Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-12-20 08:38

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 08:38

Je klinkt sterk ts!
Stomme vraag, weet het niet meer

Maar had jij nu ook autisme?
Ik herken wat je schrijft namelijk. De overprikkelingen, de druppel die het emmertje over laat lopen.
Mijn zoon met ass heeft dat namelijk ook zo. En herkent het ooo moeilijk bij zichzelf.
Vaak zijn het druppeltjes die op zichzelf weinig doen, maar ergens wel onrust geven en dan ineens bij teveel... Klappen dan.
:(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-20 08:46

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-20 08:46

ASS is (nog) niet getest maar er is nu wel concreet sprake van een persoonlijkheidsstoornis. Ze zijn hier echter zeer voorzichtig met diagnostische labels. De verdere opname waar ik naartoe zou gaan is dus ook voor een persoonlijkheidsstoornis. Ze zijn nu druk in de weer nog papierwerk over te dragen tussen twee ziekenhuizen.

Er wordt bij mij ook wel sterk ASS vermoed, ja.. Sowieso wel een vrij milde vorm op het spectrum.

**Geplaatst**: 15-12-20 08:50

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 08:50

Ahh oke. Het maakt ook niet uit wat het is verder. Soms is het vooral fijn voor jezelf of de hulpverlening zodat ze de behandeling gerichter kunnen toepassen.

**Geplaatst**: 15-12-20 09:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 09:13

Weer een heel verhaal meid. Ongelooflijk, je komt goed en sterk over en dan weer zo'n zelfdestructie uitglijder.
Ik hoop zo dat dit spoedig stopt. Ik vind je een goed mens. Knuffel!

**Geplaatst**: 15-12-20 11:27

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 11:27

dikke knuffel kaat!

**Geplaatst**: 15-12-20 12:38

Geplaatst: 15-12-20 12:38

Kaatastrof schreef:
Gesprek gehad met psychiater, impulscontrole en reguliere dokter. Ging goed bij de psychiater, had hem mijn boekje getoond met o.a. wat huiswerk in die hij mij gegeven netjes in verwerkt. Daar was hij blij mee. We gaan stoppen met de Depakine in verband mijn langdurige menstruatie en ik persoonlijk het nut er niet zo zeer van in zie. Wel nieuwsgierig of ik effectief (meer) manisch wordt zonder dan. Impulscontrole ging redelijk goed, besproken hoe spanning bij mij gemerkt kan worden en een heel beetje geboxt. Wat huiswerk gekregen ook ivm spanning. Verder ook al gekeken naar wat spanning mogelijks afdrijft (op een gezonde) wijze en er zijn een paar zaken waar hier zeker mee geëxperimenteerd kan worden.

Wat een leuke dokter: boxen tijdens het consult!
Is een prima methode om spanning af te laten vloeien - hollen kan (afhankelijk van de situatie) ook prima.
En er zijn nog honderden manieren...

Citaat:
Alleen kreeg ik gisteren ook spanning.. En die bouwde op. En ik dacht; 'Die gaat wel over, het is me de voorbije dagen ook gelukt'. Maar dan staat er een verplegingsteam die je minder bevalt, dus durf je geen medicatie vragen. Eigenlijk waren dit mijn spanningen van de dag;
- Teleurstellend telefoongesprek Jette
- Teleurstellend doktersgesprek/onderzoek met teleurstellend medicatievoorschrift (en verpleging die mij dus niet verder kan helpen terwijl ik me k*t voel)
- Man die heel luid stomme muziek loopt te draaien in de eetzaal terwijl ik probeer te bellen, duidelijk gevraagd of het stiller kon maar misschien 1% stiller gezet, stopte ook niet met draaien terwijl wij daar duidelijk wat aan het kijken waren

En al die dingen, die lijken niets. Die lijken banaal. Maar mijn emmertje begint dan vol te lopen. Vergelijk het met een schrikkerig paard. Daar een vliegend plastic zakje, daar een bokkende koe, ... Op een gegeven moment raakt dat emmertje vol en 'ontploft' het dan op een gegeven moment. In dit geval is het een 'shutdown' paard. Je ziet er eigenlijk niets aan maar van binnen is er juist veel gaande. Zo ben ik.

Goed om te weten.

Niet te vaak denken dat het vanzelf wel overwaait, meteen goed voor jezelf zorgen.

Enne: niet zo streng zijn voor jezelf, he!

