Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-06-07 12:25

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 12:25

Mijn vader slikt die pillen ook. Wel een dubbele dosis, want hij heeft ze eerder gehad en daar dronk hij gewoon doorheen.

**Geplaatst**: 14-06-07 13:17

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 13:17

DenK4ever schreef:
james100 schreef:
Nee ik vind het niet zielig voor hem.. hij heeft een probleem die die niet onder ogen wil zien.. het enige wat ik zielig vind, is dat hij net doet of zijn eigen kinderen niet bestaan..
Ik heb inmiddels een prima leven, ik heb alles voorelkaar en heb hem niet nodig om gelukkiger te worden. Mensen zeggen wel eens tja het blijft je vader.. maar zo is het biologisch gezien wel maar in de praktijk heeft hij toch behoorlijk wat steken laten vallen..

Hier exact hetzelfde.... je hebt letterlijk mijn gedachte opgeschreven.
Ik heb door omstandigheden 5 jaar geleden al het contact met mijn vader afgekapt...

Ik ging er zelf aan onderdoor door in zijn neerwaarste spiraal te zitten.

Ben blij voor je dat je jezelf er over heen hebt kunnen zetten! Thats the spirit..Je voelt zelf het best of je je goed voelt bij je beslissing..
En steek je energie maar in je nieuwe huis.. en je eigen leven!

**Geplaatst**: 14-06-07 13:20

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 13:20

Thanx James100!

**Geplaatst**: 14-06-07 13:29

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 13:29

Een jongen die eerst bij me in de klas zat heeft het ook heel moeilijk...

Ik kan zó met dit soort mensen meeleven, zó erg. Ach gut

. Zowel voor kinderen als de ouder(s).

**Geplaatst**: 14-06-07 13:47

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 13:47

Ik vind het heel knap als mensen er een punt achter kunnen zetten.
Ik kan dat niet.

Wel heeft het mij geholpen om een keer naar een praatavond met lotgenoten (partners en kinderen van mensen met borderline) te gaan.

**Geplaatst**: 14-06-07 13:51

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 13:51

james100 schreef:
Nee ik vind het niet zielig voor hem.. hij heeft een probleem die die niet onder ogen wil zien.. het enige wat ik zielig vind, is dat hij net doet of zijn eigen kinderen niet bestaan..
Ik heb inmiddels een prima leven, ik heb alles voorelkaar en heb hem niet nodig om gelukkiger te worden. Mensen zeggen wel eens tja het blijft je vader.. maar zo is het biologisch gezien wel maar in de praktijk heeft hij toch behoorlijk wat steken laten vallen..

[/quote]

hier exact hetzelfde
ergens blijft het toch je moeder en vader
dat maakt het soms heel moeilijk omdat af en toe wel de medelijden om de hoek komt kijken
waardoor je zwak word en dingen toestaat
in feite zie ik mijn moeder dan ook niet als mijn moeder maar meer als een klein kind
en tja wie geeft soms niet toe aan een kind
maar dan hoef ik maar aan alle dingen te denken die hun gedaan hebben en weg is de medelijden

verantwoordelijk weet mijn moeder en vader tegenover mij niet eens wat het is
en erkennen dat ze een kind hebben dat doen ze al helemaal niet
tenminste erkennen dat ik er ben schijnt nogal moeilijk te zijn
mijn vader heeft 2 andere kinderen die bij hem nu wonen in het gezin
en dat maakt het soms wel moeilijk
want voor mij is nooit ergens plaats geweest
hetzelfde voor mijn broertje (kind van mijn moeder)
ik heb hem nog nooit gezien maar weet dat hij het ook zo moeilijk heeft

maar ergens ben ik blij (ja klinkt heel cru ) dat me dit leven is gegeven
want wat er nu ook gebeurt
niks maar dan ook niks krijgt mij eronder
en ik ben af en toe zo trots op het leven wat ik opgebouwd heb
en daar heb ik mijn ouders niet bij nodig
nu niet en nooit niet

**Geplaatst**: 14-06-07 16:04

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:04

dat laatste dacht ik ook altijd. ik was op mijn 16e het huis uit. woonde op me zelf. ging hardstikke goed. nu merk ik toch dat ik stiekem best tegen dingen aan loop door mijn verleden. wat ik al zei: dat ik niet weet hoe ik met sommige emoties om moet gaan omdat ik daar nooit een goed voorbeeld van heb gehad...

