Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Ik heb het al van kinds afaan. Waarom? Geen idee! Misschien werd het me vroeger wel gemakkelijk gemaakt ,omdat ik het niet hoefde te doen. Nu doe ik het wel net, als de maneger heeft gebeld en gevraagd heeft of ik terug bel(hetzij wel met zweethandjes JA
)
En dan word je hier voor geke uitgemaakt, ookal weet ik dat ik echt niet de enigste ben 

Iig dat niemand anders mij kan horen
Haha, nee echt hoor, ik bel alles en iedereen gewoon op.
Soms heb ik er last van. Dan moet ik bijv. bellen naar een tante om te vragen wat ze wil hebben voor haar verjaardag. Ik snap niet waarom ik me daar zorgen over maak, maar ik doe het toch? Met mijn vriendinnen heb ik er geen last van, ouders, broers en zussen ook niet. Vreemde mensen en verdere familie wel
.Mleeniej schreef:Oja en áls ik dan toch bel, dan ga ik overal rondjes lopen door het huisIig dat niemand anders mij kan horen
als ik gebeld word laat ik altijd min. 5 keer rinkelen, geeft de persoon dan nog niet op zal ik twijfelend wel de telefoon opnemen (tijdens het gesprek zelf zeg ik nooit veel, enkel het hoogstnoodzakelijke). Cootjuh schreef:Mleeniej schreef:Oja en áls ik dan toch bel, dan ga ik overal rondjes lopen door het huisIig dat niemand anders mij kan horen
Ja dat doe ik ook! Maar dan om de zenuwen weg te lopen..

. Niet in zo'n erge mate dat ik niet met m'n familie kan bellen, maar met vreemden heb ik het dus wel... Gewoon, dat ik niet durf te bellen. Mijn ouders vinden me vaak nogal belachelijk daarvoor
(anders heb ik trouwens ook altijd zo'n grote mond
). Maar blijkbaar ben ik niet de enige die hier last van heeft
. 

