Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-05-18 08:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-05-18 08:38

Hier gaat het ook minder. Niet meer zo heftig als bij de verhoging van de medicatie maar ik voel me heel vlak. Nergens zin/energie voor, overal tegenop zien, veel pijn in mijn lijf..

Mijn moeder zegt dat ik moet gaan wandelen of fietsen, maar ik heb er geen zin in en kost veel energie en doet pijn. Ik zou zo graag een hondje willen, zodat ik een soort doel, verantwoordelijkheid en ritme heb. Dan ga je naar buiten voor de hond, in plaats van doelloos een rondje te lopen.

**Geplaatst**: 19-05-18 15:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-05-18 15:26

Wil je moeder niet met je gaan wandelen of een vriend of vriendin?
Moeilijk hè als je nergens zin in hebt dat heb ik ook regelmatig hoor.
Hier gaat het gelukkig nu wel goed, moet wel erg letten op het verdelen van mijn energie, als ik te moe wordt word ik neerslachtig.
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft. En jullie mogen mij ook pb-en hoor.

**Geplaatst**: 29-05-18 19:27

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-05-18 19:27

Hoe gaat het met iedereen? Het blijft zo stil hier, hopelijk is dat een goed teken.
Ik heb helaas veel last van het afbouwen van de lorazepam. De helft is er nu af maar man man wat een worsteling. ik moet maar denken dat ik halverwege ben en dat de klachten van de afbouw komen maar leuk is anders. Iemand hier ervaring mee?

**Geplaatst**: 29-05-18 19:59

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-05-18 19:59

Misschien een uitlaathond vinden?

**Geplaatst**: 29-05-18 20:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-05-18 20:09

Ik heb gister de uitslag gekregen. Geen depressie, geen burn out of overspannen. Ik heb wel een advies gekregen om ambulante begeleiding te krijgen. Of liever gezegd dit moet ik krijgen. En ik moet accepteren dat ik m'n beperking heb.
Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wat als ik het nu niet kan accepteren?

**Geplaatst**: 29-05-18 20:29

Geplaatst: 29-05-18 20:29

Lang getwijfeld om hier wat te posten maar denk dat ik het toch wel fijn vind om hier mee te praten als dat goed is.

Na jarenlange periodes met meerdere depressies zit ik nu eindelijk sinds 3 maanden thuis (ziektewet, althans..geloof dat ik er nog steeds voor moet vechten ondanks felle discussies en 2 bedrijfsartsen verder).

Jarenlang dacht ik het wel alleen te kunnen maar nu zie ik in dat het met hulp toch een stuk beter gaat.
Ik ga nu bijna een maand zo goed als elke dag naar de dagbehandeling waar ik veel over mezelf leer. Best heftig af en toe maar ik moet er een keer doorheen om voorgoed van die depressies af te komen en aan een goede toekomst te kunnen werken.

Ik ben best huiverig voor medicatie door slechte ervaringen met verschillende pillen e.d dus ik wil het eerst proberen zonder antidepressica...ook al is mijn therapeut het er niet helemaal mee eens

**Geplaatst**: 29-05-18 20:36

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-05-18 20:36

Hier ook nog steeds niet goed, vind het alleen niet zo prettig om in dit topic erover uit te wijden

Vandaar dat ik ook niet echt reageer.

**Geplaatst**: 29-05-18 22:57

Geplaatst: 29-05-18 22:57

soloro schreef:
Hier ook nog steeds niet goed, vind het alleen niet zo prettig om in dit topic erover uit te wijden Vandaar dat ik ook niet echt reageer.

Same

**Geplaatst**: 30-05-18 08:04

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-05-18 08:04

Sterkte voor jullie.
Ik had gehoopt op wat respons op mijn post maar ik snap het ook als dat even niet kan.
Net ontzettend onrustig wakker geworden, bah, het maakt me down en angstig. Ik ga toch maar proberen straks een ritje te maken op mijn paard,in de hoopdat ik ervan opknap.

