn eigen keus.

**Geplaatst**: 15-11-22 11:47

Geplaatst: 15-11-22 11:47

Ik denk dat de discussie hierboven heel goed aansluit bij wat TS hierboven vraagt:

Menino schreef:
Denk dat mijn grootste belemmering hem toch zit in de beperking van vrijheid. Dat ervaar ik met mijn honden al als "last". Anderszijds, heb ik het als hondenbaasje wel altijd frustrerend gevonden dat kinderen altijd en overal welkom zijn en mijn honden maar thuis moeten verpieteren . En mijn honden zijn moeilijk en kunnen niet echt met een uitlaatservice/oppas. Wat dat betreft is de wereld wel weer meer ingericht op kinderen. Of ervaart men dat niet zo?

Ja, in de praktijk is de wereld ingericht op kinderen. Er hangt bij (bijna) geen enkel restaurant een bordje "verboden voor kinderen", er zijn een hoop opties voor moeders (flessen, tieten, maar ook oppas of 24/7 bij je kind zijn) en vrijwel alles kan.

Het probleem bij ouder zijn vind ik vooral de ongeschreven regels en de meningen over elkaar. Ja, er is flessenvoeding, maar onder het oppervlakte voelen veel moeders die flesvoeding geven afkeuring, want borstvoeding is echt vele male beter. Je kind bij jou in bed, nee, dat is echt niet goed. Wat? Met 6 weken al op de eigen kamer, wat zielig!
Kinderen mogen mee in ieder restaurant, mogen mee in het vliegtuig and so on. Een hond niet. Maar als je kind huilt in het vliegtuig heb je bergen afkeurende blikken. Een kind dat een keer te luidruchtig is in een restaurant, schande. Lees het "bewust kindervrij" topic hier eens vluchtig door om te zien hoe mensen zich kunnen ergeren aan kinderen, terwijl je eigenlijk volgens "de regels" niks verkeerd doet.

Voor mezelf sprekend, ik ben een grandioze perfectionist die het iedereen naar zijn zin wil maken. Blijkbaar heb ik dat ook met kinderen. Dus ik ploeterde door met borstvoeding tijdens mijn PND terwijl ieder moment een giga straf was. Ik wilde mijn kind aan niemand afgeven want moeder geeft de beste zorg terwijl ik haar het liefst in de sloot kieperde.

Nu zie ik bij familie van mij een nieuwe moeder die veel beter haar eigen plan kan trekken en zich minder aantrekt van "hoe heurt het". Ze wilde geen borstvoeding geven en deed dat dus ook niet. Een draagdoek leek haar tof, tot ze zag hoeveel werk het was, nah laat maar. En als ze even bezig is met iets in huis dat ze niet uit haar handen kan laten vallen dan huilt baby maar even in bed, waar ik volledig in de stress schoot daarvan. Ze gaat nog lekker weg en laat de baby bij papa, and so on.

Ik denk dat het heel erg aan je eigen persoonlijkheid ligt hoe je bepaalde dingen ervaart rondom vrijheid. En tuurlijk speelt het karakter van je kind wel mee, net als dat nu bij je honden zo is. Heb je een hond (kind..) die zich prima vermaakt bij de oppas en overal wel naar schikt heb je meer vrijheid dan als je een kind (hond...) hebt die de hele nacht jankt in een vreemd huis en eigenlijk nergens mee naartoe te nemen is.
Maar ook jou eigen mate van "how much I care" speelt bij kinderen een grote rol. Juist omdat op papier kinderen overal heen mogen, maar alle mensen wel een mening hebben over jou als ouder.

**Geplaatst**: 15-11-22 12:13

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 12:13

Mooi verwoord secricible, heel herkenbaar.

**Geplaatst**: 15-11-22 12:31

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 12:31

Inderdaad hele goede post, secricrible.

Ik kan me ook echt enorm ergeren aan al die opgelegde dingen. En aan de moeders die elkaar steeds de maat nemen. Ik was ook zeker geen draagdoekenmoeder, al was het maar principieel. Ik heb hier eens meegelezen in een topic. Mijn god, dat vrouwen al miljarden jaren kinderen kregen zonder de adviezen en het toeziend oog van dat clubje. Maar dat zijn imo ook de vrouwen die zich volledig verliezen in het moederschap. En dat vind ik hartstikke ongezond. Je kweekt ook echte prinsjes en prinsesjes, als je alleen maar met je kind bezig bent en steeds benadrukt hoe bijzonder jouw kind is. Voor jezelf is je kind het mooiste, liefste en meest bijzondere kind dat er is. Maar onthou dat andere mensen precies zo denken over hun kind én dat voor de rest van de wereld jouw kind een kind is als alle anderen.

