Bokt.nl

JasmijnJoy schreef:

Oke bedankt.
En wat houdt je tegen om het niet té doen?
En alsjeblieft doe het niet!

DaniBanani schreef:

Een eetstoornis zal niet vaak 'vanzelf' over gaan. Dat je zomaar spontaan weer normaal kan eten en je niet druk maakt om je gewicht, en zo. Het kan wel dat de oorzaak verdwijnt - stel dat je thuissituatie vervelend is en je (mede) daardoor een eetstoornis hebt ontwikkeld en nu uit huis gaat, dan kan het dat de noodzaak van de eetstoornis ook wegvalt. Maar dan nóg zal het behoorlijk wennen zijn om meer te gaan eten, aan te komen, of geen eetbuien meer te hebben, en dat proces gaat vaak ook niet zonder slag of stoot.

Of het erger wordt of niet is niet te zeggen. Dat kan, maar het hoeft niet. Het kan ook zomaar dat wij hier een heel ander beeld van jou hebben dan hoe 't werkelijk is, en dat je helemaal niet een serieus eetprobleem hebt. Daarom is het sowieso goed eens met de huisarts te overleggen, die kan beter beoordelen dan wij of je hulp nodig hebt. Alvast een tip: ga eens (tijdelijk) een eetdagboek bijhouden. Gewoon álles opschrijven wat je eet en drinkt op een dag. Is voor een huisarts handig om te zien (en dat zou je evt. hier ook nog een keer kunnen posten, bijvoorbeeld als jij denkt dat je die dag heel veel of weinig hebt gegeten maar eigenlijk niet weet of dat idee klopt).

F_Orumster schreef:

JasmijnJoy schreef:

Oke bedankt.
En wat houdt je tegen om het niet té doen?
En alsjeblieft doe het niet!

Bij vlagen ben ik zo onverstandig dat de es overwint. Daadwerkelijk die bitjes kopen is er niet van gekomen omdat ik op die momenten sterk ben en het maar een belachelijk idee vind. Ik weet namelijk dat het hek van van de dam gaat, en dat moet maar niet.
Het is al vervelend genoeg dat ik me er soms wel in verlies.

Op mijn 13e was ik al heel heftig bezig met mijn gewicht en eetpatronen. Had bedacht dat als ik ontbeet met een halve boterham en lunchte met 1, ik wel af zou moeten vallen (woonde nog 10km van school af ook nog en dus fietsen). Vanaf mijn 16e niet een makkelijke jeugd gehad, en ontzettend makkelijk kunnen aankomen (gek, als je je stofwisseling om zeep hebt geholpen). En gewoon heel obsessief met eten (woog zelfs plakjes kipfilet). Tweemaal 80 kg gewogen en uit angst dat weer te worden ben ik vanaf mijn 26e (en ik vind het idioot dat ik op mijn 26e niet beter weet, maarja) durfde ik de stap te zetten te spugen na eten en toen ging het een beetje mis.

Ik heb nu weleens weken niet gedaan, en dan opeens gaat het weer 3x in 1 week mis. Maar ik denk al aan eten bij het opstaan (eigenlijk denk ik er ook vaak aan bij in slaap vallen).

xSwanHeart schreef:

Broccoli schreef:

't Is zeker a way of coping! En wat jij schreef komt me bekend voor over je studie... Ik moest heel veel presentaties doen en dan durfde ik gewoon echt niet. Door m'n eetstoornis kon ik het wel. Puur omdat het me niet meer interesseerde omdat ik de hoeveelheid kcal belangrijker vond.

Wat apart dat het bij jullie zo werkt. Bij mij werkt het precies andersom. Voor mij is mijn eetstoornis een soort 'excuus' voor mijn falen. Als iets fout gaat, dan kan ik zeggen dat dat door mijn eetstoornis komt. Het idee dat ik zelf faal, dat kan ik niet aan. Zodra ik moet presteren, wordt mijn eetstoornis dan ook erger. (Klinkt allemaal misschien een beetje raar, maargoed, ik ben ook een beetje raar )

xSwanHeart schreef:

JasmijnJoy schreef:

Oke bedankt!Dat dagboekga ik doen. De huisarts weet ik niet..

Wil je wel een waarschuwing geven bij je dagboek. Voor mij werkt het namelijk heel erg triggerend als ik bijhoud wat ik op een dag eet. Voel me sneller schuldig, en iedere dag probeer ik minder te eten dan de vorige. Wanneer dat niet lukt, voelt het als falen. (Daarnaast is er ook gewoon een enorm gevoel van schaamte, als ik iets op moet schrijven. Ik voel me pas echt trots als ik aan het einde van de dag een lege pagina zie.)
Als je merkt dat het bij jou dezelfde uitwerking heeft, laat het dan gaan! Je wil jezelf niet nog dieper de put in helpen

JasmijnJoy schreef:

Maar ik heb eigenlijk een vraag. Jullie zeggen wel, ga naar de huisarts etc.Maar hoe wordt dat dan onderzocht of je dat hebt etc? Moet je dan testen doen enz?

GeekGirl schreef:

Ik neem ook Ritalin, nestle. Het was even zoeken naar de juiste vorm en dosis maar eenmaal ik die gevonden had, heb ik geen invloed op mijn gewicht ondervonden.