hebben jullie nergens last van dan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-07 16:15

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-07 16:15

Ik heb zeker wel last van dingen.
Zo ben ik behoorlijk onzeker (al zeggen mensen van niet)
Ook kan ik soms opeens heel down worden, met alcahol moet ik opassen dat ik niet te veel neem.
Ook kan ik ontzettend de aandacht trekken, waarschijnlijk omdat ik in mijn verleden zwaar aandacht tekort heb gehad...
Ik denk dat sommige mensen dat wel is vervelend vinden..

**Geplaatst**: 14-06-07 16:17

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:17

ik drink dus juist helemaal niet. nooit gedaan ook. ik weet wat het met iemand kan doen... ik merk van mezelf dat ik ook liever heb dat anderen niet te vaak drinken...

**Geplaatst**: 14-06-07 16:19

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:19

Ik vind het soms wel eens confronterend om mijn vriend met zijn kids te zien... om te zien hoe het ook kan...
Tuurlijk heb ik ook wel eens het idee dat het toch mijn vader blijft, maar dat idee is ook met een split second weer weg... ik heb er echt nog geen seconde spijt van gehad dat ik met hem gebroken heb.

@ Luuntje: ik dacht ook dat ik het niet kon...
Maar ik kwam op een punt dat ik niet anders kon, en het is alleen maar beter zo.. en wat zydeco ook zegt, ik ben er ook sterker door geworden...
Neemt niet weg dat ik (en mijn broer trouwens ook) wel een x aantal gesprekken met een psycholoog hebben gevoerd om het een en ander een plekje te kunnen geven.

**Geplaatst**: 14-06-07 16:20

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:20

ikenindi schreef:
ik drink dus juist helemaal niet. nooit gedaan ook. ik weet wat het met iemand kan doen... ik merk van mezelf dat ik ook liever heb dat anderen niet te vaak drinken...

Ik heb dat dus ook! Hou er ook helemaal niet van om naar een kroeg te gaan en eind van de avond dronken mensen te zien...

**Geplaatst**: 14-06-07 16:22

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:22

Komt me allemaal heel bekend voor. Heb zelf ook groot deel van me leven in gezinshuizen etc. gezeten. Mijn vader was vrijwel altijd aan het werk en mijn moeder moest heel veel regelen ze werd depressief etc. Heel veel meegemaakt allemaal kon totaal niet me me ouders opschieten meer en me moeder in het bijzonder. Het laatste gezinstehuis was een hel op aarde...

Of ze echt een aandoening hebben weet ik niet maar ze zitten nu al 2 jaar in een scheiding waar geen einde aankomt. Gelukkig woon ik op mezelf en heb ik er weinig mee te maken. Toen ik opmezelf ging wonen en 18 werd voelde dat echt als en bevrijding!

**Geplaatst**: 14-06-07 16:43

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:43

Ik merk wel dat ik "kouder"geworden ben.. vroeger stak ik continu energie in mensen, maar sinds ik een punt achter het contact met zaadschieter (zo noem ik hem) heb gezet, heb ik ook voor mezelf besloten niet meer mijn poten uit mjin lijf te rennen voor mensen die me niet serieus nemen.. dan stop ik het contact of ik laat hun moeite doen.. ik vertrouw mensen ook minder doordat je ingeprent wordt dat je ouders helden behoren te zijn en dat beeld ik totaal verstoord bij mij..

**Geplaatst**: 14-06-07 16:47

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 16:47

ik heb dat idd ook. maar juist dat wil ik veranderen. ik geef weinig om mensen of om vrienden omdat ik altijd in mijn achterhoofd houd wat mensen kunnen doen...

**Geplaatst**: 14-06-07 17:00

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 17:00

DenK4ever schreef:
ikenindi schreef:
ik drink dus juist helemaal niet. nooit gedaan ook. ik weet wat het met iemand kan doen... ik merk van mezelf dat ik ook liever heb dat anderen niet te vaak drinken...

Ik heb dat dus ook! Hou er ook helemaal niet van om naar een kroeg te gaan en eind van de avond dronken mensen te zien...

