Bokt.nl

Quellian schreef:

Dit heb ik een tijdje geleden geschreven:

Ziekelijke controle over je eigen gewicht

Voor veel mensen met een eetstoornis geldt dat ze controle willen over iets, in dit geval hun gewicht. Sommige dingen in het leven glippen tussen je vingers door, bij je gewicht heb je dit zelf in de hand.

Want hoe makkelijk is het om te stoppen met eten? Hoe makkelijk is het om je vinger in je keel te steken? Veel makkelijker dan ontkennen dat je bezig bent met een langzame zelfmoord en hulp is niet nodig, want je hebt geen probleem.

Eeuwig roepen dat je niet van light-producten houdt (want afvallen zeg je niet nodig te hebben), dat je misselijk wordt van bepaalde dingen, dat je simpelweg niet zo’n grote eter bent of dat je juist al hebt gegeten. Hoe vervelend is het om te eten in gezelschap, stel je voor dat je omgeving je dik vindt.

Alleen maakt de omgeving je gek, die laten je niet gaan. In het begin voel je je nog schuldig, later ga je je irriteren. ‘Waar bemoeit iedereen zich mee? Het is toch mijn lichaam? Het is toch mijn leven?’. Maar ondanks dat je het zult zien als gezeur zul je diep vanbinnen weten dat ze gelijk hebben en zich niet onterecht zorgen maken, je bent inderdaad bezig met langzame zelfmoord en alleen maar omdat je te laf bent voor de snelle manier.

Altijd uitvluchten zoeken om niet te hoeven eten –in gezelschap-. Als je alleen woont heb je niet zoveel uitvluchten nodig, de meeste mensen zullen geloven wat je zegt, alleen de mensen die je nastaan willen zien dát je eet en wát je eet.

Zo ken ik twee meiden die op deze manier aan het afvallen zijn. De ene is vijftien kilo afgevallen door braken, de ander is ruim tien kilo afgevallen door tijdelijke hongerstakingen. En nog erger; het zijn zusjes van elkaar. Dan vraag ik me op mijn beurt af of zoiets genetisch is bepaald of dat het iets is dat je uit je jeugd (trauma?) hebt meegekregen. Ze weten van elkaar dat ze niet goed bezig zijn, zullen elkaar op de vingers blijven tikken, zullen elkaar preken, maar veranderen zal er niets. Het is hun manier van controle hebben en houden.

Het heeft in mijn ogen hoofdzakelijk te maken met kwellen, jezelf wijsmaken dat jij de schuld bent dat er over bepaalde dingen de controle is verloren en dat dingen anders lopen dan gepland. Of anderzijds kan het ook te maken hebben met het vertekende zelfbeeld, wat grotendeels weer wordt bepaald door het verleden (de jeugd). En dan nog maar te zwijgen over de angst voor het falen ( ‘ik doe altijd zo mijn best om perfect te zijn, maar soms faal ik’). Niemand kan perfect zijn (wat is immers perfect?), maar sommige mensen houden dat als doel voor ogen.

Jezelf altijd wegcijferen voor anderen, want anderen weten je hard te raken waar ze je niet mogen raken. Snel medelijden hebben met anderen, want anderen hebben het zo zwaar. Anderen begrijpen je niet, maar dat hoeft ook niet, niemand hoeft je te begrijpen, je begrijpt jezelf al niet (dus hoe kan een ander dat?). Altijd anderen, anderen en anderen, want jijzelf bent niet belangrijk, jijzelf redt het wel.

Het is net als stoppen met roken. Elke keer weer zal er een andere reden zijn om door te gaan met roken en het stoppen uit te stellen; stress, drukte en meer van die onzin en de meeste mensen zullen uiteindelijk niet stoppen met roken (of tijdelijk en daarna weer vrolijk verder gaan). Het is moeilijk om genoeg zelfdiscipline te hebben op veel vlakken, of het nou gaat om stoppen met roken, stoppen met eten (of juist wel eten) of stoppen met braken. Stoppen met roken kan ik niet, stoppen met eten is een obsessie en beginnen met eten is een hel, elke keer weer. En waarom doet iemand het dan? Juist, om iets in handen te hebben om controle over te hebben waar niemand inspraak in heeft.

Mama, maak je geen zorgen… Ik red me echt wel!

Gaby schreef:

Quellian, ik ben het niet helemaal eens met jouw stuk. Zeer weinig Anorexiapatienten kwellen zichzelf opzettelijk. Slechts weinig mensen geven zichzelf de schuld ergens van (ik heb het nog niet voorbij zien komen).
Wel is het zo dat stress de zaak bij hen vaak triggert en stress is heel persoonlijk.
En ik weet zeker dat het erfelijk is. Het is ook niet te genezen, het zal altijd je zwakke plek blijven.
In dit stuk staan veel dingen die lang niet voor alle meiden een eetstoornis gelden!
Sterker nog, sommige stukken zijn regelrecht ZEER kwetsend, zoals de zinnen verhalend over de langzame zelfmoord en dat je te laf bent om er direct een einde aan te maken. Denk je nou echt dat die meiden dood willen ofzo???