Wel lukt het me beter om stil te zitten en ook om mijn gedachten te ordenen. Ik pieker minder en heb minder last van chaos in mijn hoofd. Voor ik Ritalin kreeg heb ik allerlei antidepressiva, antipsychotica en kalmeermiddelen genomen, maar niets daarvan had het gewenste effect. Met Ritalin kon ik ineens veel helderder denken waardoor ik geen andere medicijnen meer nodig had.

Lusteloos en verminderde eetlust heb ik nooit last van gehad, en eigenlijk niemand die ik ken en die Ritalin neemt.

xSwanHeart schreef:

Nee hoor, dat is niet raar. Het kan wel zijn dat je vreemde blikken krijgt van klasgenoten, of dat ze ernaar vragen. Als je dat wil voorkomen, dan kan je ook eventueel je maaltijden op je telefoon registreren, en vervolgens thuis opschrijven. (Tenminste, ik ga er vanuit dat je klasgenoten niet zo onbeleefd zijn om te kijken wat je op je telefoon typt )

lor1_1984 schreef:

JasmijnJoy schreef:

Maar ik heb eigenlijk een vraag. Jullie zeggen wel, ga naar de huisarts etc.Maar hoe wordt dat dan onderzocht of je dat hebt etc? Moet je dan testen doen enz?

Ik moest vooral vertellen hoe het eten mij bezig houdt en wat ik globaal wegwerk bij een eetbui, of ik dat compenseer door sporten/overgeven/laxeren en in hoeverre mijn gewicht veranderd is in de loop der tijd.
Ik loop overigens al bij de psychiater en spv'er ivm andere dingen, dus had geen doorverwijzing nodig van mijn huisarts.

FleurStyn schreef:

Ik ben ook een van de vele die rondloopt met een eetstoornis. Ik ben nu bijna 20, maar het begon al te broebelen toen ik zo'n 8 jaar oud was. Toen was het in die mate met weinig eten afgewisseld met binge eating. Toen ik naar het middelbaar ging, zijn de problemen erger geworden en heb ik daar anorexia nervosa ontwikkeld. Maar gezien ik nogal een impulsief temprament heb, is dit al snel overgegaan naar boulemia nervosa die met de jaren meer en meer ontwikkelde. Toen ik in de het vijfde middelbaar (16-17 jaar) een meisje leerde kennen in mijn nieuwe klas met anorexia is de miserie echt begonnen. Mijn eetstoornis ontwikkelde zich voluit, waarbij ik vreselijke en verschillende eetbuien per dag had en die uiteraard compenseerde. Uiteindelijk na een lange strijd, heb ik mijn moeder op mijn 18 jaar meegenomen naar de huisarts en het daar bekent. We hebben samen gezocht naar een gespecialiseerde psycholoog voor eetstoornissen en na 1 gesprek bleek al dat er voor mij maar 1 uitweg was: opname.

Ik was eigenlijk blij dat het moment kwam dat ik ervan verlost ging zijn, want een eetstoornis slorpt al je energie, sociale interacties etc op. Je bent zodanig gefocust op die controle dat je alles mijdt en uit de weggaat. Mijn ouders waren hier echter niet mee eens en daar ferm ruzie over gehad. Daarom hebben we een oudergesprek gehad en een week later had ik dan uiteindelijk een gesprek in het UZ Gent (intake). Mij werd daar verteld dat ik in principe meteen naar de UPSI kon (spoed psychiatrie), maar ik wou persé afscheid nemen van mijn paardjes.

Twee dagen later ging ik dan naar het UZ Gent - afdeling eetstoornissen. Het beste wat ik ooit kon doen. Dit heeft mijn leven gered, want uit alle onderzoeken en bloefafnames bleek dat ik eigenlijk echt op randje af was. Zodanig uitgedroogd, nierblokkage, lage kaliumwaarde, ... Ik deed ook aan automutilatie dus dat deed mij ook geen goed.

Ik heb daarna nog enkele maanden bij de psychiater geweest (dit was een laatstejaars "stagiaire") en daar klikte het zeer goed mee. Vanaf ik bij de gewone psycholoog moest, begon het terug te verslechten en ben ik sinds oktober niet meer geweest. Sindsdien is het dus ook weer bergafwaarts gegaan en ben ik nu terug jammergenoeg bezig met een herval. Ik hoop dit te voorkopen door terug bij mijn vroegere psychiater terecht te kunnen.

@Jasmijnjoy

Vaak gaan ze je gewicht, lengte, bloedwaarden en BMI bekijken. Hoe je eet, hoe je beweegt, hoe je mentaal-zijn is, speelt allemaal een grote rol bij een opname bijvoorbeeld.


Er zijn verschillende types qua eetstoornissen:

- Anorexia Nervosa purgerend
- Anorexia Nervosa restrictief

- Boulemia Nervosa purgerend
- Boulemia Nervosa met bewegingsdrag en niet purgerend

- Rest zoals Binge Eating Disorder


Voor mij kwam Relatine wel goed uit (ik ben met ADHD geconstateerd in het UZG), het onderdrukt mijn honger wat, dus voorkomt mijn eetbuiten. Al kan ik daar ook gewoon doorgaan als ik écht wil. Voorheen nam ik hier nog Fluoxetine (Prozac) bij, maar dit is afgebouwd. Dit onderdrukt ook eetbuien.