Twee teleurstellingen plus nare geluiden - niets te 'dat is banaal'...!!!!
(Ik snap best dat je zou willen dat het je niets deed, maar helaas etc etc .) :(:)

Citaat:
Samen vormen die banale dingen 'het einde van de wereld'. En dan grijp ik naar zelfdestructie. Zo ook gisteren. De details bespaar ik maar ik werd er zelf een beetje misselijk van en ik kan best wat hebben ivm opleiding. En zo goed bezig.. ik denk dat als ik dat tegen de psychiater zeg die ik gisteren zo rustig gesproken heb bijna op zijn gat valt bij wijze van spreken. Kans is wel groot dat ik dit weekend naar huis mag voor een dag.

...een vakman zal wel vaker mensen mee hebben gemaakt die 'als het emmertje vol is', ontploffen.
De kunst is het emmertje leeg/bijna leeg te houden.

Wat mij trof: geluid.
(Letterlijk. _-:(

)
Voor sommige mensen is geluid moeilijk/ bijna niet te filteren. (Oorzaken kunnen zijn de aanwezigheid van het Moro reflex, en een "hoge spanning" in de nervus vagus - in beide gevallen gaat het om een zichzelf versterkend proces: het is dus zaak om direct naar de koptelefoon te grijpen oid, want langere blootstelling geeft alleen maar meer stress wat maakt dat je zintuigen nog veel meer wagenwijd open gaan staan, het geluid nog genadelozer binnenkomt etc etc.)
Er kunnen meerdere oorzaken zijn, aan deze twee is veel te doen, maar tot die tijd (dat de oorzaak is aangepakt) zijn maatregelen geboden.

Citaat:
Enfin, dan toch nog een positief nieuwtje; ze zeurden altijd dat ik alleen op mijn kamer tekende en mezelf dus isoleerde. Ik zei dat er geen goede tafel is in de leefruimte om op te tekenen. Dus dat hebben ze gisteren voor mij geregeld. Ik heb dus nu mijn eigen werk/studie hoekje daar zeg maar. Ik mis de rust van mijn kamer nu al maarja koptelefoon op en lekker luid muziek draaien en dan komt veel goed.

Prima!
Maar let wel op jezelf. Ik snap dat ze niet willen dat je je isoleert.
Maar overprikkeling is het ook niet. (En mensen met een Moro reflex worden in dit aspect vaak raar bejegend. Rust is dan keihard nodig.)

**Geplaatst**: 15-12-20 14:32

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 14:32

Zou het jou helpen moest je op een laagdrempelige manier medicatie kunnen vragen? Bv via een berichtje of appje. Zo moet je niet de rechtstreekse confrontatie aangaan bij een team dat jou niet ligt maar heb je wel hulp.

**Geplaatst**: 15-12-20 16:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 16:44

Niks banaals aan hoor dat je emmertje overliep door de teleurstellingen en het storende geluid!
Aan gevoel kun je niks veranderen en daar hoef je je ook nooit schuldig over te voelen of voor te schamen.

**Geplaatst**: 15-12-20 19:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-12-20 19:04

Ik ben ook heel snel afgeleid door omgevingsgeluid. En door andere mensen. Dus ik begrijp wel dat je je liever op je kamertje zou terugtrekken.

Overigens lees ik vooral nog positieve dingen. Je bent namelijk niet teruggevallen. De volgende stap, van "best wel poedersuiker maar geen acute crisis" naar "normaal", zal een stuk meer tijd en inspanning vergen. Je zult nog vaak terugvallen, en dan heb je het gevoel dat het allemaal voor niets is geweest. Maar in werkelijkheid ben je dan, na vijf stappen vooruit, er maar drie teruggegaan. Dat is vooruitgang, al is het dan moeizame.

**Geplaatst**: 18-12-20 21:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 18-12-20 21:13

Hey kaat, hoe gaat het met je?

**Geplaatst**: 19-12-20 20:40

Geplaatst: 19-12-20 20:40

Lieve TS, ik ben ook benieuwd naar hoe het met je gaat.

We denken aan je, zeker nu de dagen zo kort en donker zijn

**Geplaatst**: 19-12-20 21:10

Geplaatst: 19-12-20 21:10

Hier ook heel benieuwd hoe het met je gaat.

Vind dat je het super doet TS!

Heel veel sterkte en je staat er niet alleen voor. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-20 00:03

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-20 00:03

Hey iedereen. Bedankt weer voor jullie berichten.