Waarom heb je zo'n stuk geschreven? Heb je met die meiden (openhartig) gepraat?
Ik hoop echt dat je hier een antwoord op geeft.

Nadya schreef:

Ik wilde ook vaak dood en heb zelfs een echte poging gedaan. Gelukkig ben ik gered. Daarna ben ik weer zo ziek geworden, dat het me niet kon schelen of mijn hart ermee ophield of niet door het kaliumgebrek wat ik had. Het was een soort russische roulette en dat idee kon mij niet weerhouden te stoppen wat ik mijn lijf aandeed. Het zal best verschillend zijn, maar veel mensen met een eetstoornis zijn heel erg depressief, wat vaak voortkomt uit het feit dat je te weinig in je lijf heb

Quellian schreef:

@ Gaby: was inderdaad hoe het voor mij voelt, wat voor mij redenen zijn om niet te eten of over te geven. Dus niet in het algemeen o.i.d., iedereen zal het op een andere manier meemaken, maar dit is wat ik voel. Daarbij voelt het voor mij als pure kwelling, te laf om m'n polsen daadwerkelijk verticaal door te snijden en geloof me; heb al wat pogingen op m'n naam. Dus of het kwetsend is of niet is niet mijn zaak, ik kan er niets aan doen dat IK (mijn bestaan blijkbaar?) kwetsend is voor anderen.

Gaby schreef:

En aan heel veel anorecten zie je niet eens dat ze ziek zijn. Ze functioneren normaal en eten ook, al vinden ze dat soms vreselijk. Want ze weten dat ze met niet eten geen stap verder komen.
Alleen geneest iemand die een eetstoornis oploopt nooit meer. Als ze dan onder zodanige stress staan dat ze (tijdelijk?) niet eten, vind ik niet dat je dat als langzame zelfmoord kunt zien.

Nadya schreef:

Gaby schreef:

Quellian, ik ben het niet helemaal eens met jouw stuk. Zeer weinig Anorexiapatienten kwellen zichzelf opzettelijk. Slechts weinig mensen geven zichzelf de schuld ergens van (ik heb het nog niet voorbij zien komen).
Wel is het zo dat stress de zaak bij hen vaak triggert en stress is heel persoonlijk.
En ik weet zeker dat het erfelijk is. Het is ook niet te genezen, het zal altijd je zwakke plek blijven.
In dit stuk staan veel dingen die lang niet voor alle meiden een eetstoornis gelden!
Sterker nog, sommige stukken zijn regelrecht ZEER kwetsend, zoals de zinnen verhalend over de langzame zelfmoord en dat je te laf bent om er direct een einde aan te maken. Denk je nou echt dat die meiden dood willen ofzo???

Waarom heb je zo'n stuk geschreven? Heb je met die meiden (openhartig) gepraat?
Ik hoop echt dat je hier een antwoord op geeft.

Ik herken ook niet alles als ex-anorexia/boulimia patient, maar misschien moet je het meer zien als iets persoonlijks van Quellian? Zo zie ik het in elk geval. Ik gaf mezelf trouwens wel de schuld van van alles (bv. van de traumatische ervaringen) en ook van het feit dat het me niet lukte eraf te komen. Elke dag weer. En ik kwelde mezelf wel opzettelijk. Dat ga ik nu niet uitleggen verder.

Ik wilde ook vaak dood en heb zelfs een echte poging gedaan. Gelukkig ben ik gered. Daarna ben ik weer zo ziek geworden, dat het me niet kon schelen of mijn hart ermee ophield of niet door het kaliumgebrek wat ik had. Het was een soort russische roulette en dat idee kon mij niet weerhouden te stoppen wat ik mijn lijf aandeed. Het zal best verschillend zijn, maar veel mensen met een eetstoornis zijn heel erg depressief, wat vaak voortkomt uit het feit dat je te weinig in je lijf heb

detour schreef:

Gaby, bedankt voor je info!

Vind echter dat er altijd sprake zou moeten van supervisie als het gaat om forums waarin zieke mensen elkaar stimuleren het te blijven in plaats van beter te worden. Ik begrijp echter wel dat dat niet haalbaar is.

detour schreef:

Nadya; als ik je zie in je profile, denk ik: Een mooie jonge vrouw met een goed stel hersens, mooie foto's; ze heeft het goed voor elkaar! En dat is puur op je profile gebasseerd; zo zie je maar weer- ieder huisje heeft zijn kruisje.

Ik hoop in die zin dat je het nu meer naar je zin hebt in dit leven en dat je de kracht vindt vol te houden. Dapper dat je je zo knap weet uit te drukken op dit forum! Je stelt je tenslotte heel kwetsbaar op.

Maar vind je het zelf ook niet gevaarlijk dat op die site de mensen elkaar gaan stimuleren om zichzelf - en elkaar ten gronde te richten? (Als ik daar e.e.a. lees, doen sommigen het zeer doelbewust, ookal zal de intentie misschien anders zijn, geen idee)..

Dat maakt het nu zo naar! Het is zo goed mensen hun ei bij elkaar kwijt kunnen maar mijns inziens zou dat wel onder supervisie moeten gebeuren.

Sterkte verder! bewonderingswaardig hoe je knokt!