Gewoon even als antwoord op wat vragen uit de openingspost:
Allereerst zou ik zeggen, je weet sowieso niet waar je aan begint
Gaat het meevallen? Gaat het tegenvallen? Dat hangt allemaal maar af van hoe je door het hele gebeuren heen rolt. Ga je veel of weinig klachten krijgen. Fijne mensen om je heen die het allemaal leuker en makkelijker maken, of mensen die het je juist erg lastig maken. Zal je kindje een probleemloos wolkje zijn of een moeilijke start hebben.... je weet het niet
Ik zou zeggen maak de keuze op basis van: heb ik de mogelijkheden om dit kind op een prettige manier in leven te houden
Maar vooral ook: stel jezelf de vraag: hoe zie ik mezelf over 5-10-20-30 jaar?
Wil je dan graag een gezinnetje opgebouwd hebben?
Voor mij / ons was het antwoord ja. Ik wilde op zich niet zo nodig een baby, keek absoluut niet uit naar een zwangerschap en bevalling, geen liefhebber van babies en kleine kinderen. Maar een gezinnetje wilde ik wel graag
En tja dan zal je toch door dat hele circus heen moeten...en dat accepteer je dan maar en je maakt er het beste van
Wat mij tegenviel, was vooral de mate van bemoeizucht als je zwanger bent.
Niet eens van de normale mensen om je heen. Maar vooral hoe figuren zoals verloskundigen en andere soortemet van dokters, het de normaalste zaak van de wereld vinden om finaal over je heen te denderen en je als een soort broedmachine te willen behandelen. Ontzettend naar, die aanname van hen dat zij het allemaal maar voor het zeggen hebben
Ook de mate van bemoeiziekheid tijdens die kraamtijd.
Dan wordt je voorgespiegeld dat dat de mooiste, meest bijzondere tijd van je leven is.
Zie je zo'n plaatje voor je dat je heerlijk met babietje in bed ligt bij te komen van het hele avontuur
Dat je niets hoeft, er voor je gezorgd wordt, en je bent zelf geen tutje dus je verwacht dat je 1 van die moeders wordt die lekker zelf weer snel de touwtjes in handen neemt en lekker met de baby gaat wandelen enzo.
Realiteit hier: Bijna een week niet langer dan hooguit 1-2 uurtjes achter elkaar kunnen slapen...
Want er staat steeds iemand tegen je aan te leuteren, die verwacht dat je opzit en pootjes geeft.
Kraamzorg. Verloskundigen, die je blijkbaar ná de bevalling nog steeds niet met rust laten, dat wist ik niet, ik dacht dat de kraamzorg het dan gewoon overnam
Dan staat de huisarts ineens op de stoep om de baby te zien. Heel lief hoor.... maar je wordt zó ontzettend geleefd. Dan weer het CB. Komt er ineens iemand om oortjes te testen en wat bloed uit een voetje te wringen voor tests... gecombineerd met een heel erg onrustige baby en het om zeep helpen van de borstvoeding door de verloskundigen, vond ik het de hel op aarde voor mij en die kleine....
Daarna was het 1 lange aaneenschakeling van problemen met drinken, tandjes, sprongetjes en een door de hele klöte-situatie van bemoeizieke verloskundigen een extreem overprikkelde baby met flinke slaapproblemen, die de eerste 9 maanden niet eens wilde knuffelen en alleen maar in slaap kon vallen met een fles in zijn mond in een pikkedonker kamertje.
Dus dat romantische beeld van met je babietje heerlijk op de bank een slaapje doen, er geen zeurpiet van maken maar gewoon overal mee naartoe nemen, lekker samen kroelen enzo....dat ging ook al niet door. De hele dag draaide om te proberen die kleine voldoende te laten slapen. Wat een ellende is dat man....
