Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-05-08 09:08

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 09:08

sronnie schreef:
Aline_17 schreef:
Kun je nog paardrijden?
Ik probeer wel positief te blijven, maar ik wordt negatief als het mensen geen reed kan schelen, en ze er geen rekening mee houden

Persoonlijk denk ik ook dat je die instelling moet veranderen, mensen zijn niet verplicht om naar jou toe rekening te houden.
Zelf heb ik een aantal dingen bij elkaar maar ik verwacht nooit dat mensen daar rekening mee houden, het is mijn lichaam wat niet functioneert en daarbij dus ook mijn probleem.

Ja het is fijn als vrienden bijv. wat rustiger lopen als het niet gaat, maar het verwachten van ze?

idd, dat heb ik ook.
Ik heb ook genoeg mankementen en pijn. Verwacht ook niet dat mensen daar altijd rekening mee houden. Ik geef van te voren aan wat ik wel en niet kan en of ze me mee willen hebben bijv. Als we gaan, dan geef ik op die momenten ook aan als ze bijv te snel lopen. Kan mij goed voorstellen dat wanneer je geen pijn heb, je dat ook niet voor kunt stellen en steeds rekening houdt met die persoon. Ik ga ook alleen mee als ik zelf weet dat ik hen niet heel veel last kan bezorgen.

**Geplaatst**: 07-05-08 09:45

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 09:45

Zo doe ik het ook. Ben bijvoorbeeld vorig jaar op paardrijvakantie geweest met 4 vriendinnen, allemaal wisten ze van mij en mijn pijntjes. De bedoeling was om 2,5 dag op een paard te zitten, voor mij is dit uiteindelijk maar een dag geworden, maar dat was dan mijn beslissing om daar bij de herberg achter te blijven. En heb ik hun niet tijdens hun rit belemmerd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 10:49

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 10:49

Ik heb wel vrienden die er wel begrip voor hebben, maar ik wil niet dat hun gaan denken dat ik gebruik ervan gaan maken. Daarom doe ik het dan maar zelf met het gevolg dat ik dan weer meer last heb.

**Geplaatst**: 07-05-08 11:14

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 11:14

Dan is het jouw eigen schuld, hoe hard het ook zal klinken maar het is wel zo.
Jij bent degene die de keuze moeten maken of dat je mee gaat, en als je mee gaat of je door/over je eigen grenzen heen gaat of rustiger aan doet en daarbij het wel of niet aan geeft bij je vrienden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 21:53

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 21:53

in hoeverre is dat 'MIJN EIGEN SCHULD?' De non-verbale uitingen van vrienden en familie etc spelen ook mee.... of niet dan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 21:54

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 21:54

jij zegt het is mijn lichaam dus mijn probleem, dat is wel zo maar je omgeving kan wel rekening met je houden als je met elkaar om gaat. Als mensen zich gaat irriteren aan het feit dat ik niet zoveel kan dan doe ik het maar zelf

**Geplaatst**: 07-05-08 21:59

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 21:59

Ik denk dat je mede door deze reactie al heel goed aangeeft waar het probleem ligt, jij verwacht dus gewoon dat mensen er rekening mee houden.
Mijn advies: Doe dat niet

Ook al kun je niets aan je lichamelijke klachten veranderen het is en blijft jouw lichaam en daarbij dus jouw probleem en niemand gaat die klachten voor jou met zich mee dragen.

En ja noem me maar lomp met mijn opmerking, en ik blijf er bij het is jouw probleem, ja het komt nu misschien hard aan maar het is niet anders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 22:01

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 22:01

Nou ik vind het niet lomp, waarschijnlijk heb jij al meer ervaring als ik ! ik open niet voor niets dit topic Knipoog

Maar wat doe je dan als je met een groep op stap bent ofzo (pretpark ofzo) en je kan niet meer, je wil even zitten? Ga je dan alleen zitten of vraag je dan zullen we even gaan zitten. Of vind je dat dan ook al teveel gevraagd?
(volgens mij stel ik de vraag een beetje raar) Nagelbijten / Gniffelen

**Geplaatst**: 07-05-08 22:03

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:03

ik heb 2 jaar geleden ook een ongeluk gehad. paard sprong van de vrachtwagen en kwam beneden op me enkel terecht..
niet direct laten behandelen, en ik loop nu telkens nog met een gezwollen enkel waarmee ik ook snel me coordinatie
verlies en waar ik snel door heen ga.
ben eerst bij een sportarts behandeld, maar die kon niets vinden en loop nu bij een orthopeet. enkele maanden
terug kwam de pijn weer goed opspelen, helemaal als ik lange dagen gewerkt had of veel inspanning
had geleverd bij het paardrijden (kon daarna niet goed meer lopen)
word nu in augustus geopereerd. me spieren worden ingekort waardoor er hopelijk minder speling
is waardoor de pijn word verminderd en de extra beweging in me enkel verminderd word.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 22:04