Elinaa, welkom, goed dat je hulp hebt. Wat antidepressiva betreft, ik wilde dat ook nooit slikken maar het ging vorig jaar zo slecht dat ik wel moest. Maar echt blij ben ik er nog steeds niet mee.

**Geplaatst**: 30-05-18 09:57

Geplaatst: 30-05-18 09:57

Vala schreef:
Hoe gaat het met iedereen? Het blijft zo stil hier, hopelijk is dat een goed teken.
Ik heb helaas veel last van het afbouwen van de lorazepam. De helft is er nu af maar man man wat een worsteling. ik moet maar denken dat ik halverwege ben en dat de klachten van de afbouw komen maar leuk is anders. Iemand hier ervaring mee?

Ik stuur je een pb!

purny schreef:
Ik heb gister de uitslag gekregen. Geen depressie, geen burn out of overspannen. Ik heb wel een advies gekregen om ambulante begeleiding te krijgen. Of liever gezegd dit moet ik krijgen. En ik moet accepteren dat ik m'n beperking heb.
Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wat als ik het nu niet kan accepteren?

Tja, "moeten" accepteren dat je een beperking hebt is lastig hé. Zoiets kan je imo niet "moeten" en sommige mensen stellen zelfs dat je dat niet kan accepteren.
Als je een beperking hebt en je krijgt daarvan de diagnose, kan je dat vergelijken met een rouwproces dat je ook doormaakt wanneer iemand overleden is. In dat proces kan je inderdaad periodes hebben waarin je klachten hebt die lijken op depressie (en kan depressie er ook uit voortkomen). Vroeger ging men vaak uit van verschillende fasen die je doormaakt om te rouwen, om te verwerken dat je een beperking hebt. Nu gaat men er meer vanuit dat het belangrijk is welke betekenis de beperking voor jou heeft en om je leven met de diagnose, met die beperking op te bouwen. De beperking moet een plaatsje krijgen in je leven. Dat vraagt tijd. Hoeveel tijd hangt af van persoon tot persoon.
Doe het rustig aan, op jouw tempo. Probeer niets te forceren. En nog eens: je "moet" niets als het gaat om accepteren. De ambulante begeleiding kan jouw wel helpen om je beperking een plaatsje te geven in je leven.

**Geplaatst**: 30-05-18 21:29

Geplaatst: 30-05-18 21:29

pimaude schreef:
soloro schreef:
Hier ook nog steeds niet goed, vind het alleen niet zo prettig om in dit topic erover uit te wijden Vandaar dat ik ook niet echt reageer.

Same

Hier ook..

**Geplaatst**: 30-05-18 22:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-05-18 22:09

Zonde dat jullie er hier niet over willen uitweiden. Of komt dat door persoonlijke dingen? Er mag nog steeds tegen me aan geluld worden in pb als daar behoefte aan is

Hier gaat het goed. Er is hoop dames, als ik mijn berichten van een jaar geleden terug lees, jeetje wat zat ik aan de grond zeg...

**Geplaatst**: 30-05-18 22:12

Geplaatst: 30-05-18 22:12

Joolien schreef:
Zonde dat jullie er hier niet over willen uitweiden. Of komt dat door persoonlijke dingen? Er mag nog steeds tegen me aan geluld worden in pb als daar behoefte aan is

Hier gaat het goed. Er is hoop dames, als ik mijn berichten van een jaar geleden terug lees, jeetje wat zat ik aan de grond zeg...

Het zijn hier idd persoonlijke dingen die ik liever niet op een forum heb staan

Al lees ik wel gewoon mee.

