Ik durf mee te praten, dat is ook al heel wat. Want eigenlijk heb ik me de laatste jaren afgesloten voor alles wat met tandarts te maken had. Ik durfde er niet eens over te praten.
Ik was voor deze week al heel lang niet meer geweest. De tandarts vroeg zelfs nog of zijn data wel klopte want het was zo verschrikkelijk lang! (meer dus als een jaartje kunnen we wel stellen)
Geen klachten betreft kiespijn ofzo, maar ik wist wel dat mijn gebit toe is aan wat zorg. Dus toch de stap gezet, en een afspraak gemaakt voor controle. Die was dus deze week. Ook ik had toen ik de praktijk uitliep direct 2 lange vervolgafspraken op zak. Die moeten nog. Eigenlijk zie ik daar best wel tegenop, maar aan de andere kant kijk ik er ook wel naar uit. Ik ben ervan overtuigd dat hij goed werk gaat leveren, mijn huidige tandarts is heel vriendelijk (gelukkig geen verwijt waarom ik niet eerder was gekomen, dat dat beter was geweest wist ik ook wel). Hij gaat ook enkele vullingen die nu als ik lach in het zicht zitten bijwerken. Dat zal soweiso verzorgder staan. Alleen al die gaatjes uit het zicht vullen en de uitspraak dat binnenkort ook mijn verstandkiezen aan de beurt zijn maken me minder blij.
Succes bij de tandarts, ik kan je ook geen advies geven. Alleen maar melden dat je angst herkenbaar is. Achteraf ben ik wel heel trots dat ik (nu alleen al voor controle) toch ben gegaan. Daar doe ik het altijd maar mee.