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 22:04

Waarom ben je zo lang met die pijn doorgelopen? Konden ze niets vinden? Of ben je niet eerder naar de dokter gegaan?
Wel balen zeg dat het weer terug komt, en succes alvast voor de operatie

**Geplaatst**: 07-05-08 22:14

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:14

na het ongeluk ben ik niet gelijk naar het ziekenhuis gegaan. beetje door blijven bikkelen, van ajoh morgen is het wel over 3 daagjes rustig en dan kan ik alles weer.. volgende dag me enkel alle kleuren en dik, tochmaar naar de huisarts en die schreef een weekje rust voor meer niet.. was op dat moment op stage en nam een week vrij, de week erna gaf ik duidelijk aan dat het nog niet helemaal goed ging waardoor ik graag nog een weekje halve dagen wou gaan werken. dat mocht 2 dagen en toen moest ik alweer volledige dagen gaan werken. snap jij het....?!:+ die week toch maar een foto laten maken en daar was niks te zien. daarna ben ik door een mri scan geweest waar ook geen fracturen op te zien waren. maar spieren zijn niet zichtbaar dus heb blijft een raadsel..

heb ook al pijnstillers gehad in de vorm van een spuit in me enkel met daarin collageen, maar dit doen ze maar 2 keer en dan mag het niet meer denk ik en ik heb er al 2 gehad, en zit nu in de hopelijk laatste oplossings fase.
Als ik echt moeilijk kan lopen slik ik gewoon de heledag ibuproven.. tis niet anders

**Geplaatst**: 07-05-08 22:14

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:14

Aline_17 schreef:
Nou ik vind het niet lomp, waarschijnlijk heb jij al meer ervaring als ik ! ik open niet voor niets dit topic
Maar wat doe je dan als je met een groep op stap bent ofzo (pretpark ofzo) en je kan niet meer, je wil even zitten? Ga je dan alleen zitten of vraag je dan zullen we even gaan zitten. Of vind je dat dan ook al teveel gevraagd?
(volgens mij stel ik de vraag een beetje raar)

Ik moet zeggen dat ik met grotere groepen op stap gaan min of meer vermijd, niet in de zin dat ik nooit weg ga maar dat als ik ga ik liever met een paar mensen ga dan dat er echt sprake is van een groep.
Als ik echt niet meer kan dan zeg ik meestal van goh joh ik kan niet meer ik moet even bijtanken en vraag ik waar ze heen gaan zodat ik daar heen kan gaan als ik weer verder kan. Soms blijft er iemand even wachten, soms ook niet en dat vind ik niet meer erg.
In het begin baalde ik er echt wel van hoor, vooral omdat ik zelf ook alles mee wou doen, na een tijdje is het minder geworden en vind ik het vaak zelfs lekker om even tot rust te komen in mn up

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 22:17

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 22:17

Ik kan me wel heel erg in jou vinden sax89, zo is het bij mij dus ook gegaan.

Bij een grote groep kun je eigenlijk ook niet verlangen dat iedereen dan gaat wachten.
Maar ik ben nou wel iemand die heel snel gaat denken dat anderen denken dat ik me aanstel.
Morgen over een week ga ik met school een dag weg, waar ik best tegen op zie, want ja ze zullen vast denken dat ik me aanstel Nagelbijten / Gniffelen

**Geplaatst**: 07-05-08 22:21

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:21

Aline_17 schreef:
Bij een grote groep kun je eigenlijk ook niet verlangen dat iedereen dan gaat wachten.
Maar ik ben nou wel iemand die heel snel gaat denken dat anderen denken dat ik me aanstel.
Morgen over een week ga ik met school een dag weg, waar ik best tegen op zie, want ja ze zullen vast denken dat ik me aanstel

Als andere mensen denken dat ik mij aanstel kennen ze me niet goed genoeg en trek ik me er dus echt niets van aan.
Dat komt van zelf met de tijd, maar dat kan pas wanneer jij hebt geaccepteerd dat je in zekere mate beperkt bent in je doen en laten, dan zul je ook veel makkelijker zeggen mensen zoek het even uit ik heb pijn/ben moe en als het je niet aanstaat/ je het niet gelooft dan is dat jammer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-08 22:25