**Geplaatst**: 30-05-18 22:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-05-18 22:38

Hier inmiddels het gevoel dat ik door het diepste punt van het dal heen ben. Afgelopen maandag mijn eerste gesprek gehad bij de psycholoog, waarbij toch al het één en ander duidelijk is geworden. Ik ben heel benieuwd naar de komende sessies, want ik merkte bij deze al dat er meer dwars zit dan ik eerst eigenlijk dacht. Met name een trauma van vroeger wat ik altijd heb weggewuifd...''ach, 't is gebeurd, niks aan te veranderen, en nu weer door''...daar kan nog best wel eens wat meer achter weg komen dan ik eerst dacht. Dus ja, hoe erg ik er ook tegen op keek, het is goed dat ik ben geweest.

Hij vond mijn hulpvraag ook bijzonder. Mijn hulpvraag is om te herkennen en voorkomen dat ik weer in de depressie zak. Ik heb niet als hulpvraag; ik wil uit deze depressie komen.
Ik denk namelijk dat ik uit de depressie kan komen door de (vele) komende sessies, maar dat ik zeker ook tools nodig heb om te voorkomen dat het weer gebeurd

**Geplaatst**: 30-05-18 22:41

Geplaatst: 30-05-18 22:41

Tigress schreef:
Hier inmiddels het gevoel dat ik door het diepste punt van het dal heen ben. Afgelopen maandag mijn eerste gesprek gehad bij de psycholoog, waarbij toch al het één en ander duidelijk is geworden. Ik ben heel benieuwd naar de komende sessies, want ik merkte bij deze al dat er meer dwars zit dan ik eerst eigenlijk dacht. Met name een trauma van vroeger wat ik altijd heb weggewuifd...''ach, 't is gebeurd, niks aan te veranderen, en nu weer door''...daar kan nog best wel eens wat meer achter weg komen dan ik eerst dacht. Dus ja, hoe erg ik er ook tegen op keek, het is goed dat ik ben geweest.

Hij vond mijn hulpvraag ook bijzonder. Mijn hulpvraag is om te herkennen en voorkomen dat ik weer in de depressie zak. Ik heb niet als hulpvraag; ik wil uit deze depressie komen.
Ik denk namelijk dat ik uit de depressie kan komen door de (vele) komende sessies, maar dat ik zeker ook tools nodig heb om te voorkomen dat het weer gebeurd

Dat is idd heel praktisch ingesteld en ook een goede instelling. Maar ik zou me ook vooral afvragen waarom je steeds depressief wordt. Genezen is beter dan voorkomen

**Geplaatst**: 30-05-18 23:26

Geplaatst: 30-05-18 23:26

Het overlijden van mijn opa (zeer plots, gescheurde aorta), overlijden van onze eerste hond (die zo'n beetje alles voor mij betekende), overlijden van mijn oma (na een lang ziekbed, alzheimer), familieruzies, financiële zorgen, plotselinge break up na een relatie van 7.5 jaar en uiteindelijk mijn hernia was te veel voor mij om binnen 2,5 jaar fatsoenlijk te kunnen verwerken

Voor die 2,5 jaar is er ook nog het nodige gebeurd, maar eerder genoemde lijstje is toch te veel en te snel op mijn bordje geweest.

Daarbij denk ik dat ik bij de eerste keer er niet compleet uit ben gehaald, maar dat ik me gewoon weer oke voelde. Oke is niet goed genoeg in mijn geval heb ik gemerkt. Met oke bikkel ik wat door, tot het weer niet meer lukt. Als ik nu al zie hoe deze psycholoog dieper op de materie in gaat, denk ik dat deze keer veel meer uit zal halen

**Geplaatst**: 31-05-18 07:44

Geplaatst: 31-05-18 07:44

Tigress schreef:
Hij vond mijn hulpvraag ook bijzonder. Mijn hulpvraag is om te herkennen en voorkomen dat ik weer in de depressie zak. Ik heb niet als hulpvraag; ik wil uit deze depressie komen.
Ik denk namelijk dat ik uit de depressie kan komen door de (vele) komende sessies, maar dat ik zeker ook tools nodig heb om te voorkomen dat het weer gebeurd

Je hulpvraag lijkt me inderdaad bijzonder in die zin dat weinig mensen die zullen stellen. De meeste mensen hebben inderdaad als hulpvraag om uit de depressie te komen en eventueel bijkomend "om nooit meer een depressie te hebben".
Ondanks dat, vind ik het wel geweldig knap dat je deze hulpvraag kan stellen en stelt. Het is een heel concrete en realistische doelstelling waar je echt wel mee aan de slag kunt.

