Ik kan me heel goed voorstellen dat je een beetje een dubbel gevoel hebt.
En eerlijk is eerlijk; het is ook niet niks om ouder te worden...
Wij wilden graag kinderen en een vriendin zei toen dat het eigenlijk nooit uitkomt om zwanger te zijn en hier kan ik me helemaal in vinden, want er zijn altijd dingen die je nog wilt doen en die moeilijker zijn als je zwanger of moeder bent.
Een grote belemmering was voor mij gezondheid, studie én mijn paard.
De eerste maandjes vond ik het rijden maar eng en moest ik echt wennen dat er een beebje in mijn buik zat. Naar mate de zwangerschap vorderde vond ik het rijden niet zo eng meer, mijn paardje liep geen wedstrijden meer, speelde de hele dag in de wei en was zelf ook een stuk relaxter.
Na de bevalling ben ik na zes weken weer begonnen met rijden en manlief paste op dochterlief op.
Het is zeker allemaal wennen, maar met een peuter (zoals nu) vind ik dit persoonlijk veel meer

Toen ik erbij ging studeren heb ik erg weinig met mijn paardje gedaan, maar hij had het goed en het is niet het einde van de wereld (ik leerde wat beter relativeren als mama zijnde).
Wij hebben altijd veel gedaan en haar veel meegenomen (lekker met de maxi-cosi in het hooi; schijnt ook te werken tegen allergieén op latere leeftijd


Natuurlijk is ons leven veranderd, maar niet persé negatief hoor!
Kan heerlijk genieten van kind en pony en zelf fanatiek rijden; dat komt misschien wel weer... en zo niet dan is dat ook geen ramp!
Bij ons denken we wel eens aan een tweede en ook hier weet ik zeker dat mocht het ook gebeuren dat ik eerst denk: zo nu is het zo, definitief en dat ik ook wel eens bang zal zijn dat het "tegenvalt" en ik het gevoel heb weer opnieuw te moeten beginnen, maar volgens mij hoort dit er allemaal bij en daarvoor krijgen we ook zo'n negen maanden om aan het idee te wennen...
Poeh, wat een preek