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-08 22:25

Ik hoop dat de tijd het me snel gaat leren, maar bedankt voor alle tips sronnie! Lachen

**Geplaatst**: 07-05-08 22:26

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:26

sronnie schreef:
Aline_17 schreef:
Bij een grote groep kun je eigenlijk ook niet verlangen dat iedereen dan gaat wachten.
Maar ik ben nou wel iemand die heel snel gaat denken dat anderen denken dat ik me aanstel.
Morgen over een week ga ik met school een dag weg, waar ik best tegen op zie, want ja ze zullen vast denken dat ik me aanstel

Als andere mensen denken dat ik mij aanstel kennen ze me niet goed genoeg en trek ik me er dus echt niets van aan.
Dat komt van zelf met de tijd, maar dat kan pas wanneer jij hebt geaccepteerd dat je in zekere mate beperkt bent in je doen en laten, dan zul je ook veel makkelijker zeggen mensen zoek het even uit ik heb pijn/ben moe en als het je niet aanstaat/ je het niet gelooft dan is dat jammer.

sp

hier ben ik het mee eens sronnie. ik weet dat ik nog kan sporten maar beperkt.
vroeger haalde ik op school makkelijk een 9 met de shuttle run test, na het ongeluk met een beetje mazzel een 6.
draaien gaat niet meer zonder te zwikken. Ik heb dit heel moeilijk gevonden om te accepteren omdat sport alles voor me was en dat werd me nu afgenomen.
nu kan ik er mee omgaan en ik zeg het ook gewoon als ik niet meer lang en op snelheid mee kan doen.

**Geplaatst**: 07-05-08 22:31

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:31

Ik heb ook chronische rugpijn. Ben er wel voor naar de dokter geweest, maar ze kunnen niks vinden dus naar huis gestuurd met pijnstillers en spierverslappers. Niet zo'n zin om steeds naar de dokter om uit te vinden wat er nou aan de hand is, hij zei zelf al dat zelfs als ze uit kunnen vinden wat er mis is, ze er in 99% van de gevallen niks aan kunnen (of willen, met oog op complicatie risico's) doen.
Soms heb ik zo'n last dat ik niks kan, maar soms gaat het maanden goed en rij ik ook intensief elke dag.
Ik heb alleen wel een andere carriere moeten vinden, want in paarden werd m niet. Ik kan maar 2 of 3 paarden per dag rijden.

Mensen die me kennen houden er soms wel/ soms geen rekening mee, mensen die me niet kennen dneken naar mijn idee vaak dat ik me aanstel. Je kan immers niks zien aan de buitenkant??

**Geplaatst**: 07-05-08 22:33

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 22:33

Ik heb al sinds mijn 6e last van hoofdpijn, zeker wel 3x in de week. Af en toe een pijnstiller helpt wel

**Geplaatst**: 07-05-08 23:32

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 07-05-08 23:32

Ik heb sinds 5 maanden een polsblessure die steeds erger werd, laatste tijd deed het vanaf mijn schouder ontzettend zeer en mijn hand was gewoon puur verlamd.. (geen gevoel+niet bewegen) Ziekenhuis wist t niet zo en moest lang wachten, kreeg alleen maar meer pijnstillers terwijl 12 op een dag al niet hielpen. Ben toen viavia bij een masseur gekomen die nu steeds mijn rug, nek, schouders en arm masseert wat ongelofelijk helpt. Ik zou gewoon door blijven zoeken naar een oplossing. Bij mij zou het dystrofie zijn, al die specialisten, ziekenhuizen, artsen en fysiotherapeuten bij elkaar konden er niks aan doen, terwijl die masseur mij al in een dag van heel erg veel pijn af kon helpen.. En verder die brace zorgde er ook voor dat mijn pols minder knakte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-08 10:30

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-08 10:30

Hoe is jou polsblessure gekomen?
Hoofdpijn, dat is echt zo naar!

