Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-03-17 13:47

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 20-03-17 13:47

Ja dat is mijn bijnaam Indd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-17 13:52

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-17 13:52

Liannetje86 schreef:
Even totaal ander vraagje tussendoor... In hoeverre verschuilen jullie je achter je autisme? Heb namelijk iemand die ik al 2 jaar negeer na liefdesverklaringen, maar elke keer komt er via een nieuwe fb-account weer een berichtje dat ik rekening moet houden met zijn autisme en het idee dat we wat met elkaar willen is ook nog niet weg na 2 jaar negeren.

Is het echt zo dat dit kan liggen aan autisme? En zo ja, hoe maak ik het echt duidelijk?

Ik ben duidelijk geweest, zowel in het echt als via fb. Maar vraag me nu wel echt af of het puur autisme is, begint nu eng te worden. En zelf ook altijd afgeschoven met "kan die niets aan doen". Maar kan het dat dingen totaal niet doorkomen?

Hm. Je vraagt me hoezeer ik me achter mijn autisme verschuil. Nou, in principe niet. Ik zeg het er soms bij als het half of helemaal fout is gegaan, of dreigt te gaan, of als ze iets van me vragen waar ik echt geen zin in heb. Maar als me duidelijk wordt verteld dat iets niet mag...

Eerlijk gezegd doet het me aan iets denken wat 15 jaar geleden heb meegemaakt. Ik was toen achttien en tot over mijn oren verliefd op het mooiste meisje uit mijn klas. En ja, ze was al bezet. Niemand die er iets van begreep, in de laatste plaats zij niet. Verliefd worden op zo'n onbereikbaar iemand, hoe haalde ik dat in mijn hoofd. Dat begreep ik weer niet. Je wordt nu eenmaal verliefd, einde discussie, en je kunt niet anders dan ernaar leven en handelen. Een ander meisje - geen optie. Zij voelde zich gestalkt en ze had een punt. Ik vond zelf niet dat ik stalkte, maar ik leed eronder. Zij ook. We trokken elkaar in een neerwaartse spiraal van wanhoop.

Het kan dus heel goed dat die jongen/man niet achter je aan zit in die zin dat hij denkt kans te maken. Hij wil gewoon alles wat hij wel kan krijgen: alles van je weten en zo dicht mogelijk bij jou zijn. En jij moet weten dat hij echt om je geeft. Zijn bedoelingen zijn in de grond eerbaar en verheven, niet zoals als die andere jongens/mannen die maar één ding willen en als het met nummer één niet lukt het rustig met nummer twee proberen. Ik weet niet of jouw minnaar zo denkt, maar dit ging er destijds in mij om en ik kan me voorstellen dat het nu ook zo gaat.

**Geplaatst**: 20-03-17 13:56

Geplaatst: 20-03-17 13:56

Liannetje86 schreef:
Even totaal ander vraagje tussendoor... In hoeverre verschuilen jullie je achter je autisme? Heb namelijk iemand die ik al 2 jaar negeer na liefdesverklaringen, maar elke keer komt er via een nieuwe fb-account weer een berichtje dat ik rekening moet houden met zijn autisme en het idee dat we wat met elkaar willen is ook nog niet weg na 2 jaar negeren.

Is het echt zo dat dit kan liggen aan autisme? En zo ja, hoe maak ik het echt duidelijk?

Ik ben duidelijk geweest, zowel in het echt als via fb. Maar vraag me nu wel echt af of het puur autisme is, begint nu eng te worden. En zelf ook altijd afgeschoven met "kan die niets aan doen". Maar kan het dat dingen totaal niet doorkomen?

Dit is gewoon iemand met een plaat voor zijn kop denk ik.

Ik heb stage gelopen tussen leeftijdsgenoten, waaronder een behoorlijk aantal die nog veeeel autistischer waren dan ik, en meer dan een paar liefdesverklaringen gehad, maar zij snapten het allemaal prima als je ze rustig uitlegde waarom je dat niet zag zitten... En dat was dan nog een hele lastige leeftijdsklasse (17 - 21).

**Geplaatst**: 20-03-17 13:58

Geplaatst: 20-03-17 13:58

musiqolog schreef:
Liannetje86 schreef:
Even totaal ander vraagje tussendoor... In hoeverre verschuilen jullie je achter je autisme? Heb namelijk iemand die ik al 2 jaar negeer na liefdesverklaringen, maar elke keer komt er via een nieuwe fb-account weer een berichtje dat ik rekening moet houden met zijn autisme en het idee dat we wat met elkaar willen is ook nog niet weg na 2 jaar negeren.

