Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-04-07 21:41

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 21:41

Maar juist omdat je moeder zo sterk was tot op het laats kan ik me niet voorstellen dat ze het jou kwalijk heeft genomen dat je tussen alle moeilijke dingen door ook probeerde je gewone leven nog wat te houden.
Zo was ze denk ik zelf ook als ik jou verhalen hoor Lachen

**Geplaatst**: 07-04-07 21:43

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 21:43

KiWiKo schreef:
ik heb dat dus ook, dat zelfverwijt...... bij mijn moeder is half november kanker geconstateerd......... met kerst en oud en nieuw ben ik op wedstrijd geweest met de winkel... 12 januari is ze overleden..........

ze deed mij geloven dat het allemaal niet zo een vaart zou lopen......

tuurlijk ging ze achteruit, maar ik heb heel lang bij haar in een van haar zaken gewerkt en mensen aan de morfine pomp in een ziekenhuis bed in de woonkamer het nog maahaanden uit zien houden....

mijn moeder werd s'ochtends ineens slecht en was 6 uur later overleden......

mijn hemel wat zou ik graag de tijd nog even een maand of 5 terugdraaien

Ach joh je wil het zelf ook niet zien op dat moment, het lijkt toch alsof het je nooit kan overkomen. Kan je niks aan doen. Je realiseert je pas echt dat je ouders kunnen overlijden als er daadwerkelijk een overlijdt. Ik weet nog wel toen ik mijn moeder vondt dat ik zei: ze is echt dood! Je wilt altijd terug, probeert altijd een scenario te vinden waarbij het wel goed zou zijn gegaan. Jammer genoeg is het zoals het is. Ach gut

**Geplaatst**: 07-04-07 21:46

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 21:46

mijn moeder wilde ook dat ik mijn centjes ging verdienen........... en ik had wel verwacht dat broer, vriend dingen over zouden nemen als ik aan het werk was......

achteraf hoor ik dat ze alleen is geweest met oud en nieuw. Terwijl ze de jaren ervoor voor iedereen feesten gaf die gewoon gruwelijk veel geld hebben gekost....... en al die zogenaamde vrienden, hebben haar allemaal alleen laten zitten op haar laatste oud en nieuw.

nu zit ik hier te janken, en ik wil niet janken

**Geplaatst**: 07-04-07 21:47

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 21:47

Dat is idd ook erg sneu Verdrietig

Maar neem daarvan niet de schuld alleen op jezelf.
Jij kon ook niet weten dat andere, waarvan jij dacht dat ze daar waren, het af lieten weten

**Geplaatst**: 07-04-07 21:49

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 21:49

KiWiKo schreef:
mijn moeder wilde ook dat ik mijn centjes ging verdienen........... en ik had wel verwacht dat broer, vriend dingen over zouden nemen als ik aan het werk was......

achteraf hoor ik dat ze alleen is geweest met oud en nieuw. Terwijl ze de jaren ervoor voor iedereen feesten gaf die gewoon gruwelijk veel geld hebben gekost....... en al die zogenaamde vrienden, hebben haar allemaal alleen laten zitten op haar laatste oud en nieuw.

nu zit ik hier te janken, en ik wil niet janken

Huilen is goed (oke hoor wie het zegt). Laat de tranen maar komen Ach gut

Klinkt als een rot situatie. Zo leer je je echte vreinden kennen Scheve mond

**Geplaatst**: 07-04-07 22:07

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 22:07

Bij mij is het nu 5 jaar geleden dat m'n opa is gestorven. Daarnaast heb ik niemand verloren. (buiten hamsters, en dat soort dingen, natuurlijk liggen die ook gevoelig bij mij, maar opa was toch iets anders..)

Iig kan ik nu nog heel verdrietig worden als ik aan hem denk. Maar vooral blij, klinkt heel erg l.ullig, maar ik moet geen moeite doen om aan die goede dingen te denken. Het was niet zo dat we een super band hadden, want tenslotte was ik toen nog klein en erg speels, en voor hem werd dat de laatste jaren met al die kleinkinderen (8 beginnende tieners) nogal veel. Wat had ik als kleintje plezier met m'n opa

Hij kon m'n 'moeilijke' naam nooit onthouden, hij liep met z'n stok achter ons, hij kwam achter ons als we zijn, of oma's stok gebruikte want tja als je klein bent zijn die stokken echt wel heel leuk. En zo kan ik uren doorgaan.

