ik heb wel vaker paniek aanvallen, maar juist eerder als ik helemaal alleen thuis ben dan als ik bv op werk ben. dan ga ik praten met mensen, proberen om mn hoofd ergens anders op te richten en pak ik een oxazepannetje. Hoe is het bij jullie begonnen? Steeds ietsjes meer of ineens? Ik heb wel vaker laatste tijd dat ik me afsluit voor mensen, wil niet alleen zijn, maar als niemand op bezoek komt blijf ik wel alleen thuis zitten ipv dat ik ergens =heen ga. da voel ik me weer rot omdat ik alleen ben, maar wil echt niet huis uit. OIp straat ben ik altijd zenuwachtig met iets aan het friemelen, met een ring of mn vingers, voel me ongemakkelijk als ik ergens loop, gevoel dat iedereen me aankijkt en uitlacht, me iets kan gebeuren. Word laatste tijd steeds erger.
lynn_nikita: achteraf gezien had ik wel eerder wat last van lichte paniek in drukte ofzo. Maar de eerste echte paniekaanval kwam voor mij, op dat moment, uit het niets. Toen is het eigenlijk steeds iets erger geworden, ik kreeg steeds meer angst voor de paniek, probeerde het te "ontlopen". Totdat ik leerde met de angst om te gaan en leerde waarom ik het kreeg.
Ik heb ook heel erg en heel lang straatvrees/paniekaanvallen gehad. Ik was 12 jaar toen het begon en kan pas nu een jaar of 5 zeggen dat ik er praktisch helemaal vanaf ben. Toen ik 12 was dacht de huisarts dat ik overspannen was en eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij met me aan moest. Ik ben bijna een jaar lang niet tot nauwelijks naar school geweest toen ik een jaar of 15 was. Ik durfde niet in de klas te zitten en niet over het schoolplein te lopen. Langzaam ging dit steeds weer beter. Door bijvoorbeeld haptonomie. Maar helemaal over was het steeds niet.
Rond mijn 20e heb ik meerdere therapiën gedaan en meestal hielp dit voor eventjes. Zo rond mijn 23ste kreeg ik van mijn toenmalige huisarts een medicijn waarin mijn gebrek aan serotine werd aangevuld. SAmen met gedragstherapie heb ik het bijna helemaal overwonnen. Nu ben ik 33 en kan nu sinds een paar jaar zeggen dat ik een heerlijk leven heb. Het enig wat ik absoluut niet durf is in de lift.
Natuurlijk zijn er nog wel eens momenten dat de paniekaanvallen mij overvallen, maar ik kan er goed mee omgaan en heb er geen last meer van in mijn dagelijks leven.
Seroxat of Paroxetine kan er goed bij helpen, maar ook daar zitten bijwerkingen aan. En om er af te komen vind ik niet te doen. Heb het geprobeerd, maar heb dat opgegeven. Met paroxetine gaat het een stuk beter!
ik ben aan de paroxentine(=hetzelfde als seroxat)maar om andere redenen... Maar ik heb 't gevoel dat ik ook een beetje pleinvrees aan het krijgen ben. Ik vind 't namelijk beetje eng om in m'n eentje een groot winkelcentrum in te lopen,of een drukke winkelstraat. Ik heb 't gevoel dat mensen me aankijken,en/of gek vinden,en heb heel erg 't gevoel dat ik zo omver kan vallen,of struikelen(mezelf voor gek zetten zeg maar). Ik denk dat 't met vroeger te maken heeft....ben altijd erg gepest op de lagere school(dat kinderen me uitlachtten enz). Krijg ook altijd een rotgevoel als ik langs een grote groep kinderen moet... En heb last van faalangst...bang dat ik dingen verkeerd doe enz... Ik ben 'n tijdje bij een psyghologe geweest,en veel gepraat enz,maar of me dat echt veel geholpen heeft..denk 't niet.. Vandaar dat ik nu aan de paroxentine ben,en voel me daar toch nét even iets sterker door..
maar zijn jullie niet bang dat je nooit meer zonder die medicatie kunt, zoals Annemiek al een beetje aan geeft?!? Immers lossen de medicijnen het onderliggende probleem niet op toch?!?
het kan nét dat steuntje in de rug zijn dat voorkomt dat het erger wordt, of als je het al hebt, er voor zorgt dat je net iets makkelijker dingen kan aanpakken die je moeilijk vindt
Ik meld me ook, ik heb ook al een behoorlijk tijdje last van " paniekaanvallen" Durf op het moment ook weinig, geen winkel, bios, bus enzz. Ik loop er nu vanaf vorig jaar oktober mee. Bij de huisarts geweest, medicijnen gekregen. En gelijk hulp gezocht voor me.
En na heel lang wachten mocht ik dan eindelijk in behandeling bij het Ggz. Hoe de behandeling precies heet die ik krijg weet ik nie, Ze laten me a zien wat paniekaanvallen in houden. En wat het eigelijk is. Ik ben nog nie zo heel lang in behandeling, maar vind het fijn om elke iemand te spreken die mij verteld dat ik niet " gek " ben. en dat dit nie erg is. Daarnaast kan ik ook alles kwijt wat me dwarszit.
Over de medicijnen, ik slik ze liever ook nie. En als ik de kans ook maar krijg probeer ik een dag over te slaan. Maar dan merk ik dat ik alleen maar dieper in de put kom. Bij het Ggz heb ik dan al wel afgesproken om binnenkort te beginnen met afbouwen, omdat ik het gevoel heb dat ik er klaar voor ben.