Ik ben ook heel blij en het gaat goed en voel me goed.
Ik zal eens bij het begin beginnen denk. Febr naar de huisDok, Maart orthopeed, April op de wachtlijst, 20 Juni opnamedag.
Opgenomen om een Pandakplastiek te krijgen, nou het is een niet voor de handliggende operatie hoor daar ben ik wel achter.
Meeste zusters weten niet eens wat het is, ja tuurlijk wel die op de afdelingwerken, maar op de EHBO moest ik het spellen whahah. Bloedprikkers die schouders ophalen enz enz.
Maar goed, na drie uur uitloop wat ik s'woesdags aan de beurt die 20ste van Juni, er was gezegt het is een zware operatie, tuurlijk je stelt je daar op in maar hoe als je het nog nooit heb meegemaakt. Toen ginggen naar de Ok toe, ik had even daar voor op de afdeling een slaappilletje gehad en op de Ok tafel kreeg ik me ruggeprik, Dat liep allemaal voorspoedig. Zo af en toe was ik verward wakker, maar kon niks volgens hihi. na een dikke twee uur was ik op de uitslaapkamer, alles goed/redelijk , je voelt nog niks. Toen naar zaal, ik bleek een morfinepomp te hebben waar ik zelf kon drukken als ik pijn had (iedere 20 min gaf hij dan een shot). En toen ging de verdoving uitwerken en toen kwam ik in Hell op Aarde terug. Wat een pijn, zoveel pijn heb ik nog nooit gekent en wat was ik misselijk, en wat durfde ik niet te kotsen van die helse pijn. En wat had ik een spijt, o zo'n spijt, ik wilde er niet meer zijn, gewoon weg hup klaar er mee. En toen kwam de nacht, als ik er aan denk voel ik hem nog brrrrrrrrr. Je moet plassen, dat is je eerste opstakel, hoe?? De po onder je kont. Nou ik heb gejankt, gevloekt in me zelf en gejammert, dat was de tweede kamer in de Hell. Dat deed zo zeer dat hele lijk niet normaal meer, en ik maar sorry zeggen tegen de zuster en me kamergenoten (voelde me rot dat ik hun wakker maakte, plus kwaad op me zelf omdat ik zo kleinzerig was). Maar die plas luchte wel op. Toen begaf de morfine pomp het (ja zonder stekker is de accu een keer op he). Zuster komt drukt op van alles toen was hij helemaal van slag. IC zuster erbij gehaalt, maar nee hoor hij moest helemaal gereset worden. Dus die ging er af en hup spuiten in de been. Toen kwam de nieuwe dag, ziek en beroerd van de morfine, niet willen bewegen van de pijn, maar je moet, je moet plassen, je moet persee op die dag foto's laten maken (echt belachelijk). Toen naar de Röntgen, als ik weg had kunnen lopen of er 1 af had willen maken was het toen. Wat zijn die mensen wreed zeg (Ik hoop dat hun nooit zo behandelt worden). Met drie man flikkeren ze je op een zo geheten glijplak ( laken en armen van zo'n vent die tegen je verse wond aan duwt), dan word je plat neer gegooit (terwijl dat vreselijk zeer deed aan me wond en bekkenkam), je moet je goede voet op een rukje zetten wat een helse pijn gaf, ik was blij dat ik daar weg was. Nog niet boven gekomen, stond de fychio aan me bed of ik er al uit wilde komen om te oefenen achter me looprek. Nou ik kon dat mens wel doodkijken. En maar misselijk en kokhalsen, dus ook niet willen eten en veel willen drinken. Me liefste bezoek, ruud/Marja en Bart , Waldo en Wilma was er , maar ik wilde enkel maar me ogen sluiten en weg van dit alles. Door de morfine vielen me ogen steeds dicht en daar door was ik misselijk dus wilde ik niet praten anders had ik het idee dat ik ging kotsen en dat wilde ik niet want dat DEED PIJN, hoesten/niezen Deed PIJN. En wat was het een gedoe in bed uit bed en op de po naast je bed. Het enige wat je voelde was pijn en nog eens pijn. En toen kwam de zaal arts: nou als het goed gaat kunt u vanavond op u gemak naar huis hoor. Nou ik dacht het niet dacht ik. Toen kwam mvr fychio weer terug en dan moet je he, sterven van de pijn en kokhalsen en dan op 1 been met een looprek lopen. Want me andere been mag ik maar 10% belasten. Nou je wil niet weten hoe dat ging, maar na een halve middag op de stoel te hebben gezeten en tweemaal naar de wc te zijn gestrompelt, kwam ze terug : nou het gaat goed u kunt morgen naar huis. Zo gezegt zo gedaan dus. Sávonds ineens 37.9, dus ff in de gaten houden. S'morgens had ik 38 toch best al wat voor de ochtend, maar ik moest ff paracetamol innemen en dan opnieuw meten, en ja hoor verhoging gezakt en daar mee mocht ik vertrekken. Zusters bedankt, want dat zijn schatten en in de rolstoel naar beneden. Ruud zijn auto stond voor en een zaalgenoot had tip gegeven, ga achter in zitten. Dus ik met veel pijn en hulp van me lieffie op de achterbank gaan zitten, en al trekkent aan alles en ruud aan de andere kant ook aan mij, naar achter gegleden, dus zat ik met me rug tegen het portier, overal aan vasthoudend zodat me wond niet tegen de rug van de bank leunde( gelukkig leren bekleding dus dat glije ging wel). Dan sta je voor je huisdeur met twee grote drempels. En sta je met een looprek en moet je dus met je goede been afzetten en springen op de verhoging (hupsen noemen ze dat). Hoe vaak ik die dagen dood van de pijn ben gegaan weet ik niet, maar teveel. Dan kom je zoveel problemen tegen die waar je op