Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-03-19 19:05

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-03-19 19:05

Ik ben het niet volledig met je eens, Janneke. Absoluut, Lestrange heeft al het recht om duidelijk te maken hoe zwaar het is, maar ik ben geen voorstander van indirect/destructief aandacht vragen. Gebruik woorden, hou het constructief. Dat is de allermoeilijkste manier, maar wel de beste.

**Geplaatst**: 16-03-19 21:49

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-03-19 21:49

Janneke schreef:
Hmmm, ik ga net niet pleiten " gooi die kont tegen de krib";
maar 'brul maar, 'make waves'' - is misschien zo slecht nog niet.

Want hoe knap jouw eenzaam gedoe ook was om een evenwicht te vinden,
...dat IS een enorme prestatie!!!
....met een depressie valt niet te spotten.
En wat ook de oorzaak van de depressie is: goed voor jezelf zorgen betekent dat je dit serieus neemt.

Er zijn honderd goede manieren om aan de buitenwereld kenbaar te maken hoe je je voelt, wat je wil en wat je nodig hebt.
Controle verlies is geen noodzaak, maar wellicht wel een of meer zaken 'anders doen dan anders'.

Ik ben erg voor blijven praten, al zijn er erg nuttige vormen van non verbale communicatie.

Ik ben in principe geen fan van destructieve acties, maar 'making waves' kan vele vormen hebben.

En de optelsom depressie plus geen sociale steun vind ik dermate ernstig dat 'doorgaan op oude voet' niet echt een aanrader is. Tijd dus om een of meer zaken "anders" aan te pakken!
(Wat dan precies en hoe precies - dat is zoeken wat voor iemand het beste voelt, relatief de minste stress geeft, waarschijnlijk relatief het meest oplevert, etc etc etc.)

**Geplaatst**: 16-03-19 23:47

Geplaatst: 16-03-19 23:47

Ja, ik ben ook de laatste weken wat meer bezig om opener te zijn naar andere zodat ze me misschien kunnen steunen hierin. Zo heb ik door mijn tattoo (die zichtbaar is in sommige kledin) een mooi aanknopingspunt. Zo vroegen mensen op school waar ik mee omga waar het voor stond en heb ik uitgelegd dat het voor eating disorder awareness staat, en dat ik al heel lang een eetstoornis heb en het dus graag wilde. Maar ik werd alleen glazig aangekeken en daarna gaan mensen snel over op een ander onderwerp en wordt erover gezwegen. Mensen waarmee ik al meer dan een jaar dagelijks praat op school. Een week of twee geleden had ik iets op insta geplaatst over eating disorder awareness (veel mensen deden dat, het was namelijk eating disorder awareness week), waarbij ik een heel klein beetje vertelde over mijn ervaring. Hoewel genoeg mensen met wie ik omga het zagen zei niemand er iets van.

In huilen uit barsten, controle kwijtraken, zijn allemaal dingen die ik niet kan doen. Ik wil niet ongepast gedrag vertonen, en probeer het dus op deze manier, maar ik bereik er niets mee. Het voelt alsof ik op een leeg eiland zit en vanaf mijn stomme eilandje de kustlijn kan zien van het land waar iedereen rond loopt. Maar niemand ziet of merkt mij. Nu ik deze twee dingen heb geprobeerd wil ik opgeven met steun zoeken, anders kom ik zo zeurderig over. Waarschijnlijk heeft iedereen ook zo zijn eigen problemen en kunnen zich niet veroorloven zich te bemoeien met die van mij

En het klopt zeker dat tekort aan energie voor depressie kan zorgen, maar mijn tekort aan energie komt meer door mijn autisme (ik ben hoog functionerend en kan het goed verbergen, maar ben prikkelgevoelig waardoor op een mentaal niveau simpele dingen veel energie kosten. Lichamelijk, dus het eetstoornis gedeelte, ben ik juist behoorlijk fit doordat ik ook dit heel goed balanseer). Hier houd ik rekening mee, maar ik heb ook dingen die ik graag wil doen die ik niet wil laten voor mijn autisme.

**Geplaatst**: 17-03-19 15:34

Geplaatst: 17-03-19 15:34

Hoi Lestrange,
ik snap dat 'uit je vel springen' niet jouw grote talent is (en wellicht ook niet het effectiefste) - maar ik vind het zo schrijnend dat ik zin krijg om uit mijn vel te springen....!
Idd: dat jij op dat eilandje zit, jij ziet iedereen, maar niemand ziet jou.
Je gaat dagelijks met mensen om, dan vertel je dit - glazige blikken.
Heel naar!!!!

Lestrange01 schreef:
In huilen uit barsten, controle kwijtraken, zijn allemaal dingen die ik niet kan doen. Ik wil niet ongepast gedrag vertonen, en probeer het dus op deze manier, maar ik bereik er niets mee.