Hier nog één.

Eigenlijk is het heel simpel, want alcoholisme is mede erfelijk bepaald, dus het is niet zo heel erg moeilijk om eraan toe te geven. Ik weet uit ervaring dat ik heel gevoelig ben voor verslavingen en ben om die reden dus ook gestopt met alcohol drinken.

Als iemand z'n kinderen (of anderen) iets aan doet, dan hoor je te vaak: 'maar bij hem/haar ging het thuis ook zo, hij/zij weet niet anders’.

Het is zó makkelijk om ergens achter te schuilen, omdat je zogenaamd niet beter zou weten. Het is voor mij makkelijk om te gaan drinken, m’n kinderen te mishandelen (heb ik nu trouwens niet hoor) of om constant de boel kort en klein te meppen, want ik ben het niet anders gewend, ik heb geen ander voorbeeld van huis uit meegekregen.

Ik heb ervoor gekozen om zo NIET te willen leven, juist omdat ik dit van huis uit heb meegekregen.

En daarbij ben ik als de dood voor dronken mensen…

**Geplaatst**: 14-06-07 17:06

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 17:06

Quel ik hou van je Bloos

.... bij mij is het maar een periode van een half jaar
geweest dat het "bal" was...., maar volgens mij ben ik nu zo .... ?????

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-07 17:07

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-07 17:07

Citaat:
Ik merk wel dat ik "kouder"geworden ben.. vroeger stak ik continu energie in mensen, maar sinds ik een punt achter het contact met zaadschieter (zo noem ik hem) heb gezet, heb ik ook voor mezelf besloten niet meer mijn poten uit mjin lijf te rennen voor mensen die me niet serieus nemen

Dat had ik vroeger ook heeeeeel erg, ik wilde dat iedereen me aardig vond, en dat heb ik nog steeds wel een beetje maar gelukkig een stuk minder.
Waarschijnlijk omdat ik zwaar liefde tekort heb gehad wilde ik dat iedereen me aardig vond en dat kan natuurlijk niet, als iemand dan rottig tegen me deed of ik merkte dat iemand mij niet mocht werd ik heel erg vedrietig en voelde ik me rottig.
Ik ben blij dat ik daar een beetje vanaf ben want dat is heel vervelend.

**Geplaatst**: 14-06-07 17:44

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 17:44

Ik wilde inderdaad als kind dat iedereen me aardig vond. Toen ik 15/16 was sloeg dat echt 180 graden om en was ik vooral heel agressief naar mensen die gemeen tegen me waren of dingen tegen me zeiden die me niet aanstonden. Van alcohol en drugs blijf ik nu ook sinds een jaar of 5 in het geheel af. Een lekker glaasje italiaanse wijn bij een mooi gerecht wil ik nog wel eens nemen, maar voor de rest wil en hoef ik het niet. Ik kan niet omgaan met dronken mensen, maar dan ook echt helemáál niet. Tegenwoordig ben ik ook erg afstandelijk naar mensen. Ik heb een handjevol vrienden en voor hen ga ik door het vuur, maar van anderen houd ik afstand en blijf ik zo oppervlakkig mogelijk. Mensen begrijpen namelijk niet dat het bestaat dat iemand zoveel kan hebben meegemaakt en nog in leven is, laat staan dat er ouders zijn die hun kinderen zulke gruwelijke dingen aandoen (waar ik in een publiek forum niet over zal uitwijden).

Hoe denken jullie over kinderen hebben/krijgen?

**Geplaatst**: 14-06-07 17:56

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 17:56

JoSav schreef:
Hoe denken jullie over kinderen hebben/krijgen?

Een hele interessante vraag!

Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde, want ergens was ik veel te bang dat ik net zo zou zijn als mijn vader, maar mijn twee zussen bewijzen prima dat het ook op een andere manier kan Lachen

Wel wil ik pas kinderen als ik helemaal zeker zou zijn van mijn partner (helemaal single op het moment), veel te bang dat ze hetzelfde zouden doormaken als ik. Daarbij denk ik wel dat mijn tastharen altijd uit zouden staan.

