Bokt.nl

pateeke schreef:

Hoelang ben je nu gestopt met de medicatie, CalipsoLover?

pateeke schreef:

Heb je van de psycholoog ook tools gekregen om om te gaan met je klachten?
Twee maanden na stoppen met medicatie kan het nog voorkomen dat je je minder goed voelt omdat je lichaam zich nog aan het aanpassen is om te functioneren zonder de medicatie.
Probeer de tools toe te passen die je in therapie geleerd hebt en hou het in de gaten. Plan eventueel, als dat kan, nog eens een opvolggesprek in met de psycholoog.

CalipsoLover schreef:

Ik vind het heel lastig om een opvolggesprek te gaan inplannen omdat het dan voelt als 'falen'.

CalipsoLover schreef:

Voor mij is het ook heel moeilijk om een gesprek aan te gaan.

pateeke schreef:

CalipsoLover schreef:

Ik vind het heel lastig om een opvolggesprek te gaan inplannen omdat het dan voelt als 'falen'.

Ik denk dat dat voor heel wat mensen echt wel herkenbaar is.

Wat medicatie in combinatie met therapie doet is, is de scherpe kantjes ervan afhalen zodat je nieuwe dingen kan leren die je helpen om om te gaan met je klachten. De medicatie maakt het met andere woorden gemakkelijker om deze vaardigheden aan te leren.
Als de medicatie dan afgebouwd is, kan je opnieuw gebruiken wat je in therapie geleerd hebt. Maar je past dit toe in een moeilijkere situatie. Je moet nu wat je geleerd hebt verder gaan veralgemenen. Immers, je hebt geen medicatie meer als ondersteuning en je lichaam is zich nog aan het aanpassen aan het functioneren zonder die medicatie. Daar komt nu ook stress bij van de eindexamens en dat maakt het nog moeilijker.

Vergelijk het met het leren van een nieuwe taal. Je leert eerst in de klas woordjes. Met die woordjes leer je zinnen vormen en langzaam aan leer je in de klas om dialoogjes te doen. Dat kan je vervolgens ook thuis gaan oefenen. Als je al wat beter bent in het spreken van die taal, maken jullie misschien wel eens een uitstap naar een land waar die taal gesproken wordt en moet je daar een eenvoudige opdracht doen die je eerder al in de klas geoefend hebt (bv. de weg vragen of een brood gaan kopen ergens waar ze ik zeg maar Frans spreken). Als je van de schoolbanken af bent, moet je die taal misschien wel gaan spreken op je werk. Daar hoort nieuwe vakterminologie bij waardoor je in het begin misschien ook moeite zal hebben om een perfect gesprek te voeren in die taal, maar door te oefenen wordt je er wel beter in.

Met therapie is het eigenlijk hetzelfde. Je leert iets in de veiligheid van de therapiekamer en in aanwezigheid van de therapeut. Stilaan breidt je dit uit naar andere situaties / plaatsen die ook stap voor stap moeilijker worden.

Het is met andere woorden echt niet zo vreemd dat het even terug minder gaat en het zou ook niet vreemd zijn als je even nood hebt aan terug een gesprek, gewoon ter ondersteuning, als boost, geheugensteuntje, bevestiging dat je goed bezig bent,...

Je kent jezelf natuurlijk het beste en kan zelf het beste beslissen wanneer het nodig is om terug een nieuw gesprek in te plannen. Ik zou je wel aanraden, als je voelt dat het echt niet goed gaat, niet te lang te wachten met een nieuw gesprek in te plannen. Hoe langer je wacht, hoe dieper je mogelijk al gezakt bent en hoe moeilijker het kan zijn om daar weer uit op te klimmen. Als je sneller ingrijpt, heb je misschien genoeg aan één enkel gesprek.

CalipsoLover schreef:

Voor mij is het ook heel moeilijk om een gesprek aan te gaan.

Wat maakt het voor jou moeilijk een gesprek aan te gaan?
Heb je anderen dan je psycholoog met wie je gemakkelijker kan praten over wat je dwarszit? Bij wie haal je steun ?

Safiera schreef:

Hoi allemaal. Ik heb hier al (heel) lang niet gereageerd, was een tijdje niet op bokt.

Wil graag reageren, al gaat het vandaag (weer eens) echt niet goed met me. Ik ben uitgeput en dan heb ik nog niets gedaan.

Maar, over hulpvraag: Ik formuleerde het laatst zo ''Ik wil leren mijn chronische ziekte te managen''. Ik ben chronisch depressief en heb nog een heleboel andere 'stickertjes'. Stemmingswisselingen, angsten, overdreven reactie op stress, autisme-trekken, altijd moe en altijd pijn...

Regelmatig zie ik (op facebook ed) uitspraken voorbij komen als ''You are of infinite worth'' of ''Elk leven is waardevol, iedereen draagt iets bij''... Op dit moment vind ik het wel heel erg moeilijk dat ook voor mezelf te zien. Ik sta -na al 10 jaar vechten- op een kruispunt in mijn leven: blijf ik mijn dromen najagen (en tot nu toe telkens op mijn bek gaan), of stop ik daarmee en leer ik mijn beperkingen accepteren en kijken naar wat nog wél kan?

Aan alle posters en meelezers wil ik graag zeggen: Sterkte, mede-strijders! Fijn om jullie bijdragen te lezen en zo veel te herkennen.