Geplaatst: 30-01-11 14:15 Ik voel me machteloos. Ik kijk toe met lege handen naar flashbacks uit het verleden. Ik kijk toe, krachteloos en zonder woorden. Niets kan mij hier vandaan halen want het verleden haalt me ongemerkt in. Het houd me tegen in mijn toekomst. Het verleden maakt mij kapot en of ik het wil.. Daar trekt het zich niets van aan. Het verleden maakt je tot wie je bent en mijn verleden heeft dan ook mij gevormd tot wie ik nu ben. Machteloos kijk ik toe terwijl de tranen van woede over mijn wangen stromen. Machteloos wacht ik af tot het filmpje uit mijn verleden helemaal is afgespoeld. Met gebalde vuisten sla ik mijn ogen neer. Machteloos. Ik voel me weer net zo machteloos als toen. Geluidloos lopen de tranen over mijn wangen, woede, pijn en verdriet. Was er maar iemand om mij terug te halen naar het heden, was er maar iemand die mij kon helpen aan een betere toekomst. Was er maar iemand die mijn tranen kon weg vegen en kon zeggen dat het allemaal goed kwam. Maar dat komt het niet, want aan het verleden valt niets meer te veranderen, aan het verleden valt niets meer goed te maken. De chaos in mijn hoofd is niet te overzien, beelden van nu, toen en hoe het zal zijn, misschien. Dromen, nachtmerries, fantasie en de realiteit. Alles door elkaar als een race van kleuren, beelden, geuren en geluiden. En daar ergens tussenin sta ik, de weg kwijt maar zoekende. Want ik weet zeker dat ik hier weer uit ga komen.
Flashbacks van toen, minder intens, minder heftig, zie je, het gaat al beter. Een eenzame traan maakt zijn weg over mijn wang naar beneden, een eenzame traan van verdriet. Langzaam glimlach ik. Want ik weet. Het komt goed.
Het is ongeveer hoe ik tegen de dingen aansta. Ik weiger te denken dat het nooit meer goed komt (alhoewel die gedachten heus wel af en toe in mijn hoofd speelt). Anyway. Ik ben naar het RIAGG geweest en 11 feb moeten mijn ouders erheen. Ik houd de reden liever voor me (meelezers
), maar zie er enorm tegenop. Ik ga dan wel niet, maar ben bang voor wat ze aan mijn ouders vertellen en wat mijn ouders aan hun gaan vertellen enzo. Overigens slaap ik ook alweer een paar weken niet normaal. Ik beweeg veel in mijn slaap (lees; heb heel het matras verplaatst en mijn deken uit zijn hoes gehaald, en dat doe ik elke nacht zowat) en heb hele levendige en realistische dromen. Het zijn niet echt nachtmerries maar ik voel me ook nooit op mijn gemak etc in mijn dromen. Dus leuk zijn ze ook niet.. Ik vind het echt vervelend worden en weet ook echt niet wat ik eraan kan doen.
Daarnaast is het me veel te koud om naar buiten toe te gaan dus ik zit veel liever achter m'n pctje de hele avond Ne-Yo te luisteren. 
maar niet verliefd hoor) De gesprekken met hem zijn ongeveer de enige lichtpuntjes die ik nog heb. Hoe slecht het ook gaat, hij (K) probeert me er doorheen te slepen. En dat is natuurlijk wederzijds, voor hoever ik dat kan. Mijn paardje krijgt dat zelfs niet meer voor elkaar... 
ja probeer het maar pff.