...zoeken, zoeken.
Wat zou werken...? Heeft iemand tips? Het hoeft niet met ongepast gedrag of emotionele uitbarstingen - maar dit was dus niet voldoende.
Andere en/of aanvullende actie geboden....

Citaat:
Nu ik deze twee dingen heb geprobeerd wil ik opgeven met steun zoeken, anders kom ik zo zeurderig over. Waarschijnlijk heeft iedereen ook zo zijn eigen problemen en kunnen zich niet veroorloven zich te bemoeien met die van mij

'Door blijven drammen' is idd geen ideale strategie.
Leeftijdsgenoten zonder ervaring met ES zijn wellicht geen ideale gesprekspartners...? (Nu ja, voor alledaagse dingen, schooldingen - niet altijd voor zware dingen als ES en depressie.)
Waar zou je wel een goed gesprek kunnen krijgen...? Willen voeren...?

Citaat:
En het klopt zeker dat tekort aan energie voor depressie kan zorgen, maar mijn tekort aan energie komt meer door mijn autisme (ik ben hoog functionerend en kan het goed verbergen, maar ben prikkelgevoelig waardoor op een mentaal niveau simpele dingen veel energie kosten. Lichamelijk, dus het eetstoornis gedeelte, ben ik juist behoorlijk fit doordat ik ook dit heel goed balanseer). Hier houd ik rekening mee, maar ik heb ook dingen die ik graag wil doen die ik niet wil laten voor mijn autisme.

Op zich prima, dat je dingen niet wil laten.
En er zijn wel manieren om die prikkelgevoeligheid te beïnvloeden (van inpp werk tot orthomoleculaire arts) dus daar zijn ook wel mogelijkheden om het "energielek" te dichten.

**Geplaatst**: 01-04-19 00:09

Geplaatst: 01-04-19 00:09

Enige radiostilte van mijn kant...

Ik heb mijn tweedaagse intake bij Human Concern gehad. Ik vond het, zeker de laatste twee gesprekken (psychiater en arts), ontzettend confronterend en lastig. Er is ergens een deel van mij dat volgens mij niet wil herstellen en daardoor op alle mogelijke manieren weerstand biedt (ontkenning, het zelf beter weten, opeens normaal gedrag vertonen, ga zo door) aan het accepteren van hulp. Maar verdorie, ergens wil ik ook heel graag wél.

Laatst bijgewerkt door Avis op 30-03-23 20:36, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-04-19 10:54

Geplaatst: 01-04-19 10:54

Avis schreef:
Enige radiostilte van mijn kant...

Ik heb mijn tweedaagse intake bij Human Concern gehad. Ik vond het, zeker de laatste twee gesprekken (psychiater en arts), ontzettend confronterend en lastig. Er is ergens een deel van mij dat volgens mij niet wil herstellen en daardoor op alle mogelijke manieren weerstand biedt (ontkenning, het zelf beter weten, opeens normaal gedrag vertonen, ga zo door) aan het accepteren van hulp. Maar verdorie, ergens wil ik ook heel graag wél.

Prima inzicht 'and please join the club'...!

Ik heb veel gehad aan de gedachte dat veel 'probleem gedrag' een soort "afdekken" van een ander probleem is'.
(Kort door de bocht:"Maar als ik geet eetproblemen meer heb, dan.....")
Essentieel is, dat je elementair vertrouwen voelt, dat de psychologen etc je dan niet in de steek zullen laten.

Heb je dit deel van jou ook verwoord in de gesprekken...?

Citaat:
Afgelopen maandag zou ik gebeld worden met hun advies. Zij blijken te twijfelen: ze zijn bang dat mijn stemming en relatief recente suïcidaliteit een eventuele behandeling teveel in de weg zal zitten. Er wordt nog een afspraak gemaakt binnenkort om het daar nogmaals over te hebben en te bespreken hoe dat en of dat vormgegeven kan worden. Tot die tijd wil ik overal mee gooien en tegen alles en iedereen schreeuwen, maar dat vindt vooralsnog beide alleen intern plaats.

Ik snap die woede wel.
Wel een stevige intake, en dan geen "beloning" in de vorm van therapie.
Terwijl intake ingrijpend kan zijn...! (Een tweedaagse intake vind ik ook heftig klinken.)
Rationeel is het vanuit de instelling gezien zorgvuldig, maar voor jou is het toch (weer) een afwijzing.

Heb je manieren om je woede te kanaliseren...? Van hard rock luisteren tot fietsen (keihard stampen op die pedalen ) tot tekeningen maken rond bijvoorbeeld het thema afwijzing, en die dan verscheuren, of nog weer iets anders. ..?

**Geplaatst**: 01-04-19 13:52

Geplaatst: 01-04-19 13:52

Avis schreef:
Enige radiostilte van mijn kant...