Is het echt zo dat dit kan liggen aan autisme? En zo ja, hoe maak ik het echt duidelijk?

Ik ben duidelijk geweest, zowel in het echt als via fb. Maar vraag me nu wel echt af of het puur autisme is, begint nu eng te worden. En zelf ook altijd afgeschoven met "kan die niets aan doen". Maar kan het dat dingen totaal niet doorkomen?

Hm. Je vraagt me hoezeer ik me achter mijn autisme verschuil. Nou, in principe niet. Ik zeg het er soms bij als het half of helemaal fout is gegaan, of dreigt te gaan, of als ze iets van me vragen waar ik echt geen zin in heb. Maar als me duidelijk wordt verteld dat iets niet mag...

Eerlijk gezegd doet het me aan iets denken wat 15 jaar geleden heb meegemaakt. Ik was toen achttien en tot over mijn oren verliefd op het mooiste meisje uit mijn klas. En ja, ze was al bezet. Niemand die er iets van begreep, in de laatste plaats zij niet. Verliefd worden op zo'n onbereikbaar iemand, hoe haalde ik dat in mijn hoofd. Dat begreep ik weer niet. Je wordt nu eenmaal verliefd, einde discussie, en je kunt niet anders dan ernaar leven en handelen. Een ander meisje - geen optie. Zij voelde zich gestalkt en ze had een punt. Ik vond zelf niet dat ik stalkte, maar ik leed eronder. Zij ook. We trokken elkaar in een neerwaartse spiraal van wanhoop.

Het kan dus heel goed dat die jongen/man niet achter je aan zit in die zin dat hij denkt kans te maken. Hij wil gewoon alles wat hij wel kan krijgen: alles van je weten en zo dicht mogelijk bij jou zijn. En jij moet weten dat hij echt om je geeft. Zijn bedoelingen zijn in de grond eerbaar en verheven, niet zoals als die andere jongens/mannen die maar één ding willen en als het met nummer één niet lukt het rustig met nummer twee proberen. Ik weet niet of jouw minnaar zo denkt, maar dit ging er destijds in mij om en ik kan me voorstellen dat het nu ook zo gaat.

Maar dat maakt het nog niet oke, zij heeft er oprecht last van. Dus ze mag hem ook wel heel duidelijk maken dat dit niet goed is. En dat dit gewoon niet meer langer kan zo. Stop is gewoon stop en niet meer verder gaan is niet meer verder gaan. Ook voor mensen met autisme. Dat is gewoon geen reden om het ineens maar te accepteren. Het kan best lief zijn, maar de andere persoon accepteert dit niet. Dus dan deal je er maar mee en ga je iets anders doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-17 14:00

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-17 14:00

@Lau: ik verdedig ook niemand. Ik zeg alleen wat er in zijn hoofd om kan gaan.

**Geplaatst**: 20-03-17 14:14

Geplaatst: 20-03-17 14:14

Mag ik me hier ook melden?
Ik heb zelf geen ASS maar mijn man en dochter worden beide wel "verdacht" van een ASS. Moeten nog gediagnosticeerd worden maar de wachttijden daarvoor zijn erg lang.
Mijn dochter is wel al gediagnosticeerd met ADHD.
Er is sprake van een langdurige problematiek met name v.w.b. de communicatie binnen ons gezin.
Daarvoor kregen we als gezin systeemtherapie, maar wat we ook probeerden (vooral ik probeerde) leek het maar weinig te helpen. Omdat mijn dochter al ADHD heeft leek het de therapeute een goed idee dat we ons allemaal maar eens gingen testen. Resultaat was dat ik een (voorlopige) ADHD diagnose kreeg, maar dat er bij mijn man serieuze redenen waren om te denken aan ASS.
Omdat mijn man verdacht wordt van een ASS en voor mijn dochter de ADHD coaching te weinig resultaat geeft is besloten om haar ook te laten testen op ASS.
In dat proces zitten we nu en hoewel er nog geen definitieve diagnose is, vallen wel de spreekwoordelijke "kwartjes".

**Geplaatst**: 20-03-17 14:20

Geplaatst: 20-03-17 14:20

Ik vind het wel fijn om zo jullie ervaringen/meningen te horen.

