Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-02-19 23:13

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 20-02-19 23:13

Wat dapper al jullie verhalen...mag ik even van me af schrijven hier?
Ik was mijn laptop aan t opruimen qua foto’s en kwam foto’s van mezelf tegen van 1,5 jaar terug... en ik weet dat ik zou moeten schrikken van t beeld van een meid die te slank is, ondanks wat ik zelf dacht toen, maar dat doe ik niet...t enige wat t bij mij oproept is t verlangen naar die tijd, naar de discipline die ik toen had..ik kan hier met mijn vriendinnen niet over praten want dan noemen ze het ‘gek of aandachttrekken’, maar dat is t niet..herkennen jullie wat ik zeg?

**Geplaatst**: 20-02-19 23:28

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 20-02-19 23:28

Ik herken het wel. Dan niet met foto’s, maar ik herken wel het terug willen naar die tijd dat ik zo was. Ik schrijf heel veel van me af, alle gedachten die ik heb en als ik mijn teksten teruglees, dan schrik ik best wel. Psychisch gezien was mijn situatie zwaar kl*te, dus daar zou ik het niet voor willen, maar toch is er dat stemmetje dat het wel wil...

Ga na bij jezelf waarom je daar naar terugverlangt en wat het triggert om dat te willen.
Hebben je vriendinnen dat letterlijk zo gezegd, dat het aandachttrekkerij of gek zou zijn?
Ik zou zeker met iemand erover praten dat je dit denkt, gewoon om het ook uitgesproken te hebben.

**Geplaatst**: 20-02-19 23:37

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 20-02-19 23:37

Ja eerder juist in die periode hebben ze dat gezegd, naast nog een heel aantal rot opmerkingen dat ze geen zin hadden in gedoe over eten..

Ik denk dat mijn verlangen terug naar die tijd ook wat voortkomt uit mijn niet-succesvol zijn in de liefde en het missen vd discipline om op werk volledig geconcentreerd bezig te zijn. Dat ging toen als vanzelf ... ook de mannen zagen me toen veel meer staan

(

**Geplaatst**: 21-02-19 07:17

Geplaatst: 21-02-19 07:17

Fijne vriendinnen dan

Heb je verder iemand waarmee je het erover kunt hebben?

**Geplaatst**: 22-02-19 13:33

Geplaatst: 22-02-19 13:33

Hoi,
Ik heb dit topic al zo lang in de gaten gehouden en elke keer twijfelde ik of ik mij hier ook ging melden. Dit niet gedaan, maar nu toch de knoop doorgehakt.

Ik heb enkele weken geleden de diagnose eetstoornis gekregen, geen specifieke zoals anorexia of bulimia. Mijn psycholoog en ik werken aan doelen en ik probeer mijn gedachten om te zetten, helaas lukt dit niet en hebben wij er samen voor gekomen om deeltijd dagbehandeling voor eetstoornissen te starten. Hier sta ik nu voor op de wachtlijst, eerste optie voor intake zou eind mei zijn, daar waar iemand was afgevallen; daarna zou de eerst volgende optie eind juli/begin augustus zijn. Dit is alleen voor een intake. Ondertussen gaat het met mij slechter, en weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Naast mijn eetstoornis heb ik ook last van depressie (dysthemie), alles wat tegen de depressie helpt (sporten etc), werkt weer op een foute manier bij mijn eetstroonis. Ik zit erg in de knoop met mezelf en probeer mijn weg te vinden uit dit donkere hol.

Ik werk nog wel full-time, doe min of meer nog alles wat ik voorheen deed qua verzorging paard en dergelijke.

Ik vind het echt belachelijk dat de wachttijden zo idioot lang zijn, en ook ben ik ervan overtuigd dat ik te dik ben om die deeltijdtherapie te volgen.

Soms weet ik het gewoon niet meer, maar we blijven wel vechten.

