(maar ik ben me er toch een paar keer hard vanaf gedonderd
) Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
(maar ik ben me er toch een paar keer hard vanaf gedonderd
)
Ik reed pas 1,5 jaar
en was nog nooit naar buiten met een paardje geweest(wel eens door het bos uitstappen met de les enz) Mijn vriendin had 2 verzorgpaardjes en met 1 moest ze stoppen en ze vroeg of ik hem misschien wou doen en ze vroeg of ik een keer meeging en er even op ging rijden. Dat wou ik graag want ik was nog aan het zoeken voor een verzorgpaard.
We gingen naar buiten naar de duinen. Maar het paard was aan 1 oog blind aleen hij had daar niet veel last van. Het was begin lente en dus nog fris, dat voelde ik ook wel aan, het paard liep vrij vaak onder me vandaan.
Toen gingen we naar boven de duinen in, bergje op langs allemaal struiken waar dus nietsvermoeddend een vogeltje zat. Dat vogeltje vloog weg, precies op het moment waar we langs het bosje liepen. Paardje schrok omdat hij het niet zag aankomen want hij was aan die kant blind en hij rende kei en kei hard naar beneden. Me vriendin riep nog een paar dingen hoe ik hem weer trug kreeg. Zij kwam ook in volle galop naar beneden denderen want haar paardje was ook wel lekker bezig die wou er gelijk achter aan hoppen. Nou, na een paar keer bokken en stiegeren en zich (als een wilde stier
) gedragen te hebben viel ik er toch vanaf, en gleed een paar meter op me rug over de weg heen. Ik stond gelijk op me spulletjes(telefoon en sleutels) gepakt die op de weg lagen. En ik had een beetje koppijn en me rug brandde een beetje, dus ik kijken en ik kon niet ver kijken want me nek zat vast(dat had ik toen nog niet in de gaten) en draaide me om en rende zo hard mogelijk achter het paardje aan. Toen kwam er een auto met daar in een man en een vrouw voorbij en die vroegen: jij bent je paardje zeker kwijt en ik antwoordde met ja. Ze zeiden stap bij ons in de auto, na even getwijfeld te hebben stapte ik in. Onderweg zagen we dat mensen het paardje al hadden gevangen. En naar een stal hadden gebracht (vlakbij de stal waar het paardje stond) dus ze wisten wie het was.
Mensen daar vroegen of ik niks had en ik vertelde over me onderrug en me hoofdpijn ze wouden dat ik even naar het ziekenhuis ging en ben met iemand anders meegereden. Daar zat ik dan op een stoeltje, zonder ouders, zonder iemand die ik kende, zonder mn vriendin die waarschijnlijk heel hard aan het zoeken was waar ik was.
Ik moest op een tafel liggen en daar hielde ze een spiegel voor. Wat ik had:
ik mag ook jammer genoeg geen verzorgpaardje.. aleen als er ergens een bak is waar ik kan rijden. Dit is zo'n anderhalf jaar gebleven maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren.. Naattjj schreef:Ik weet nog wel 1 spannend verhaal van mij.Ik reed pas 1,5 jaar
en was nog nooit naar buiten met een paardje geweest(wel eens door het bos uitstappen met de les enz) Mijn vriendin had 2 verzorgpaardjes en met 1 moest ze stoppen en ze vroeg of ik hem misschien wou doen en ze vroeg of ik een keer meeging en er even op ging rijden. Dat wou ik graag want ik was nog aan het zoeken voor een verzorgpaard.
We gingen naar buiten naar de duinen. Maar het paard was aan 1 oog blind aleen hij had daar niet veel last van. Het was begin lente en dus nog fris, dat voelde ik ook wel aan, het paard liep vrij vaak onder me vandaan.
Toen gingen we naar boven de duinen in, bergje op langs allemaal struiken waar dus nietsvermoeddend een vogeltje zat. Dat vogeltje vloog weg, precies op het moment waar we langs het bosje liepen. Paardje schrok omdat hij het niet zag aankomen want hij was aan die kant blind en hij rende kei en kei hard naar beneden. Me vriendin riep nog een paar dingen hoe ik hem weer trug kreeg. Zij kwam ook in volle galop naar beneden denderen want haar paardje was ook wel lekker bezig die wou er gelijk achter aan hoppen. Nou, na een paar keer bokken en stiegeren en zich (als een wilde stier
) gedragen te hebben viel ik er toch vanaf, en gleed een paar meter op me rug over de weg heen. Ik stond gelijk op me spulletjes(telefoon en sleutels) gepakt die op de weg lagen. En ik had een beetje koppijn en me rug brandde een beetje, dus ik kijken en ik kon niet ver kijken want me nek zat vast(dat had ik toen nog niet in de gaten) en draaide me om en rende zo hard mogelijk achter het paardje aan. Toen kwam er een auto met daar in een man en een vrouw voorbij en die vroegen: jij bent je paardje zeker kwijt en ik antwoordde met ja. Ze zeiden stap bij ons in de auto, na even getwijfeld te hebben stapte ik in. Onderweg zagen we dat mensen het paardje al hadden gevangen. En naar een stal hadden gebracht (vlakbij de stal waar het paardje stond) dus ze wisten wie het was.
Mensen daar vroegen of ik niks had en ik vertelde over me onderrug en me hoofdpijn ze wouden dat ik even naar het ziekenhuis ging en ben met iemand anders meegereden. Daar zat ik dan op een stoeltje, zonder ouders, zonder iemand die ik kende, zonder mn vriendin die waarschijnlijk heel hard aan het zoeken was waar ik was.
Ik moest op een tafel liggen en daar hielde ze een spiegel voor. Wat ik had:
* een brandwond van 20 cm breed en 5 cm lang. (ik ben over de weg geschaafd en dat heeft me gwn een brandwond opgeleverd)
* een hersenschudding(tussen licht en zwaar in)
ik had geluk dat ik niks heb gebroken, maar sindsdien is me vader wel heel voorzichting met me,ik mag ook jammer genoeg geen verzorgpaardje.. aleen als er ergens een bak is waar ik kan rijden. Dit is zo'n anderhalf jaar gebleven maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren..
kimenragna schreef:ik rij nu 7 jaar en ben der totaal 2 keer afgevalle maar nooit iets gehad gelukkig
Dus nu chronisch rugpijn overhoudend... Maar wel blijven rijden! Absoluut!
Hahaha.

