Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-12-20 11:00

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 09-12-20 11:00

Wat ik knap vind, is dat je herkent dat de druk op loopt... nu zou je met de begeleiding een manier moeten vinden om de druk af te laten vloeien zonder dat je je zelf beschadigd. Maar herkennen is wel altijd de eerste stap om vooruit te komen!

**Geplaatst**: 09-12-20 12:11

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 09-12-20 12:11

Fijn dat er al een vast schema is. En dat het niet lukt is niet erg, dat wil je en dat hoop je, maar beter worden gaat in stapjes vooruit, achteruit en weer vooruit. Dat kost tijd, en niet te hard zijn voor je zelf. Je bent al zooo ontzettend dapper om dit aan te gaan! Dat wil al iets zeggen natuurlijk. Hopelijk kunnje vandaag wat plezier met je ouders hebben. Knuffel :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-20 16:13

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-20 16:13

Ik schrijf later wel een uitgebreider berichtje maar deze al een dikke dank u voor de mooie kaartjes waaronder die van 2 Bokkers vandaag

**Geplaatst**: 09-12-20 17:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 09-12-20 17:04

Jaaaa hij is er! Best snel al gelukkig! Geniet er van ts

**Geplaatst**: 10-12-20 10:51

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 10-12-20 10:51

Ah yes, mijn kaartje is ook aangekomen, fijn!

Ook fijn dat je al plannen hebt met het gezin voor de kerst, iets om naar uit te kijken!

**Geplaatst**: 10-12-20 14:54

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 10-12-20 14:54

kaartje zit in de bus voor jou kaat !!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-20 16:47

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-20 16:47

Ik kijk uit naar alle andere kaartjes, ze krijgen hier met veel liefde een plekje alleszins.

Met mij gaat het niet super. Het gesprek met ouders verliep niet goed, daar gai k verder niet te veel op in gaan ivm privacy. Momenteel kwam ik net terug van de teamvergadering en die viel wel mee. Morgen ga ik op in-take gesprek bij Karus, de instelling waar ik uiteindelijk zal blijven. Wish me lots of luck!

Maar vandaag is het net als gister vooral een stay-in-bed dag..

**Geplaatst**: 10-12-20 16:59

Geplaatst: 10-12-20 16:59

Wat jammer Kaat dat het met je ouders niet goed ging.
Ik heb Karus net gegoogeld. Ziet er goed uit en ik eens je alle geluk met je intake gesprek.

**Geplaatst**: 10-12-20 18:39

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 10-12-20 18:39

Ik ga voor je duimen Kaat!

**Geplaatst**: 10-12-20 21:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 10-12-20 21:45

jammer dat het gesprek met je ouders minder was vandaag. Volgende keer een beter gesprek meid. :(:)

Ik duim mee ! Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 11-12-20 16:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 11-12-20 16:08

Wil je even een hart onder de riem steken. Lieve TS wat een zware tijd, ik hoop dat de intake vandaag goed gaat!

**Geplaatst**: 12-12-20 22:46

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-12-20 22:46

He kaat. Hoe gaat het met je? Hoe was je dag?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-20 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-20 19:41

Even een update in verband met de afgelopen paar dagen. Ik heb deze dagen ervaren met veel ups maar ook veel, diepe downs. Wat het intakegesprek betrof kwam ik al snel tot de conclusie dat ik niet gestuurd was naar een gesprek voor de JOVO (jongvolwassenen) afdeling maar eerder voor de Cadans afdeling. Deze richt zich tot adolescenten, jongvolwassenen en volwassenen met een emotieregulatie- of een borderline problematiek en werkt volgens dialectische gedragstherapie (DGT). Het is een zeer intense behandeling. De opnameduur alleen al zou 8 maand betreffen, de wachttijd 4 à 5 maand. En het was bij die woorden dat de moed mij in de schoenen zonk. Nóg 4/5 maand.. Ik besef dat ik in mijn traject echt enorm veel geluk gehad heb, maar als nog beukt dat er kei hard in. Het betekent concreet een jaar een beetje 'stilstaan' met mijn leven - die visis is uiteraard niet helemaal correct omdat ik juist kei hard met mezelf aan de slag ga maar nog, zo voelt het wel. En wat daar tussenin? Hoelang blijf ik in opname hier? Wanneer ga ik naar huis én kunnen we effectief de omstandigheden zodanig wijzigen dat het gedrag afneemt/ik voldoende afleiding heb? Mijn ouders zijn gelukkig zeer gemotiveerd maar als nog is het allemaal zo enorm beangstigend. Ik heb dan ook eergisteren tranen met tuiten gehuild bij mijn vader. Ik ben dan ook echt oprecht kwaad geweest, ik woede bui nog een tak van een haag gerukt.. Zaterdag kreeg ik nieuws van tattoo artieste waarvan ik wens dat ze een paar littekens zou coveren, zij vertelde me dat deze best een jaar helen voor coveren. Mooi! Dacht ik, als ik nu stop met automutileren dan kom ik er perfect.