Ik denk dat je wel doorhebt dat ik meer leuke dan slechte herinneringen heb, en alles al heb aanvaard zeg maar. Soms als we met de familie samen zijn en dan met name de kinderen kunnen we hartelijk lachen om die kuren van 'die goeie ouwe opa' Maar ik heb na 2 jaar ook nog tijden gehad dat ik in m'n bed stilletjes was aan het wenen...

En als ik dan naar m'n oma ga die zich de laatste tijd zo alleen voelt denk ik steeds meer aan opa denk. Vandaag had ik net een momentje trouwens.

Bah zeg, wat vreemd om al die verhalen te horen, mensen in ieder geval erg veel sterkte. Kiwiko destijds heb ik je topic gelezen, maar nooit gereageerd. Iig nog eens sterkte! Lachen

**Geplaatst**: 07-04-07 22:10

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 22:10

Dat is mooi omschreven door Soet Lachen

.

Na verloop van tijd gaan namelijk de mooie herinneringen overheersen en dat is eigenlijk een teken dat je het verdriet verwerkt hebt Lachen

.

**Geplaatst**: 07-04-07 22:12

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 22:12

Toch is dat bij mij helaas niet zo
De gewone dingen waren gewoon, van alle dag
Op vakantie ed gingen we nooit
Eigenlijk heb ik gewoon erg weinig herrineringen van tot ik 9 was. Pas die ingrijpende dingen heb ik onthouden.

Hoe hebben andere dat die jong iemand kwijt zijn geraakt?

**Geplaatst**: 07-04-07 22:23

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 22:23

4,5 jaar geleden is mijn vader overleden, ik was toen 12.

Eerst verschuilde ik alle gevoelens en deed heel blij enzo, tot ik erachter kwam dat dat niet werkte.
Mijn moeder merkte dit ook en stuurde mij naar een soort rouw-therapeute (nouja, die kwam hier thuis ivm vertrouwde omgeving enzo), die is 2x langs geweest, maar aangezien ik haar kende via de paarden werd dit helemaal niks.

Even daarna ben ik naar een psycholoog gegaan maar is ook niks opgeschoten, puur omdat ik mijn mond dicht hield, ik vind dat mijn verdriet van mij is en daar hoeft niemand zich mee te bemoeien.

Ik heb daarna veel gedichten geschreven, en een soort van gepraat met mijn vader in mijn hoofd.
Dat ik iets tegen hem "zei" en dan bedacht wat hij daarop zou zeggen.

Vooral dat schrijven heeft mij erg veel geholpen, al heb ik nog steeds veel verdriet, maar ik krijg ook een heel warm en gelukkig gevoel als ik aan hem denk.
Je moet niet alleen maar aan de lelijke momenten (het overlijden e.d.) denken maar ook aan de leuke dingen die je met die persoon heb meegemaakt.

Inmiddels kan ik wat beter over de dood van mijn vader praten, maar meestal alleen oppervlakkig, geen details enzo.

Er is 1 persoon waar ik er echt diep mee over praat als ik voel dat ik dat graag wil.

Ook doe ik nu dingen wat papa graag wou dat ik deed, genieten van het leven en een goede opleiding volgen. Hij zou willen dat ik wat maakte van mijn leven, en dat doe ik!

@ runningkawa: Zo heb ik dat ook ongeveer, van de tijd voor mijn vader dood ging weet ik nog erg weinig. En idd die ingrijpende dingen herrinner ik als de dag van gister, elk detail.
Maar langzamerhand komt alles een beetje terug, dingen die hij tegen me heeft gezegd en dingen die we gedaan hebben enzo.

**Geplaatst**: 07-04-07 22:49

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 07-04-07 22:49

Erover praten helpt, ik ben zelf absoluut geen prater maar ik merk dat ik fijn vind dat ik kan praten.

**Geplaatst**: 08-04-07 04:00

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 08-04-07 04:00

Jeetje wat een heftige verhalen hier, maar heel mooi ook. Heb geen directe naaste verloren (nog), dus kan niet helemaal met jullie meepraten maar wil toch zeggen dat ik jullie stuk voor stuk sterke mensen vind en dat ik het mooi vind om dit alles te lezen. Wordt er een beetje emotioneel van. Heb met mijn vader niet zo'n goede band helaas, en ik word er verdrietig van als ik lees hoe jong sommige mensen hier 1 van hun ouders heeft verloren.