**Geplaatst**: 15-11-22 14:21

Geplaatst: 15-11-22 14:21

Nog een nadeeltje wat betreft vrijheid waar ik tegenaan liep.
Wij zouden best graag in een ander land willen wonen, maar zijn omwille van onze ouders in Nederland gebleven. Mijn moeder vond het al een halve wereldreis dat wij van Nieuwegein naar Tiel verhuisden.
Nu zijn onze ouders er niet meer maar heb ik een kind die later graag in Nederland wil wonen.
En ja, nu snap ik mijn moeder en is het mijn beurt om in de buurt te willen blijven.
Dus Spanje, Portugal, Hongarije gaat allemaal niet door, we wonen nu in het noorden van België.

**Geplaatst**: 15-11-22 14:28

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 14:28

Ik denk dat familie sowieso wel een grote reden is om ergens te blijven.
Wij zouden wellicht best wel eens in het buitenland willen kijken.

Maarja je wil er toch ook voor je ouders zijn eigenlijk als die minder zelfstandig worden....
Kind erbij maakt het alleen maar erger want je wilt dat kind zijn grootouders niet onthouden - en andersom. En ook qua neefjes / nichtjes enzo... het is toch wel enorm waardevol om een band met familie op te bouwen

**Geplaatst**: 15-11-22 14:31

Geplaatst: 15-11-22 14:31

chevax schreef:
Voor jezelf is je kind het mooiste, liefste en meest bijzondere kind dat er is. Maar onthou dat andere mensen precies zo denken over hun kind én dat voor de rest van de wereld jouw kind een kind is als alle anderen.

Dit ja, moest laatst zo om mezelf lachen tijdens een kennismaking op school (dochter gaat bijna naar school). Bijna elke ouder moest wel even een opmerking maken over hoe slim hun kind was en over wat hij/zij allemaal al kan. Aan de ene kant ergerde ik me kapot, aan de andere kant moest ik mezelf echt inhouden om niet even lekker mee te doen.

De vergelijking met huisdieren vind ik eerlijk gezegd echt niet vreemd. Als je paarden/andere veel zorgvragende huisdieren hebt, ben je ook altijd aan het plannen en regelen. Ook die worden ziek, moeten eten, schone stal en ik kan me bijvoorbeeld ook herinneren dat ik altijd het weerbericht in de gaten hield. Als je zelf niet kan, moet je wat regelen.

Tussen de dood van mijn pony en het krijgen van een kind zat 1,5 jaar en toen merkte ik pas echt wat het is om weinig verplichtingen/zorgen te hebben. Dan is die overgang naar een kind groter dan als je al dat plannen en regelen al gewend bent.

**Geplaatst**: 15-11-22 14:36

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 15-11-22 14:36

Toch heb je bij dieren heel wat meer mogelijkheden om ze meer voor zichzelf te laten zorgen / zorg te verlichten of uit te besteden, dan bij (kleine) kinderen. Als we het gewoon over gezonde exemplaren hebben.

De meeste paarden kunnen zichzelf prima redden als ze vrij in en uit kunnen lopen en er dagelijks een schep voer bij gegooid wordt, en eens per week een baal hooi bij gezet wordt. En dan verwaarloos je er niks aan

**Geplaatst**: 15-11-22 14:55

Geplaatst: 15-11-22 14:55

pmarena schreef:
Toch heb je bij dieren heel wat meer mogelijkheden om ze meer voor zichzelf te laten zorgen / zorg te verlichten of uit te besteden, dan bij (kleine) kinderen. Als we het gewoon over gezonde exemplaren hebben.

Helemaal eens, ik doel vooral op het stukje plannen en regelen. Maar ook met paarden aan huis is dat uitbesteden al weer lastiger.

**Geplaatst**: 15-11-22 14:59

Geplaatst: 15-11-22 14:59

Gezonde exemplaren zeker.
Maar net als met kinderen heb je dat ook niet voor het zeggen.

Dan heb je ineens een paard met hooikoorts/pollen allergie en dan denk je ook, kan een paard dat ook al krijgen?!