Want het is echt lastig omdat er telkens staat "hou er rekening mee, je weet dat..." Echt punten naar mij toe waarop ik me kennelijk aan zou moeten passen. De ene keer aardig, de andere keer boos en gefrustreerd. Dus voor mij heel lastig om zelf te begrijpen. Dus ging me echt afvragen of het excuses waren of gewoon echt daardoor.

Maar vind het wel fijn dat er ook mensen zijn die dus hetzelfde hebben meegemaakt (of nouja fijn

dat het echt daaraan kan liggen) want soms wil ik gewoon zo boos uitvallen en dan bedenk ik weer "joh, hij ziet het waarschijnlijk totaal anders".

Het is ook altijd aardig, netjes, geen rare dingen..

Maar begin nu zijn kant wat meer te snappen. (er vanaf komen is nog wat anders...) Negeer het maar verder. Hij leest wat hij wil lezen, hoort wat hij wilt horen. (Hij kwam zelfs aan de deur, weggestuurd, toen was het gewoon dat ik onze relatie geheim wilde houden :S))

**Geplaatst**: 20-03-17 14:29

Geplaatst: 20-03-17 14:29

Liannetje86 schreef:
Ik vind het wel fijn om zo jullie ervaringen/meningen te horen.

Want het is echt lastig omdat er telkens staat "hou er rekening mee, je weet dat..." Echt punten naar mij toe waarop ik me kennelijk aan zou moeten passen. De ene keer aardig, de andere keer boos en gefrustreerd. Dus voor mij heel lastig om zelf te begrijpen. Dus ging me echt afvragen of het excuses waren of gewoon echt daardoor.

Maar vind het wel fijn dat er ook mensen zijn die dus hetzelfde hebben meegemaakt (of nouja fijn dat het echt daaraan kan liggen) want soms wil ik gewoon zo boos uitvallen en dan bedenk ik weer "joh, hij ziet het waarschijnlijk totaal anders".

Het is ook altijd aardig, netjes, geen rare dingen..

Maar begin nu zijn kant wat meer te snappen. (er vanaf komen is nog wat anders...) Negeer het maar verder. Hij leest wat hij wil lezen, hoort wat hij wilt horen. (Hij kwam zelfs aan de deur, weggestuurd, toen was het gewoon dat ik onze relatie geheim wilde houden :S))

Nou dit is gewoon compleet geobsedeerd dit moet je gewoon echt hard duidelijk maken. Dit was ook een keer bij gestalkt. Die jongen had ook autisme, toen zijn ze naar zijn ouders gegaan en toen was het snel over. Dus gewoon bewijs verzamelen uitprinten en naar zijn ouders stappen. Die weten vaak wel hoe ze dit op moeten lossen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-17 14:29

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-17 14:29

Hoi Lianne, de zin "Hou er rekening mee dat..." betekent nog niet dat jij je dan maar moet aanpassen. Het gaat er meer om dat je ons beter snapt. Zie boven: dat scheelt je al een hoop ergernis.

Overigens: als die jongen echt aan je deur komt, gaat hij wel een paar bruggen te ver. Hij leeft blijkbaar in de waan dat jij hem eigenlijk leuk vindt, dat stadium heb ik nooit gehad. Bedenk dat je altijd nog de politie kunt bellen als je het niet meer aankunt.

**Geplaatst**: 20-03-17 14:33

Geplaatst: 20-03-17 14:33

musiqolog schreef:
Hoi Lianne, de zin "Hou er rekening mee dat..." betekent nog niet dat jij je dan maar moet aanpassen. Het gaat er meer om dat je ons beter snapt. Zie boven: dat scheelt je al een hoop ergernis.

Overigens: als die jongen echt aan je deur komt, gaat hij wel een paar bruggen te ver. Hij leeft blijkbaar in de waan dat jij hem eigenlijk leuk vindt, dat stadium heb ik nooit gehad. Bedenk dat je altijd nog de politie kunt bellen als je het niet meer aankunt.

Helaas doet de politie niet veel met stalk zaken. Dit heb ik vaker om mij heen gehoord en gezien.

**Geplaatst**: 20-03-17 14:40

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 20-03-17 14:40

Politie doet idd niets. Het is niet "vaak" genoeg. Sporadisch helaas.

Familie is al ingelicht, volgens familie doet hij dat ook niet meer. Het is ook heel sporadisch hoor, 9 maart, daarvoor eind december...

