germie schreef:Het is denk ik niet echt boos worden, maar wel de oneerlijkheid zien. Het mag dan in jullie ogen calimero gedrag zijn, maar die mensen lijden wel echt. Ik zie mezelf ook niet aftakelen, dan hoeft het van mij ook niet meer. Ik wil gewoon mijn ding kunnen doen en gelukkig zijn. Ik weet hoe het is om tijd kwijt te zijn door factoren waar je niets aan kunt doen en ik weet ook dat ik echt niet zomaar weer zo'n traject in ga, dan wordt het toch meer voor mezelf kiezen dan zgn. medische adviezen opvolgen die je ongelukkig maken. Een bekende van mij heeft een hersenbloeding gehad, is nog behoorlijk jong. Is nu halfzijdig verlamd. Dan zeggen ze dat het weken tot maanden kan duren voordat het lichaam zo'n bloedprop opruimt en dat je dan pas weet wat de schade is. Ze praten niet eens over 100% herstel. Dan mag je mij direct afspuiten hoor. Ik wil daar echt niet op wachten. Ik wil de garantie van 100% herstel en een einddatum van 100% herstel snel in de toekomst of laat maar. Niet meer kunnen duiken, niet meer kunnen paardrijden, niet meer kunnen hardlopen, niet meer kunnen skien, nee, dank je. Alleen wandelen vind ik niet genoeg om op mijn leeftijd gelukkig te zijn. Verder is voor mij kunnen zwemmen ook belangrijk. DIe zomer door die hondenbeet ben ik kwijt. Die tijd komt nooit meer terug en ja, ik ben daar nog steeds verdrietig over. En dat zal ook nooit meer verdwijnen. Als dat langer geduurd had, dan was ik er ook niet meer geweest. Heeft niets te maken met depressief zijn, maar wel met ondraaglijk lijden, want ik leed echt ondraaglijk in die tijd. Er moet echt een uitzicht zijn op een einde, compleet met datum en al. Een vage periode wil ik dan ook niet horen. Ik heb er wel van geleerd dat je voor jezelf moet opkomen. En dat zal niet iedereen in dank afnemen, maar dat heeft voor mij de periode van lijden verkort en er voor gezorgd dat ik er uit gekomen ben. Nu had ik gezegd van ik koop wel tegraderm, plak de wond wel af, maar zwemmen ga ik zeker doen, ook al zal iemand adviseren het niet te doen (en het erge is nog dat het achteraf dus gewoon gekund had door verkeerde inschatting van artsen). Dus je mag zeker voor jezelf kiezen en eventueel een keer iemands advies negeren en zeggen en nu ga ik voor.
Dat wil overigens niet zeggen dat een ander niet gelukkig mag zijn als die iets niet meer kan waar ik echt niet mee wil leven. Maar gelukkig is niet iedereen hetzelfde. En de 1 wil gewoon volledig gezond oud worden of anders niet oud en de ander kan nu eenmaal beter tegenslagen o.i.d. verwerken. Maar wie daar geen zin in heeft is zeker niet zwakker. Door te zeggen van dit wil ik allemaal absoluut niet, dan ben je ook heel erg sterk.
Dus ik zie zo'n sportschoolverhaal niet als klagen. Maar wel als het inzien dat er ongelijkheid is in de wereld. En de wens om zelf ook weer gewoon die marathon te lopen. Dan ben je juist sterk en ga je er voor. Je legt je er niet stilzwijgend bij neer. Ik denk dat als iemand mij zo voor schut gezet had dat ik dan des te harder was gaan praten in die sportschool. De klaagzang was nog wat hoger opgevoerd. Want die persoon die in jullie ogen aan het zeuren was, die had echt wel reden om te klagen. Oordelen is zo gemakkelijk. Accepteer en respecteer mensen die anders denken ook. Die persoon was gewoon ongelukkig met het feit dat dingen niet meer gingen. Echt niets mis mee. Niet iedereen kan of wil dat accepteren.
Nou Germie.
Dan heb ik nieuws voor je. Als je niet meer 100 procent beter kan worden. Kun je je leven aanpassen en gelukkig worden van dingen die je nog wel kan grappig is dat die mensen meestal niet klagen. Die nemen het leven zoals het komt en maken van elke dag het beste.
Geplaatst: 20-02-24 21:53 
en werd uiteindelijk de vrouw die ze eigenlijk was. Slim, humoristisch, muzikaal. 