Ik heb enkele tumulte dagen gehad. Dagen dat het heel, heel goed gaat. Ik hier kattenkwaad uithaal en me kapot lach. Er hangt hier een fijne sfeer en de mensen zijn lief. Maar dan zijn er dagen waarop er bepaalde triggers zijn en ik weer wankel op mijn benen sta en terug overga naar zelfdestructie om stabiel te worden.

Het lukt me nog niet om op voorhand iets te doen dat de spanning afdrijft. Ik hang er nog altijd aan vast, helaas. En telkens als er meerdere goede dagen zijn ben ik bang voor de put waarin ik dreig te vallen.

Wat wel duidelijker is nu dat ik geen klassieke depressie heb. De titel van mijn topic klopt dus in feite niet meer. Men is er vrijwel van overtuigd dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Welke is nog niet duidelijk, maar mijn grootvader was bv bipolair wat mij wel gevoeliger er voor maakt. Om die reden is medicatie eigenlijk niet meer aan de orde en wordt deze vanaf nu afgebouwd. Ook heb ik meer overzicht in verband mijn traject nu. Ik zal tot volgend jaar december in therapie zijn. Het plan is dat ik hier blijf tot februari / maart aangezien er dan plaats is bij een psychologe dichtbij huis die DGT doet, de vorm van therapie die ik later zal volgen. Ik zal ongv een maand thuis zijn en dan vervolgens naat een gespecialiseerde afdeling gaan in Gent gedurende 8 maand.

De weg is dus nog lang, heeel lang. Maar ik kan zoals nu niet verder. Het moet gewoon.

**Geplaatst**: 20-12-20 01:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 01:14

O wat naar, die onzekerheid. En "persoonlijkheidsstoornis" is een heel lelijk woord. Maar gelukkig heb je nu wel de zekerheid van die therapie. Een jaar is heel lang natuurlijk, maar het zal je goed doen dat er voor je gezorgd wordt. En natuurlijk: over een jaar zijn we als het goed is van alle quarantaine-ellende af, dus je zult weer mensen mogen aanraken.

**Geplaatst**: 20-12-20 08:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 08:10

Je bent positief ingesteld! +:)+

super zo!! Ja , een jaarke da vliegt voorbij...ik ben jaar thuis,en boee moet binnekort gaan werke _O-

! En idd tmoet! We willen Je gelukkig zien, en zien dat je kan genieten, van momenten! Daar doen we het voor e kaat! Je bent goe bezig

xxx

**Geplaatst**: 20-12-20 09:34

Geplaatst: 20-12-20 09:34

Indrukwekkende post meid. Ik vind je sterk overkomen en ben blij met je keuze. Want je gaat er voor. Knuffel :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-20 10:53

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-20 10:53

Helaas pindakaas opgestaan met heftig waterige gezwollen ogen en dus meteen al mijn mogelijke Covid symptomen bevraagd waardoor ik in quarantaine zit nu. Kamergenote is moeten verhuizen. Nu zit ik hier, alleen. Een hele dag in isolatie. Zal een zware dag worden, zo alleen met mijn gedachten en emoties terwijl ik de afgelopen dagen juist met enorm veel sociaal contact heb gespendeerd.

We hopen uiteraard dat de test gewoon negatief is.. Denk dat ik me vandaag dan maar bezig probeer te houden met wat van mijn huiswerktaken hier en wat te schilderen en te tekenen. Gelukkig heb ik ook een hele voedselvoorraad liggen op mijn kamer dus honger lijden zal ik alleszins niet doen. Overigens mijn laatste werk met koffie voor stagiaire die stopte op A4 eens showen hier voor de liefhebber:
Afbeelding

Een jaar is erg lang inderdaad. Ik ben dan ook bang voor erna, als ik ga solliciteren en de vraag krijg wat ik dan gedaan heb voor een jaar.. Ik kan niet oneerlijk zijn over mijn situatie, maar transparantie is ook risicovol omdat er nog zo veel taboe rond zit. Daarnaast het gemis van mijn dieren en in het bijzonder de paarden. Ze worden goed verzorgd maar ik zou het me nooit vergeven als ik niet bij ze zou kunnen zijn in nood. En alle extra, uitgebreidere verzorging deed ik uiteindelijk nog. Zoals het scheren van het behang ivm CPL of de intensieve anti-mijten behandelingen..

**Geplaatst**: 20-12-20 11:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 11:16

Wauw wat een prachtige tekening !