Maar wil het wel kunnen snappen voor mezelf. Bij een ander iemand was het anders geweest. Nu weet ik niet wat handig is. Negeren werkt beter dan reageren omdat hij het echt anders oppakt dan wat ik zeg/type. Vandaar dus ook er voor gekozen om te negeren omdat ik het anders op een bepaalde manier toch "voedt".

Het is niet dat ik gevaar loop of wat dan ook, dat is het probleem ook niet. Het is alleen "vervelend". Nu hij is weggestuurd komt hij ook niet meer aan de deur etc. Dat niet. Maar snappen doet hij het ook niet.

Heb er niet dagelijks last van, maar wil het gewoon graag een soort van kunnen snappen/tot hem doordringen.

**Geplaatst**: 20-03-17 21:53

Geplaatst: 20-03-17 21:53

Ik loop er tegenaan dat mensen vinden dat mijn zoontje niets mankeert. Hij is gewoon wat langzamer dan anderen.
Dit is voornamelijk in de familie van mijn man. Ze vragen hoe het met hem gaat, maar ze willen het niet weten.
Hij is niet autistisch, want hij zegt toch gewoon gedag.

Mijn zoontje heeft ook een progressieve oogafwijking, dit houdt in dat hij uiteindelijk zeer slechtziend of blind wordt.
En dan is het ook: hij ziet dat gewoon liggen, dus hij ziet gewoon.
Erg frustrerend.

Aan mijn moeders kant van de familie komt meer autisme voor, dus daar is meer begrip.
Maar bij mijn man zijn familie is het zo, als je er niet over praat dan is het er niet.

**Geplaatst**: 20-03-17 22:01

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 20-03-17 22:01

Ik moet eerlijk toegeven dat ik die obsessie ook heb gehad met een jongen bij mij op de middelbare school. Was ook een populaire jongen. Hij heeft het toen opgelost door zijn vrienden mij zwaar te laten pesten en in zo'n erge mate dat ik hier waarschijnlijk niet meer had gezeten zonder de pony die achter bij ons op het land staat. Gelukkig gaat t nu vele malen beter met me. Ik moet hem alleen niet meer tegenkomen, want dan doe ik hem serieus wat, dikke kloot dat dat was achteraf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-17 23:52

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-17 23:52

Ik heb er even mee gewacht, maar nu het vandaag ter sprake is gekomen zal ik het toch maar vragen. Hoe zit het bij jullie eigenlijk met de liefde? Ik zie jullie hier af en toe praten over "mijn vriend" of "mijn man", die het wel moeilijk heeft met jullie maar die jullie klaarblijkelijk toch konden krijgen.

Mijn indruk was ooit dat autisten daar ofwel niet mee bezig waren, ofwel niemand konden krijgen. Ik behoor tot die laatste groep. Ik heb ooit één keer een relatie gehad en sindsdien al meer dan tien jaar niet meer. Nooit heeft één vrouw interesse in mij getoond, of ik zou dat gemist moeten hebben. Soms denk ik: doe ik iets verkeerd? Dan vraag ik om datingtips en krijg ik eigenlijk altijd dingen te horen die ik allang wist. Of nog erger: niet bij nadenken, als je bij elkaar past komt de klik vanzelf wel. Nou, bij mij dus niet. Moet ik daaruit concluderen dat ik de liefde wel kan vergeten? Blijkbaar heb je het of niet... Soms krijg ik te horen dat ik minder onzeker moet zijn, omdat vrouwen daar zwaar op afknappen. Maar hoe word je zelfverzekerd als het al 10.000 keer mislukt is? Ik ben geen narcist, ik moet zelfvertrouwen ergens op baseren.

Mijn ervaring is wel dat vrouwen op het autistisch spectrum veel gemakkelijker aan een partner komen dan mannen. Over het algemeen dan. Ik kan daar redenen voor bedenken, bijvoorbeeld dat mannen wel van een beetje rechttoe-rechtaan houden en dat autistische vrouwen vaan "mannen"-interesses hebben, maar dat is speculatie. Hoe zit dat bij jullie?

**Geplaatst**: 20-03-17 23:56

Geplaatst: 20-03-17 23:56

Lang niet meer hier gekeken...