Ik heb mijn tweedaagse intake bij Human Concern gehad. Ik vond het, zeker de laatste twee gesprekken (psychiater en arts), ontzettend confronterend en lastig. Er is ergens een deel van mij dat volgens mij niet wil herstellen en daardoor op alle mogelijke manieren weerstand biedt (ontkenning, het zelf beter weten, opeens normaal gedrag vertonen, ga zo door) aan het accepteren van hulp. Maar verdorie, ergens wil ik ook heel graag wél.

Afgelopen maandag zou ik gebeld worden met hun advies. Zij blijken te twijfelen: ze zijn bang dat mijn stemming en relatief recente suïcidaliteit een eventuele behandeling teveel in de weg zal zitten. Er wordt nog een afspraak gemaakt binnenkort om het daar nogmaals over te hebben en te bespreken hoe dat en of dat vormgegeven kan worden. Tot die tijd wil ik overal mee gooien en tegen alles en iedereen schreeuwen, maar dat vindt vooralsnog beide alleen intern plaats.

Ik vind het lastig; ik snap het van hun kant echt heel goed, maar weet even niet wat ik moet doen als het hen onverstandig lijkt om te beginnen met een behandeling daar. Ik wil in september zo graag weer terug naar school...

Lestrange: ik zou je graag advies willen geven, maar vind dat moeilijk. Vanuit het thuisfront heb ik nul steun ('maar je ziet er niet uit alsof je een eetstoornis hebt' - bedankt), maar de rest van mijn omgeving is in meerdere of mindere mate goed op de hoogte van alles wat zich (in mijn hoofd) afspeelt en daar hecht ik veel waarde aan en haal ik steun uit. Dat heeft ook een tijdje geduurd, maar bij mij werkte het wel om aan te geven waar ik mee zat en waar ik bang voor was (reëel of niet), waardoor het voor beide partijen wat helderder werd wat er van mij verwacht kon worden. Ik zeg nog steeds heel vaak dat 'het echt prima gaat', maar dat komt vaak voort uit een gevoel van er bijvoorbeeld niet mogen zijn, of mensen niet tot last willen zijn. In het kader van die Neda-week heb ik een tekst geschreven over openheid over mijn situatie én een lijstje met zeventig van mijn redenen om niet eerlijk te zijn over hoe ik me voel. Mocht je het willen lezen: geef een gil . Het betekent niet dat ik iedereen alles in geuren en kleuren vertel, maar wel dat ik weet van wie ik wat wel en wat niet kan en mag verwachten. Het betekent voor mij ook dat ik weet bij wie ik terecht kan als ik echt ergens mee zit en dat gun ik iedereen. Jou dus ook

Dat is zo dubbel, hè? Aan de ene kant wil je hulp want anders wordt het alleen maar erger, maar de mensen die je moeten helpen zijn bang dat je door je te helpen je verslechterd. Het lijkt me ook super frustrerend dat nu je de stap hebt gezet om hulp te zoeken (wat je aangeeft moeilijk te vinden), de andere partij terughoudend is.

Ja natuurlijk zou ik graag de lijst willen lezen, stuur maar een pb!

Hier gaat het wisselend, het ging weer wat beter, had vorige week besloten ook vanaf nu 100% te stoppen met automutilatie waar ik soms een terugval op heb, en niet toe te geven aan de verleiding van mijn eetstoornisgedachte. Ik had mijn laatste toetsweek en stond (en sta) voor alles goed, dus wilde me hierna kunnen richten op mijn examens en dus niet bezig hoeven zijn met eetstoornis gedachten. Tot ik afgelopen vrijdag iets te horen kreeg, ik vertel liever niet wat, maar wat zowel heel triggerend was als dat het mij heel verdrietig maakt. Het lastige is dat ik geen controle heb over die situatie en het ook niet begrijp (ik probeer een situatie te controleren door het te begrijpen. In dit geval gaat het om het gedrag van iemand, wat ik normaal wel goed kan doorgronden en nu dus niet lukt). En bam: eetstoornis gedachte komen terug! Ik heb wel mezelf kunnen weerhouden te snijden, heb mezelf alleen gekrabd maar dat vind ik niet zo erg.

En stom hè, het eerste wat ik denk "ik ga maandag een dag vasten". Niet eens om af te vallen, maar gewoon om iets te doen

Dus ik zeg tegen mezelf: "Nikki, je beseft nu toch wel dat je alleen maar een dag wil vasten omdat je op die manier controle over iets (jezelf) kan hebben, want je kan de situatie om je heen niet controleren?"
"Ja dat weet ik"
Ik moest eigenlijk wel lachen, wat ben ik doorzichtig. Het is waar, besefte ik me op dat moment, een eetstoornis gaat over controle.

**Geplaatst**: 02-04-19 20:38

Geplaatst: 02-04-19 20:38

Ja, het is natuurlijk ontzettend zorgvuldig en ergens ook goed dat zij eerlijk zijn over of ze het met mij aan willen gaan en niet zomaar 'ja' zeggen. En ik had het ergens ook wel verwacht, althans, er rekening mee gehouden, dat ze dit zouden zeggen, of me direct zouden 'afwijzen', maar dat maakt het gevoel niet minder... Leuke bijkomstigheid is dat angst voor afwijzing sowieso een trigger is voor mijn eetstoornis :Y)

.