een gegeven moment wel je draai in vind , maar de eerste dagen maakte me dat depri. Niks kunnen, naar de wc gaan was een ramp (wc kleine ruimte voor jou en je looptrek enzenz), op 1 been proberen krom te staan met mijn gewicht en de pijn niet steunend op je zere been om je tr*t af te moeten vegen, je niet kunnen draaien haast omdat je bekkenkam zo'n zeer doet dus na een grote boodschap had je ook een probleem. Dingen die je niet vertelt zijn, alles moet je zelf onder vinden. En me maar beroerd blijven voelen en een wond die dik was en straks stond. En toen was het die dinsdagmiddag, fychio was geweest en aan half uur tot drie kwartier later was ik ziek/beroerd/koud en denken nu val ik flauw. Koorts was de oorzaak, bellen en nog eens bellen en uiteindelijk een oplettende assistente van de huisarts, die een dok had opgesnort, ik moest naar het ziekenhuis komen voor onderzoek, maar hoe. Ik was zo beroerd en eng dat ik zo de auto niet in kwam en ruud had zoiets van zo gaat ik je echt niet vervoeren, streaks raak je achter in buitenwesten of klapt die wond. Dok was zo vriendelijk om een Ambulance te regelen. Die zagen de wond en hadden zoiets van: die is dik. EHBO op, uitgelegt dat ik een pandakplastiek operatie had gehad ;EEN WAT?????? Oke bloed geprikt en toen kwam de zaaldok van een week er voor aan me bed. Nou uw waardes zijn niet schrikbarend en de wond is wel dik maar niet echt rood of raar ( koorts was gezakt door de paracetamol). Hij had het al over naar huis gaan, daarop ik zei: zo ga ik echt niet naar huis en ruud zoiets had : ik neem je niet eens mee. Hij zou even kijken of hij was uit de wond kon halen, dus naald er in met spuit. Daar kwam buisje 1 (ging in een potje voor kweek) Toen kwam buis 2,3 (toen was hij toch wel bezorgt) buisje 4 en 5 en nog een halve, bij elkaar zo'n 350cc oude zooi werd er uit gehaalt. Tja toen moest ik blijven. De koorts was onderwijl 39,8 weer geworden. Ik moest eerst nacht op een andere afdeling liggen omdat er een apparte kamer leeggemaakt moet worden omdat je infectie gevaar bent. Ook moest ik nuchter blijven omdat ze iedere morgen de eerste drie dagen me bloed gingen bekijken en dat moest uitwijzen of ik naar de Ok moest op weer open te gaan en gespoelt te worden. Volegnde dag kwam ik op de goede afdeling in een mooie kamer voor me zelf alleen, bloed was weer wat verhoogt in waardes maar dat zou kunnen omdat ik de dag er voor zo'n koorts had dus ik mocht eten. onderwijl hadden ze me vanaf de EHBO aan de Abkkur in me infuus gelegt. Donderdag kwam Dok weer aan het bed en vond de wond er beter uitzien als de dag er voor en wat ik er van vond, nou ik zei: het zit niet goed. Toen zei de Dok dat vrouwen met een gevoel in hun onderbuik er altijd naast zaten, uur later kwam assistent Dok toch maar even zeggen dat me bloedwaardes nog meer gestegen waren en ik die dag nog onder het mes zou gaan ( dus ik had het bij het rechte end, ik voelde me niet opknappen enkel maar minder worden). Moest ff wachen op de Ok, want infectie gevallen gaan als laatste. nou rond half 2 er heen en ik meen half 3 gingen ze beginnen, kreeg alleen ruggeprik en iets om te kalmeren omdat ik een hoge hartslag had whahaah hoe zou dat nou komen.( ze hedden flink moeten spoelen hoorde ik ze zeggen) Ik vloede de pijn van ander halve week daar voor weer door me lijf heen gaan. Maar dit ging beter, op de uitslaapkamer waren ze allemaal even aardig en ik hoefde geen pijn te hebben ( had ik ook niet zo erg als daar voor hihi) Toen de ruggeprik uitegwerkt was had ik irritante pijn maar met een tramadol te behelpen (ik mocht morfine, maar nee dankje) ik had voor het eerst honger na dagen en had lekker sávonds twee brood en twee op. En dan voel je ondanks je drain dat je wat op gaat knappen, eerste dagen met drain ene kant en infuus paal andere kant wat lastig op de po of wc, maar was te doen. Zaterdag, twee dagen later mocht me drain eruit, das ook een venijnige gevoel hoor. Maandag bloedwaardes geprikt en was er de uitslag van de kweek, bloed was goed gezakt de kweek gaf een maag/darm bacterie aan. Klebsiella bacterie ( op intenet gelezen net als nieuwe vorm van ziekenhuisbacterie), de abkuur die ik al een week kreeg was daar nbiet voor dus die mocht er af en kreeg ik gericht pillen er voor (Abkuur). Infuus mocht gelukkig helemaal weg, had 4 plekken waar me aders ontstoken waren.. Nu heb ik een wondverpleegkundige die iedere dag langs komt en de boel in de gaten houd. Dinsdag moet ik terug, eerst bloedprikken (voor de waardes) en na ander half uur krijg ik de uitslag en kijken ze me wond na en ze gaan kijken of de hechtingen eruit moeten ja of nee.
Tot zover mijn avontuur, ik hoop dat ik over jaar kan zeggen dat het dit allemaal waard is geweest en ik pijnloos of redelijk pijnloos door het leven kan gaan.
Het is een lang verhaal maar wilde het graag kwijt. Dankje wel voor aandacht en lieve woorden, de kaartjes en smsjes of wappie's. Er is nog een vervolg en die meld ik dan ook weer. Nogmaals bedankt voor jullie steun xxx