Fitzroy schreef:Dit topic blijft iig goed geheim voor partners die het niet meer zo hebben op de paardensport![]()
Wat een akelige dingen komen hier allemaal voorbij. Ik zou bijna geneigd zijn om maar nooit meer op een paard te stappen.



Karin schreef:
De reactie van mijn orthopeed was overigens: 'Gevaarlijke sport hè, dat paardrijden. Net zo gevaarlijk als traplopen en fietsen.'

Revanches schreef:Vorig jaar,verkeerde inschatting voor de sprong. En klapte op mijn rug(incl bodyprotector!) En dat is misschien mijn geluk geweest,dat ik net niet mijn rug brak. Maar wel echt op een haartje na!!Dus nu chronisch rugpijn overhoudend... Maar wel blijven rijden! Absoluut!

Fitzroy schreef:Karin schreef:De reactie van mijn orthopeed was overigens: 'Gevaarlijke sport hè, dat paardrijden. Net zo gevaarlijk als traplopen en fietsen.'
Je zou bijna een topic openen: wat had je toen je van je fiets af viel![]()
Eens kijken of dat net zo veel mensen zijn en net zulke ernstige blessures
Eehmm... een lichte hersenschudding en vast nog wat kleine dingen die ik nu, na 16 jaar paardrijden, niet eens meer weet
xjudithx schreef:Ik ben vroeger heel vaak van mijn pony afgevallen, maar ik had nooit iets. Kan me niet eens blauwe plekken herinneren. Goede valtechniek waarschijnlijk.![]()
Mijn broer die besloot om eens paardrijlessen te nemen viel tijdens een les van zijn paard en brak zijn rug... Gelukkig is het uiteindelijk goed afgelopen.
Fitzroy schreef:Dit topic blijft iig goed geheim voor partners die het niet meer zo hebben op de paardensport![]()
Wat een akelige dingen komen hier allemaal voorbij. Ik zou bijna geneigd zijn om maar nooit meer op een paard te stappen.
. Al mag ze van mij (en van pa) niet komen kijken als ik rijd, althans niet in mijn zicht, aangezien zij zo zenuwachtig doet. Continu nagelbijten e.d., voor ons beide niet prettig.Karin schreef:De reactie van mijn orthopeed was overigens: 'Gevaarlijke sport hè, dat paardrijden. Net zo gevaarlijk als traplopen en fietsen.'
? Mijn vader heeft mij toen naar de kantine gesleept en ik zag toen in de spiegel waarom iedereen schrok, mijn gezicht (en plastron etc) zat onder het bloed in combinatie met nat zand. Ik zag er heel eng uit
. Ik heb daarna nog een week slecht gelopen, gelukkig had de juf op school (ik was 10) er veel begrip voor. Ze was zelf nl. de week ervoor van haar 3-jarige afgevallen en kon amper lopen
.