Wat een waanvoorstelling. Voor het weekend kreeg ik code 5, aka je mag je gezin zien binnen de etensuren maw 8-12 en/of 12-17u30. Dus wij zijn met het hele gezin gaan wandelen. Tof.. wel veel prikkels en veel gedoe vond ik. Maar stiekem wel van genoten. Daarna KO natuurlijk. Helaas hier bij weerkomst een dom incident gebeurd die mij terug onstabiel heeft gemaakt waardoor, jawel mijn goed voornemen al meteen door het raam is gewerpt. Terug bij 0. Opnieuw en opnieuw. Hoe lang kan ik nog zo verder gaan? Telkens een trede die trap op, met veel moeite en geklauter. En dan poef, struikel ik of ben ik afgeleid en land ik terug bij 0. Frustrerend. Ontmoedigend. Net als die wachttijd.

Fysiek gaat het ook slecht. Mijn eczeem is kei hard terug. Gelukkig hopelijk morgen langsgaan bij de dokter van wacht want is niet te doen. Ook op mijn ogen waardoor ik soms wazig zie, nek vol bultjes, ... Pfffff

IK,
Wil,
Gewoon,
Vooruit.
L E V E N.

**Geplaatst**: 13-12-20 20:04

Geplaatst: 13-12-20 20:04

Erg jammer dat je zoveel frustratie ervaart, maar ook wel begrijpelijk. Je kan ook niet verwachten dat het nu al altijd goed gaat. Je bent wel hard aan het werk en kan zo stilletjes aan wel meer goede momenten gaan ervaren, hoop ik.
4-5 maand wachttijd is lang, helaas is het niet ongewoon en zelfs eerder kort voor een behandeling van 8 maanden.... DGT zou wel een goede therapie zijn; ik hoop voor jou dat je er veel aan gaat hebben. Kan je in de wachttijd tussen je opname nu en de opname in Gent misschien terug terecht bij je psycholoog van het CGG? Kan je vanuit Jette na je opname nazorg krijgen? Ik veronderstel in elk geval wel dat ze samen met jou op zoek gaan naar passende hulp voor de tussentijd. En als dat niet zo is: zeker zelf naar vragen!

**Geplaatst**: 13-12-20 20:08

Geplaatst: 13-12-20 20:08

Niet echt vergelijkbaar, maar een lerares zei altijd :" als je 80 bent, weet niemand meer dat je een jaar bent blijven zitten ".
Als je 80 bent, en terugkijkt, dan gaat dit jaar wegvallen.
En je bent op de goede weg hè, vergeet dat niet.
:knuffel:

**Geplaatst**: 13-12-20 20:14

Geplaatst: 13-12-20 20:14

Ik kan me je frustratie goed voorstellen! Maar lieve TS, zie het aub niet als een jaar stilstaan.
Die 4 a 5 maanden zijn idd lang maar niet ongebruikelijk en eenmaal in het nieuwe traject ben je druk bezig met aan jezelf werken.
Daar heb je je hele leven profijt van en dan sta je dus absoluut niet stil!
Je bent echt op de goede weg! Jammer dat je goede voornemen op dat moment niet is gelukt, maar morgen begin je gewoon weer opnieuw!
Geef de moed niet op en zie het niet als een verlies wanneer het niet lukt. Je kunt het! :(:)

**Geplaatst**: 13-12-20 20:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-12-20 20:37

Dat jaar is geen stilstaan ts, dat jaar gaat een super belangrijk jaar voor je zijn. Een jaar waarop je achteraf heel trots naar terug kan kijken. Een jaar waarin jij zoveel moed en kracht hebt laten zien waarin je zegt, dat je wil leven!

