Anoniem schreef:wow Rock,best heftig al met al.
Erg verduidelijkend ook wel,om eens te lezen hoe een adhd'er dit bij zichzelf allemaal ervaart.
Vind het knap van je dat je dit toch allemaal zo weet te zeggen,en ook duidelijk en eerlijk,terwijl ik dan ook wel weer weet,dat dat voor sommigen JUIST lastig is.
Blijf dit allemaal enorm interessant vinden,niet meer voor een relatie dus,maar toch,het geeft me toch wel een boel duidelijkheid.
Heb jij dan ook baat bij bijvoorbeeld schema;s enzo?
Ik heb in bijzonder onderwijs gewerkt,waar ik met een meisje met adhd heel veel met schema;s en pictogrammen werkte...
Haha, nou het scheelt dat ik om de week een gesprek heb met een psycholoog, en daarnaast wekelijks een PIT-verpleegkundige over de vloer heb.
Zij heeft ervaring met mensen met psychische problemen, en kan mij heel erg laten nadenken over het hoe en waarom, en bepaalde dingen doorbreken. Zo heb ik voor mezelf altijd de lat heel hoog gelegd onbewust. Mijn ouders waren allebei zo (mijn vader in prestaties, en mijn moeder in verantwoordelijkheid nemen) dus dat is me met de paplepel ingegoten, maar juist voor een ADHD'er heel moeilijk.
Ben dan ook aan de ene kant een enorme control-freak, want als iets niet gaat zoals ik in gedachten had, dan raak ik weer in paniek. Daarom wil ik mensen onnodig graag te vriend houden, durf ik niet te zeggen waar het op staat, want er valt toch ook een heleboel op mij aan te merken?
Best vermoeiend hoor 
Ik heb ook érg veel moeite met concentratie, want ik wordt constant afgeleid. Dat is niet echt lief als mijn man ergens mee zit en met me wil praten, en ik kijk ineens naar de TV omdat ik iets hoorde...
Gelukkig helpt het een heleboel als je je ervan bewust bent, want dan kan je er rekening mee houden. Dat geldt ook voor de partner denk ik.
Mijn vent neemt nu véél meer het voortouw, is véél strenger als we iets gaan kopen. Zo heeft hij me onlangs 4 winkels weer uitgesleept ondanks het feit dat DE PERFECTE LAPTOP er stond voor ons. Als ik alleen was geweest had ik hem ongetwijfeld meegenomen, in de eerste winkel al.
Ik ben net een klein kind dan. Het kost me héél veel moeite om om te schakelen van 'we gaan waarschijnlijk een laptop kopen' naar 'we nemen hem niet mee'. Na de vierde winkel was ik in tranen en bekaf omdat het me zo ontzettend veel energie kostte, maar hij heeft voet bij stuk gehouden!