Musiqolog, zelf heb ik totaal geen behoefte aan een relatie (ben ook nog maar 15 natuurlijk) en zie me in de toekomst er ook geen hebben. Hoeft voor mij ook helemaal niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-17 00:01

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-17 00:01

KittyDylan schreef:
Lang niet meer hier gekeken...

Musiqolog, zelf heb ik totaal geen behoefte aan een relatie (ben ook nog maar 15 natuurlijk) en zie me in de toekomst er ook geen hebben. Hoeft voor mij ook helemaal niet.

Best verstandig, het bespaart je zoveel tijd, ergernis en gedoe als je die behoefte niet hebt.

Op zich jammer voor de jongens van jouw leeftijd, want je ziet er leuk uit. Maar inderdaad: je bent pas vijftien. Je kunt de komende jaren nog zomaar iemand tegenkomen die je nachtenlang uit je slaap houdt...

Laatst bijgewerkt door musiqolog op 21-03-17 00:04, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-03-17 00:02

Geplaatst: 21-03-17 00:02

Ik heb al 1,5 jaar een relatie, en ik heb hem leren omgaan met mijn trekjes. We vullen elkaar in de overige vlakken echt heel goed aan.
Ons probleem is vooral dat als ik boos wordt ik gewoon ontplof. En dat is dit weekend wel redelijk uit de hand gelopen. Maar dat is omdat hij niet communiceerd maar daar hebben ee een goed gesprek over gehad. Ohja en ik praat niet snel over mijn gevoel. Dat zijn vooral de punten waar wij aan moeten werken.

Ik heb meer moeite met mijn schoonloeder.

Laatst bijgewerkt door Lau op 21-03-17 00:05, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-03-17 00:03

Geplaatst: 21-03-17 00:03

Wees blij dat je geen narcist bent :')

mijn ex is er 1. Ik ben niet echt bezig met het hele relatie gebeuren zeker niet na mijn 2 laatste relatie die op z'n zachtst gezegd niet heel prettig waren. Ik zie wel waar het schip strand ik ben net zo lief alleen

**Geplaatst**: 21-03-17 00:05

Geplaatst: 21-03-17 00:05

musiqolog schreef:
KittyDylan schreef:
Lang niet meer hier gekeken...

Musiqolog, zelf heb ik totaal geen behoefte aan een relatie (ben ook nog maar 15 natuurlijk) en zie me in de toekomst er ook geen hebben. Hoeft voor mij ook helemaal niet.

Best verstandig, het bespaart je zoveel tijd, ergernis en gedoe als je die behoefte niet hebt.

Op zich jammer voor de jongens van jouw leeftijd, want je ziet er leuk uit. Maar inderdaad: je bent pas vijftien. Je kan de komende jaren nog zomaar iemand tegenkomen die je nachtenlang uit je slaap houdt...

Denken ze toch allemaal anders over hoor

Maargoed voor mij ook geen probleem. Als ik andere meiden van mijn leeftijd zie dat ze iemand leuk vinden... nee heb ik het toch fijn zo

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-17 00:06

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-17 00:06

@Mossel: Tja, dat dacht ik ook toen mijn relatie uitging: "Ik ben net zo lief alleen." Maar altijd? Nee, zo zit ik niet in elkaar.

En ja, ik ben blij dat ik geen narcist ben. Maar het is wel jaloersmakend wat je met een groot ego allemaal bereikt in het leven.

**Geplaatst**: 21-03-17 00:07

Geplaatst: 21-03-17 00:07

Ik heb al bijna 3 jaar een vriend die het helemaal geweldig vindt om met Jorie te wandelen. Pony is 77 cm en mijn vriend 1 meter 90 :')

Verder is hij gewoon degene die mij perfect aanvult. En mijn grote knuffelbeer, want ik ben maar 1.63.
Ik wil later trouwens wel graag kinderen. En ik zou het helemaal niet erg vinden om een hoog opgeleide huismoeder te worden.

**Geplaatst**: 21-03-17 00:08

Geplaatst: 21-03-17 00:08

musiqolog schreef:
@Mossel: Tja, dat dacht ik ook toen mijn relatie uitging: "Ik ben net zo lief alleen." Maar altijd? Nee, zo zit ik niet in elkaar.

En ja, ik ben blij dat ik geen narcist ben. Maar het is wel jaloersmakend wat je met een groot ego allemaal bereikt in het leven.

Ach zeg nooit, nooit. Op ieder potje past een deksel

Dat grote ego maakt ook enorm veel kapot... de middenweg daarvan is beter.

