Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-06-24 22:17

Geplaatst: 21-06-24 22:17

Percy schreef:
DP, als vrijwilligerswerk actief afgewezen wordt is dat vervelend.

Ik heb een vast uur om een jongetje bijles te geven en dat is goed te doen. Mijn andere vrijwilligerswerk is variabel qua uren.

Mensen op een invalide toilet aantreffen, ik zit er niet mee. Vraag me weleens af wat die invalide mensen thuis aan aanpassingen hebben. Persoonlijk kom ik niet omhoog zonder steun.
Wel heb ik last als mensen op een invalide plaats gaan staan. Simpelweg omdat ik de ruimte nodig heb om uit te stappen.

Maar kunnen tuinieren en dus kunnen bukken, dan is een invalide toilet nou ook niet zo hard nodig.

Dat is nu net het probleem met mensen die invalide zijn. Mensen die pseudo invalide zijn en het daardoor verrekte moeilijk maken voor de mensen die zo beperkt zijn dat ze niets meer kunnen.

Een vliegtuig in naar een ver land, dat kan een 92 jarige kennis nog met wat hulp (klein beetje jaloers )

Ik kan zelf overeind komen.
Toch gebruik ik een enkele keer een invalidentoilet.

Er zijn mensen die (ernstige) darmproblematiek hebben, en om die reden níet kunnen wachten tot een regulier toilet vrijkomt.

Dat zie je doorgaans niet aan die mensen.

Op dagen dat bij mij alles op dat gebied onder controle is, gebruik ik een regulier toilet.
Als er geen wachtrijen zijn, gebruik ik een regulier toilet.

Gaat er onverhoopts iets mis, dan kan er een situatie ontstaan waarbij ik nog hooguit anderhalve minuut heb om op het toilet te komen. En geloof me, als 44jarige voelt het buitengewoon onprettig als je te laat bent en -zonder het te grafisch te willen maken- een exolosie volgt.
Dat is als je alleen bent al niet leuk, maar in een openbare situstie écht écht heel naar.
(En ik spreek helaas niet zonder ervaring)

Er zijn bijvoorbeeld ook mensen met stoma zakjes (speelt bij mij gelukkig niet) en die hebben soms net even wat meer ruimte nodig, en een niet gedeelde wastafel.

Dus ook mensen die fysiek mobiel genoeg zijn om een regulier toilet te gebruiken, kunnen reden hebben om een invalidentoilet te gebruiken.

En dat zie je niet altijd.

De mensen waar niets mee is, en die puur omdat het handig uitkomt of omdat de rij korter is, het invalidentoilet gebruiken, die vind ik ook naar.

Het vervelende is alleen dat het aan de buitenkant niet zichtbaar is.

**Geplaatst**: 21-06-24 22:50

Geplaatst: 21-06-24 22:50

OH, maar dat ik snap ik helemaal Femke.

**Geplaatst**: 21-06-24 22:57

Geplaatst: 21-06-24 22:57

Ik gebruik het invalidentoilet indien nodig als verkleedhokje wanneer mijn spalken of braces niet meer comfortabel zitten, even de boel afhalen en opnieuw optuigen is dan heel prettig en dan is het ook fijn als je even ruimte hebt om het ook meteen goed te kunnen doen. Mijn hulpmiddelen zitten bewust verstopt onder mijn kleding, die zie je niet (ik wil mij ook graag normaal voelen zonder gekke blikken te krijgen). Alleen in de zomer kan je mij ermee zien wanneer het echt te warm is om het te bedekken met kleding.

Als er elders plek is dan doe ik dat elders (stel, je bent in een stad en er zijn kledingwinkels, daar zijn pashokjes, keuze snel gemaakt dan ga ik geen invalidentoilet opzoeken) maar in een restaurant ofzo heb ik daar echt geen moeite mee, ik vind mijn reden prima genoeg.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:05

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 21-06-24 23:05

Ik las laatst ergens van iemand dat het gebruik van een invalide toilet voor iedereen toegankelijk moet zijn en iedereen wel een reden ervoor kan hebben die je misschien niet meteen koppelt. Ze zat zelf in een rolstoel maar gaf dus voorbeelden van anderen en dat ze nooit iemand zou veroordelen voor het gebruik van het invalide toilet. Voorbeelden die gegeven werden waren bijvoorbeeld autisme en je blaas niet altijd goed kunnen voelen waardoor de nood te hoog is om in de rij te wachten, claustrofobie voor de kleinere hokjes, het hokje moeten delen met kleine kinderen, het verschonen van een baby, een vader met een dochter die zich niet comfortabel voelt in de mannen of vrouwen toilet, een transgender met dezelfde reden.