Ik begrijp dat je bezorgd bent over werken. Maar dat zijn eigenlijk zorgen voor later. Normaal gezien wordt daar in je latere traject ook wel ruimte voor gemaakt om te bekijken wat de mogelijkheden zijn, hoe je het kan aanpakken enz. En vergeet ook niet dat we nu in een pandemie zitten, veel mensen hun werk kwijt geraakt zijn en er nu minder mensen worden aangenomen. Dat kan als voordeel hebben dat mensen er minder raar van gaan opkijken als je geen werk had deze periode.
Je bent nog jong TS, ook dat speelt mbt werk zoeken zeker in je voordeel. En je moet ook niet alles op tafel gooien. Op een sollicitatie kan je ook altijd je sterke kanten in de verf zetten en aangeven hoe je denkt om te gaan met moeilijkheden die je ondervind (oplossingen aandragen).
Een jaar lijkt heel lang, maar het valt best nog wel mee. In elk geval heel fijn dat er gezorgd wordt voor een goede opvolging dat jaar!

**Geplaatst**: 20-12-20 11:42

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 11:42

Ohhh wat een gave tekening! Er zit iets “zachts/vriendelijks” op het eerste zicht in je tekeningen en als je langer kijkt, iets doordringends. Knap!

Tja, dat jaar er uit is “een jaar om aan jezelf te werken” geweest. En dat is de info waar ze het mee kunnen doen toch?

**Geplaatst**: 20-12-20 12:26

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 12:26

Je bent idd niet verplicht om details van dat jaar te delen.
En weet dat we hier in NL vanuit het uwv hulp kunnen krijgen om terug in het arbeidsleven te komen dmv vacatures voor mensen die het moeilijk hebben gehad of opleidingsbudget.

Hoe dat precies werkt weet ik niet.

**Geplaatst**: 20-12-20 12:29

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-12-20 12:29

Wauw wat een mooie tekening zeg!
Van koffie gemaakt?!

Je klinkt sterk ts. Natuurlijk gaat het met ups en downs, maar je klinkt nu wel vastberaden om je eraan over te geven om uiteindelijk met jezelf om te kunnen gaan. Dat zal vast een interessante uitdaging zijn komende tijd, maar je doet het toch maar even! Knuffel :(:)

**Geplaatst**: 20-12-20 12:45

Geplaatst: 20-12-20 12:45

Dilan93 schreef:
En weet dat we hier in NL vanuit het uwv hulp kunnen krijgen om terug in het arbeidsleven te komen dmv vacatures voor mensen die het moeilijk hebben gehad of opleidingsbudget.

TS woont in België. Het systeem is hier heel anders dan in Nederland. Ook hier zijn wel initiatieven om mensen te begeleiden naar werk, maar die gaan meer uit van (lokale) organisaties (in dit geval voor mensen met een psychische kwetsbaarheid) en er zijn ook wel wat voorwaarden aan verbonden om er 'gebruik' van te kunnen maken.
Tijdens je opname in Gent kunnen ze je indien nodig wel doorverwijzen naar zo'n initiatief en/of kan je wellicht ook terecht bij de sociale dienst met vragen over tewerkstelling;
Wat je ook altijd kan doen, TS, is lotgenotencontact zoeken en met lotgenoten bekijken hoe zij het doen m.b.t. werk. Bijvoorbeeld Uilenspiegel is zo'n lotgenotenorganisatie.

**Geplaatst**: 20-12-20 13:07

Geplaatst: 20-12-20 13:07

Hoi meis,
wat een lieve giraffe! En wat een grappig idee om met koffie te werken.
'Je moet maar op het idee komen...'
En balen van de covid vermoedens, 'better safe than sorry' maar leuk is anders.
Op zich gunstig dat er een traject ligt, al heb ik traumaverwerking niet gezien.
Dat geeft wel een bepaalde rust.

En hier te lande mag bij sollicitatie niet echt naar medische dingen worden gevraagd : 'je bent een jaar op stap geweest om jezelf te leren kennen' is prima. (En de nuchtere waarheid, al ben je niet op wereldreis geweest.) Dus svp niet meer 'zorgen voor de dag van morgen' dan strikt noodzakelijk!

En een oefening die je wellicht eens kunt proberen
(eerst 'in rust' en als je het gevoel er voor hebt ontwikkeld wellicht ook bij stress en triggers)
staat op YT als 'basic exercise' van Stanley Rosenberg.