**Geplaatst**: 31-05-18 08:34

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 31-05-18 08:34

Tigress, je laatste alina is heel herkenbaar, oké voelen en dan toch weer door bikkelen totdat het niet meer gaat. Dan heb je dus wezenlijk niks veranderd wat het kan voorkomen.

**Geplaatst**: 31-05-18 09:01

Geplaatst: 31-05-18 09:01

Tigress, dit was/is exact mijn hulpvraag, maar dan met mijn burn-out. Inderdaad hoor je dat niet vaak

**Geplaatst**: 31-05-18 13:01

Geplaatst: 31-05-18 13:01

Hoi allemaal. Ik heb hier al (heel) lang niet gereageerd, was een tijdje niet op bokt.

Wil graag reageren, al gaat het vandaag (weer eens) echt niet goed met me. Ik ben uitgeput en dan heb ik nog niets gedaan.

Maar, over hulpvraag: Ik formuleerde het laatst zo ''Ik wil leren mijn chronische ziekte te managen''. Ik ben chronisch depressief en heb nog een heleboel andere 'stickertjes'. Stemmingswisselingen, angsten, overdreven reactie op stress, autisme-trekken, altijd moe en altijd pijn...

Regelmatig zie ik (op facebook ed) uitspraken voorbij komen als ''You are of infinite worth'' of ''Elk leven is waardevol, iedereen draagt iets bij''... Op dit moment vind ik het wel heel erg moeilijk dat ook voor mezelf te zien. Ik sta -na al 10 jaar vechten- op een kruispunt in mijn leven: blijf ik mijn dromen najagen (en tot nu toe telkens op mijn bek gaan), of stop ik daarmee en leer ik mijn beperkingen accepteren en kijken naar wat nog wél kan?

Aan alle posters en meelezers wil ik graag zeggen: Sterkte, mede-strijders! Fijn om jullie bijdragen te lezen en zo veel te herkennen.

**Geplaatst**: 31-05-18 13:16

Geplaatst: 31-05-18 13:16

Vala schreef:
Sterkte voor jullie.
Ik had gehoopt op wat respons op mijn post maar ik snap het ook als dat even niet kan.
Net ontzettend onrustig wakker geworden, bah, het maakt me down en angstig. Ik ga toch maar proberen straks een ritje te maken op mijn paard,in de hoopdat ik ervan opknap.

Elinaa, welkom, goed dat je hulp hebt. Wat antidepressiva betreft, ik wilde dat ook nooit slikken maar het ging vorig jaar zo slecht dat ik wel moest. Maar echt blij ben ik er nog steeds niet mee.

Ten eerste dankjewel

Ten tweede wil ik graag zeggen dat ik het erg goed vind dat je aangeeft het jammer te vinden dat je geen respons krijgt.ik heb zelf dan vaak zoiets van oke laat maar terwijl dat eigelijk niet goed is.

Heeft de rit op je paard je nog goed gedaan?

Verder moet ik nog even wennen aan dit topic dus ik zal later nog wel wat meer (op anderen) gaan reageren.

Ik heb zelf net weer een enorme dip gehad dus het gaat nu gelukkig weer de betere kant op, ga nu dagelijks naar therapie en ondanks dat de laatste paar keer er flink ingehakt hebben was vandaag wel weer erg fijn.