Ik heb op dit moment niet echt een goede manier om de woede, of wat het dan ook mag zijn, te kanaliseren. Ik heb laatst op mijn werk twee glazen en twee borden stuk laten vallen, achteraf was dat misschien iets opzettelijker dan per ongeluk haha. Tekenen en dat verscheuren is misschien helemaal niet zo'n gek idee, bedankt daarvoor

Wat een nare situatie weer, Nikki :(:)

. Het zijn waardevolle inzichten, die die je beschrijft, maar af en toe blijft het dan zo moeilijk om er ook naar te handelen. Wel ontzettend goed van je dat je zo bewust bent van hoe je eetstoornis werkt, dat is al een hele stap in de goede richting.
En een groot compliment voor het feit dat je ook zo bezig bent met het inperken van automutilatie! Bij mij gaat dat de laatste weken ook een stukje beter en stiekem ben ik daar dan best een beetje trots op. Jij hopelijk ook

.

**Geplaatst**: 31-07-19 14:08

Geplaatst: 31-07-19 14:08

Hallo allemaal :wave:

.
Ik mag hier , en in andere eetstoornis-topics , van de moderators reageren onder een goedgekeurd schaduwaccount om niet zo snel herkend te worden. Als je me wel denkt te herkennen , hoop ik dat je het niet op het forum laat merken. Een priveberichtje sturen mag. Ik vind het zelf niet de moeite waard om een eigen topic te openen , maar hieronder een kleine introduktie om niet helemaal als een wildvreemde andermans topics binnen te vallen.

Ik heb een paar jaar geleden moeite gekregen met eten. Het begon met een tijdje aan de lijn doen maar door gebeurtenissen die elkaar opvolgden hoopten de stress en de onzekerheid over mijzelf en het leven zich langzaam op. Het zijn geen dramatische verhalen of traumatische ervaringen , maar alles bij elkaar heeft het veel impakt gehad op hoe ik me toen ging voelen en hoe ik me nu voel.

Ik kreeg vaak komplimenten dat ik mooi slank geworden was , mijn huid mooier was en door sporten werd ik steeds fitter en blijer. Er sloop wel steeds meer kontrole in het eten , alles moet goed van kwaliteit , funktioneel en zeker niet teveel koolhydraten of kcalorieën bevatten. Met eetstress tot gevolg. Daardoor ben ik meer gewicht verloren dan nodig is en goed voor me is. Ik kan het helaas niet goed loslaten en het is toch wel een een beetje een probleem geworden.

Ik weet eigenlijk niet wat ik er op dit moment verder nog over wil vertellen .

(Sorry voor het vele ge - ik Y;(

)

**Geplaatst**: 01-08-19 10:44

Geplaatst: 01-08-19 10:44

Hoi "eppieheppie",

Goed dat je je hier meldt. Heb je al hulp gezocht ? Want je hoeft het allemaal niet alleen te doen he

**Geplaatst**: 01-08-19 13:24

Geplaatst: 01-08-19 13:24

Hoi Jet ,

Ik heb ongeveer negen maanden minimale hulp gehad , maar de psychologe heeft het stop gezet toen ik aan gaf de touwtjes weer zelf in handen te willen houden. Ze vond dat een goed teken , maar ik denk achter af dat ik misschien net op een soort break even punt zat , en de paniek een beetje toe sloeg. Toen de veilige weg gezocht en blijven hangen waar ik in de tussentijd vertrouwd mee was geraakt.

Ik heb nog wel af en toe kontakt met een soort vertrouwenspersoon die via de psychologe en te gelijkertijd met haar liep. Dat lucht wel op en hij houdt een beetje de vinger aan de pols. Ik heb het gevoel dat hij ingrijpt als het mis dreigt te gaan maar zo laat ik het stiekem wel voort sudderen.

Hi hi , het voelt gek om eppieheppie genoemd te worden in plaats van met mijn boktnaam :))

**Geplaatst**: 01-08-19 17:59

Geplaatst: 01-08-19 17:59

eppieheppie schreef:
Hoi Jet ,

Ik heb ongeveer negen maanden minimale hulp gehad , maar de psychologe heeft het stop gezet toen ik aan gaf de touwtjes weer zelf in handen te willen houden. Ze vond dat een goed teken , maar ik denk achter af dat ik misschien net op een soort break even punt zat , en de paniek een beetje toe sloeg. Toen de veilige weg gezocht en blijven hangen waar ik in de tussentijd vertrouwd mee was geraakt.

Ik heb nog wel af en toe kontakt met een soort vertrouwenspersoon die via de psychologe en te gelijkertijd met haar liep. Dat lucht wel op en hij houdt een beetje de vinger aan de pols. Ik heb het gevoel dat hij ingrijpt als het mis dreigt te gaan maar zo laat ik het stiekem wel voort sudderen.