Wat dan ook tegenvalt is dat al die goed bedoelende onnozelaars om je heen steeds zo zitten te kraaien van "wat heerlijk hè.... geniet er maar van!" terwijl het voor zowel die kleine als mij niks met genieten te maken heeft maar we puur proberen te overleven en hopen dat hij maar snel wat groter mag groeien
Met opmerkingen als "het gaat veels te snel, ze worden zo snel groot" kan je dan ook totaal niks, want het gaat helemaal niet snel genoeg juist als je met problemen zit die normaal gesproken beter worden bij wat oudere babies.....dan wil je gewoon de tijd vooruit spoelen voor dat arme kind
Maarja dat kan je dan weer niet zeggen natuurlijk want dan ben je een ontaarde, ondankbare moeder.
Dus dan voel je je heel alleen daarin, en ligt ook het gevoel op de loer dat je faalt.
Neem daarbij het enorme besef van verantwoordelijkheid die je voor dat kleine leventje hebt: àlles hangt van jou af....dat is echt een enorme last....dus je bent er enorm druk mee om oplossingen te zoeken voor problemen. Om die kleine te stimuleren in een juiste ontwikkeling. Om er een tevreden, vrolijk, leuk kind van te maken.
En dan ineens is het ook totaal anders dan voorheen....voordat je zelf kinderen hebt is het erg makkelijk om te zeggen / denken dat kinderen zich moeten gedragen. Dat ze gewoon maar overal mee naartoe moeten kunnen en dat niet realistisch is....de kans is groot dat je daar al snel achter komt
Dat ze een beetje stil / rustig moeten zijn....dat is ook ineens anders als je het besef hebt dat zo'n kind zich wel moet kunnen ontwikkelen. De scheidslijn waar "leuk" ophoudt en "brutaal" begint is dan ook ineens een stuk lastiger....zeker omdat andere mensen vaak blijken te stimuleren dat "kinderen toch kinderen moeten kunnen zijn" en omstanders al snel blijken te vinden dat je te streng bent.
Dan zit je toch regelmatig een beetje in een spagaat van zal ik die kleine dan maar zijn gang laten gaan.
Want iedereen vindt het hier prima. Die kleine wil het graag. Je wilt zo'n kind ook niet altijd tegenhouden en het gevoel geven dat 'ie niks mag / er niet mag zijn....
Het is als jij verantwoordelijk bent voor de vorming van zo'n kind en je de MOEDER bent (oef hoe groot en bijzonder is die rol) allemaal ineens een stuk ingewikkelder dan het van de buitenkant leek
Het kan heel zwaar zijn, dat 24 uur per dag beschikbaar moeten zijn en constant alles uit je handen kunnen laten vallen. Vooral bij een erg intensief kindje. Wanneer het voeden en slapen goed gaat is het al een totaal andere beleving, en gelukkig is dat bij de meeste kindjes wel het geval
Bij het ene kindje is de babytijd het zwaarst. Bij de andere de peutertijd of verderop.
Ik hoor vaak ouders klagen over de peutertijd, en die was wel pittig inderdaad, met van die opvliegende buien weet je wel
Maar het voordeel van een klöte babytijd is, dat de rest dan eigenlijk wel meevalt in verhouding, voor ons is het alleen maar steeds makkelijker geworden
Ik denk dat het voor de meeste ouders het mooiste maar ook het zwaarste is dat ze ooit hebben gedaan.
Ik zou die kleine niet meer willen missen. Zou het er zelfs voor over hebben om het allemaal over te doen. Maar als ik dan iets zou kunnen veranderen dan is het dat ik die verloskundigen met de koppen tegen elkaar had moeten slaan want die hebben echt extreem veel verpest voor die kleine (en mij).
Mijn grootste tip als je besluit er voor te willen gaan, is dus: zoek daarvoor iemand die zich oprecht zorgzaam en bescheiden opstelt, de touwtjes in jouw handen laat, waar ze horen
En hou het ook in de gaten of dat zo blijft, bij de eerste red flag van het willen "doen" en toe-eigenen van jouw bevalling / baby meteen er bovenop zitten om een veilige, oprecht zorgzame omgeving om jezelf en die kleine heen te creëren. Onnodige stress rondom je zwangerschap / bevalling / kraamtijd wil je echt ten alle tijden vermijden. Een slechte start kan zo ver door resoneren.....
Geplaatst: 14-11-22 12:17 
), aambeien, een buik die altijd en overal in de weg zat en maagzuur. 
)