**Geplaatst**: 22-02-19 13:54

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 22-02-19 13:54

Goed dat je je toch gemeld hebt CS dat is al de eerste stap. Waar ben je onder behandeling? Dat je geen BN of AN hebt wil niet zeggen dat je géén eetstoornis hebt, je kunt niet alles een naampje geven. Zodra het jouw leven gaat overheersen is het een probleem.
Het omzetten van je gedachtes binnen een paar weken is wel wat veel van get goede. Bij mij heeft dat toch wel 1,5 jaar geduurd.
Ik kan je adviseren om minder hooi op je vork te nemen. Ik ben altijd blijven werken maar wel kortere dagen. Dat was voor mij erg fijn.
De wachttijden zijn inderdaad verschrikkelijk, je wilt immer door! Helaas is dat iets wat je niet kan veranderen of waar je invloed op hebt.

**Geplaatst**: 22-02-19 16:14

Geplaatst: 22-02-19 16:14

Hé Coldsummers, ik denk dat de stap om je hier te melden al een heel groot schouderklopje verdient. Bij mij scheelde dat in ieder geval in een stukje erkenning naar én van mezelf.

Ik herken volledig wat je zegt over 'dingen die helpen tegen depressie' (m.a.w.: sport), maar dat je eetstoornis daar zijn eigen draai aan geeft. Ik vind het ontzettend frustrerend en ben nog steeds op zoek naar een gulden middenweg. Weet nog niet of ik die zal vinden. Ik ben zelf ook gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis, dus weet (tot op bepaalde hoogte) echt wat je doormaakt :(:)

. Ik zou je mee willen geven dat het goed is als je bezig blijft met alles wat je 'hiervoor' ook deed: het houdt je uit een sociaal isolement. Let echter wel op dat het niet ten koste gaat van jezelf.

Laatst bijgewerkt door Avis op 30-03-23 20:41, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-02-19 18:51

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 22-02-19 18:51

Helaas is deze wachttijd normaal Avis. Ik heb toen ook 5 maanden op de wachtlijst gestaan voor mijn intake. Ik vond die periode eigenlijk wel het zwaarst.
Naar welke HC ga jij? Ik zit in Bilthoven. Ik ben ook heel benieuwd hoe je het gaat vinden!

**Geplaatst**: 22-02-19 22:27

Geplaatst: 22-02-19 22:27

ES18 schreef:
Helaas is deze wachttijd normaal Avis. Ik heb toen ook 5 maanden op de wachtlijst gestaan voor mijn intake. Ik vond die periode eigenlijk wel het zwaarst.
Naar welke HC ga jij? Ik zit in Bilthoven. Ik ben ook heel benieuwd hoe je het gaat vinden!

Ja, de wachttijden zijn verschrikkelijk... Ik moet inderdaad onderschrijven dat die periode vrij naar is. Zo ontzettend uitzichtloos... Hoop dat ik nu weer wat meer moed krijg om in ieder geval vooruit te kijken, dat is ook alweer een tijdje terug.

Als het goed is, wordt het Amsterdam

**Geplaatst**: 23-02-19 11:55

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 11:55

Hier ook de stap durven nemen om naar de huisarts te gaan. Deze verwees mij door naar een kliniek in Utrecht.
Ook hier een enorme wachtlijst voor een intake.

**Geplaatst**: 23-02-19 13:28

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 13:28

Het is toch verschrikkelijk - een half jaar wachten op een intake...

Sara, TOP dat je ook weer deze stap genomen hebt! $*\o/*$

Het komt vaker voor: enorme wachtlijsten, dat wel. En idealiter krijg je in de tussentijd ook 'gesprekken waar je iets aan hebt', al dan niet bij maatschappelijk werk (sociaal wijkteam geeft steunende gesprekken) of de praktijk ondersteuning ggz van de huisarts.

**Geplaatst**: 23-02-19 15:04

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 15:04

Is het normaal dat een intake zo lang duurt? Want dan kijken ze pas of ze uberhaupt iets voor je kunnen betekenen toch?