Hi hi , het voelt gek om eppieheppie genoemd te worden in plaats van met mijn boktnaam

Door hier te posten laat je het al niet meer stiekum voort sudderen. Een mooie eerste stap die je in de komende tijd vervolg kan geven. Enne eigenlijk is er niets om je voor te schamen maar als jij je beter voelt bij een schaduwaccount dan mag je daarvoor kiezen toch.

**Geplaatst**: 01-08-19 23:28

Geplaatst: 01-08-19 23:28

Haihai, ik kom hier ook even binnen vallen. Ik heb geen gediagnostiseerde eetstoornis, dat wilde ik even als eerste zeggen. Ik ben slank en heb een ongezond gewicht. Al jaren ben ik enorm bang om aan te komen (wat redelijk dom is aangezien ik de laatste paar jaren het meeste ben gegroeid). Ik schommel al jaren rond hetzelfde gewicht. Nadat ik in het ziekenhuis was belandt met suicidale gedachten werden de eetproblemen wat groter en begonnen de gedachtes die ik de afgelopen paar jaar probeerde te onderdrukken steeds meer naar boven te komen (ik denk zelf dat dit komt door de controle die ik erdoor kreeg). Nu keek ik een week of twee geleden op de weegschaal en schrok ik toch een beetje van wat ik zag. Daardoor besloot ik om wat aan te komen. Dit heb ik mijn psychologe verteld (alleen het aankom gedeelte), maar ik merk toch wel dat ik best wel veel moeite heb met het eten. Ik heb het aantal calorieën wat ik normaal eet verdubbeld, maar ik voel me enorm slecht door het aantal. Ik zou erg graag weer willen stoppen met aankomen, aangezien ik gewoon bang ben om (in mijn ogen) 'te veel' te wegen.

Nu is mijn vraag. Zijn deze klachten serieus of ben ik gewoon onzeker? Moet ik dit aangeven bij mijn psychologe of niet?

**Geplaatst**: 01-08-19 23:38

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 01-08-19 23:38

@goner, wat vind je zelf? Lees eens wat je schreef vanuit het perspectief van een ander. Wat zou jij dan tegen de schrijver zeggen?

Ja, ik zou dit zeker met je psycholoog bespreken, ik vind het best serieus. En ook al zou het 'gewoon onzekerheid' zijn, dan is dat ook een mooi thema om te bespreken, toch?
:(:)

**Geplaatst**: 02-08-19 09:28

Geplaatst: 02-08-19 09:28

Goner schreef:
Haihai, ik kom hier ook even binnen vallen. Ik heb geen gediagnostiseerde eetstoornis, dat wilde ik even als eerste zeggen. Ik ben slank en heb een ongezond gewicht. Al jaren ben ik enorm bang om aan te komen (wat redelijk dom is aangezien ik de laatste paar jaren het meeste ben gegroeid).

First things first: het is heel rot om bang te zijn. :(:)

Verder: angst is geen gedachte - het is een onderdeel van je overlevingsinstinct. Dat instinct onttrekt zich aan je logische verstand en heeft zo haar eigen logica.
Kennelijk is somehow in jouw ervaring een koppeling opgetreden tussen zoiets als 'ik moet vooral niet dik worden' en gevaar.
In de logische realiteit van een ES is er wel degelijk gevaar - maar dat wil niet zeggen dat jij dom zou zijn.

Aan de orde is natuurlijk wel dat die koppeling 'de nek wordt omgedraaid', graag samen met de bijbehorende angst.
(Valkuil: helaas weten veel psychologen te weinig van angst af en werken ze met hun cliënten aan de 'angstgedachten' die het gevolg zijn van het getriggerde instinct. Niet per se fout aan het begin van de therapie, maar om dit soort koppelingen ongedaan te maken hebben we technieken zoals emdr. Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.)

Citaat:
Ik schommel al jaren rond hetzelfde gewicht. Nadat ik in het ziekenhuis was belandt met suicidale gedachten werden de eetproblemen wat groter en begonnen de gedachtes die ik de afgelopen paar jaar probeerde te onderdrukken steeds meer naar boven te komen (ik denk zelf dat dit komt door de controle die ik erdoor kreeg).

Yogi's proberen controle over hun gedachten te hebben - maar dat is gigantisch moeilijk. Allerlei andere yoga oefeningen zijn er om daarbij te helpen.
Cognitieve gedragstherapie gaat vooral over de emoties achter de gedachte managen.

Controle willen hebben is een normaal en gezond streven - maar bij ES loopt het uit de hand rondom eten.