Natuurlijk, de weg ernaartoe is super zwaar. Maar je bent al onderweg, blijf maar zitten in die trein.
Je bent echt heel dapper ts! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-20 20:41

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-20 20:41

Ik weet dat ik op den duur zit te zeuren maar ik heb echt zo'n vliegtuig gevoel. Mijn vliegtuig is vertrokken, maar we hebben slechts een vaag idee hoe lang de rit is. Ik kan niet meer uit het vliegtuig. Als ik door het raam kijk, zie ik het landschap traag passeren. Zo traag, alsof het lijkt dat we stilstaan terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Ik hoop gewoon dat mijn vliegtuigje gewoon ergens veilig landt en niet naar beneden stort. Vooral daar ben ik bang voor.

Laatst bijgewerkt door Kaatastrof op 13-12-20 21:02, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-12-20 20:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-12-20 20:43

Maar om een vliegtuig te laten vliegen moet je er brandstof in stoppen, en dat ga je aankomend jaar doen!

**Geplaatst**: 13-12-20 20:44

Geplaatst: 13-12-20 20:44

Misschien kun je heeeel af en toe proberen te genieten van wat je onderweg aan prachtige landschappen voorbij ziet komen?
Logisch hoor, dat het zoveel onzekerheid geeft, niemand heeft de antwoorden. Alleen jij kan onderweg proberen stil te staan bij wat je ziet :(:)

**Geplaatst**: 13-12-20 20:50

Geplaatst: 13-12-20 20:50

Kaatastrof schreef:
Ik weet dat ik op den duur zit te zeuren maar ik heb echt zo'n vliegtuig gevoel. Mijn vliegtuig is vertrokken, maar we hebben slechts een vaag idee hoe lang de rit is. Ik kan niet meer uit het vliegtuig. Als ik door het raam kijk, zie ik het landschaap traag passeren. Zo traag, alsof het lijkft dat we stilstaan terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Ik hoop gewoon dat mijn vliegtuigje gewoon ergens veilig landt en niet naar beneden stort. Vooral daar ben ik bang voor.

ik begrijp je angst meis, en ik vind het goed dat je dat ook benoemd.
Knuffel !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-20 20:53

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-20 20:53

Brandstof steek ik er in hoor, anders zou het niet vliegen. Wellicht te veel. Dat geeft mijn lijf nu ook aan (à la eczeem). Ik probeer van het landschap te genieten, grappen en grollen uit te halen maar die dooie momenten beuken er dan zo hard in..

Ik heb morgen normaal gezien nog ook contact met de arts in Jette die me (hopelijk) meer duidelijkheid zal geven over het voorval van 24-25 november. Ik heb namelijk nog geen herinneringen meer bijgekregen. De artse van wacht heeft dit weekend mijn dossier wel doorgelezen maar daar zijn we niet wijzer uit geraakt. So wish me luck.. once again..

Oh ja.. en mijn favoriete oorbellen zijn compleet spoorloos gegaan tijdens de transit

**Geplaatst**: 13-12-20 21:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-12-20 21:04

Is er geen gevonden voorwerpen doos waar ze in kunnen zitten?
Of even bij de leiding aangeven dat je ze kwijt bent?

**Geplaatst**: 13-12-20 21:37

Geplaatst: 13-12-20 21:37

Kaat blij om je te horen en heee, dit is niet zeuren! Dit is je gevoel uiten! Je hebt een forum geopend om je gevoelens van je af te schrijven he? :(:)

laat je maar gaan meid.. :(:)

En ik begrijp je volledig , de angst om zolang ergens te zijn..maar een jaar is snel voorbij! Je zal wel afleiding hbbn denk ik. :(:)

dikke knuff! Op naar een beter jaar toch!!