Nog even iets over DGT. Het is ontwikkeld door een begaafd psychologe (prof. dr. Marsha Linehan) die na haar pensioen 'er voor uitkwam' dat ze niet alleen als wetenschapper veel verstand had van borderline, maar ook als ervaringsvrouw...

Een van de beste ervaringen in haar leven (die ook qua therapie en werk erg goed hielp)
was een soort religieuze ervaring. (Ze is 'verder' of hoe zeg je dat niet gelovig.)
Tijdens die ervaring had ze opeens en uit het niets het gevoel 'dat alles goed was', dat ze aanvaard werd zoals ze was, dat ze goed was zoals ze was.
Toen die ervaring over was zal ze vast wel gebaald hebben. :(:)

Maar wat gebleven is, is het inzicht en de ervaring dat zij vanuit dit gevoel van acceptatie, goedkeuring of hoe je het allemaal maar in psychologische termen wil noemen echt stappen in therapie kon maken.

De D van dgt verwijst indirect naar deze ervaring. (Letterlijk is het 'dialectisch'.)
Je kunt pas verandering als mens, als je eerst aanvaard bent als mens 'met alles er op en er aan'. Wat uiteraard een paradox is: als je goed bent zoals je bent - in hoeverre 'moet' of zal je moeite doen om te veranderen...?

En ik hoop dat jouw therapeute iets van die sfeer van acceptatie 'met alles er op en er aan' op jou overbrengt.

**Geplaatst**: 20-12-20 13:40

Geplaatst: 20-12-20 13:40

Als ik jou was, TS, zou ik nog niet te diep nadenken over toekomstige sollicitaties. Dat wordt pas 2022 en dat is nog ver weg. Het is voorlopig veel belangrijker dat komend jaar succesvol en ook nog een beetje leuk verloopt.

Heel blij om je, ook in deze isolatie, creatief bezig te zien - met koffie nog wel! (Persoonlijk vind ik koffie een van de goorste dingen op aarde, dus giraffes tekenen vind ik een nuttiger toepassing dan drinken.

) Hou je goed en veel negativiteit toegewenst! (Ik bedoel natuurlijk die COVID-test.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-20 13:41

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-20 13:41

Bedankt voor de complimentjes ivm de tekening. Koffie is een nog best vaak gebruikt medium dus niet eens zo heel bijzonder, en aangezien ik met aquarelle schilder niet zo'n grote stap.

Ivm job ga ik normaal wel nog begeleiding krijgen in Gent. Daar werken ze ook met DGT overigens. Hier ook, maar op een andere afdeling. Ik vermoed dat ik na bepaalde observatie duur hier dus ook overgeplaatst wordt naar die afdeling. Maar wanneer weet ik niet. We hebben wel samen afgesproken om meer structuur in mijn verblijf hier te creëeren door bv vaste afspraken te maken en me deadlines te geven. Die structuur zorgt voor minder chaos en stress bij me.

Dinsdag spreek ik mijn klinische therapeute van thuis ook nog eens na anderhalve maand tijd ongeveer. De psycholoog hier is twee weken in verlof dus wou graag toch nog die extra ondersteuning. Uiteraard via videochat. Kijk wel uit om haar terug te spreken.

Jullie spreken hier over mijn positieve ingesteldheid. Wel, het is zo dat ik het allemaal tijd en een kans wil geven. Wil ontdekken wie of wat ik ben. Want dat weet ik nu niet. Ik ben tot het besef gekomen dat ik eigenlijk karaktertrekken van mensen overnam om makkelijker geaccepteerd te worden en dat mijn dagdromen al mijn hele leven eigenlijk dissocieren is.

Het besef en het verstand is er, al lang. Maar de dualiteit is er ook nog steeds. En als de demonen wederkeren heb ik nog niet de kracht om om hulp te roepen, maar geef ik me er nog gewoon aan over. Niets of niemand kan me dan helpen. Ik ben weg van de wereld tot pijn me terug op aarde brengt. En dan komt de verslagenheid, frustratie. Dat had ik eerder wel niet. Vroeger schuilde er eerder een soort van trots achter. Nu schaamte en teleurstelling dat ik het niet heb kunnen vol/tegenhouden.

De suïcidaliteit is dus wat meer naar de achtergrond gedreven maar ik heb wel nog momenten dat ik van de aardbodem zou willen verdwijnen als het me te veel wordt.