Mijn buurjongen heeft mijn buurmeisje ook nog gebeld, gewoon even een praatje, voor hem was het duidelijk dat dit zijn laatste gesprekje met haar zou worden, zij had niks door. Het was voor hem dus een afscheidsgesprekje. Op de één of andere manier kan ik daar nog wel weer inkomen
Andere vraag voor de mensen die dichtbij mensen hebben gestaan die uiteindelijk zelfmoord hebben gepleegd:
Hebben jullie nooit enige vorm van woede o.i.d. gehad jegens degene die zichzelf van het leven heeft beroofd? Nooit je afgevraagd hoe ze het in vredesnaam in hun hoofd hebben gehaald dit te doen? Ik heb dat gevoel namelijk wel gehad, tesamen met dus het gevoel van verdriet waarom ik niet doorgehad heb hoe erg ze er eigenlijk aan toe waren.
Daarbij ook nog de hoop dat ze nu idd de rust hebben gevonden waar ze naar op zoek waren.
Helemaal vrede er mee hebben kan ik toch niet helemaal hoor
En weet je ik kan er niks aan doen
Het is puur een gevoel van emotie waar ik niet op in kan spelen.
). Mensen waarbij het wel lukt hoor je van te voren niet, die zijn er ineens niet meer...