Vanaf mijn derde ben ik te dik, op mijn 15e woog ik zo'n 90 kilo (ik ben 1,73). Mijn moeder was altijd erg slank (53 kilo bij 1,65) tot haar huwelijk naar de kl*te ging. Toen zijn mijn broer en ik als vanzelf met haar meegegroeid. Zelf ben ik dan ook altijd het dikkerdje van de klas geweest, inderdaad wel eens om gepest maar gelukkig nooit structureel. Ook heb ik nooit last gehad van te weinig mannelijke aandacht alhoewel ik wel méér aandacht kreeg toen ik voor het eerst flink was afgevallen.
Dat was op mijn 21e, sinds dien heb ik nooit meer die dramatische 90 gehaald. Maar het blijft nu eenmaal lastig. Als ik het druk heb, een mindere periode heb, moe ben winter is... zitten er zo weer wat kilo's aan. Als ik me goed voel, uitgerust ben, in balans ben, me prettig voel dan hou ik me keurig aan een gezonde levensstijl en ben ik ook zo weer lichter. Maar aangezien ik ooit te dik ben gewéést is een gezonde levensstijl voor mij heel anders dan bijvoorbeeld voor mijn slanke nichtje, als ik zie wat die allemaal kan eten zonder aan te komen ben ik echt wel eens jaloers.
Dus hoewel mensen niet aan me zien dat ik hiermee worstel (ik ben nu 72 kilo en zie er niet dik uit omdat ik gelukkig erg smal gebouwd ben) is het iets waar ik elke dag mee bezig moet zijn om niet uit mijn voegen te barsten. Mensen schrikken als ze zien hoe weinig ik eet, maar dat kan niet anders omdat die vetcellen niet meer weggaan, als ze er eenmaal zijn kun je ze hooguit 'leeg' houden (bijkomend nadeel is dat die cellen het daar niet mee eens zijn

ik kijk dus wel uit met andere mensen veroordelen op hun gewicht. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een gezonde portie doorzettingsvermogen heb in combinatie met een gelukkig leven. Wie weet hoe ik er anders uit zou zien.