Ik heb het zelf ook wel eens gedaan toen overal het toiletpapier op was behalve op het invalide toilet en toen ik een menstruatiecup moest legen. De invalide toilet heeft dan een wasbakje waar dat fijn kan. Ik ga dat liever niet in een volle openbare toilet doen in de wasbakken waar iedereen bij staat.

Het punt was: je hoeft niet invalide te zijn voor het invalide toilet. Ga er met zorg mee om en hou deze vrij wanneer dat kan zodat mensen die deze echt nodig hebben zo snel mogelijk kunnen gebruiken. Maar waarvoor dit nodig is, maakt verder niet uit en hoef je je nooit schuldig om te voelen. Ik vond het een mooie gedachtegang.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:09

Geplaatst: 21-06-24 23:09

Telpeva schreef:
Ik gebruik het invalidentoilet indien nodig als verkleedhokje wanneer mijn spalken of braces niet meer comfortabel zitten, even de boel afhalen en opnieuw optuigen is dan heel prettig en dan is het ook fijn als je even ruimte hebt om het ook meteen goed te kunnen doen. Mijn hulpmiddelen zitten bewust verstopt onder mijn kleding, die zie je niet (ik wil mij ook graag normaal voelen zonder gekke blikken te krijgen). Alleen in de zomer kan je mij ermee zien wanneer het echt te warm is om het te bedekken met kleding.

Als er elders plek is dan doe ik dat elders (stel, je bent in een stad en er zijn kledingwinkels, daar zijn pashokjes, keuze snel gemaakt dan ga ik geen invalidentoilet opzoeken) maar in een restaurant ofzo heb ik daar echt geen moeite mee, ik vind mijn reden prima genoeg.

Je ziet het gewoon soms echt niet.

En dat is eigenlijk vooral wat ik wou zeggen.

Is denk ik 1 van de grotere thema's in dit topic.
Je weet gewoon niet altijd wat er speelt, fysiek, mentaal.

Oordelen zou eigenlijk pas mogen als je echt de volledige situatie met alle ins en outs kent. En dat is zélden...

Ik ben wel benieuwd of hier ook mensen zijn met mentaal en/of fysieke problematiek, die soms last hebben van het imposter syndroom.

"Ja, die voorzieningen zijn voor anderen, niet voor mij' (Terwijl als je ojectief kijkt, ze echt ook voor jou zijn)
Of vinden er niet bij te horen 'omdat een ander het nog erger heeft'
etc. Ofwel die -terwijl ze realistisch gezien echt gewoon bij de groep uit dit topic horen nl chronisch depressief/ziek- toch soms het gevoel horen 'er niet bij te horen'?

**Geplaatst**: 21-06-24 23:11

Geplaatst: 21-06-24 23:11

Ja, ik ga dus niet naar een invalidentoilet, want ik vind mijn klachten niet ernstig genoeg. Heb ook wel eens moeite met rolstoel of andere hulpmiddelen gebruiken, of om aan te geven dat ik beperkt ben, omdat ik niet volledig afhankelijk ervan ben. En dus niet erg genoeg.