**Geplaatst**: 21-03-17 00:22

Geplaatst: 21-03-17 00:22

Ik heb een relatie van 13 jaar, we hebben elkaar leren kennen op school toen we 15 waren. Het is niet altijd makkelijk, van beide kanten niet overigens, maar we zijn blijkbaar gek genoeg op elkaar om daar mee om te kunnen gaan. Leuk detail; hij staat voor de klas in het speciaal onderwijs, de hele dag tussen de autisten en dan thuis ook nog eens

**Geplaatst**: 21-03-17 00:22

Geplaatst: 21-03-17 00:22

Dat vind ik een lastige vraag Musiqolog.
Ik heb wel altijd relaties gehad, maar ik vind het ook moeilijk om ze te onderhouden.
Toen ik jonger was, zocht ik namelijk mijn heil in relaties (dit is mijn derde).
Op de een of andere manier moest 'een ander' zorgen dat ik mij goed kon voelen. Ik verwachtte dan ook een hele hoop van mijn partner en was dan steeds teleurgesteld dat hij me niet gelukkig kon maken. (Lees: ik was niet gelukkig met mezelf,dus dat kon een man mij ook niet maken!)
Ik heb ook echt veel spijt van de rare sprongen die ik heb gemaakt binnen relaties om me maar beter te voelen/gehoord te worden/begrip te krijgen/aandacht te krijgen/bevestiging te krijgen.
Door mijn eigen chaos en druktes lijk ik nooit echt te passen binnen mijn relaties.
Hoe leuk ik het ook met iemand kan hebben,altijd blijft er die leegte en het alleen voelen.

Ik denk trouwens dat vrouwen over het algemeen sowieso makkelijker aan een partner kunnen komen. (Of misschien denk ik dat alleen?)
Dit zie je ook terug in bijvoorbeeld seksuele relaties; een vrouw kan bij wijze van een kroeg in lopen en vragen: wie wil er met me naar bed vanavond?
Dan staan er 10 mannen op

Als een man hetzelfde zou doen,zouden de reacties heel anders zijn denk ik.
Ikzelf heb het beeld dat mannen zich vaak laten leiden door seksuele driften, daarom ben ik erg selectief in de mannen waar ik mee om wil gaan.
Om een relatie te willen met een man moet ik iets in hem zien,een klik, herkenning,een zielenmaatje. Hij moet betrouwbaar overkomen en stabiel (omdat ik zelf zoek naar stabiliteit, ik kan niet omgaan met wispelturige mensen).
Helaas is de maatschappij van tegenwoordig (neem tinder...) voor mij teveel gericht op vleeskeuring en sexdates. Alles en iedereen moet maar mooi zijn,heeft nepfoto's of kilo's make-up.
Meiden zetten zichzelf zowat te koop en zijn dan verbaasd om bepaalde mannen aan te trekken.
Ik heb daar helemaal niks mee,met die hele cultuur. Zo kortzichtig!
Momenteel heb ik een vriend,en hij is 'dik'. Dat wil zeggen,zo'n 30 kilo te zwaar.
Weet je hoe vaak ik te horen krijg: 'hij zal wel lief zijn hoor,maar jij kan toch wel een knappere man krijgen?'
Wauw. Echt wauw. Ik ben nog steeds boos als ik dat hoor.
En eerlijk: al die 'mooi-boys' vind ik niet om aan te zien

Oops,beetje lange post.
En musiqolog; niet iedereen vind zijn ware vroeg in het leven!
Mijn moeder is bijvoorbeeld nu getrouwd met mijn stiefvader. Hij had nog nooit een relatie gehad en ontmoette mijn moeder pas toen hij 39 was.
Hij had gedacht dat hij altijd maar alleen zou blijven,nooit had er een vrouw naar hem omgekeken. Nu zijn ze 11 jaar samen.
Soms moet je,hoe pijnlijk dat ook is, wachten tot het leven je dingen aanbied...

**Geplaatst**: 21-03-17 00:32

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 21-03-17 00:32

Ik heb een vrees of angst voor mannen zoals begeleiding het altijd zij , prima een arm over mijn schouder maar verder ben ik heel afstandelijk en heb 1x een vlam gehad maar ik kon het niet en ja heb hem moeten laten gaan .

Ik heb ook geen kinderwens , maar zeg nooit nooit