En bij mij scheelt het heel veel dat ik een vreselijk lieve moeder heb, ben dus ook echt een mama's kindje. Alleen heeft zij me in veel dingen niet begrepen en heb ik vaak het idee gehad dat mijn gevoel (of ikzelf helemaal) vergeten werd en daar heb ik haar weleens mee geconfronteerd (niet leuk).

**Geplaatst**: 14-06-07 18:15

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:15

Wat fijn dat je wel een leuke moeder hebt! Bij mij waren ze allebei nogal bagger en zit geestesziekte en verslaving echt verankerd in de familiegenen. Ook merk ik dat ik bij mijn huisdieren heel streng en pittig uit de hoek kan komen. Ik moet echt hard werken om niet agressief te reageren als ik gebeten word of radeloos ben mbt hun gedrag. Er zijn bij mij maar twee standen als iemand me zeer doet: ik kruip weg in een hoekje als een bang hondje of ik maak je dood dood dood. Zo is het met mensen ook. Mijn vriend wilde ik in het eerste jaar van onze relatie regelmatig nog wel eens een bloedlip slaan of schoppen. Als hij nu zijn stem verheft of iets doet waar ik van schrik, sla ik hem niet maar kruip ik bang weg, puur voor zijn eigen veiligheid omdat ik zoveel van hem houd. Maar bij een dier dat mij van schrik bijt moet ik echt oppassen dat ik hem niet de nek om draai. Daarom moet ik altijd alert zijn bij mijn dieren, bewust zijn van wat ik doe en dat kost veel energie. Bij een kind is dat 100 keer erger. Ik vertrouw mijzelf gewoon niet met kinderen. Ik beloon goed gedrag zoveel mogelijk maar raak ook gauw in de stress als er iets is met hun gezondheid, en dan heb ik het alleen over mijn dieren.

Om dan aan kinderen te beginnen, inclusief die genen (ik heb een fantastische vriend dus aan hem zal het niet liggen) dat vind ik voor mij (en dus ook voor zo'n kind) onverantwoord. Het zou dus enorm asociaal en onverstandig van mij zijn om aan kinderen te beginnen (net zoals het aso en onverstandig van mijn ouders was dat te doen).
Misschien heb ik in de verre toekomst mijn leven wat meer op orde, maar het is ook wel een deel van mijn persoon geworden dat ik heel aso zoveel mogelijk wil genieten van mijn vrijheden - waar ik echt voor heb moeten knokken - dat een kind daar niet in past. Dus voor mij is het niet alleen persoonlijk dat ik het niet aankan door wat ik heb meegemaakt maar ook dat ik zie wat erfelijke belasting kan doen met een persoon en een heel gezin. Mijn broer denkt er hetzelfde over. Mijn zusje heeft lang gedacht wel gewoon kinderen te willen nemen maar twijfelt nu wel heel erg of dat wel een goed idee zou zijn (ze heeft in de kinderopvang gewerkt en zit nu in de verslaafdenzorg). Het is vooral een samenspel van erfelijke belasting waar je het kind mee op zou (kunnen) zadelen en de belasting voor jezelf omdat het al moeilijk genoeg was zo hard voor jezelf te moeten knokken en het dan echt teveel verantwoordelijkheid is, teveel belasting. Het idee 'ik heb al genoeg op mijn nek gehad het is onverstandig dan vrijwillig zoiets verantwoordelijks erbij te nemen'.

En dan is het niet eens zo dat ik een gruwelijke hekel heb aan kinderen maar ik merk dat ik ook een mate van jaloezie voel. Mij was geen jeugd gegund. Ik wil alle aandacht van mijn vriend, ik wil al het speelgoed, enz. Het is dus buiten dat ook een kwestie van niet willen delen. Ik heb 20 jaar lang alles aan de kant moeten zetten, noodgedwongen op de survivalstand/zombiemodus gestaan nu mag ik, alles is nu voor mij, ik heb dit verdiend want ik leef nog, ik heb hiervoor gevochten. Dit wil ik niet afstaan aan een kind. Klinkt asociaal he? Maar het zou pas aso van mij zijn als ik een kind zou nemen, want ik kan een kind niet genoeg geven, denk ik.