Ik ben het er dus ook absoluut niet mee eens dat je niet invalide hoeft te zijn voor het invalidentoilet. Want dan kan er wel gezegd worden houdt het vrij enzovoorts, maar dat gebeurt dan dus niet en heb je mensen die niet naar een normaal toilet kunnen die ineens ook niet naar het toilet speciaal voor hen kunnen

**Geplaatst**: 21-06-24 23:21

Geplaatst: 21-06-24 23:21

Femke_Tweety, ik voel me ergens onder jouw laatste categorie horen. Ik ben een aantal jaar geleden een tijd thuis geweest door bewezen Lyme. Uiteindelijk heb ik ook de diagnose CVS/fibro gekregen. Momenteel nog onderzoeken naar andere zaken en heb nog enkele andere chronische onderliggende zaken zoals anemie, aderinsufficiëntie, pds.
Maar die tijd thuis was twee maanden. En dan ben ik progressief herstart met werken, eerst 50% en dan 80%. Dan van werk veranderd en 100% gaan werken. Dan nog eens veranderd naar een job waarin ik twee-drie dagen heel intensief moet reizen en de andere dagen thuis werk, maar alles zeer flexibel. Nu op 90% zonder bijkomende uitkering, vrijwillig.

Toen ik in de ziektewet zat, werd mij door de arts van het ziekenfonds hier gezegd dat ik nooit meer full-time zou kunnen werken. En dat is altijd blijven hangen, ik heb altijd het tegendeel willen bewijzen.

Ik werk nu dus 90%, maar in de praktijk door het reizen meer dan fulltime. Ik weet dat ik eigenlijk boven mijn petje ga, maar ik heb me zo lang zo ellendig gevoeld dat ik me liever ellendig voel door te hard te gaan, dan door het isolement thuis.

Ik verwacht dat overigens niet van anderen. Wat ik wel verwacht, is dat anderen zich aan de regels houden. Ik heb gewerkt voor de medische dienst van de uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid bij een Belgische mutualiteit. Ik kreeg op zéér regelmatige basis de PV's voor mijn neus van mensen die betrapt werden op zwart werk terwijl ze uitkering kregen. Er bestaan allemaal mooie en eerlijke systemen voor, maar als je daar geen gebruik van maakt en dus van twee walletjes eet, ben je m.i. een profiteur. Maar op al die jaren is er geen enkele persoon geweest die kon toegeven te willen profiteren. Het was steeds de fout van de ander, van de maatschappij, van degene die geklikt had...

**Geplaatst**: 21-06-24 23:37

Geplaatst: 21-06-24 23:37

Nu weet ik toevallig over welke mutualiteit het gaat en ze hebben niks op orde om al die ‘mooie systemen’ ook daadwerkelijk te gebruiken. Ja, ik heb het geprobeerd, het kastje is nog incapabeler dan de muur. Ze zijn nu iig zo ver dat ze de terugbetalingen 70% van de tijd van de eerste keer in orde krijgen ergens binnen de maand.

Als ik in de positie kom dat ik iets bij verdien geef ik het wel aan aan de belastingdienst want met de mutualiteit hebben ze over vijf jaar misschien een keer door wat er moet gebeuren.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 21-06-24 23:40, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-06-24 23:39

Geplaatst: 21-06-24 23:39

Als er een grote wachtrij staat bij het dames toilet, ga ik naar het invaliden toilet. Ik vind het zo’n onzin dat er een toilet niet gebruikt wordt als het druk is.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:41

Geplaatst: 21-06-24 23:41

Aysha, terugbetalingen zijn totaal andere zaken dan arbeidsongeschiktheid. De progressieve werkhervatting is wettelijk heel duidelijk geregeld in België en dat is overal hetzelfde, ongeacht bij welke mutualiteit je zit. Het punt ging trouwens niet over die procedure op zich, wel over het eerlijk bijverdienen terwijl je uitkering krijgt.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:47

Geplaatst: 21-06-24 23:47

Tieneke schreef:
Aysha, terugbetalingen zijn totaal andere zaken dan arbeidsongeschiktheid. De progressieve werkhervatting is wettelijk heel duidelijk geregeld in België en dat is overal hetzelfde, ongeacht bij welke mutualiteit je zit. Het punt ging trouwens niet over die procedure op zich, wel over het eerlijk bijverdienen terwijl je uitkering krijgt.

Dan weet ik uit ervaring hoe ‘mooi’ die universele procedures zijn en raad het iedereen af. Misschien werken ze als je er werkt maar anders…. Nee. Ik niet meer. Zelfs de klacht die ik in diende werd niet eens behandeld.

Als die er niks mee te maken hebben snap ik niet dat je ze er bij haalt.