**Geplaatst**: 23-02-19 15:25

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 15:25

...ik vind het abnormaal, want idd: de uitkomst kan zijn dat je er weinig te zoeken hebt.
Aan de andere kant: bij nog al wat intake.s wordt zo grondig over van alles en nog wat doorgevraagd, onderzocht etc. dat het "ook weer zo wat is" om iemand na die intake een half jaar te laten wachten...

**Geplaatst**: 23-02-19 19:44

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 19:44

Na lang en stil meelezen wil ik me hier toch melden denk ik. Ik ben nooit zo van het dingen online delen, maar vind de sfeer hier goed en wil anderen kunnen helpen.

kort mijn verhaal:
Ik ben altijd (nu bijna 17) slank geweest, dat zeiden mensen ook altijd. Dat was gewoon mijn bouw want ik at altijd mega veel. Ik was wel altijd onzeker, ook over mijn lichaam, maar ik hoefde nooit af te vallen of iets dergelijks.
Op een gegeven moment (een jaar geleden) installeerde ik calorie-tel apps. Ik wilde letten op wat ik at (en als ik er aan terug denk zocht ik een manier om het mezelf allemaal moeilijk te maken).

Zo begon het avontuur van afvallen, wat redelijk snel ging dus ik was erg trots. Ik vertelde het aan niemand en niemand viel het op. Op een gegeven moment woog ik zo weinig dat ik merkte dat mijn lichaam op begon te geven. Aan de ene kant gaf het me een enorme kick, maar aan de andere kant was ik doodsbang. Minstens 5x per dag dacht ik dat ik flauw zou vallen of zelfs dood zou gaan.

Uiteindelijk heb ik het halverwege december aan mijn ouders verteld (een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb) en die reageerden wel goed gelukkig. Ik was toen 3 kwart jaar bezig met afvallen enzo. Mijn ouders hebben het eigenlijk losgelaten (maar stil in de gaten gehouden).
Ik koos zelf voor herstel wat echt niet altijd makkelijk ging. Maar na een aantal weken verwijderde ik de calorie-tel-apps. Inmiddels gaat het stukken beter met me. Ik heb vaak nog wel eetgestoorde gedachtes en geef daar ook nog regelmatig aan toe, maar ik ga er steeds vaker tegenin ook. Ik ben in de 2 maanden van mijn herstel ook al weer op het gewicht waar ik een jaar geleden ook op was (voor ik ging afvallen). Dat snelle aankomen vond ik erg lastig, zeker omdat alles op mijn buik zat in het begin, maar ik merk nu dat ik het helemaal niet meer zo erg vind. (Ik pas mn broeken weer!!)

Mijn gevecht is nog lang niet klaar, maar ik heb genoeg motivatie om door te gaan!
en voel je vrij om vragen te stellen of hulp te zoeken natuurlijk!!

**Geplaatst**: 23-02-19 21:49

Geplaatst: 23-02-19 21:49

Ik wil later nog graag op jullie reageren, maar ik heb een snelle vraag.

Is hier iemand die ervaring heeft met de Minnimaud methode?

**Geplaatst**: 23-02-19 21:57

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 23-02-19 21:57

Ja heb ik! Wat wil je weten?

**Geplaatst**: 25-02-19 22:55

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 25-02-19 22:55

Ik heb toch weer een klein dipje... Ondanks dat ik eigenlijk bijna 8 jaar geen hulp meer krijg voor mijn eetstoornis, en het eigenlijk meestal wel goed gaat.

De eerste jaren van mijn herstel at ik heel restrictief, elke dag hetzelfde. Ondertussen heb ik dat leren loslaten.
Ik eet in principe alles, heb geen verboden of 'slecht' voedsel, kan me makkelijk aanpassen als ik niet vooraf weet wat ik zal kunnen eten.

Maar als ik het mentaal of emotioneel wat moeilijk heb merk ik dat meteen aan mijn eetlust. Misselijk zijn, geen honger hebben, nergens zin in hebben. Ik weet dat ik moet eten maar kan me er niet voor motiveren. Het is niet dat ik echt bezig ben met afvallen maar stiekem vind ik het niet erg dat het zo is.