Citaat:
Nu keek ik een week of twee geleden op de weegschaal en schrok ik toch een beetje van wat ik zag. Daardoor besloot ik om wat aan te komen. Dit heb ik mijn psychologe verteld (alleen het aankom gedeelte)

Goed gedaan...!!!
$*\o/*$

Citaat:
maar ik merk toch wel dat ik best wel veel moeite heb met het eten. Ik heb het aantal calorieën wat ik normaal eet verdubbeld, maar ik voel me enorm slecht door het aantal. Ik zou erg graag weer willen stoppen met aankomen, aangezien ik gewoon bang ben om (in mijn ogen) 'te veel' te wegen.

...het zou heel fijn zijn als je die ontkoppeling kon maken, zodat je deep down voelt dat het gewoon goed is om je lichaam te geven wat zij nodig heeft.
Qua uitvoering heeft je instinct ongelijk - maar zolang deze koppeling nog intact is word je telkens weer als je goed eet gehinderd door je angstinstinct.

Vooral over praten met je psychologe...!

**Geplaatst**: 02-08-19 18:15

Geplaatst: 02-08-19 18:15

jetm schreef:
Door hier te posten laat je het al niet meer stiekum voort sudderen. Een mooie eerste stap die je in de komende tijd vervolg kan geven. Enne eigenlijk is er niets om je voor te schamen maar als jij je beter voelt bij een schaduwaccount dan mag je daarvoor kiezen toch.

Ik vind het lastig , vooral omdat artsen , psychologen en anderen die er verstand van hebben , er voor geleerd hebben of vanaf de zijlijn veel ervaring hebben , elkaar tegen spreken als het om een diagnose gaat.
Helaas zit ik momenteel zonder vaste huisarts en ik wil niet naar een vreemde of nieuwe huisarts met een probleem als dit , zonder dat ik al met kleine dingen een bepaalde mate van vertrouwen in die man of vrouw gekregen heb. Bang om als volwassene een aansteller of aandacht trekker gevonden te worden. En vaak denk ik zelf ook ... doe toch normaal.

Maar ik zie wel dat ik mezelf steeds meer beperkingen op leg. Met voeding zelf , moeite met alles wat ik als onnodig , of als te veel zie. Met maaltijden die ik niet zelf gemaakt heb of bereid heb zien worden en uitdagingen uit de weg gaan. Er af en toe zelfs een woorden wisseling mee heb met mijn man en het gevoel me te moeten verantwoorden. Me vaker terug trek als het om feestjes of weekendjes met familie gaat , liefst niet meer half pension in een hotel. Bang om zwaar te worden en daar net als vroeger fysiek weer last van krijg en te zwaar om nog te kunnen sporten. En zo kan ik nog wel even door gaan $:\$ .
Dan te bedenken dat ik blij was weer te kunnen sporten en dan ook een soort toestemming had om meer te kunnen en moeten eten :')

. Maar het gebeurt niet , ook al beloof ik mezelf allerlei lekkers als ik weer helemaal voldaan thuis kom.

**Geplaatst**: 03-08-19 10:54

Geplaatst: 03-08-19 10:54

eppieheppie het is gewoon een rotziekte.

En eigenlijk maken de labeltjes die eraan geplakt worden niet eens zo heel veel uit volgens mij. Ieder mens en iedere situatie is uniek en zoals jij ook al aangeeft is de vertrouwensband met je behandelaar misschien wel het belangrijkste in het hele verhaal.

En als je zelf beseft dat je nu eigenlijk meer hulp nodig hebt dan lijkt het me goed dat te gaan zoeken, nets om je voor te schamen.

Goed dat je het topic van Nadine ook hebt gevonden, kunnen jullie elkaar misschien een beetje steunen

Laatst bijgewerkt door jetm op 03-08-19 11:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-08-19 10:59

Geplaatst: 03-08-19 10:59

Goner schreef:
Nu is mijn vraag. Zijn deze klachten serieus of ben ik gewoon onzeker? Moet ik dit aangeven bij mijn psychologe of niet?

Je moet niets maar ik zou er zeker met je psychologe over praten als dat voor jou goed voelt. Het is helemaal niet stom in ieder geval.

Ben het ook helemaal eens met Indepenence.

**Geplaatst**: 03-08-19 13:28

Geplaatst: 03-08-19 13:28

jetm schreef:
eppieheppie het is gewoon een rotziekte.

En eigenlijk maken de labeltjes die eraan geplakt worden niet eens zo heel veel uit volgens mij. Ieder mens en iedere situatie is uniek en zoals jij ook al aangeeft is de vertrouwensband met je behandelaar misschien wel het belangrijkste in het hele verhaal.

En als je zelf beseft dat je nu eigenlijk meer hulp nodig hebt dan lijkt het me goed dat te gaan zoeken, nets om je voor te schamen.

