Kimmie235 schreef:Tink89 schreef:Oke, dus je zoon bouwt daar zelfvertrouwen op. En je andere kinderen? Die zijn sowieso minder waard ofzo? Of je hebt misschien zelfs dochters, die zijn in Egypte op het platteland nog behoorlijk achtergesteld... Ik zie heus wat voordelen hoor, maar ik kan er als Nederlandse geëmancipeerde vrouw niet bij dat je het oke vindt om dat aan je kinderen mee te geven.
Geen dochters, mijn jongste wil steeds terug naar Egypte, maar bedankt voor je zorgen
Maar waarom woon je niet bij je man?
Je kinderen vinden het er fijn.
Zo te lezen vind jij het daar ook beter voor de kinderen om alle onderstaande.
Waarom ben je dan hier?
En dat klinkt uit het toetsenbord enorm rot, maar zo is het niet bedoeld, integendeel.
Maar ik vraag het mij gewoon echt af bij het lezen van jou berichten omdat je zo mooi over Egypte schrijft.
Kimmie235 schreef:Dat hoor ik vaker, maar het is echt niet te vergelijken.
Wat mijn kinderen meemaken in Egypte is geen incidentele ervaring, het is hun dagelijkse leefomgeving. We wonen op een boerderij, mijn partner is dierenarts. Ze zien hoe leven en dood hand in hand gaan, hoe je longen opblaast van een schaap om te leren hoe ademhaling werkt, hoe je zorg draagt voor dieren en ondertussen leren ze lezen, schrijven en rekenen gewoon door, maar dan in de echte wereld, niet in een klaslokaal.
Mijn zoon is daar de oudste, en dat betekent in die cultuur iets groots. Hij wordt aangesproken als iemand met verantwoordelijkheid, en dat zie je terug in zijn zelfvertrouwen. Dat soort groei bouw je niet op in een paar vakantieweken.
En nee, na één keer een schaap slachten of een medische handeling zie je het niet meteen allemaal. Maar doordat ze steeds opnieuw betrokken zijn, verdiept hun begrip. Het zijn herhaalde, praktische ervaringen die blijven hangen, geen eenmalig educatied momentje, een doorlopend leerproces.
De kinderen uit de buurt lopen af en aan. Er wordt gespeeld, gedeeld, geleerd, over grenzen van leeftijd, taal en cultuur heen. Er is interactie, dynamiek, echte sociale situaties, elke dag opnieuw. Het is niet dat hij “niets mist” het is eerder dat hij zóveel méér meeneemt dan je in een traditioneel klaslokaal ooit zou kunnen plannen. Dat is geen vakantie. Dat is leven als leeromgeving. En dat werkt.