ShamalArabs schreef:Wat jij moet doen is een keuze maken, een hele lastige..
Kies je voor je gevoel, dan moet je er mee stoppen, maar hoeveel kans dat het de volgende keer weer zo gaat? Hoe eindig je later? helemaal alleen?
Of kies voor een stabiele factor, en je hebt het getroffen ook, iemand die accepteerd en weet dat je niet hetzelfde voelt als hij en die met je om weet te gaan, dat is voor altijd, zolang jij het accepteerd.. Dan eindig je niet alleen. Je zult dan wel het verliefdheidsgevoel missen, het gebrek aan passie, en tegelijk weet je dat je die alleen voelt bij mensen die je niet kan/mag hebben.. Want dat is het toch? andere verliefdheden zijn van korte duur, maar verliefd worden op iemand die je niet kunt krijgen is zoveel heviger als anders en het duurt maar voort, hoe je het ook probeert te stoppen...
bedankt allemaal voor de reacties.
ik heb er heel veel aan.
de gequote reactie heeft me heel erg aan het denken gezet, ik denk dat daar echt veel waarheid in zit.
idd, ik lijk wel alleen verliefd te worden op onmogelijke liefdes, lekker veilig ook, stel ik had met die andere jongen iets, zou ik me dan niet net zo goed tegen hem afzetten?
ik denk het wel.
maar nu hoef ik daar niet bang voor te zijn en gaan mn gevoelens soms de vrije loop.
mijn bijna man is idd een hele stabiele factor in ons gezin, en dus ook erg belangrijk.
ik zie denk ik op dit moment de waarde daarvan nog niet helemaal goed in.
ik ben het gesprek inmiddels aangegaan, was ook al wel vaker zo geweest hoor, hij weet wel dat ik me regelmatig zo voel, en voelt zich daar ook machteloos bij, weet er geen oplossing voor.
na het praten, en na dit topic, voel ik me nu een heel stuk beter.
lichamlijk sluit ik me wel meer en meer van hem af, ik zeg dan ook gewoon sorry ik vind het even weer raar als je me aanraakt, en hij zoekt dan ook de grens niet op van wat ik wel wil, en geeft me gelukkig ook niet het gevoel dat ik egoistisch ben ofzo.
qua ergernissen, ik leer steeds meer om gewoon dergelijke situaties te proberen voorkomen, als ik bijvoorbeeld met de omheining bezig ben en het lukt niet, dan bel ik hem niet meer om te komen helpen want daar komt toch onenigheid van.
zo leer je met elkaar omgaan en ook met elkaars mindere kanten.
we hebben het er over gehad om de bruiloft misschien een half jaar uit te stellen, meer potentieel, maar denk dat het toch gewoon doorgaat zoals we geplant hadden, wel zoek ik hulp (vandaag bel ik écht (denk ik) )
ik probeer me ook vrijer te voelen, dus niet zijn eigendom of zoiets, maar 'gewoon' mezelf, dus als ik ergens heen wil fietsen of iets met iemand overleggen dan hoef ik dat niet altijd eerst met hem te overleggen (toch?)
zoals een paar al aangaven, het is echt best benauwend hoor als je bijna gaat trouwen haha, dan lijkt het allemaal soms ineens zo anders, dat vliegt me soms aan, maar zoals ik me nu, en gister, en eergister voel, is alles oke en heb ik er weer zin in.
bedankt allemaal voor de reacties!!