Ze zijn relevant omdat het geklommel gedurende die procedures een deel van de reden is waarom mensen niet meer aan het werk geraken. Hoe graag ze ook willen.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 21-06-24 23:52, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-06-24 23:50

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 21-06-24 23:50

Ehm, jij begon over terugbetalingen?

Ik zie dagdagelijks hoe goed dat systeem werkt voor enorm veel mensen. Toen ik er werkte verwerkte ik dagelijkse basis ongeveer dertig van dergelijke aanvragen om progressief op te starten. In mijn huidig bedrijf hebben we tientallen mensen die zo aan het werk kunnen blijven, op hun maat.
Maar elk bedrijf dat duizenden, en in geval van die mutualiteit miljoenen, klanten heeft, heeft mensen die niet tevreden zijn. Maar daarvoor moet je het kind niet met het badwater weggooien.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:50

Geplaatst: 21-06-24 23:50

Ik heb even een paar pagina's moeten bijlezen, en ja ik heb er ook wel een mening over

Laat ik allereerst beginnen, ik zag snel iets over gebruik invalide toilet voorbij komen,
Ik heb een invalide parkeerkaart voor 5 jaar gekregen, terwijl er momenten zijn dat ik prima een stuk kan lopen. Dan gebruik ik de invalide plekken ook niet (maar ik kan niet ontkennen dat het niet hoeven betalen van parkeergeld wel lekker is......) maar er zijn ook momenten, zeker als ik net uit het ziekenhuis kom, dat lopen wel degelijk pittig is.... en dan ben ik blij dat ik voor de deur van de winkel kan parkeren.

Maar jullie willen niet weten hoeveel discussies ik al heb moeten voeren met bejaarde vooral mannen.
Als ik aan kom lopen en in mn auto wil stappen en mijzelf dan moet verantwoorden waarom ik op een invalide plek sta, dat de kaart niet van mij is, dat ik de gemeente heb opgelicht etc. En dit begon al toen ik de kaart net een uur onder mn voorruit had liggen.

Werken als je in de ziektewet zit, ik doe de administratie van ons bedrijf, maar alleen op momenten dat ik het kan. Zo heb ik nu 4 weken achterstand liggen......
Maar als je steevast meerdere uren per week kunt werken, dan vind ik zelf dat je dan wel gekort mag worden op je uitkering. Tenzij je het in overleg doet met het uwv bijv, ik heb elk half jaar een gesprek over mn uitkering en mijn situatie, en dan is er een mogelijkheid dat er gekeken wordt naar eventuele reintergratie. In mijn situatie is daar al anderhalf jaar geen sprake van, maar het kan wel.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:53

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 21-06-24 23:53

Ivy_power, hier is het systeem natuurlijk anders in België, maar hier worden meer en meer actoren ingeschakeld om inderdaad op te gaan volgen wat voor wie individueel mogelijk is. In de eigen job als het kan, in een heroriëntering of herscholing als het moet. Met weinig of meer uren, vrijwillig of betaald, er is ontzettend veel mogelijk. Maar activering waar het kan is gewoon goed en nodig.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:01

Geplaatst: 22-06-24 00:01

ivy_power89 schreef:
Ik heb even een paar pagina's moeten bijlezen, en ja ik heb er ook wel een mening over

Laat ik allereerst beginnen, ik zag snel iets over gebruik invalide toilet voorbij komen,
Ik heb een invalide parkeerkaart voor 5 jaar gekregen, terwijl er momenten zijn dat ik prima een stuk kan lopen. Dan gebruik ik de invalide plekken ook niet (maar ik kan niet ontkennen dat het niet hoeven betalen van parkeergeld wel lekker is......) maar er zijn ook momenten, zeker als ik net uit het ziekenhuis kom, dat lopen wel degelijk pittig is.... en dan ben ik blij dat ik voor de deur van de winkel kan parkeren.

Maar jullie willen niet weten hoeveel discussies ik al heb moeten voeren met bejaarde vooral mannen.
Als ik aan kom lopen en in mn auto wil stappen en mijzelf dan moet verantwoorden waarom ik op een invalide plek sta, dat de kaart niet van mij is, dat ik de gemeente heb opgelicht etc. En dit begon al toen ik de kaart net een uur onder mn voorruit had liggen.