**Geplaatst**: 14-06-07 18:19

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:19

Ik was vergeten dat ik in een nog directere omgeving te maken had met iemand met een psychische stoornis: mijn eigen vriend. Hij heeft adhd mét pdd-nos. Hij kent zijn eigen emoties niet en snapt emoties van anderen niet. Als ik verdrietig ben en moet huilen, wil hij mij aan het lachen krijgen bv ipv luisteren en troosten. Ik heb soms meer het idee dat ik zijn therapeut ben en opvoeder dan vriendin....
Ik weet nog niet of ik kinderen wil, want ik gun mijn kinderen die stoornissen niet...

**Geplaatst**: 14-06-07 18:21

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:21

inderdaad een hele interessante vraag

mijn drang naar kinderen is juist heel groot
ik wil graag mijn kinderen de liefde geven die ik nooit gehad heb
ik heb ook zoveel te geven wat er op de een of andere manier nu niet uitkomt
ik ben niet bang dat ik zoals mijn ouders word want die keuze heb iklang geleden al gemaakt
ik heb gekozen om te leven
wel wil ik kinderen als ik zelf wat stabieler ben , met een jaartje of drie denk ik

ik merk nu toch heel erg dat ik idd kouder ben geworden naar mensen toe
als ik dan sommige kinderen hoor van mijn ouders gaan scheiden
of ze hebben ruzie
kan ik echt denken van jeetje waar heb je het over kom op zo erg is het niet
maar dan doe ik teniet aan andermans belevenis en dat mag nou ookweer niet
maar dat soort dingen vind ik dan nog wel eens moeilijk

ookmet de ouders van mijn vriend heb ik het soms moeilijk
mijn vriend is in een heel gelukkig gezin opgegroeid en dat merk jeook heel erg
hij word in alles gesteund door zijn ouders
en zijn ouders steunen mij ook in alles
dat vind ik heelmoeilijk te accepteren soms en het geeft mij ook een raar gevoel
misschien een soort jaloezie , ik weet het niet
wel ben ik er natuurlijk heel erg blij mee met zulke lieve schoonouders

verder vertrouw ik ookhaast geen mens meer en ben eigenlijk heel erg mensen schuw
grote groep mensen krijg je mij niet bij

ook heb ikbehoorlijk wat bezoekjes afgelegd bij de psych
want het heeft natuurlijk allemaal zijn sporen achtergelaten

ook wat betreft alcohol moet ik heel erg oppassen
ga te snel verder in door
ook wat betreft drugs
heb mijn portie wel gehad dus daar ben ik niet meer zo voor in
maar merk wel heel erg dat ik toch dat verslavings gen heb

**Geplaatst**: 14-06-07 18:27

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:27

JoSav schreef:
En dan is het niet eens zo dat ik een gruwelijke hekel heb aan kinderen maar ik merk dat ik ook een mate van jaloezie voel. Mij was geen jeugd gegund. Ik wil alle aandacht van mijn vriend, ik wil al het speelgoed, enz. Het is dus buiten dat ook een kwestie van niet willen delen. Ik heb 20 jaar lang alles aan de kant moeten zetten, noodgedwongen op de survivalstand/zombiemodus gestaan nu mag ik, alles is nu voor mij, ik heb dit verdiend want ik leef nog, ik heb hiervoor gevochten. Dit wil ik niet afstaan aan een kind. Klinkt asociaal he? Maar het zou pas aso van mij zijn als ik een kind zou nemen, want ik kan een kind niet genoeg geven, denk ik.

Nee hoor, dit vind ik helemaal niet asociaal, het is gewoon eerlijk en realistisch en je bent verder niemand verantwoording verschuldigd.

Mijn moeder was vaak niet thuis (lag vaak in het ziekenhuis, heeft o.a. een chronische nierziekte) en mijn oudste zus nam dan 'haar' taken over in het gezin. Mijn zus heb ik dus ook altijd gezien als een soort van tweede mama (ze is 10 jaar ouder dan ik), want zij was er altijd voor me. Ze spijbelde van school om mij tussen de middag van school te kunnen halen en weer terug te brengen. Zij nam me bij haar in bed als ik niet kon slapen omdat ik zo bang was. Zij was degene die ervoor zorgde dat ik op bed gelegd werd als mijn vader weer eens doordraaide. Onlangs zei ze dat ze dat wel heeft gezien als een zware belasting, dat alles in haar schoot geworpen werd terwijl ze zelf nog een kind was, maar dat ze het met alle liefde van de wereld voor me heeft gedaan, omdat ik haar kleine zusje ben.