Herkent iemand dit? Hoe pakken jullie dat aan in periodes waarin je je minder goed voelt?

**Geplaatst**: 25-02-19 23:15

Geplaatst: 25-02-19 23:15

Eline91 schreef:
Ik heb toch weer een klein dipje... Ondanks dat ik eigenlijk bijna 8 jaar geen hulp meer krijg voor mijn eetstoornis, en het eigenlijk meestal wel goed gaat.

De eerste jaren van mijn herstel at ik heel restrictief, elke dag hetzelfde. Ondertussen heb ik dat leren loslaten.
Ik eet in principe alles, heb geen verboden of 'slecht' voedsel, kan me makkelijk aanpassen als ik niet vooraf weet wat ik zal kunnen eten.

Maar als ik het mentaal of emotioneel wat moeilijk heb merk ik dat meteen aan mijn eetlust. Misselijk zijn, geen honger hebben, nergens zin in hebben. Ik weet dat ik moet eten maar kan me er niet voor motiveren. Het is niet dat ik echt bezig ben met afvallen maar stiekem vind ik het niet erg dat het zo is.

Herkent iemand dit? Hoe pakken jullie dat aan in periodes waarin je je minder goed voelt?

Ontzettend herkenbaar, ik probeer me altijd voor te houden dat deze periodes slechts tijdelijk zijn. Ik probeer mezelf het te vergeven dat ik het even niet kan, maar ook te blijven eten zodat ik niet helemaal in dat patroon verval. Ik weet niet precies hoe ik mezelf eruit haal, enkel dat ik eraan denk dat het maar tijdelijk is.

**Geplaatst**: 26-02-19 00:08

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 26-02-19 00:08

Ik probeerde het een tijd lang tegen te houden door te denken dat ik juist dikker word als ik weer even af zou vallen, en dat vetverdeling ook tijd nodig heeft en ik mezelf er dus alleen mee heb

**Geplaatst**: 26-02-19 00:14

Geplaatst: 26-02-19 00:14

emptyy schreef:
Ik probeerde het een tijd lang tegen te houden door te denken dat ik juist dikker word als ik weer even af zou vallen, en dat vetverdeling ook tijd nodig heeft en ik mezelf er dus alleen mee heb

Echt super slecht, maar ja dit ook

. Wat een ziek gedachtes toch eigenlijk, maar ach als het werkt

**Geplaatst**: 26-02-19 09:48

Geplaatst: 26-02-19 09:48

Eline91 schreef:
Ik heb toch weer een klein dipje... Ondanks dat ik eigenlijk bijna 8 jaar geen hulp meer krijg voor mijn eetstoornis, en het eigenlijk meestal wel goed gaat.

De eerste jaren van mijn herstel at ik heel restrictief, elke dag hetzelfde. Ondertussen heb ik dat leren loslaten.
Ik eet in principe alles, heb geen verboden of 'slecht' voedsel, kan me makkelijk aanpassen als ik niet vooraf weet wat ik zal kunnen eten.

Maar als ik het mentaal of emotioneel wat moeilijk heb merk ik dat meteen aan mijn eetlust. Misselijk zijn, geen honger hebben, nergens zin in hebben. Ik weet dat ik moet eten maar kan me er niet voor motiveren. Het is niet dat ik echt bezig ben met afvallen maar stiekem vind ik het niet erg dat het zo is.

Herkent iemand dit? Hoe pakken jullie dat aan in periodes waarin je je minder goed voelt?

Het is ingewikkeld.
1) Stress betekent dat je lichaam stresshormonen produceert en je lichaam in de stand 'overleven' komt.
Dat betekent onder andere dat er weinig bloed naar je spijsvertering gaat: misselijk zijn en geen honger hebben zijn dus normaal onder stress.
(Accoord, er zijn troosteters - maar niet iedereen is dat.)
Ideaalgesproken: maak je er geen zorgen om.