Werken als je in de ziektewet zit, ik doe de administratie van ons bedrijf, maar alleen op momenten dat ik het kan. Zo heb ik nu 4 weken achterstand liggen......
Maar als je steevast meerdere uren per week kunt werken, dan vind ik zelf dat je dan wel gekort mag worden op je uitkering. Tenzij je het in overleg doet met het uwv bijv, ik heb elk half jaar een gesprek over mn uitkering en mijn situatie, en dan is er een mogelijkheid dat er gekeken wordt naar eventuele reintergratie. In mijn situatie is daar al anderhalf jaar geen sprake van, maar het kan wel.

Jij bent het voorbeeld van hoe ik denk dat het systeem zou moeten werken.

Iemand kan niet meer (volledig) werken en ontvangt daarom een arbeidsongeschiktheidsuitkering.

Ondertussen probeert degene alles om te gaan werken want werken is niet alleen geld verdienen het is o.a. ook eigenwaarde.

Lukt dat werken dan is dat prima, lukt dat niet dan is dat ook oke. Dit proces wordt begeleid en beoordeeld vanuit de visie van deskundigen (lees: UWV).

**Geplaatst**: 22-06-24 00:02

Geplaatst: 22-06-24 00:02

Aan wie wil je het tegendeel bewijzen? Waarom is dat bewijzen zo belangrijk voor jou?
Ik heb zulke opmerkingen ook gehad: stop maar met studeren want je vindt toch nooit werk. Van mijn omgeving moest ik telkens bij zulke opmerking (of een opmerking dat een universitaire studie niet voor de hand liggend is in mijn situatie) “bewijzen dat ik het wel kon”. Resultaat? Ik heb mijn diploma behaald, tijd gewerkt ook, maar nu presteer ik echt veel slechter dan wat ik zou kunnen mocht ik niet zo lang en zwaar over mijn grenzen gegaan zijn. Ik ga weinig naar mijn pony en doe daar vaak ook niet veel want ik heb er de energie niet voor en als ik vaker ga, roept mijn lichaam mij een halt toe, huishouden doen moet ik ook aanpassen want lukt ook moeilijk, ik moet overdag vaak bijslapen, veel lezen lukt niet enz enz. Ik wil heel graag iets nuttigs doen, maar zelfs kleine dingen lukken niet of slechts met zeer veel moeite en dat vnl omdat ik altijd heb moeten bewijzen dat ik “niet zo gehandicapt” was oid. En mijn ervaring is dat dat het krijgen van de juiste hulp en van begrip ook niet bevordert. Mensen gaan hetgeen je doet vanzelfsprekend vinden. Bij mij was het zelfs zo ver dat mensen met gelijkaardige gezondheidsproblemen, maar zonder handicap, na een behandeling de raad kregen nog een half jaar te wachten met te herstarten met werk en ik moest onmiddellijk weet aan het werk (wat mij niet alleen op vlak van mijn gezondheid in problemen gebracht heeft maar ook financieel).

**Geplaatst**: 22-06-24 00:08

Geplaatst: 22-06-24 00:08

Pateeke, ik denk in mijn geval een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen of zo. Bepaalde zaken uit het verleden die ingeprent zijn. Maar ik heb alleen last van dat "willen bewijzen" als ik slecht in mijn vel zit.
Anderzijds hou ik enorm van leren, mentale uitdaging, meedenken. Ben pas als enige verkozen als vakbondsafgevaardigde en dat vind ik fantastisch. Ik ga goed op zulke uitdagingen en daar groeit dat zelfvertrouwen door.

Petpa, helemaal mee eens. En zelfs bedrijven kunnen daar een rol in spelen. Voor het ene bedrijf zal dat makkelijker zijn dan voor het andere, maar bij mijn man zijn werkgever hebben ze bijvoorbeeld laatst iemand laten herstarten op de klusjesdienst, terwijl hij IT-er was. Hij gelukkig, zij gelukkig.