Toen ik 17 was kwam ze met de mededeling dat ze zwanger was, terwijl ze altijd zo hard heeft geroepen dat ze geen kinderen wilde (zelfde reden). Mijn eerste reactie was: 'waarom? heb je niet genoeg aan mij?' Toen mijn neefje eenmaal was geboren vond ik het 3x niets, zo'n kleine snotneus dacht mijn plekje wel in te kunnen nemen, MIJN Saskia, waar IK het kleine zusje van was en ze wist dat ik er zo over dacht. Maar oke, ook dat went, haha! Het is een super lekker jochie (inmiddels dus 6) en mijn zus zegt nog vaak: 'jullie zijn mijn twee lieffies'. En daarbij is haar zoontje ook helemaal lyrisch van mij, dus dat is ook allemaal goed gekomen Clown

**Geplaatst**: 14-06-07 18:32

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:32

Heavy....
Ik merk wel dat ik kouder ben geworden door vele begravenissen in mijn leven. Toen ik 16 was had ik er al 11 achter de kiezen van naaste familieleden of goede vrienden/buren. Dan heb ik ook zoiets als iemand miept over van alles en nog wat: zeur toch niet, er zijn ergere dingen!
Ik ben jaloers op mensen die hun opa's en oma's nog hebben, die hun ooms en tantes nog hebben...
Soms ben ik erg depri, terwijl mijn ouders juist wél goed zijn. Maar: opa was wel alcoholist... dat heeft veel impact gehad op mijn moeder (het is een erg moeilijk persoon die vroeger veel straf gaf om niets. Ik ben nu nog wel eens bang voor mijn moeder daardoor. bang dat ze weer eens doorslaat dat ik niets goed kan doen. Enige wat voor haar vaak telt zijn mijn cijfers... als ik een onvoldoende haal moet ik maar beter mijn best doen... ) Ik denk dat mijn moeder zo is geworden door haar ouders... (oma was depressief). Mijn moeder kon ook nooit wat goed doen in de ogen van haar ouders, alles moest in het teken staan van de ouders.
Mijn opvoeding was wel goed, alleen moest ik vaak op mijn tenen lopen bij mijn moeder. Ik mocht geen emoties tonen, want dan flipte mam. Op al die 11 begrafenissen heb ik geen traan gelaten. Ik kon het gewoon niet, want ik moest sterk zijn voor mam.Achteraf is mijn moeder toch minder stabiel dan ik altijd dacht. Maar goddank niet zo erg als ik hier lees bij anderen!

(ik ben dus de derde generatie van mensen die wél psychische problemen hadden, alleen vroeger werd dat niet erkend)

**Geplaatst**: 14-06-07 18:34

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:34

Arrabel schreef:
Wie heeft dit ook, ik weet dat er veel mensen zijn met psygische ziekte, daar zijn vast ook veel ouders bij.
Wie durft/wilt er over praten met mij/ons?

Normaal ben ik niet zo van alles open en bloot op bokt gooien, maar wie weet zijn er mensen die er wat aan hebben.
Daarnaast wordt er nog steeds te weinig aandacht aan gegeven.

Mijn moeder is manisch depressief, op haar 21e is het officieel vastgesteld. Inmiddels heeft zij ongeveer zo'n 18 opnames achter de rug. Zij, maar natuurlijk ook de rest van ons gezin. Op ons heeft het ook altijd, een enorm impact.

Ik ben niet echt lang kind geweest, heb snel volwassen moeten worden. Soms kan ik daar enorm van balen, aan de andere kant ik ben wel een stuk verder ontwikkeld als veel leeftijdsgenoten. Ben enorm zelfstandig en kan mij goed redden.

Daarnaast heb ik familieleden met Borderliner, alcoholverslaving, en gokverslaving. Ken dus redelijk mijn weg in de hulpverlening. Al schiet deze in mijn ogen voor de mensen in kwestie en de mensen er omheen nog steeds gruwelijk te kort... je bent nog steeds een nummertje en geen persoon.

Ten minste dat is mijn ervaring, ik ben benieuwd hoe jullie dat ervaren?