...misschien dat ik toch maar open moet zijn tegen mijn vader, en duidelijk moet zijn en hem moet zeggen dat hij er eens een keer voor MIJ moet zijn...

Echt respect voor jullie!

**Geplaatst**: 08-04-07 09:33

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 08-04-07 09:33

Ik heb vorig jaar september een heel dierbare vriend verloren. Het was de man van mijn beste vriendin, ze hadden eerder hun ongeboren kindje verloren en na een paar weken maakte hij een eind aan zijn leven door van een flat te springen. De eerste week ben ik alleen maar bezig geweest met het regelen van de crematie en het overeind houden van mijn vriendin, en nadien kwam de klap pas. En zelfs toen was ik vooral bezig met háár pijn en háár verdriet, het heeft een hele tijd geduurd voordat ik aan mijn eigen gevoel durfde te komen. En het doet nog steeds pijn. Ik heb enorm dierbare herinneringen aan hem en zelfs aan zijn overlijden, ik heb gezongen op de crematie en dat was heel fijn. Maar dat gevoel van 'hij is écht niet meer hier' dat kan me nog steeds overvallen.

Het verdriet van een ander lijkt altijd belangrijker, maar Flower, ga alsjeblieft niet voorbij aan je eigen pijn want die kom je hoe dan ook ooit tegen. Jij mag ook verdriet hebben Ach gut

**Geplaatst**: 08-04-07 10:38

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 08-04-07 10:38

runningkawa schreef:
Toch is dat bij mij helaas niet zo
De gewone dingen waren gewoon, van alle dag
Op vakantie ed gingen we nooit
Eigenlijk heb ik gewoon erg weinig herrineringen van tot ik 9 was. Pas die ingrijpende dingen heb ik onthouden.

Hoe hebben andere dat die jong iemand kwijt zijn geraakt?

Ben niet zo jong mijn ouders verloren (ben 38) maar de laatste 15 jaar van haar leven was mijn moeder ziek waardoor zij niet meer de moeder was die ik zo goed gekend heb. De moeder die altijd met me mee ging overal naartoe. Mijn moeder is zeer plots overleden en na haar dood waren er alleen de herinneringen van de laatste 15 jaar. Nu anderhalf jaar later komen langzaam de beelden van vroeger terug. Dit is niet altijd makkelijker omdat je dan pas weer echt ziet wat je kwijt bent. Maar het is ook mooi want dan zijn ze soms weer zo dichtbij. Heb geduld, ergens in je hoofd zitten die beelden echt nog wel hoor.

**Geplaatst**: 08-04-07 11:02

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 08-04-07 11:02

Mijn trainer zijn ziekbed was zeer kort en ik heb er zelf niks meegekregen, ik vind het nu echt heel erg vervelend dat ik geen echt afscheid van hem zelf heb kunnen nemen.
Dat is de grootste ding wat mij dwars zit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-04-07 13:12

Re: Rouwverwerking

Geplaatst door de TopicStarter : 08-04-07 13:12

Justy schreef:
Het verdriet van een ander lijkt altijd belangrijker, maar Flower, ga alsjeblieft niet voorbij aan je eigen pijn want die kom je hoe dan ook ooit tegen. Jij mag ook verdriet hebben

Heb mijn vriendin 3 weken niet gezien na de begrafenis ... omdat ik
zo erg met mijn eigen gevoel worstelde Ach gut

**Geplaatst**: 08-04-07 13:19

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 08-04-07 13:19

Het zal je goed doen om erheen te gaan denk ik.

Ik zelf ben erger, ik heb het paard van mijn trainer al maanden niet gezien, maar ik durf er niet heen. En ik reed altijd op dat paard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-04-07 13:24

Re: Rouwverwerking

Geplaatst door de TopicStarter : 08-04-07 13:24

Jij hebt er dus ook nog moeite mee Lachen

Nog een ander dom probleem van mij is geweest dat ik altijd graag degene die is overleden nog een keer wil zien, zo dat ik echt kan zien dat het waar is .....