2) ...en dat niet/weinig eten geeft associaties, plus dat de stress zelf ook van alles kan triggeren.

Wat ik doe: ik bel mijn emdr mevrouw. Of doe een sessie gespecialiseerde kinesiologie. ""Gewoon "" de stress zelf de nek omdraaien. Plus alles wat de stress kan triggeren....!

**Geplaatst**: 16-03-19 00:32

Geplaatst: 16-03-19 00:32

Kom ik weer binnenvallen hoor..

Het gaat weer slechter, maar deze keer anders. Ik heb niet veel stress maar mijn depressie neemt de overhand en ik wil gewoon niet mee r bestaan, waardoor mijn eetlust afneemt. Ik voel me niet in controle over mezelf. Iets wat ik de afgelopen twee jaar eigenlijk niet meer heb gevoeld. Mensen die ik om mij heen heb steunen mij absoluut niet.

Maar goed, mijn eetstoornis is vooral gericht op op hetzelfde gewicht blijven als toen ik 12 was, niet zozeer afvallen (ik ben te bang dat ik dan controle kwijt raak..). Ik zit onder het gewicht van toen maar ben wel 15 cm gegroeid waardoor ik bijna 10 kilo ondergewicht heb. Je zou zeggen dat ik er dus erg dun uitzie... nou niet dus. Ik zie er slank uit, wel dun maar niet op een ongezonde manier. Eerst dacht ik dat dit vooral mijn eetstoornis was die mijn zelfbeeld verstoorde. Vanavond had ik voor het eerst in jaren een gesprek met mijn moeder over mijn eetstoornis. Ze maakte namelijk de opmerking dat ik niet langer een eetstoornis heb, en toen ik zei dat ik dat nog wel had was ze helemaal verbaasd "je eet zoveel!" (Fijn....)

Toen heb ik verteld hoe mijn eetstoornis werkt, voor het eerst, dat ik een heel precies balans heb gevonden waar ik op ondergewicht blijf, niet afval, niet aankom, geen eetbuien heb, net genoeg energie heb om alles te kunnen doen en toch redelijk accepteren hoe ik eruit zie. Ik vertelde dat ik die verbazing over het hebben van een eetstoornis wel vaker hoor omdat ik er niet ongezond uit zie waarop zij heel verbaasd was dat ik überhaupt ondergewicht had omdat ik er zo ""gezond"" uit zie.

het voelt zo naar dat iedereen denkt dat ik gezond ben omdat ik er op een of andere manier uitzie alsof ik gezond ben??

Het klinkt echt super slecht natuurlijk, ik moet blij zijn dat ik er normaal uitzie maar het maakt me zo onzeker. Ik ga niet mijn lengte en gewicht noemen omdat ik dat te triggerend en ongepast vind, maar het voelt nu net alsof ik me aanstel. Ik heb "maar" 9 kilo ondergewicht, wat maakt dat nou uit. Ik eet te weinig, wat maakt het uit, het kan toch nooit iemand iets schelen en niemand maakt zich zorgen om me want ik zie er normaal uit. Ik ben zo in controle dat ik nooit abnormaal gedrag vertoon qua eten behalve dat ik minder eet dan anderen. Moet ik controle verliezen en aan de buiten wereld laten zien hoe het er van binnen aan toe gaat?

Ik heb trouwens gisteren een tattoo laten zetten van het neda (national eating disorder awareness) symbool. Overige een geheel impulsieve actie, ik besloot het pas een uur voordat ik het liet zetten, wat weer laat zien dat ik niet in controle ben. Maar ik vind het wel mooi en het staat ook symbool voor hoe ik mijn eetstoornis altijd bij me draag, zelfs al ben ik beter, het heeft een blijvende indruk op mij gemaakt.