Goed dat je het topic van Nadine ook hebt gevonden, kunnen jullie elkaar misschien een beetje steunen

Weet je wat het ook is , ik ben altijd een heel sterke persoonlijkheid geweest. Zelf verzekerd , ook wel eigenwijs , stabiel gezin , probleemloze kinderen , financieel alles op orde. De klappen kwamen toen ik een paar jaar geleden een tijdje letterlijk en figuurlijk niet goed in mijn vel zat , en alles bij elkaar een stuk labieler werd.
Mijn huisarts schrok dus wel van mijn verhaal en mijn fysieke toestand. ( die er daarna overigens niet beter op geworden is ) . Hij vond me te goed , te eigenwijs , en " zelf oplossend " om me naar een gespecialiseerde kliniek te verwijzen. Dat zou geen zin hebben als ik daar voort durend in de contramine zou gaan , kon ik het beter thuis op lossen. En ja , hij had zo maar gelijk kunnen krijgen. Maar zit er nu wel een beetje mee dat ik me makkelijk liet overtuigen. Te makkelijk voor mijn " ongezonde ik " om hem gelijk te géven.
Maar ja , hij is er niet meer en zelfs zijn vervanger is alweer weg. Dus ik modder nu maar wat aan ( en voor de buiten wereld ziet dat er best ok uit :')

)

Waarom type ik dit allemaal , ik hou helemaal niet van ( negatieve ) aandacht trekkerij zonder informatieve waarde. Maar ook dat maakt misschien wel deel uit van die ziekte.

**Geplaatst**: 04-08-19 07:56

Geplaatst: 04-08-19 07:56

eppieheppie schreef:
Weet je wat het ook is , ik ben altijd een heel sterke persoonlijkheid geweest. Zelf verzekerd , ook wel eigenwijs , stabiel gezin , probleemloze kinderen , financieel alles op orde. De klappen kwamen toen ik een paar jaar geleden een tijdje letterlijk en figuurlijk niet goed in mijn vel zat , en alles bij elkaar een stuk labieler werd.

Die herken ik.
Ooit zat ik in een groep en het thema was 'overleefster zijn'.
De een na de ander zei dingen zoals 'ik ben een sterk iemand, of nu ja - dat was ik tot X gebeurde. Ik kon altijd alles aan, en nou niets meer.' (Al dan niet gevolgd door 'help, hoe moet dit verder?')

Die klap en de omslag zijn heel naar.
Tegen de tijd dat je emdr gaat doen kan het zinnig zijn om te onderzoeken of de klap meer was dan alleen maar aanleiding.

Citaat:
Waarom type ik dit allemaal , ik hou helemaal niet van ( negatieve ) aandacht trekkerij zonder informatieve waarde. Maar ook dat maakt misschien wel deel uit van die ziekte.

Ik vind het geen aandachttrekkerij.
In termen van gezond en ongezond vind ik het gezond aandacht vragen.
En aandacht vragen mag - en een mens heeft aandacht en erkenning nodig.
(Die letterlijke rots in de branding niet.)
En 'negatieve aandacht' is vaak een veroordeling, die jargonchinees is voor "bah, houd je mond, ik word naar van jouw verhaal".

**Geplaatst**: 04-08-19 10:24

Geplaatst: 04-08-19 10:24

eppieheppie

Zolang je maar niet te lang alleen aan blijft modderen ...
En je kunt natuurlijk niet generaliseren want ieder mens is uniek maar over het algemeen gaat anorexia bv vaak samen met een sterke persoonlijkheid, dat moet ook wel want er is veel discipline voor nodig om niet te eten.
En je mag toch "aandacht vragen", zie het maar als je verhaal delen, als daar behoefte aan is. Je bent mens he, en ieder mens heeft wel eens aandacht nodig zoals Janneke ook al zegt.

Mensen die denken iemand een eetstoornis heeft om aandacht te vragen snappen het niet maar dat is hun probleem.

**Geplaatst**: 04-08-19 15:57

Geplaatst: 04-08-19 15:57

Janneke2 schreef:
Die herken ik.
Ooit zat ik in een groep en het thema was 'overleefster zijn'.
De een na de ander zei dingen zoals 'ik ben een sterk iemand, of nu ja - dat was ik tot X gebeurde. Ik kon altijd alles aan, en nou niets meer.' (Al dan niet gevolgd door 'help, hoe moet dit verder?')

Die klap en de omslag zijn heel naar.
Tegen de tijd dat je emdr gaat doen kan het zinnig zijn om te onderzoeken of de klap meer was dan alleen maar aanleiding.