Er was geen condoleance vooraf omdat hij al die poppenkast niet wilde .... Ik had gewoon mogen bellen zodat ik hem nog een keer kon zien, maar dat heb ik niet gedaan ...... omdat ik me niet wilde opdringen t.o. de familie ...

**Geplaatst**: 09-04-07 14:48

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 09-04-07 14:48

Ik heb tot mijn grote verdriet mijn allerliefste moeder verloren..
Ze is nu 21 spetember 11 jaar overleden
Mijn moeder is gestorven na een kort ziekbed, Ze had kanker waar ze eigelijk te laat achter kwamen.
Ik was toen 9 jaar en besefte me eigelijk nog niet goed wat er aan de hand was. Ik heb me erzelf door heen moeten slaan samen met mijn broer, zusje en natuurlijk mijn vader. Die toendertijd ook nog heel jong waren.

Ik kan vrij moeilijk omschrijven wat het met me gedaan heeft.
Het leven gaat door, maar zonder iemand die je veel dingen nog moet leren.
IK kan niet zeggen dat ik het er niet moeilijk mee gehad heb. Juist heel veel, en kan er nog steeds heel moeilijk over praten. Door omstandigheden is mijn verwerkingsperiode heel kort geweest en is het nu na 11 jaar nog steeds heel vers, en nog steeds erg moeilijk. Hoe ik er nu mee om probeer te gaan.? Toch Praten, heel veel praten!

Heel veel sterkte met dit verlies, en als je wat wil vragen je mag me altijd een pb'tje sturen!

**Geplaatst**: 09-04-07 15:00

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 09-04-07 15:00

Flower, moeilijk he zoiets. Ik ben begin dit jaar een vriendin verloren omdat ze een einde aan haar leven heeft gemaakt. Niemand heeft het aan zien komen echt werkelijk waar niet...
Zoiets maakt zo veel in je los. Enerzijds wordt je zo vreselijk verdrietig en aan de andere kant zo boos.
Ik heb me er maar bij neer proberen te leggen om alleen het waarom af te vragen, schiet niet op...
Antwoord krijg ik niet meer. Ik heb er heel veel om moeten huilen en er ook heel veel over gepraat.
Gelukkig waren mijn collega's op t werk en mijn man een enorme steun voor me.
Dat heeft me goed gedaan. Ik probeer ook zo veel mogelijk te genieten van iedere dag en ieder mooi moment, het kan zo afgelopen zijn...

Ik heb meer mensen verloren maar dat is al weer langer geleden. Het is en blijft een verdrietige aangelegenheid.

**Geplaatst**: 09-04-07 15:26

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 09-04-07 15:26

Hier mijn verhaal en hoe ik bezig ben met de rouwverwerking..

Vierenhalf jaar geleden, ik was 12. 's Ochtends vroeg kwam de politie bij ons met de melding dat mijn toen 19 jarige broer is verongelukt met zijn scooter. Hij was uit geweest naar een examenfeest, en op weg naar huis rond half 6 smorgens is hij frontaal tegen een tegemoet komende pick-up geklapt. Hij was (gelukkig) meteen dood. De oorzaak is nog onbekend. Er werd geen spoor van alcohol in zijn bloed aangetroffen dus denken wij dat hij gewoon moe was en even niet oplette..

Die eerstvolgende tijd ging aan me voorbij. Ik weet er vrijwel niks meer van, ik heb al het verdriet weggestopt. Ik denk mede doordat ik het idee had dat ik voor mijn ouders moest zorgen en dat ik daarom sterk moest zijn. Alleen de herinneringen aan mijn broer die opgebaard bij ons thuis lag, kon (en kan) ik niet vergeten. Die beelden zijn op mijn netvlies gebrand en zie ik regelmatig 's nachts voor me, alsof het net gebeurd is.
De daarop volgende maanden en jaren heb ik al mijn verdriet weggestopt, wilde er niks van weten en als mijn ouders er met mij over wilden praten liep ik weg. Ik heb regelmatig in bed liggen huilen, als ik alleen was. Achteraf stom dat ik het compleet negeerde en niks met dat verdriet deed, maar ik wilde me niet 'zielig' voelen en ik wilde er voor mijn ouders zijn.
Het omslagpunt? Ik was zo'n anderhalf jaar geleden ruim een week alleen thuis, hierdoor ging ik veel na denken en was erg veel bezig met de dood van mijn broer. Ik had een half jaar daarvoor een jongen ontmoet die me een gevoel van vertrouwen gaf. Ik had toen nog niet zoveel met hem gepraat, maar op een avond waarop ik me heel rot voelde heb ik op msn mijn hele verhaal eruit gegooid. Hij begreep mij volledig, hij had vroeger ook een dierbaar persoon verloren. Ik voelde mij na dit gesprek heel erg opgelucht, en hierop volgden nog vele gesprekken.
Doordat ik nu iemand had waarmee ik goed kon praten en die me ook min of meer begreep, was de stap om langzamerhand met anderen hierover te praten kleiner.