Edit: als bedrijf moet je hier nu ook gaan betalen als je er niet in slaagt om iemand te reïntegreren. Ik dacht dat het 1800 euro per persoon is bij een ziekte onder de duurtijd van een jaar.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:16

Geplaatst: 22-06-24 00:16

Ik vind je actie heel goed TS. Ik ook join de club van het chronische ziek zijn zonder dat dit van de buitenkant te zien is. Is ook een probleem en staat ook in rapporten van uwv dat ik me beter voordoen en eruit zie dan ik kan.
Mensen zien je maar heel beperkt en niet de dagenlange bedrust dat ik nodig heb na een uitje, of zelfs een hele week ervoor om maar zoveel mogelijk energie te hebben. Even een visje eten en ik kan al uitgeput zijn en in bed belanden waarna niks meer lukt. Ik heb 2 systeem aandoeningen en nog psychische problemen ermee gepaard die ook zorgen dat ik snel erg uitgeput ben, vaak ook door koorts.
Ik voel me ontzettend rot erover want ik zou zo graag gezond willen zijn en niet long-lyme hebben en nu me/cvs(wat zelfde is als long covid is mij verteld door internist). Heel soms heb ik dat het even beter gaat, krijg ik hoop, maar net als er dan plannen kunnen komen en ik iets wil gaan doen slaat de man met de hamer me ineens weer neer. Mensen moeten ook op me kunnen rekenen en steeds afbellen schiet ook niet op. Zo een dilemma. Mensen beseffen vaak niet wat voor goud ze in handen hebben als ze zo gezond zijn dat ze nog kunnen werken. Hele dagen thuis begint me ook op te breken. Ik heb jou vorige topic niet gezien nog waarin er veel oordelen waren. Zelf heb ik vooral last van mensen die zelf nog niet tot het besef zijn gekomen dat ook zij of hun directe partner iets ergs kunnen hebben. Dan werkt even doorzetten niet meer. Vooroordelen ontstaan vaak ook aan een gebrek aan eigen ervaringen. Je ziet het pas als je het herkent vaak .
Het is mi geen keus die je hebt, terwijl een hoop vinden dat je toch best zou kunnen werken en zelf hoop je dat eigenlijk het liefst ook maar zie je in dat dit niet gaat want keer op keer moeten afbellen omdat je weer ziek bent en met koorts in bed ligt schiet ook niet op. Je wilt toch ook betrouwbaar zijn in wat doen voor anderen. Ik vind het heel moeilijk want zo kom je ook niet makkelijk in contact met nieuwe mensen leren kennen.
Mensen willen ook graag weten als je niet werkt waarom je dan ziek bent/wat je hebt, ook dat vind ik lastig zeker als je die mensen nauwelijks kent, bv een kapper ofzo.

Laatst bijgewerkt door Sabri op 22-06-24 00:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-06-24 00:24

Geplaatst: 22-06-24 00:24

Sabri schreef:
Ik vind je actie heel goed TS. Ik ook join de club van het chronische ziek zijn zonder dat dit van de buitenkant te zien is. Is ook een probleem en staat ook in rapporten van uwv dat ik me beter voordoen en eruit zie dan ik kan.
Mensen zien je maar heel beperkt en niet de dagenlange bedrust dat ik nodig heb na een uitje. Even een visje eten en ik kan al uitgeput zijn. Ik heb 2 systeem aandoeningen die ook zorgen dat ik snel erg uitgeput ben, vaak ook door koorts.
Ik voel me ontzettend rot erover want ik zou zo graag gezond willen zijn en niet long-lyme hebben en nu me(wat zelfde is als long covid is mij verteld door internist). Heel soms.s heb ik dat het even beter gaat, maar net als er dan plannen kunnen komen en ik iets wil gaan doen slaat de man met de hamer me weer neer. Dan denk ik mensen moeten ook op me kunnen rekenen en steeds afbellen schiet ook niet op. Zo een dilemma. Hele dagen thuis begint me ook op te breken. Ik heb jou vorige topic niet gezien nog waarin er veel oordelen waren. elf heb ik vooral last van mensen die zelf nog niet tot het besef zijn gekomen dat ook zij of hun directe partner iets ergs kunnen hebben. Dan werkt even doorzetten niet meer.
Het is dus geen keus die je hebt, terwijl een hoop vinden dat je toch best zou kunnen werken en zelf vind je dat eigenlijk ook maar zie je in dat dit niet gaat want keer op keer moeten afbellen omdat je weer ziek bent en met koorts in bed ligt schiet ook niet op. Ik vind het heel moeilijk want zo kom je ook niet makkelijk in contact met nieuwe mensen leren kennen

