Dat vind ik knap Miranda

Ik kan dat dus écht niet

Alles al geprobeerd, van een prikbord met een complete weekplanning, agenda, mijn moeder die letterlijk van uur tot uur vertelt wat ik moet doen, maar het draait allemaal op niks uit... Ik kan een ritme ongeveer drie dagen volhouden

En dan komt de klad er in, ondanks dat ik heel goed weet hoe belangrijk het is.
Je moet je voortellen dat ik zo'n ritme dan letterlijk voor me zie (Ik ben een enorme beelddenker). Ik lig 's ochtends in bed en voordat ik opsta gaat mijn riedeltje ongeveer zo: Ik moet uit bed, ik moet de wekker uitzetten, ik moet me aankleden, welke kleren ga ik aantrekken, hoe zullen die staan, zal ik niet voor gek lopen, wat zullen anderen van me denken als ik dat aantrek, ik moet de hondjes uitlaten, zal ik ze mee naar binnen nemen of in de caravan laten, zal de herder ze bijten als ik ze mee naar binnen neem, ik moet vandaag naar het paard, ik moet voer klaarmaken, ik moet slobber halen bij de ruitershop of heb ik nog genoeg om dat uit te stellen tot morgen, moet ik naar de apotheek, zal ik mijn pillen deze keer makkelijk meekrijgen, wat zullen ze daar van me denken en dat gaat zo maar door en ik zie mezelf al die handelingen doen inclusief ondertiteling en de kleur van de sfeer die er omheen hangt. Dat beeld is overal om me heen, inclusief geluid en mijn hoofd zit dan al zo vol dat ik niet eens de energie heb om op te staan... Mensen zien me als lui, maar het is een onvermogen om mijn gedachten stil te zetten. Ze beginnen zodra ik mijn ogen open doe en overspoelen alles, er is geen ruimte meer om helder na te denken. Mijn manier om me daaraan te onttrekken is dissociatie door middel van dwanghandelingen, ik maak ritmes in mijn hoofd en wiebel met mijn tenen en vingers om aan die gedachten te ontsnappen. Soms lukt dat, maar dan kunnen andere mensen me ook weer niet bereiken omdat ik ergens ver weg zit. En zo is het een beetje schommelen tussen twee slechte dingen