Tegenwoordig zit ik er minder mee, ik ben het wat meer gaan accepteren. Het proces is nog zeker niet afgerond maar ik voel me stukken beter en heb ook minder vaak 'dipjes'. Veel mensen uit mijn omgeving weten het niet, daar vertel ik het ook niet aan. Alleen met mensen die ik 100% vertrouw en die mij het gevoel geven dat ze mij begrijpen praat ik erover. Mijn beste vriendin geeft mij ook echt het gevoel dat ze naar me luistert, daar heb ik veel aan. Het is nog steeds moeilijk om het erover te hebben, maar het gaat al stukken beter, ik durf ook meer van mezelf en mijn gevoelens bloot te geven. Met mijn ouders en andere broer praat ik er nog steeds niet over, ik weet zelf ook niet waarom ik dit niet wil. Misschien komt dit ooit nog eens, maar voorlopig ben ik daar nog niet aan toe. Ik ben nu 17 en ben erg optimistisch, ik denk mede door wat ik heb meegemaakt. Bij alle rotdingen die er gebeuren denk ik altijd; erger dan de dood van mijn broer kan bijna niet!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, ik voel mezelf ook opgelucht nu ik dit stuk heb geschreven. Lachen

Laatst bijgewerkt door PoelieWoelie op 09-04-07 15:41, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-04-07 15:36

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 09-04-07 15:36

ik had dat met 1 van mn verzorgpaarden
Ik had gewoon manege les komt me moeder huilend binnen ja roby je moet van je paard af(moeder houd helemaal niet van paarden). ik afgestapt en paard in de bak laten staan toen me moeder het had verteld. onderweg spookte het door m'n hoofd zal ze nog leven of is ze al weg.
we kwamen aan en ik dacht dat ze in de stal ingeslapen zou zijn. maar ze lag in het paddock . in het begin durfde ik er niet heen.bang om haar nooit meer te zien en te aaien. toen ik bij haar zat wilde ik niet meer weg bij haar. ze was mn alles. samen met mn andere verzorgpaardje . toen moesten we weg want ze werdt om 8 uur weggesleept en ik heb er erg lang gezeten tot kwart voor 8. ik kon het niet aanzien als ze weg gesleept zou worden.dagen gehuilt en elke keer als we weg gingen van stal namen we afscheid van hun allebei .het is nog steeds erg moelijk en in het begin hebben we ons zelf er de schuld van gegeven maar het was juist een ander zn fout. nu gaat alles weer aardig goed . we hebben een dvd van foto's die ik zo wat elke avond afspeel en vaak valt er ook nog een traan bij
ze is 28 december 2006 ingeslapen

**Geplaatst**: 10-04-07 19:34

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 10-04-07 19:34

Ten eerste, aan iedereen hier, ongelooflijk veel sterkte en succes.

Ik ben een half jaar geleden een tante verloren. Aan de o zo bekende ziekte kanker. Nog steeds kan ik het niet begrijpen, ik ging slecht met mijn verdriet om en mijn moeder heeft me sinds een tijdje naar een of andere rauwverwerk mens gestuurd, omdat ik er nooit over praatte. Het is een groep, op school, van meerdere leerlingen. Persoonlijk ben ik blij dat het een groep is en niet alleen met zo'n persoon. Tot nu toe heb ik weinig gepraat daar, ik kan het niet. Dan maak ik mezelf onbewust gek met de 'waarom vragen'.