Dat is wel beu! Hopelijk vind je je oorbellen terug!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-20 08:31

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-20 08:31

Hey Candy, je kaartje is toegekomen gisteren. Dank daarvoor. Wens je graag iets terug? Stuur me dan even een PBtje.

Ivm oorbellen heb ik al zowel naar Asse, Jette als hier geïnformeerd maar ze weten van niets. Biij een collocatie houden ze normaal spullenlijsten bij, maarja. Gisteren nog 2x naar Jette gebeld met de melding dat de Dr. die ik nodig heb volboekt is tot.. hou je vast.. februari :wow:

Ja, laar dan maar. We gaan het nog eens via mijn psychiater proberen maar anders zal dat zwarte gat voor altijd een zwart gat in mijn hoofd blijven vrees ik. Met een onbeantwoorde vraag.

Gesprek gehad met psychiater, impulscontrole en reguliere dokter. Ging goed bij de psychiater, had hem mijn boekje getoond met o.a. wat huiswerk in die hij mij gegeven netjes in verwerkt. Daar was hij blij mee. We gaan stoppen met de Depakine in verband mijn langdurige menstruatie en ik persoonlijk het nut er niet zo zeer van in zie. Wel nieuwsgierig of ik effectief (meer) manisch wordt zonder dan. Impulscontrole ging redelijk goed, besproken hoe spanning bij mij gemerkt kan worden en een heel beetje geboxt. Wat huiswerk gekregen ook ivm spanning. Verder ook al gekeken naar wat spanning mogelijks afdrijft (op een gezonde) wijze en er zijn een paar zaken waar hier zeker mee geëxperimenteerd kan worden.

Alleen kreeg ik gisteren ook spanning.. En die bouwde op. En ik dacht; 'Die gaat wel over, het is me de voorbije dagen ook gelukt'. Maar dan staat er een verplegingsteam die je minder bevalt, dus durf je geen medicatie vragen. Eigenlijk waren dit mijn spanningen van de dag;
- Teleurstellend telefoongesprek Jette
- Teleurstellend doktersgesprek/onderzoek met teleurstellend medicatievoorschrift (en verpleging die mij dus niet verder kan helpen terwijl ik me k*t voel)
- Man die heel luid stomme muziek loopt te draaien in de eetzaal terwijl ik probeer te bellen, duidelijk gevraagd of het stiller kon maar misschien 1% stiller gezet, stopte ook niet met draaien terwijl wij daar duidelijk wat aan het kijken waren

En al die dingen, die lijken niets. Die lijken banaal. Maar mijn emmertje begint dan vol te lopen. Vergelijk het met een schrikkerig paard. Daar een vliegend plastic zakje, daar een bokkende koe, ... Op een gegeven moment raakt dat emmertje vol en 'ontploft' het dan op een gegeven moment. In dit geval is het een 'shutdown' paard. Je ziet er eigenlijk niets aan maar van binnen is er juist veel gaande. Zo ben ik.

Samen vormen die banale dingen 'het einde van de wereld'. En dan grijp ik naar zelfdestructie. Zo ook gisteren. De details bespaar ik maar ik werd er zelf een beetje misselijk van en ik kan best wat hebben ivm opleiding. En zo goed bezig.. ik denk dat als ik dat tegen de psychiater zeg die ik gisteren zo rustig gesproken heb bijna op zijn gat valt bij wijze van spreken. Kans is wel groot dat ik dit weekend naar huis mag voor een dag.

Enfin, dan toch nog een positief nieuwtje; ze zeurden altijd dat ik alleen op mijn kamer tekende en mezelf dus isoleerde. Ik zei dat er geen goede tafel is in de leefruimte om op te tekenen. Dus dat hebben ze gisteren voor mij geregeld. Ik heb dus nu mijn eigen werk/studie hoekje daar zeg maar. Ik mis de rust van mijn kamer nu al maarja koptelefoon op en lekker luid muziek draaien en dan komt veel goed.

Laatst bijgewerkt door Kaatastrof op 15-12-20 08:43, in het totaal 1 keer bewerkt