ooh meid, gecondoleerd.
ik vind dit echt heel naar om te lezen.
uiteraard omdat het heel erg voor jou en je familie is. maar ook omdat ik bang ben dat mijn opa ook zo in een tehuis komt.
zoals je al zei, is het heel moeilijk om te herinneren hoe hij voorheen was..
bij mijn opa begon het ook ongeveer5 jaar geleden. hij vergat kleine dingetjes maar niet echt iets om je zorgen over te maken, dacht iedereen toen.
tot hij een ongeluk met de auto kreeg, hij had de hoek van een plantenbak (wegversmalling) geraakt en stond met de auto er vast tussen. auto total loss. toen nieuwe auto, die hij binnen 6 maand op een paal parkeerde. hij merkte zelf dat hij het kreeg , hij heeft de parkinson variant. zijn eigen vader had het ook en hij weet hoe het is. bij zijn vader hebben ze de auto achter zijn rug om verkocht omdat hij die niet weg wou doen. mijn opa zelf zei na het 2e ongeluk dat het genoeg was. hij vond het heel erg eng, kon je aan hem zien.
dat is nu zo'n 3.5 jaar geleden. hij ging eerst heel langzaamaan achteruit. dingen vergeten, desorientatie en heftige emotie's.
maar het raakte hem het meest toen hij niet meer kon fietsen. hij was vroeger wielrenner en heeft zijn hele leven nog gefietst. de laatste paar maanden ging er een "buddy" met hem mee voor de veiligheid. en toen ging het mis, hij verloor ineens zijn evenwicht en viel van de fiets (komt dus door de parkinson) sindsdien gaat het erg slecht. hij zit de hele dag in zijn stoel terwijl het altijd zo'n vrolijke man was die de hele dag bezig was.
hij was ook konijnenfokker en ongeveer een jaar geleden zijn al zijn konijnen verkocht (wel naar een vriend zodat hij af en toe eens kan gaan kijken) hij vergat ze water en eten te geven..
hij gaat soms nog wel mee naar shows, dat vind hij prachtig. word hij weer helemaal vrolijk.
ikzelf ben vorig jaar juli samen met mijn ouders naar Frankrijk verhuist. dat greep mijn opa heel erg aan.
nu ik niet zo vaak daar ben zie ik pas hoeveel hij achteruit gaat als ik er ben. de vorige keer herkende hij mij niet eens meer...
hij gaat nu, al een jaar of 2 bijna, 3 dagen in de week naar een verzorgingstehuis. maar de huisarts heeft mijn oma laatst aangeraden (ook vanwege haar eigen gezondheid) om hem permanent in een tehuis te doen.
daar willen we nog heel even mee wachten, hij is zich nu nog een beetje bewust van wat hij heeft, dit maakt hem ook boos, bijvoorbeeld als hij iets wil zeggen en hij komt er niet uit, word hij gigantisch kwaad.
maar het bewustzijn valt steeds meer weg, en zo gauw als hij het niet meer van zichzelf weet (is al bijna) dan gaat hij naar een tehuis...
nouja, daarom vond ik het zo eng om jou verhaal te lezen.. ik ben bang dat het met mijn opa ook gebeurd..
ik wens jou en je familie heel erg veel sterkte