"terwijl een hoop vinden dat je toch best zou kunnen werken en zelf vind je dat eigenlijk ook" laat degenen lekker praten. De arts heeft bepaald dat werken geen optie is. Andere "deskundigen" doen er niet toe.
En ja!!! Jij vindt dat eigenlijk ook, want je zou het graag anders zien. Soms kan hetgeen je wilt niet en dat zal je stap voor stap (moeten) accepteren.

Ik begrijp dat je mensen wilt leren kennen. en dat is heel natuurlijk! Is er een andere mogelijkheid dan werk om mensen te leren kennen? En dan denk ik aan bijvoorbeeld een cursus of activiteit doen op basis van de mogelijkheden die jij hebt. Variërend van een taal leren tot knutselen en alles wat ertussen zit...

**Geplaatst**: 22-06-24 00:27

Geplaatst: 22-06-24 00:27

Dankje Petpa, je zegt wel waardevolle adviezen. Inderdaad zit ik nog erg op het spoor 'je moet werken voor je geld' is het niet betaald dan maar vrijwillig. Terwijl ik helemaal ben afgekeurd en in de iva zit nu. Eigenlijk zou ik misschien beter eens kunnen kijken of ik eerst mijn netwerk op een andere manier die minder energie kosten kan uitbreiden. Hobbys etc heb ik (nog) niet maar zou deze ook graag willen hebben/onderzoeken

**Geplaatst**: 22-06-24 00:31

Geplaatst: 22-06-24 00:31

Sabri schreef:
Dankje Petpa, je zegt wel waardevolle adviezen. Inderdaad zit ik nog erg op het spoor 'je moet werken voor je geld' is het niet betaald dan maar vrijwillig. Terwijl ik helemaal ben afgekeurd en in de iva zit nu. Eigenlijk zou ik misschien beter eens kunnen kijken of ik eerst mijn netwerk op een andere manier die minder energie kosten kan uitbreiden. Hobbys etc heb ik (nog) niet maar zou deze ook graag willen hebben/onderzoeken

Interpreteer ik het goed als dat je nog maar kort afgekeurd bent?
Ga in dat geval eerst maar eens tot rust komen!
En die hobbys, binnen jouw mogelijkheden, komen er echt wel. Geduld... En eerst vrede hebben met jezelf en de situatie.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:32

Geplaatst: 22-06-24 00:32

pateeke schreef:
Aan wie wil je het tegendeel bewijzen? Waarom is dat bewijzen zo belangrijk voor jou?
Ik heb zulke opmerkingen ook gehad: stop maar met studeren want je vindt toch nooit werk. Van mijn omgeving moest ik telkens bij zulke opmerking (of een opmerking dat een universitaire studie niet voor de hand liggend is in mijn situatie) “bewijzen dat ik het wel kon”. Resultaat? Ik heb mijn diploma behaald, tijd gewerkt ook, maar nu presteer ik echt veel slechter dan wat ik zou kunnen mocht ik niet zo lang en zwaar over mijn grenzen gegaan zijn. Ik ga weinig naar mijn pony en doe daar vaak ook niet veel want ik heb er de energie niet voor en als ik vaker ga, roept mijn lichaam mij een halt toe, huishouden doen moet ik ook aanpassen want lukt ook moeilijk, ik moet overdag vaak bijslapen, veel lezen lukt niet enz enz. Ik wil heel graag iets nuttigs doen, maar zelfs kleine dingen lukken niet of slechts met zeer veel moeite en dat vnl omdat ik altijd heb moeten bewijzen dat ik “niet zo gehandicapt” was oid. En mijn ervaring is dat dat het krijgen van de juiste hulp en van begrip ook niet bevordert. Mensen gaan hetgeen je doet vanzelfsprekend vinden. Bij mij was het zelfs zo ver dat mensen met gelijkaardige gezondheidsproblemen, maar zonder handicap, na een behandeling de raad kregen nog een half jaar te wachten met te herstarten met werk en ik moest onmiddellijk weet aan het werk (wat mij niet alleen op vlak van mijn gezondheid in problemen gebracht heeft maar ook financieel).