**Geplaatst**: 16-03-19 01:07

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-03-19 01:07

Zó herkenbaar, Lestrange! Ik heb ook jaaaren ondergewicht gehad, maar dat was niet zichtbaar en er is dus nooit iemand geweest die aan een eetstoornis heeft gedacht. Ja, mijn toenmalige schoonzus, haar viel het op. Dat is inmiddels bijna 10 jaar geleden en mijn moeder wuifde dat ook weg, want 'ze eet hartstikke goed'. Tot op heden weet niemand in mijn omgeving van het bestaan van mijn eetstoornis (behandelaren en groepsgenoten wel)

Ik kan me je gedachtegang wel voorstellen. Je voert een flinke strijd, je bent uiteindelijk constant bezig met eten. Dan is het frustrerend dat dat door anderen wordt gebagatelliseerd. Want, omdat zij het niet zien, is het er ook niet? Dat is natuurlijk onzin.

Ik hoop oprecht dat je je gezonde verstand blijft gebruiken en niet verder gaat dan dat je nu gaat. En ik gun het je, dat je nog eens met je moeder in gesprek kunt gaan, en duidelijk kunt maken dat het wél serieus is. Laat anders eens lezen wat je hebt geschreven, daarin heb je het heel helder verwoord.
Sterkte ermee en pas goed op jezelf :(:)

**Geplaatst**: 16-03-19 01:32

Geplaatst: 16-03-19 01:32

Independence schreef:
Zó herkenbaar, Lestrange! Ik heb ook jaaaren ondergewicht gehad, maar dat was niet zichtbaar en er is dus nooit iemand geweest die aan een eetstoornis heeft gedacht. Ja, mijn toenmalige schoonzus, haar viel het op. Dat is inmiddels bijna 10 jaar geleden en mijn moeder wuifde dat ook weg, want 'ze eet hartstikke goed'. Tot op heden weet niemand in mijn omgeving van het bestaan van mijn eetstoornis (behandelaren en groepsgenoten wel)

Ik kan me je gedachtegang wel voorstellen. Je voert een flinke strijd, je bent uiteindelijk constant bezig met eten. Dan is het frustrerend dat dat door anderen wordt gebagatelliseerd. Want, omdat zij het niet zien, is het er ook niet? Dat is natuurlijk onzin.

Ik hoop oprecht dat je je gezonde verstand blijft gebruiken en niet verder gaat dan dat je nu gaat. En ik gun het je, dat je nog eens met je moeder in gesprek kunt gaan, en duidelijk kunt maken dat het wél serieus is. Laat anders eens lezen wat je hebt geschreven, daarin heb je het heel helder verwoord.
Sterkte ermee en pas goed op jezelf

Ik ben echt blij dat ik niet de enige ben.. aan de ene kant ook weer niet, maar ik voel me soms zo alleen in mijn strijd.

Het lastige is dat ik er nooit over praat, met niemand. Ik ben in 2016 opgenomen geweest en toen ik weg was van school is er door een familielid veel over mij verteld wat helemaal niet waar was. Sindsdien heb ik pogingen gedaan om heel subtiel over mijn problemen te praten, maar omdat mijn problemen zo "groot" en ongrijpbaar zijn voor mensen merk ik dat dit ze heel ongemakkelijk maakt. Ik heb het dus opgegeven om ook maar iets te zeggen. De mensen waarmee ik om ga weten pas sinds een week dat ik ooit opgenomen ben geweest, en ik heb ooit over insta over neda gepost waardoor ze weten dat ik een eetstoornis heb, maar ze zeggen er niets over. Alles wat ik deel voelt als een last, ik deel dus niks meer. Zelfs al zou ik dat doen dan zou het een last voor hun zijn en zouden ze me niet kunnen helpen, ik zou me enkel schuldig voelen en er geen goed gevoel uit kunnen halen

**Geplaatst**: 16-03-19 14:25

Geplaatst: 16-03-19 14:25

Lestrange01 schreef:
Kom ik weer binnenvallen hoor..