@ Flower: Het is niet dom dat je de overledene nog zou willen zien, dat wil ik ook. Dan denk ik bij mezelf dat ik dr gewoon nog een keer wil zien, en dan hoop ik dat dit een nachtmerrie is.
Het verdriet van een vriendin oid is natuurlijk belangrijk, maar zelf moet je verdriet hebben om het te verwerken. Hoe langer je je verdriet wegstopt, hoe moeilijker het rouwen wordt.
Sterkte Ach gut

**Geplaatst**: 18-04-07 19:51

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 18-04-07 19:51

Melisjee schreef:
Ten eerste, aan iedereen hier, ongelooflijk veel sterkte en succes.

Ik ben een half jaar geleden een tante verloren. Aan de o zo bekende ziekte kanker. Nog steeds kan ik het niet begrijpen, ik ging slecht met mijn verdriet om en mijn moeder heeft me sinds een tijdje naar een of andere rauwverwerk mens gestuurd, omdat ik er nooit over praatte. Het is een groep, op school, van meerdere leerlingen. Persoonlijk ben ik blij dat het een groep is en niet alleen met zo'n persoon. Tot nu toe heb ik weinig gepraat daar, ik kan het niet. Dan maak ik mezelf onbewust gek met de 'waarom vragen'.

Zo herkenbaar, maar op een gegeven moment gaat er een 'knop' om in je hoofd en durf je er beter over te praten heb ik zelf gemerkt.. Die knop ging bij mij pas om na vierenhalf jaar Scheve mond

**Geplaatst**: 18-04-07 22:09

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 18-04-07 22:09

Tijdens het rouwproces ga je door verschillende fases, bij iedereen is de duur van de fase anders, maar ze volgen elkaar wel allemaal in dezelfde volgorde op.

Ik weet de fases niet precies uit mijn hoofd, maar mijn vriend heeft vorig jaar zijn vader vrij onverwachts verloren en ik kon bij hem erg goed de fases onderscheiden en dat maakte het voor mij makkelijker er voor hem te zijn.

1e ; ongeloof, het dringt niet door.
2e ; woede, hoe kan dit jou overkomen?
3e ; emoties komen allemaal los..
4e ; koesteren van alle mooie herrinneringen.

Dit is het heeeel grof, er zijn nog veel meer fases te onderscheiden. Wellicht is er op internet meer over te vinden.. Het helpt ook goed om je eigen gevoel te begrijpen, met name ook de verandering van je gevoel.

Edit: hier staan de fases ook goe den duidelijk beschreven, wat je er bij voelt en de symptonen ( je kan zo niet noemen maar kon even niet op ander woord komen).
http://www.vanderslikkepsychologen.nl/hulpvragen/rouw-en-verlies/

**Geplaatst**: 18-04-07 22:16

Re: Rouwverwerking

Geplaatst: 18-04-07 22:16

Het is zo verschillend bij iedereen denk ik.....

Ik heb verschillende mensen en dieren(sorry misschien geen vergelijking met een mens maar kan ook veel verdriet met zich meebrengen) verloren van klasgenoten tot dichte naasten.

Mensen waar ik veel van hield, kon ik in eerste instantie niet zo verdrietig om zijn, in de zin van, het drong niet echt tot me door, na een jaar dacht ik vaak zo daar ben ik goed doorheen gekomen valt me alles mee eigenlijk.
Na 2 jr begon de verwerking pas, dat is erg naar en emotioneel mede omdat veel mensen dan niet goed begrijpen waarom je nu nog zo verdrietig bent, 'das toch al jaren geleden?'
'het ging toch goed met je' enzenz.

Zelfs toen mn pony die ik bijna 15 jr heb gehad was overleden heb nu na 4 jr nog steeds niet verwerkt, je kunt misschien beter een jaar lang veel janken enzenz dan net doen of er niks aan de hand is zoals ik snel weer aan het werk en alles weer door laten draaien zoals ik vaak doe.

Vorig jaar ben ik helemaal ingestort, iedereen dacht dat ik een soort burnout achtig iets had, na veel therapiesessies bleken er veel onverwerkte emoties te zijn, gelukkig kan ik nu langzaam deze stuk voor stuk verwerken en heb echt iets aan mn persoonlijkheid moeten veranderen, omdat ik het mezelf anders wel erg moeilijk maak.