Ik snap wat je bedoelt. Natuurlijk kun je de laatste , laat zeggen drie jaar , niet los koppelen van alle jaren er voor. In gesprekken en kontakten die ik gehad heb , zowel met de psycholoog als met lotgenoten , kwam ik er wel langzaam achter dat wij thuis op sociaal - emotioneel gebied wel wat te korten hebben opgelopen. In mijn herinnering hadden wij een prima jeugd , mijn ouders deden hun uiterste best. Inmiddels besef ik mijn moeder wel " hard " was. Dat prestaties ( cijfers , hoge diploma 's , universiteit ) van de kinderen en daarmee kunnen pronken naar anderen , erg belangrijk was. Een arm om je heen wanneer je faalde kan ik me niet herinneren. Maar ik geloof ook niet dat ik het kind daar naar was :')

. Sexuele voorlichting of zelfs maar uitleg van tampons of kondooms waren taboe. " Lovers " werden soms ongenadig onderuit gehaald omdat de familie niet deugde .... De aandacht , liefde en genegenheid was er wel denk ik , maar omdat ze beiden uit hard werkende arbeiders gezinnen kwamen ( niet banketstaaf maar poetsen ) , werd dat nooit getoond.
Lange tijd heb ik gedacht dat het aan mij lag , maar mijn jongere zus bevestigt dat die genegenheid er gewoon niet was en dat met name ' aanraken ' of ' aaien ' alleen iets was voor huisdieren. Ik vind het nog steeds vreemd aan voelen wanneer iemand een aardige arm om me heen slaat.

Dit is zo maar een stukje " ik "... en natuurlijk echt niet tjakka ... we hebben de reden dat ik opeens bammm op de vloer lig.

Citaat:
En 'negatieve aandacht' is vaak een veroordeling, die jargonchinees is voor "bah, houd je mond, ik word naar van jouw verhaal".

Ik word ook wel naar van mijn eigen verhaal. Als ik boven staande tekst type draait mijn maag zich al om van de schuld gevoelens naar mijn ouders. De psycholoog zei echter : " De waarheid bestaat niet en je mag jouw eigen waarheid hebben. Er is hier in geen goed of slecht. "

**Geplaatst**: 04-08-19 16:09

Geplaatst: 04-08-19 16:09

jetm schreef:
eppieheppie

Zolang je maar niet te lang alleen aan blijft modderen ...

Dat is inderdaad een puntje. Ik accepteer slecht hulp , in letterlijke zin : zelfs een uit gestoken hand weiger ik als ik een vast punt kan pakken en meestal vertrouw ik meer op mijn eigen evenwicht.
Of ik trek vroeg tijdig de plank op als het te dicht bij komt.

jetm schreef:
En je kunt natuurlijk niet generaliseren want ieder mens is uniek maar over het algemeen gaat anorexia bv vaak samen met een sterke persoonlijkheid, dat moet ook wel want er is veel discipline voor nodig om niet te eten.

Een ijzeren discipline is mij inderdaad niet vreemd

**Geplaatst**: 18-08-19 00:16

Geplaatst: 18-08-19 00:16

Ik weet dat dit topic niet meer zo loopt , maar ik hoop dat ik even van me af mag schrijven.

Vandaag na lange tijd een paniek aanval bij een goede vriendin , die sinds kort samen woont met een hardstikke leuke man met wie ik het goed kan vinden. Ik logeer altijd bij haar in de wedstrijd weekenden en dit is er dus één van. Zij weet dan ook als een van de weinigen van mijn eetproblemen en waar ik wel en geen moeite mee heb. We hebben eerder afgesproken dat ze geen rekening hoeft te houden met wat ik wel of niet eet en hoeveel. Dat ze niet pusht , maar ook geen "speciale" dingen gaat inslaan. Eigenlijk gaat het bijna altijd goed .

Maar vanavond had haar vriend andijvie stamppot met kip rollade gemaakt , iets dat ik al jaren niet durf en kan eten.
We hadden al een voorafje gehad tegen de eerste honger ( de hele dag op wedstrijd terrein geweest ) dus de paniek groeide in mijn hoofd om die stamppot en werd ik dizzie in mijn hoofd van de stress. Een soort hyper ventileren zonder het snelle ademen. Moest er uit en vertelde het mijn vriendin.
Ze snapte het , maar goed bedoelt maakte ze het alleen maar erger door apart voor mij wat chinees te bestellen. Had helemaal geen honger meer na het voorafje en een stukje kiprollade . Weer paniek toen ik de bakken çhinees zag waar twee grote kerels van konden eten. Moest er weer uit. Adem halen ... ben de auto maar even gaan tanken.
Eenmaal terug kon ik het opbrengen om een beetje te eten. Vriendin en ik probeerden de vriend wat uit te leggen maar hij vond het duidelijk allemaal maar onzin.
Voel me vreselijk nu. Zowel volgevreten als een olifant , schaamte , als ondankbaar naar hun beiden .

**Geplaatst**: 18-08-19 11:00

Geplaatst: 18-08-19 11:00

Hoi Eppieheppie,

Dat je vriend van je vriendin het (nog) niet snapt is lastig maar dat betekent niet dat het onzin is. De intentie van je vriendin was goed, maar heeft niet goed uitgepakt. Ook niet jouw fout.
Zoals ik eerder al zei (en jij bevestigde) ben je, denk ik, een heel sterke persoonlijkheid maar nu mag je nog leren dat het ook sterk is om hulp te vragen.
En denk je zelf misschien ook niet dat dat goed zou zijn ?
Dan kan je je kracht inzetten om, met hulp, jezelf te helpen.