Het gaat weer slechter, maar deze keer anders. Ik heb niet veel stress maar mijn depressie neemt de overhand en ik wil gewoon niet mee r bestaan, waardoor mijn eetlust afneemt. Ik voel me niet in controle over mezelf. Iets wat ik de afgelopen twee jaar eigenlijk niet meer heb gevoeld.

Rot hoor, depressie is een nare ziekte...!
En bedenk: het is een ziekte. "Net zoals bij griep " neemt de ziekte jouw lichaam over. Depressie voel je vooral mentaal of psychisch of noem het hoe je het noemen wil - maar in je lichaam gebeurt van alles.
Rot dat je de controle kwijt raakt!
(Maar net als bij griep : dat is geen karaktertrek of gedrag of wat dan ook, dat gebeurt als je ziek bent.)

En uiteraard kandit allerlei dingen triggeren.

Citaat:
Mensen die ik om mij heen heb steunen mij absoluut niet.

Juist bij depressie is sociale steun hartstikke belangrijk...!!!!!

Citaat:
Vanavond had ik voor het eerst in jaren een gesprek met mijn moeder over mijn eetstoornis. Ze maakte namelijk de opmerking dat ik niet langer een eetstoornis heb, en toen ik zei dat ik dat nog wel had was ze helemaal verbaasd "je eet zoveel!" (Fijn....)

Toen heb ik verteld hoe mijn eetstoornis werkt, voor het eerst, dat ik een heel precies balans heb gevonden waar ik op ondergewicht blijf, niet afval, niet aankom, geen eetbuien heb, net genoeg energie heb om alles te kunnen doen en toch redelijk accepteren hoe ik eruit zie. Ik vertelde dat ik die verbazing over het hebben van een eetstoornis wel vaker hoor omdat ik er niet ongezond uit zie waarop zij heel verbaasd was dat ik überhaupt ondergewicht had omdat ik er zo ""gezond"" uit zie. het voelt zo naar dat iedereen denkt dat ik gezond ben omdat ik er op een of andere manier uitzie alsof ik gezond ben??

...die eetstoornis is niet wat jij, laat staan anderen aan de buitenkant zien - het gaat juist om dat geknok van binnen.

In principe knap dat je dit evenwicht hebt weten te bereiken!!
(Al vraag ik mij af: er is een gezegde 'dat depressie bloeit op uitputting', dus mogelijk heb je toch ergens een energie tekort opgelopen.....)

En dat evenwicht vinden is een moeizaam, eenzaam proces :(:)

- en het zo zou fijn zijn als je daar erkenning voor kreeg van je moeder. En nog vele andere mensen!

Citaat:
Het klinkt echt super slecht natuurlijk, ik moet blij zijn dat ik er normaal uitzie maar het maakt me zo onzeker. Ik ga niet mijn lengte en gewicht noemen omdat ik dat te triggerend en ongepast vind, maar het voelt nu net alsof ik me aanstel

Ja, wordt eerst al jouw moeite ontkend om met dat ES monster te leven, word je zo ongeveer gelijkgesteld aan je uiterlijk - please, ga nou niet harder dan strikt noodzakelijk denken dat jij dingen fout doet...! :(:)

Citaat:
Ik ben zo in controle dat ik nooit abnormaal gedrag vertoon qua eten behalve dat ik minder eet dan anderen. Moet ik controle verliezen en aan de buiten wereld laten zien hoe het er van binnen aan toe gaat?

Hmmm, ik ga net niet pleiten " gooi die kont tegen de krib", maar 'brul maar, 'make waves'' - is misschien zo slecht nog niet.
Want hoe knap jouw eenzaam gedoe ook was om een evenwicht te vinden,
...dat IS een enorme prestatie!!!
....met een depressie valt niet te spotten.
En wat ook de oorzaak van de depressie is: goed voor jezelf zorgen betekent dat je dit serieus neemt.

Er zijn honderd goede manierenom aan de buitenwereld kenbaar te maken hoe je je voelt, wat je wil en wat je nodig hebt.
Controle verlies is geen noodzaak, maar wellicht wel een of meer zaken 'anders doen dan anders'.