**Geplaatst**: 31-05-18 13:23

Geplaatst: 31-05-18 13:23

Safiera schreef:
Regelmatig zie ik (op facebook ed) uitspraken voorbij komen als ''You are of infinite worth'' of ''Elk leven is waardevol, iedereen draagt iets bij''... Op dit moment vind ik het wel heel erg moeilijk dat ook voor mezelf te zien. Ik sta -na al 10 jaar vechten- op een kruispunt in mijn leven: blijf ik mijn dromen najagen (en tot nu toe telkens op mijn bek gaan), of stop ik daarmee en leer ik mijn beperkingen accepteren en kijken naar wat nog wél kan?

Voor mij sluit het één het ander niet uit. Ook met een beperking, chronische ziekte, psychische kwetsbaarheden, kan je - vind ik en is mijn ervaring - je dromen nastreven en toch je beperkingen accepteren. Het is soms wel even zoeken naar hoe je beide kan combineren (je dromen nastreven, rekening houdend met je beperking(en) of ziekte), maar mijn ervaring is dat een combinatie vaak wel mogelijk is.

Ik heb zelf meerdere beperkingen en heb ook daarmee best wel veel bereikt: ik heb een grote zelfstandigheid, een job die ik heel graag doe met fijne collega's, vrienden, een eigen paard,... Natuurlijk zijn er zaken die mij niet lukken omwille van mijn beperkingen (zo zal ik bv nooit met de auto kunnen rijden, maar ik geraak ook waar ik wil / moet zijn), maar ik kan niet zeggen dat mij dat ongelukkig maakt of dat ik daardoor niet mijn dromen kan nastreven....

**Geplaatst**: 01-06-18 01:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-06-18 01:03

Ik ga as maandag op intake bij een haptonoom. Dure bedoeling, valt buiten de verzekering, maar anders weet ik het ook even niet..

Kan in ieder geval weer fijn slapen dankzij deze pilletjes: een aanrader.

Afbeelding

**Geplaatst**: 01-06-18 08:20

Geplaatst: 01-06-18 08:20

Elinaa, de rit op mijn paard heeft me wel goed gedaan maar later op de dag voelde ik me toch weer beroerd.
En dat is alleen maar erger geworden. Zit nu te twijfelen of ik wel de 2 uurtjes naar mijn werk zal gaan. Het is natuurlijk wel afleiding.
Ik voel en vind mezelf waardeloos, dat laatste is niet goed dat weet ik maar ik kan er even niks anders van maken.
Pimaude, die tabletjes heb ik ook geprobeerd, werkte helaas niet bij mij maar fijn dat het jou wel helpt!
En balen dat je de haptonoom zelf moet betalen maar als het maar helpt.
Ik krijg vanmiddag weer een craniosacraal behandeling daar kijk ik erg naar uit.
Iedereen weer sterkte vandaag
Houd moed!

**Geplaatst**: 01-06-18 17:41

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-06-18 17:41

Ik ben al een hele tijd niet meer actief in dit topic omdat het met een tijd therapie en medicatie een stuk beter ging! Was terug gelukkig voor toch een dik half jaar en leek er helemaal terug bovenop te zijn.
Mijn medicatie dan enkele maanden geleden teruggeschroefd en slaapproblemen leken ook verdwenen.
Toen ik volledig van de medicatie af was kreeg ik wel een auto-pilot gevoel, mijn emoties leken een ver van mijn bed show te zijn. Niets of niemand leek mij nog te raken. Ik werd terug wat euforisch wat voor mij wel een 'opassen' belletje moet doen laten rinkelen. En helaas ben ik begin deze week weer gecrashed. Veel huilen, verschrikkelijk vermoeid en begin me terug af te sluiten. Ben enkele weken enorm ziek geweest en terug veel afgevallen, veel school gemist dus heel veel stress met mijn eindexamens want ik moet dit jaar afstuderen. Voel me plots weer door situaties enorm in de steek gelaten en alleen. Het maakt me echt wel bang omdat ik met mijn examens zit en bang ben dat het terug zo ver is een een derde depressie om de hoek loert...