Lisitano schreef:Ik had het heel graag gewild maar het wilde niet. Bij geboorte was mijn zoon heel groot en zwaar. Ik moest gelijk na geboorte naar de OK en bleef een dagdeel weg waarna ik pas aan kon leggen. Hij wilde niet aanhappen. Colostrum gekolfd en met een bekertje gegeven.
Een dag later kwamen ze erachter dat zijn tongriem te kort was en hebben ze gekliefd. Weer proberen maar helaas geen succes. Lactatiekundige erbij en toen een houding ontdekt waarin het zou kunnen slagen. Ik moest hiervoor wel een tepelhoedje gebruiken en eerst wat afkolven omdat ik een hoge productie had en vlakke tepel.
Eenmaal thuis op deze manier verder gevoed en mijn zoontje viel in razend tempo af. Bilirubine te hoog en weer opname in het ziekenhuis. Daar moest ik gaan kolven en elke voeding met een verpleegster naast me gaan doen. Ik haatte het. Eerst aan dat enorme ding op wielen hangen en dan een zuster die komt checken hoe veel melk je gegeven hebt en met armen over elkaar naast je komt staan terwijl je je baby aan probeert te leggen. Het ging voor geen meter natuurlijk en ik was nog doodmoe van de heel lange bevalling. Vooral de nachtzusters kwamen zuchtend onze kamer in en eentje gaf me zelfs het gevoel dat ik zo weinig wist. Ze vroeg van alles en ik kon geen antwoord geven. Ik kon namelijk niet zelf alles voor mijn baby doen want ik was vooral bedlegerig.
Weer een andere lactatiekundige erbij en nieuwe manieren proberen voor het aanhappen. Inmiddels had mijn zoontje mijn afgekolfde melk uit de fles gedronken en leek het nu ook veel slechter te gaan met het aanhappen. Ik moest het tepelhoedje blijven gebruiken.
Inmiddels was ik elke 2,5 tot 3 uur bezig met kolven, aanleggen en de fles geven wat me bij elkaar ruim een uur koste. Doodmoe, huilend en gefrustreerd. Ik voelde me zo’n slechte moeder dat ik mijn baby had laten verhongeren. Ik maakte heel veel melk en toch dronk hij niet. Ik had elke dag andere kraamhulp die ook tevergeefs in mijn borsten en tepels knepen en mijn zoontje anders aanlegden. Niets leek te helpen.
Ik bleef eenmaal thuis doorzetten, eerst aanleggen, kolven en dan fles. Of als zoontje meer honger had eerst aanleggen, dan fles en dan kolven. Na twee maanden zag iemand hier op Bokt dat zijn tongriem nog steeds vrij kort was en ben ik teruggegaan naar het ziekenhuis. Hij is daar opnieuw gekliefd en even ging het aanhappen een stuk beter. Ik was zo blij, ik wilde dit zo graag. Om ons te begeleiden weer een lactatiekundige erbij gehaald. Sommige keren dronk hij aardig goed en had ik echt het idee dat het goed zou komen. Maar helaas was het vaker heel frustrerend voor hem, begon hij te schoppen en krabben en hard te huilen. Ik moest met hem rondlopen om hem rustig te laten drinken. Dat met een tepelhoedje is echt heel lastig kan ik je vertellen. Dat laat los, valt op de grond, etc.
Ik was mezelf niet meer, ik strafte mezelf elke keer weer, ik was alleen nog maar boos en verdrietig en ik genoot helemaal niet van het moeder zijn. Mijn hele leven werd in beslag genomen en ik was er vreselijk klaar mee. Ik ben overgestapt op enkel kolven en met 5 maanden was ik echt klaar. Nu drinkt hij kunstvoeding en ik ben vrij.
Ik voel me nog vaak schuldig als ik bijvoorbeeld topics als deze lees. Had ik dan langer door moeten zetten? Heb ik niet goed genoeg mijn best gedaan? Ben ik zo’n pussy dat ik niet doorzette of zo egoïstisch dat ik mezelf voor borstvoeding heb gezet?
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom het me zo raakt want mijn zoontje is vrijwel altijd blij en vrolijk en hij groeit hartstikke goed op de kunstvoeding. Dat moederschap blijft een raar iets, hoor.
Wat een verhaal zeg! Bikkel ben je 
Ik snap je ook. Hier veel mindere mate, maar ook de eerstenpaar dagen moeite met goed aanhappen omdat er geen melk kwam. Billi veels te hoog en 4 dagen in spanning gezeten of hij opgenomen moest. Uiteindelijk (door kolven en kunstvoeding) hoefde dat niet. Maar als je in totaal 10 cc kolft waarvan je de helft laat vallen midden in de nacht kan je echt wel even een goed potje janken. Ik was anderhalf uur bezig: aanleggen, kolven, kunstvoeding. Niet te doen. Na 10 dagen vond de kraamhulp (die een dag extra kwam) het mooi geweest en hebben we de kunstvoeding en het kolven geschrapt. Nu doet hij het al een week goed op alleen borstvoeding. Hij groeit 60 gr. per dag en is een tevreden kereltje (en dat is hij dus al sinds zijn geboorte ondanks het vele afvallen en geen eten in het begin).
Die twijfels en frustraties zijn killing. Dat je onzeker bent over alles. En jezelf een slechte moeder vindt, omdat je het meest natuurlijke wat er is niet lijkt te kunnen. Maar juist die gedachten laten zien dat je geen slechte moeder bent, maar de beste. En die "norm" die sommige mensen hebben, die moeten ze lekker voor zichzelf houden. 
Geplaatst: 06-07-21 09:54 
En de moeders die bv proberen mogen gewoon fier zijn op elke druppel die hun kind gekregen heeft, of het nu 1 dag, 1 week, 1 maand,... is. Als moeder heb je toch gewoon het beste voor met je kind? Dat is al wat telt 
. Maar bij de eerste deed het bij wijze van spreken al pijn als hij naar mijn tepels keek. 