**Geplaatst**: 08-05-08 12:55

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 08-05-08 12:55

Aline_17 schreef:
Nou ik vind het niet lomp, waarschijnlijk heb jij al meer ervaring als ik ! ik open niet voor niets dit topic
Maar wat doe je dan als je met een groep op stap bent ofzo (pretpark ofzo) en je kan niet meer, je wil even zitten? Ga je dan alleen zitten of vraag je dan zullen we even gaan zitten. Of vind je dat dan ook al teveel gevraagd?
(volgens mij stel ik de vraag een beetje raar)

Als je een dag weg gaat, neem dan van te voren al voorzorgsmaatregelen. Met mijn knieblessure moet ik er bijvoorbeeld op letten dat ik echt goede schoenen aan trek. Ook neem ik pijnstillers voor mijn knie mee en zorg ik dat ik de dag daarvoor rustiger aan doe. En als we dan aan het lopen zijn en ik heb pijn aan mijn knie geef ik vroegtijdig aan dat ik straks even moet zitten. Dan kan de groep er alvast rekening mee houden, nog doen wat ze willen doen zodat we daarna rustig een plekje kunnen zoeken om te gaan zitten. En natuurlijk zijn er mensen bij die niet willen gaan zitten, maar daar spreek je dan mee af dat je bijvoorbeeld over een (half) uur terugkeert naar een bepaalde plek of een punt zodat je weer met z'n allen verder kan gaan.

Ik weet precies hoe het is als familie denkt dat je je aanstelt. Laatst was ik een hele avond uit geweest en daarvan (dansen) krijg ik sowieso last van mijn knie. Ik had zelf onvoldoende rekening er mee gehouden dat ik de dag daarna naar de open dag van een universiteit zou gaan en daarna zou gaan winkelen in Amsterdam. Dan loop je ook de hele dag. 's Ochtends ging het dus nog wel, maar zodra we in A'dam waren, kon ik gewoon echt niet meer lopen van de pijn. Ik was er met mijn ouders heen gegaan. Mijn moeder was heel lief voor me, gaf me een arm en ondersteunde me met lopen. Mijn vader daarentegen liep gewoon hard door en was geirriteerd omdat ik zo langzaam liep. Uiteindelijk is hij kwaad weggelopen naar de auto en moesten we hem zowat achterna rennen om te voorkomen dat hij zonder ons zou wegrijden. Ik was dus kwaad dat hij geen rekening met me hield, waarop hij zei dat ik gewoon niet zo langzaam moest lopen, want ik was niet gehandicapt. Ik moest me gewoon niet zo aanstellen. Tsja, zo'n opmerking doet ontzettend zeer, zeker van je eigen vader, en ik ben er dan ook redelijk van overstuur geweest, maar dat doet hem niks, dus eigenlijk zou zo'n opmerking van hem mij ook niks moeten doen. Als hij zo gaat zitten zeuren, dan vraag ik de volgende keer gewoon niet meer of hij mee gaat.

EDIT; dubbelpost

Libera schreef:
Ik kan maar 2 of 3 paarden per dag rijden.

Maar 2 of 3 paarden per dag? Poeh, dat vind ik nog veel hoor! Al is het natuurlijk ook wel een ander verhaal als je een carriere in de paardenbusiness wil. Ik rijd zelf gewoon op een manege, maar ik mag van geluk spreken als ik geen pijn krijg als ik 1 paard 2x in de week rijd.

**Geplaatst**: 08-05-08 13:00

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 08-05-08 13:00

Ik heb ook blijvende pijn aan m'n rechter enkel.
In het begin slikte ik veel pijnstillers, maar je blijft aan de gang.
Ik moet zorgen dat k goede schoenen draag en niet te lang sta of loop.
Na m'n werk ( is de hele dag staan) zit m'n hele enkel vol met vocht, is dik en blauw en loop ik zo kreupel als het maar kan.
Ik word zo moe van die mensen zie zeggen; Goh het gaat zeker ook weer helemaal goed met je enkel!! Ik hoor je er nooit meer over. Nee wat moet ik dan? Elke minuut klagen dat 't zo me zo'n pijn doet? Ik schiet er niks mee op, mensen gaan me een zeur vinden en de pijn wordt er echt niet minder om.

**Geplaatst**: 08-05-08 22:29

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 08-05-08 22:29

roxiie schreef:
Ik heb ook blijvende pijn aan m'n rechter enkel.
In het begin slikte ik veel pijnstillers, maar je blijft aan de gang.
Ik moet zorgen dat k goede schoenen draag en niet te lang sta of loop.
Na m'n werk ( is de hele dag staan) zit m'n hele enkel vol met vocht, is dik en blauw en loop ik zo kreupel als het maar kan.
Ik word zo moe van die mensen zie zeggen; Goh het gaat zeker ook weer helemaal goed met je enkel!! Ik hoor je er nooit meer over. Nee wat moet ik dan? Elke minuut klagen dat 't zo me zo'n pijn doet? Ik schiet er niks mee op, mensen gaan me een zeur vinden en de pijn wordt er echt niet minder om.

dit herken ik heel goed. ik werk achter de vitrine en moet ook veel lopen en kort draaien en dat is echt niet bevordelijk voor een goed herstel.
je kan wel bij elke stap auwzeggen maar wat schiet je daarmee op...? helemaal niks.
Gewoon blijven bikkelen en dan savonds maar wat rustiger aandoen.