Hier hetzelfde. Met die geweldige begeleiding toch aan het werk proberen te gaan en op een gegeven moment kreeg ik zware epilepsie aanvallen en ging mijn lijf geheel in de noodstand. Kon nog amper wandelen. Inmiddels ben ik 10 jaar intensieve begeleiding en fysio verder en nog steeds de tol aan het betalen. $:\$ Was het maar dat die begeleiding zo goed werkte. Ik zou geld geven om terug een job te hebben.

Ik begrijp ook dat mensen die werken soms denken ‘kon ik ook maar een week gewoon thuis zijn want ik ben ook niet fit.’
Iedereen redeneert vanuit diens eigen referentiekader natuurlijk. Als je een k*tweek/maand/jaar hebt snap ik best dat je denkt ‘verdikke waarom zij wel en ik niet, ik heb het ook zwaar.’

Ik zie dát niet als vooroordeel eigenlijk. Eerder als een teken dat je ergens ondersteuning/hulp moet zoeken. Het is niet voor niks dat zoveel mensen zich de burn out in werken… omdat men te laat bij zichzelf erkent dat het tijd is om hulp te zoeken EN omdat dat prachtige vangnet nog een heel groot gapend gat tussen schip en wal heeft zitten.
Ik snap best dat die groep boos is. Toen ik nog mezelf verder kapot aan het maken was zat ik ook in die groep dus ik weet dat er nog een hele grote groep is die eigenlijk gewoon hulp nodig heeft maar waar nergens een deur voor geopend wordt.

Ik denk dat daar ook meer begrip voor moet zijn… soms zijn ‘oordelen’ onmacht en wanhoop.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:42

Geplaatst: 22-06-24 00:42

Sabri: Het vangnet van een uitkering is er natuurlijk voor als het niet lukt. En het is geen schande om dat nodig te hebben, dat is een stukje solidariteit die noodzakelijk is in onze samenleving. Maar dat hoofd en hart elkaar niet helemaal volgen daarin, is normaal.
Ik zou in jouw situatie ook met iets beginnen waarbij je je niet schuldig gaat voelen ten opzichte van anderen als het niet lukt. Een hobby heb je voor jezelf en levert ook een fijn gevoel op als het wel lukt. Maar even goed is voor jou misschien al een goede stap om elke dag even buiten te komen bijvoorbeeld, niet dat je moet wandelen of zo, maar gewoon even buiten zitten en ademen. Ik zeg maar wat.Stapje voor stapje. Alle kleine beetjes helpen, ook al gaan die niet over geld.

Ayasha, hoe dat het tien jaar geleden werkte en nu, dat kan je niet eens vergelijken. Net op dit vlak is er immens veel veranderd de afgelopen jaren, zelfs het afgelopen jaar. En dat het voor jou niet werkte, betekent niet dat voor anderen het geen vooruitgang heeft kunnen betekenen. En niemand heeft gezegd dat die begeleiding oh zo geweldig is. Ik heb het zelfs, dacht ik, niet over begeleiding daarin specifiek door de mutualiteit gehad. Wel over het principe dat het kan via de mutualiteit, dat de wetgeving het toelaat en dat meer en meer werkgevers geresponsabiliseerd worden om mee te helpen reïntegreren. Maar de werkgevers beginnen nu pas daarin op gang te komen, helaas, omdat er dus "boetes" betaald moeten worden. Zelfs als je bedrijf tout court te veel langdurige zieken heeft, moet je betalen.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:54

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 22-06-24 00:54

Doe maar vijf eerder. Als je denkt dat ik maar een jaar geprobeerd heb, zit je mis.

**Geplaatst**: 22-06-24 00:56

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 22-06-24 00:56

Ik denk helemaal niets over wat je geprobeerd hebt of niet, maar ik denk wel dat je omwille van jouw ervaring niet het hele systeem moet neersabelen. De praktijk en de cijfers spreken dat gewoon tegen.