**Geplaatst**: 10-05-08 23:24

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 10-05-08 23:24

sronnie schreef:
Als ik echt niet meer kan dan zeg ik meestal van goh joh ik kan niet meer ik moet even bijtanken en vraag ik waar ze heen gaan zodat ik daar heen kan gaan als ik weer verder kan. Soms blijft er iemand even wachten, soms ook niet en dat vind ik niet meer erg.

Ik vind zoiets heel moeilijk. Ik heb niks chronisch en ik heb niks ergs, maar ik begin er langzamerhand wel achter te komen dat ik sneller last heb van bepaalde dingen dan veel andere mensen. Ik dacht altijd dat het normaal was om na een half uur winkelen rugpijn te hebben, dat iedereen dat wel zou hebben, mede omdat mijn moeder het ook heeft. Langzaamaan realiseer ik me echter dat het niet zo is dat iedereen het voelt en er 'gewoon maar mee doorloopt', zoals ik altijd dacht, maar dat er best veel mensen zijn die hun rug pas voelen tegen het einde van de dag.

Ik moet er eigenlijk eens voor naar de dokter, maar daar is het allemaal net niet ernstig genoeg voor. Het is zo'n zeurende pijn in mijn onderrug, die zich op een gegeven moment gaat uitbreiden naar de rest. Als ik rustig doe, heb ik er weinig last van maar zodra ik me inspan of stress heb of te lang in één houding zit, is het prijs.

Omdat ik vroeger dacht 'och, dat is normaal, even doorzetten', ben ik gewend (te?) lang door te lopen als mijn lichaam stopsignalen geeft. Tegenwoordig probeer ik daar meer naar te luisteren, maar ik vind het heel moeilijk. Mijn vriendinnen hebben er altijd begrip voor als ik bijv niet verder kan autorijden, of even moet zitten (en dan niet zomaar op het gras, maar echt op een stoel ofzo), maar ik vind het zelf zo moeilijk om dat aan te geven. Ik voel me dan een aansteller, ik kan echt niet geloven dat zij het niet óók voelen want zij hebben immers net zo ver gelopen als ik. Ik vind dat ik dan bést nog even een stukje verder kan.

Daarnaast baal ik er zelf gewoon van. Als ik een dagje ergens ben, wíl ik niet zo vaak en zo lang 'moeten' zitten, ik wil dan doorgaan, leuke dingen doen, dingen zien, enzovoort. Het enige waar ik echt wel áltijd voor stop, is als mijn knie opspeelt. Daar missen wat onderdelen in en als ik door blijf lopen, heb ik het risico dat hij op slot zit en ze me met de ambulance mogen komen halen, dus dat risico neem ik maar niet. Knipoog

Gelukkig gebeurt het tegenwoordig niet meer zo vaak dat ik daar last van heb.

**Geplaatst**: 10-05-08 23:36

Re: Pijn voor het leven

Geplaatst: 10-05-08 23:36

Over dat anderen rekening met je houden, ik heb in december met een zwikking mijn voet gekneusd(door botjes die niet goed stonden en hypermobiele gewrichten waaardoor ik dus snel zwik en sneller door kan buigen). Toen ik weer enigzins kon lopen weer naar school,maar kon niet op een 'normaal' tempo zoals derest van de klas loopt lopen. Ik liep dus iedere keer alleen naar de les,omdat mijn vriendinnen me of vergaten of gewoon geen zin hadden om zo langzaam te lopen. Ik vraag ook niet meer als ik er last van heb of ze langzamer willen lopen,want ik denk dan door die keer dat ze het vervelend vinden en ik wil hen niet tot last zijn.
Ik ben pas weer bij de dokter,physio en podo geweest en krijg dus zooltjes. Het ging wel beter en kon m'n voet met m'n handen weer zo goed als alle kanten opbuigen en alleen als ik op de zijkant op m'n voet leunde deed het nog pijn,maar omdat m'n verzorgpony in deze twee weken er drie keer op is gaan staan,gaat het weer een stuk minder Nagelbijten / Gniffelen